Morgunblaðið - 31.10.2004, Page 21

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 31. OKTÓBER 2004 21
Bella 512 Excel
Bella 850
Ánanaustum 1
101 Reykjavík
sími 580-5300
www.velasalan.is
Bella 572 C
Pantið tímalega
og fáið betra verð
hefst 1. nóv.Byrjendur:
mánud. og miðvikud. kl. 16.15
mánud. og miðvikud. kl. 19.30
þriðjud. og fimmtud. kl. 16.00
Framhald:
þriðjud. og fimmtud. kl. 19.30
Þriðjud. og fimmtud. kl. 20.30
(hefst 8.nóv.)
Skráning einnig hafin í einkatíma í
Pilates. Í einkatímunum er notaður
Pilates bekkurinn (reformer).
Pilates byggir upp styrk án
vöðvamassa og eykur liðleika.
Pilates gefur hámarks
djúpvöðvaþjálfun, gefur
flata kviðvöðva, grönn læri
og sterkt bak.
Æfingarnar taka vel á
en eru öruggar.
Pilates hefur slegið í gegn
á Vesturlöndum.
Hér er á ferðinni áhrifaríkt æfingakerfi
sem gefur frábæran árangur.
Kennari er þjálfaður
Stottpilates kennari.
Hringdu í síma 568 9915
– Niður! Upp!
Jessica leggur langa leggi á
húddið. Hallar sér aftur á bak í
mjúkt áklæði. Heldur stríðnislega
um stýrið. Stór áhorfendahópur
hefur safnast saman. Hann tekur
myndir og myndbönd af Jessicu og
Esperante.
– Það hlýtur að vera erfitt að
vera falleg kona, andvarpar upplýs-
ingastjórinn Scott Black.
Hann er ánægður með greinina
sem verið hefur lofað í Makes &
Models. En ekki með fatnað fyr-
irsætunnar, brúnan bómullarkjól. –
Það hefði verið betra að vera í
svörtu. Heldurðu það ekki? Í kokk-
teilkjól, svolítið Beverly Hills, fínna.
Auglýsingatextarnir eru þegar
farnir að mótast í höfði hans. Upp-
lifið stórkostlega samsvörun á milli
tveggja listaverka – Panoz Esper-
ante og hinnar fögru Jessicu. Stíll
sem einmitt er hefð fyrir hjá Makes
& Models.
– Nú erum við búin að vera að í
fimmtán ár. Loksins lítur út fyrir
að við náum þessu, segir upplýs-
ingastjórinn. – Við byrjuðum árið
sem múrinn féll. 1989. Frábært ár!
Fínt ár. Fínn árgangur. Mynda-
takan dregst á langinn og jafnvel
Scott Black missir áhugann. Við
setjumst í rauða brekkuna, rauðar
hlíðar Georgíu. Og drekkum Evian.
Og bíðum eftir að Jack og Jessica
klári.
– Ég velti fyrir mér hvort við
fáum réttar upplýsingar, segir upp-
lýsingastjórinn allt í einu eftir að
hafa sagt mér að liturinn á bílnum
kallist Candy Metallic. – Ég á við
um stríðið í Írak. Um hvað við erum
að gera þar, af hverju við erum þar,
hvað það kostar. Ég bý í Texas, þar
fer ekki einu sinni fram kosninga-
barátta. Demókratarnir hafa gefist
upp fyrirfram af því að þeir vita að
þeir eiga ekki möguleika og þá er
heldur ekkert vit í því fyrir repú-
blíkanana að eyða fjármunum þar,
þannig að við höfum í raun engar
forsendur til að velja réttan fram-
bjóðanda, andvarpar hann.
– Hvern ætlarðu þá að kjósa?
– Allir í bílabransanum eru eig-
inlega repúblíkanar. En ég hef mín-
ar efasemdir. Ég held að ég sé á
móti stríðinu í Írak, segir upplýs-
ingastjórinn og tæmir Evian
flöskuna.
Þegar við komum aftur á vín-
garðinn – Chateau Elan – fær
Danny Panoz sér bjór. Hann er
með ofnæmi fyrir víni.
– Hann styður viðskiptalífið, seg-
ir Danny Panoz um sitjandi forseta.
– Flestir í þessum bransa eru
repúblíkanar. Þannig er það bara.
Þegar ég bið Panoz að lýsa póli-
tískum skoðunum sínum nánar, seg-
ir hann bara: Ég vinn tólf tíma á
dag, ég hef ekki tíma til að fylgjast
með, lesa blöð, horfi varla á sjón-
varp, en ég held að Bush sé fínn
fyrir mig. Mér líst heldur ekki á
John Edwards. Hann varð ríkur á
að sækja aðra til saka. Það eru
ómerkilegir peningar. Ég treysti
honum ekki. Ég hef enga skoðun á
Kerry. Get ekki séð að hann hafi
sannað sig á nokkurn hátt.
Panoz tilheyrir þeim allra ríkustu
í Bandaríkjunum. Þeim sem vilja
skattalækkanir, betra fjárfestingar-
umhverfi, meiri frádrátt. Þeim sem
telja að það sé skattalækkununum
að þakka að landið er komið upp úr
niðursveiflunni í hagkerfinu og
kauphöllunum. Þegar Bush heldur
því fram að skattfrjáls hagnaður af
hlutabréfum muni skapa auknar
fjárfestingar og fleiri störf, er það
sem tónlist í eyrunum. Þegar Hvíta
húsið vill hraða afskriftum á fjár-
festingum í viðskiptalífinu og ein-
falda reglurnar til að auka vöxt í
smáiðnaði, er það fögur sinfónía.
John Kerry telur að Bush taki
bara tillit til þeirra ríkustu. Kerry
vill minnka hallann á fjárlögum,
meðal annars með að taka aftur
skattalækkanir frá þeim ríkustu.
Hann vill aukin framlög til heilsu,
skóla, umhverfismála og þannig
skapa 3 milljónir starfa á 500 dög-
um.
– Ég held að þeir séu í rauninni
frekar líkir. Um 95 prósent líkir,
segir Panoz og kvartar yfir háum
framlögum til sjúkratrygginga fyrir
starfsmenn sína. Sextíu manns
starfa hjá verksmiðjunni og eitt er
bílaframleiðandinn búinn að gera
upp við sig: Hann ræður ekki
starfsfólk sem er í verkalýðsfélög-
um. Það kostar bara vandræði.
Sjálfur lýsir hann sér fyrst og
fremst sem „car nut“ – bílabrjál-
æðingi. Frá því hann var lítill hefur
hann teiknað bíla og vélar. Öll auð
blöð á heimilinu voru fyllt af teikn-
ingum og pabbinn kvartaði yfir að
þurfa alltaf að blaða í gegnum tugi
síðna með bílahönnun áður en hann
fann síðu í símaskránni.
Panoz yngri hafði lítinn áhuga á
vínrækt fjölskyldunnar, fasteigna-
viðskiptum og hótelrekstri, sem hún
hafði haslað sér völl á eftir að fað-
irinn hafði hagnast mjög á einka-
leyfi á nikótínplástri. Þau fáu ár
sem hann vann með föður sínum,
náði Danny að búa til vél sem gróð-
ursetti allt að þrjátíu þúsund vínvið-
arplöntur á dag. Af því að hann
fékk það verkefni að grafa holur
fyrir plönturnar og þoldi það ekki.
26 ára gamall fór Danny til Ír-
lands og fann bílaverksmiðju sem
hafði orðið gjaldþrota. Þar gat hann
keypt tvo bíla í pörtum fyrir slikk
og þar að auki mót fyrir vélarhlíf.
Hann smíðaði sinn fyrsta bíl í lag-
erhúsnæði fyrir götusalt sem hann
leigði fyrir 200 dali á mánuði. Fínan
tveggja sæta sportbíll – Roadster.
– Passaðu bara að það sé pláss
fyrir tvö golfsett í skottinu, sagði
pabbi hans. En hann vildi ekki
hjálpa þegar Daniel gaf í skyn að
hann vildi stofna eigin bílaverk-
smiðju. Til einskis, sögðu allir í
kringum hann. Það var bara goð-
sögnin Carrol Shelby með Cobra
sem lifði af samkeppnina við banda-
rísku bílarisana. Ford og General
Motors réðu markaðnum og brutu
alla samkeppni á bak aftur.
– Að smíða fáa bíla er klikkun
eða í besta falli mikil áhætta, segir
Panoz. – Kostnaðurinn er mikill,
líkurnar á velgengni litlar. Næstum
allir minni bílaframleiðendur hafa
farið á hausinn. Annað hvort fram-
leiðir maður milljónir bíla í Detroit
eða engan.
Daniel Panoz lítur í kringum sig
á landareigninni. Herragarðurinn
trónir stoltur á bak við hann, vín-
skógurinn bærist í fjarska. Það eru
bráðum hundrað ár síðan fyrsti Pa-
nozinn, Eugenio Panuncio, ferðaðist
frá Abruzzi á Ítalíu til að skapa sér
líf í Bandaríkjunum. Hann varð
boxari og stytti nafnið í Panoz.
Bandaríski draumurinn.
Fjórðu kynslóðar Panoz röltir
hjá. Danielle er með sama rauða
hárið og pabbinn, sömu þéttu lík-
amsbygginguna og er bílabrjálæð-
ingur eins og hann. Hana langaði í
sinn eigin bíl, en í Panoz fjölskyld-
unni fær maður ekkert ókeypis.
Eftir að hafa unnið í öllum fríum á
skrifstofu fyrirtækisins fyrir lág-
markslaun og við sömu skilyrði og
aðrir starfsmenn, átti hún nóg og
keypti ’66 árgerð af Mustang sem
hún lagaði og standsetti með pabba
sínum. Stórt og gegnheilt skrímsli.
Hún er sautján ára og með hönd-
ina í fatla. Með djúpa skurði og
sauma á efri hluta líkamans og
höfðinu. Margir staðir eru hárlausir
eftir að síðir, liðaðir lokkar flæktust
í stýrinu þegar hún lenti í árekstr-
inum. Flutningabíll keyrði inn í
hliðina á Mustangnum þegar hún
þeystist út á hraðbrautina án þess
að líta almennilega í kringum sig.
– Ég blindaðist af sólinni, út-
skýrir Danielle. Bíllinn gjöreyði-
lagðist.
– Maður verður að einbeita sér
við aksturinn, segir pabbinn. –
Hvort sem það er Mustang eða
Panoz.
Bílasalinn hlær og er létt yfir að
allt fór vel. Hann hristir hausinn. –
Blindaðist af sólinni! Það verður
langt þangað til þú færð að keyra
bíl aftur. Og ennþá lengra þangað
til þú færð að keyra Panoz!
Peningar eru hraði. Dóttir bíla-
salans andvarpar.