Morgunblaðið - 05.10.2004, Blaðsíða 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 5. OKTÓBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Ari minn.
Minningarnar um
þig úr MA eru fyndnar
og skemmtilegar, eins og þú, gítarspil
og söngur nánast öll kvöld, stundar-
frægð með hljómsveitinni Riml’ofn,
skemmtilegu Laugaböllin, frk. Foss-
dal djókið og öll knúsin þín gleymast
seint.
En sumarið 2001 breyttist allt, þú
varst orðinn veikur og þurftir að
flytja suður til að fara í lyfjameðferð,
þú sem alltaf varst svo hraustur og
hress allt í einu orðinn alvarlega veik-
ur. Því miður hittumst við æ sjaldnar
eftir að þú fórst suður en það átti allt-
af að ráða bót á því, erfitt að gera sér
grein fyrir hvað lífið er hverfult. Þau
skipti sem við þó hittumst var alltaf
hlegið og fíflast eins og áður og aldrei
að sjá depurð á þér, ég vildi samt
óska að þessi skipti hefðu verið miklu
fleiri. Það var í janúar sem ég hitti þig
seinast, ég var nýbúin að eiga litla
strákinn minn og þú komst að kíkja á
okkur upp á fæðingardeild, það var
mjög góð stund og gott að fá að faðma
þig, ég hefði samt faðmað þig allt
kvöldið hefði ég vitað að þetta væri
seinasta skiptið sem ég sæi þig. Ég
man ekki hvort Skúli Björn opnaði
augun fyrir þig en ég er mjög þakklát
að þú fékkst að sjá hann og snerta
hann.
Ari, þú ert mesta hetja sem ég
þekki, barðist við þennan illvíga sjúk-
dóm svo lengi og lést hann ekki hafa
meiri áhrif á líf þitt en þurfti, þú varst
alltaf sami gleðigjafinn og ég veit að
þú ert að gleðja einhvern þar sem þú
ert núna. Þú munt lifa í minningunni
hjá okkur öllum um ókomna tíð og ég
veit að þú fylgist með okkur.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði, vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Ég vil votta öllum ástvinum mína
dýpstu samúð, Guð geymi þig, Ari
minn.
Þorgerður Lilja (Gerða).
Elsku Ari.
Fallegi drengurinn minn … Ég
trúi varla að þú sért í raun farinn,
þetta er svo ósanngjarnt. Ég veit að
þín hefur verið sárlega þarfnast ann-
ars staðar, en samt er maður svo eig-
ingjarn að vilja bara hafa þig hjá sér.
Ég saknaði þín mikið í sumar og
hugsaði til þín, þú lofaðir að við
myndum hittast aftur í lok sumars
þegar við ætluðum bæði að koma
heim.
Ég er glöð yfir að hafa sagt þér
hvað mér þótti vænt um þig og hvað
ég er stolt af þér, hetjan mín.
Ég á eftir að sakna þess að hringja
í þig, þú varst allur kominn inn í húm-
orinn hjá okkur KM og það fannst
mér frábært, það eru ekki allir sem
skilja hann.
Vildi fá að faðma þig aftur.
Lofaðu mér að passa mömmu þína
og pabba, Lóu, Sunnu, Írisi, Kristínu
Maríu okkar, Nonna frænda og okk-
ur öll, því við söknum þín svo sárt.
Ég geymi þig alltaf í hjarta mínu.
Þín vinkona,
Iðunn Elfa.
ARI FREYR
JÓNSSON
✝ Ari Freyr Jóns-son fæddist á
Landspítalanum í
Reykjavík 23. apríl
1982. Hann lést á
Huddinge-sjúkra-
húsinu í Stokkhólmi
16. september síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði 27. septem-
ber.
Nú hefur haustvind-
urinn slökkt á kerti einu.
Þetta kerti fékk ekki að
brenna til botns eins og
flest önnur kerti fá að
gera. Allt í kringum það
standa önnur kerti, sum
jafnstór, og láta ljós sitt
lýsa sterkara og bjart-
ara en áður, því ljós
þessa eina kertis lifir nú
á meðal kertanna í
kring.
Ara kynntumst við á
heimavist Menntaskól-
ans á Akureyri. Hann
var myndarlegur, hress
og uppátækjasamur drengur sem átti
auðvelt með að fá alla til að gleðjast
með sér. Þó gat hann vel talað af al-
vöru ef út í það var farið. Hann var
hrókur alls fagnaðar í samkvæmum
og dró oftar en ekki upp gítarinn.
Hann hafði einstakt lag á að spila og
syngja og var alveg sama þótt við hin
í kring værum rammfölsk, hann bara
brosti sínu fallega brosi og hélt
áfram. Eftir að Ari veiktist sáum við
betur hversu sterkur og hugrakkur
þessi piltur var. Þrátt fyrir myrkrið
sem leitaði að honum geislaði alltaf
frá honum hugrekkið og lífsgleðin.
Hann lét okkur aldrei halda að við
ættum að hafa áhyggjur.
Það vakna óneitanlega margar
spurningar við þessi kaflaskil í lífi
okkar. Sumar þeirra beinast að þeim
sem öllu stjórnar í þessum heimi. Af
hverju tókstu hann Ara til þín, nú
þegar hann var aðeins tuttugu og
tveggja ára gamall? Hví þurfti hann
og aðstandendur að þjást í sínum
veikindum áður en hann loks dó? Það
er víst sagt að Guð taki þá fyrst sem
hann elskar mest. Við vitum að þján-
ingar Ara okkar eru nú að baki og
englar himins hafa fengið skemmti-
legan félagsskap.
Lífið heldur áfram. Við sem eftir
stöndum finnum öll innra með okkur
aukinn yl og ljós sem stafar af fjölda
minninga og hugsana sem aldrei
munu slokkna. Við höfum lært að
njóta hvers dags þar sem lífið er
verðmætara en allt annað, Ari hefur
kennt okkur þetta.
Elsku Kristín, Jón, Sólrún, Lóa,
Sunna og Íris, innilegar samúðar-
kveðjur og megi Guð styrkja ykkur
og hugga á þessum erfiðu tímum.
Eiríkur og Katrín.
Í fjarskanum sé ég örn, sterkan og
hraustan. Hann breiðir út vængi sína
og leikur frumsamið lag á vind-
strenginn. Svífur áreynslulaust í
öruggri stefnu. Þá skyndilega er sem
vængirnir kikni, hann missi flugið og
fölva slái á litsterkar fjaðrir. Í innstu
fylgsnum eimir af hugsun um að örn-
inn muni setjast. En hann er sterkari
en svo, neitar að gefast upp, væng-
irnir slá taktfast hraðar og hraðar
uns flugið er fangað á ný.
Örninn er mér kær og ég fylgi hon-
um áfram af fremsta megni. Sé hann
öðlast styrk sinn á ný, sé fjaðrir vaxa í
skörð þeirra sem áður féllu. Hann
klifrar loftið eins og flugvél sem var
við það að hrapa en stefnir nú í þrjá-
tíu þúsund fet. Svo loks þegar væng-
irnir virðast þandir til hins ýtrasta,
skera loftið sem hárfín egg, bresta
þeir aftur. Baráttan er slík sem áður
en ef til vill er þrekið laskað eftir
langa þraut í leit að láréttri stefnu.
Hann vill ekki setjast en nú eru sund-
in lokuð. Hann spyrnir við fótum og
heldur í hinsta flug.
Í morgun urðu svanirnir svartir
sorgartár úr skýjum draup
septemberdagar bliknuðu bjartir
bitur sál við hug sinn kraup.
Ég minnist þess að á yngri árum
safnaði ég steinum og kom mér upp
litlu steinasafni sem samanstóð mest-
anpart af fábrotnu fjörugrjóti. Einn
steinninn er mér þó öðrum minnis-
stæðari, ekki fyrir það að hann væri
fágætrar tegundar, heldur fyrir þá
sök að hann var holur innan allt í
gegn. Þetta þótti mér merkilegt þá og
þykir enn, að dropinn geti holað
steininn. Aldrei hef ég þó fundið jafn
áþreifanlega fyrir þessari staðreynd
og nú. Hetjulegur styrkur míns kæra
vinar var aðdáunarverður en máttur
hins veika bar sigur að lokum.
Til eru bönd sem bresta og brotna,
slitna og trosna í tímans rás. En einn-
ig eru til bönd sem enginn sér berum
augum en ná þó allt milli lífs og
dauða. Slíks eðlis eru t.d. þau sem
bundin eru í vináttu. Þótt sannur vin-
ur hafi nú kvatt að sinni eru vináttu-
böndin enn til staðar, fléttuð saman í
minningar sem aldrei verða út máð-
ar.
Ketill.
Það er einhvern veginn svo óraun-
verulegt að þú, okkar besti vinur, sért
ekki lengur hér, nema í minningum
okkar. Það var svo ótrúlega margt
sem við áttum eftir að gera saman
sem hefur nú verið slegið á frest.
Við fóstbræðurnir þrír ætluðum til
dæmis að skella okkur saman til ein-
hverra sólarlanda þegar þú yrðir
ferðafær til að bæta upp fyrir út-
skriftarferðina sem við hefðum viljað
hafa þig með okkur í. Þessi ferð okk-
ar ætlar eitthvað að dragast lengur
en við munum vissulega fara hana
einhvern tíma þótt það verði kannski
ekki í þeirri mynd sem við hugsuðum
okkur upphaflega.
Þó er alveg öruggt að við gleymum
aldrei öllum þeim stundum sem við
höfum varið í að fíflast og skemmta
okkur saman. Við áttum svo marga
skemmtilega daga á Akureyri, Kópa-
skeri, Raufarhöfn og víðar en við
treystum því líka að þú haldir áfram
að fíflast í okkur þrátt fyrir þessar
breyttu aðstæður.
Það er ómögulegt að ímynda sér
hvað síðastliðin misseri hafa verið þér
erfið en þrátt fyrir það tókst þér allt-
af að láta eins og ekkert hefði í skorist
og barst þig vel, en vonandi líður þér
betur þar sem þú ert núna, kæri vin.
Árni og Halldór Svavar.
Hvar fann hann þessar köflóttu
buxur? hugsaði ég með mér haustið
sem við byrjuðum í MA. Þú varst á
móti mér í herbergi á vistinni og við
höfðum báðir brennandi áhuga á tón-
list og spilamennsku, þarna fundum
við okkur sameiginlegt áhugamál.
Þær voru ófáar stundirnar sem við
glömruðum á gítarinn og ég reyndi að
læra öll lögin sem þú kenndir mér, þú
varst jú gítarleikari nr. 1. Það er svo
margt sem rifjast upp, hið óborgan-
lega band Rimlofn, Guńs and Roses,
Bubbi og Creed. Þegar ég skóf á þér
hausinn, djammhelgin á Kópaskeri
og Raufarhöfn, djammið á Laugum,
sleðaferðin á Laugum, aftast úti í
horni í 2.T, Nissan Sunny klesstur
eða óklesstur, mislukkuð vöðvasöfn-
un á Bjargi og gat á hausinn við að
slökkva á vekjaraklukkunni. Svo kom
Lóa systir í skólann sem þú passaðir
svo vel upp á og við vorum oft í heim-
sókn hjá henni og herbergisfélaga
hennar Hildi, við vitum báðir hvernig
það fór, við Hildur erum búin að vera
saman síðan. Góðar eru minningarn-
ar sem aldrei gleymast.
Þegar við Hildur fengum fréttirn-
ar að þú værir komin með hvítblæði
þá vorum við strákarnir á leiðinni
saman í útskriftarferðina, við trúðum
þessu ekki. Af hverju gerast hlutir
sem þessir?
Þú hófst strax hetjulega baráttu
þína gegn sjúkdómnum. Þau skipti
sem við komum suður og fórum að
hitta þig, hvort sem þú varst á spít-
alanum eða bara heima, það skipti
aldrei máli hversu mikið veikindin
sögðu til sín, húmorinn var aldrei
langt undan. Þegar við fórum og
kvöddum þig áður en þú fórst til Sví-
þjóðar, datt okkur strax í hug að þeg-
ar við værum komin í skólann úti í
Danmörku gætum við heimsótt þig.
Það var alltaf planið að fara í sept-
ember og kíkja á þig. Í staðinn kom-
um við heim til að kveðja þig. Hetju-
legri baráttu þinni við lífið er nú lokið.
Sofðu rótt, elsku vinur, og vertu
tilbúinn með gítarinn þegar leiðir
okkar liggja saman á ný.
Elsku Lóa, Kristín María og fjöl-
skylda, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Megi minningin um
Ara lifa í hjarta okkar allra.
Þínir vinir,
Arngrímur (Grímur) og
Hildur.
Elsku Steini minn,
sú þrá að fá að hitta þig
og knúsa er ekki lengur
fyrir hendi. Fyrir átta
árum varð ég svo lánsöm að kynnast
þér. Þó að árin séu ekki mörg eru
það ómetanleg ár. Það sem við áttum
upphaflega sameiginlegt var Sigrún
tengdadóttir þín og vinkona mín. Ár-
ið 1999 lá svo leið mín til Seyðisfjarð-
ar og bjó ég þar í rúmt ár. Þú og öll
þín fjölskylda tókuð mér opnum
örmum og leið mér strax eins og ég
væri hluti af fjölskyldunni. Margar
sögur sagðir þú mér og alltaf var
mikill húmor og kátína í kringum
þig. Eftir jarðarförina og kaffiveit-
ingar gat ég ekki sleppt tökunum. Lá
þá leið mín í kirkjugarðinn og talaði
ég við þig. Endaði ég á því að syngja
fyrir þig lagið Á Möðrudal á Fjöllum
og þegar ég var búin að því kom
hellirigning í smátíma og vissi ég þá
að þú varst að hlusta.
Elsku Steini minn þú verður alltaf
mín skærasta stjarnan á himnum
sem ég get talað við.
Kristjana Jónsdóttir.
Ekki skyldi maður geyma það til
morguns sem maður getur gert í
dag.
Undanfarnar vikur hef ég hugsað
með mér að nú yrði ég að fara og
heimsækja Steina, eins og hann var
alltaf kallaður. Ég þurfti að spyrja
hann um svo margt frá lífinu á Fjöll-
unum, fylla upp í eyðurnar frá dag-
bókunum hans pabba og minni mínu.
En nú er það of seint. Hann er far-
inn.
Steini var stór hluti af bernsku
minni, hann var eins og stóri bróðir
minn. Hann var líka alltaf eins og
sonur hennar mömmu, enda hafði
móðir hans verið góð vinkona
mömmu og faðir hans fósturbróðir
mömmu. Steini var ungur maður
þegar hann kom í Víðihól, aðeins 18
ára gamall, og ég, 6 ára, leit mjög
upp til hans.
Pabbi segir í dagbókum sínum frá
1952, að hann hafi hitt Steina frammi
á Grímsstöðum um vorið. Steini var
þá að koma frá Reykjavík, þar sem
hann hafði unnið ýmis störf, en sagði
pabba að hann kynni engan veginn
við sig þar og langaði í sveitina og
bústörf. Ég held að pabbi hafi þá á
staðnum boðið honum að koma og
búa með þeim mömmu. Nóg jarð-
næði var á Víðihóli og auð fjárhús
sem Steini fékk til afnota. Ekki
minnist ég þess að verk hafi nokkurn
tíma verið aðskilin, þeir pabbi unnu
saman sem einn maður að búinu
hvorum sem það tilheyrði. Fyrir
mömmu var koma Steina á heimilið
mikið fagnaðarefni. Hann var heima
þegar pabbi var í misjöfnum veðrum
að sinna fjársýslu og öfugt. Henni
féll illa að vera ein heima með börnin
fjarri öðrum bæjum og var líka vön
fjölmenni frá bernskuheimilinu í
Möðrudal.
Frá því að Steini flutti í Víðihól var
JÓN AÐALSTEINN
STEFÁNSSON
✝ Jón AðalsteinnStefánsson fædd-
ist á Möðrudal á
Fjöllum 9. febrúar
1934. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu í Neskaupstað
10. september síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Akur-
eyrarkirkju 17. sept-
ember.
hann einn af fjölskyld-
unni og hluti af sam-
félagi Fjöllunga, sem í
raun var eins og stór
fjölskylda. Hann spil-
aði á harmonikku, var
sjálfmenntaður í því
eins og fleira frændfólk
hans í Möðrudal. Pabbi
og mamma sungu mik-
ið við störf sín og að
kveldi er verkum var
lokið. Það var því ekki
amalegt þegar Steini
greip nikkuna og þau
fengu sér jafnvel snún-
ing eða við sungum öll
saman.
Steini var mér alla tíð afar góður
og kenndi mér margt. Hann hafði
gaman af að stríða mér og ég honum
og hann vakti yfir velferð okkar
systkinanna og þeirra barna sem
komu í Víðihól til lengri eða skemmri
dvalar. Á jólum hlakkaði ég alltaf
jafn mikið til að opna pakkann frá
Steina, því þar mátti vænta bókar,
samt ekki nýútkominnar, því hann
gaf mér alltaf eina bók af gömlu
barnabókunum sínum, sem hann
hafði áður fengið gefins. Þetta fannst
mér afar vænt um og fannst mér
hann vera að gefa mér hluta af sjálf-
um sér. Eitt af vinsælustu stríðnis-
efnunum var að setja dauðar mýs á
tröppurnar þegar Steini var vænt-
anlegur með heypokana handa kún-
um. Honum var svo illa við mýsnar
að pokarnir flugu út í loftið og hann
hentist út á tún, þar sem hann
skammaðist í okkur Önnu Stínu að
taka músina. Við skemmtum okkur
konunglega, en ég vona að hann sé
búinn að fyrirgefa okkur núna.
Kynslóðabilið var minna á þessum
árum en nú, þess vegna náði ég
Steina fljótlega og fór að fara með
honum og hinu unga fólkinu á böll og
þá var ekki verið að setja vegalengd-
ir fyrir sig. Seinna, líklega 1962–63,
fórum við bæði í síldina á Seyðisfirði
og unnum saman á Ströndinni. Þar
fann hann sér lífsförunaut og undi
hag sínum. Eftir það fór fundum að
fækka, þó stutt sé yfir Fjarðarheið-
ina frá Egilsstöðum. Ég fylgdist
samt alltaf með úr fjarlægð, með
uppvexti hans mannvænlegu barna
og síðar meir með veikindum hans.
Elsku Steini, ég á þér svo margt
að þakka, en notaði ekki tímann
nægilega vel á meðan þú varst hér til
að sýna þér það og sanna. Við hitt-
umst hinum megin er fram líða
stundir og tökum þá spjall saman.
Ég votta Boggu og allri fjölskyld-
unni innilega samúð mína og vona að
Guð styrki þau og leiði fram á við á
leiðinni til hins eilífa ljóss.
Guðlaug Ólafsdóttir (Gulla).
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís
Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen,
útfararstjóri.
Guðmundur Þór
Gíslason,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
www.englasteinar.is
Englasteinar
Legsteinar