Morgunblaðið - 07.12.2004, Page 43

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. DESEMBER 2004 43
MINNINGAR
Elsku afi. Nú ertu
lagður af stað í enn eitt
ferðalagið þitt, en í
þetta skipti kemurðu
ekki til baka. Þú varst
alltaf á ferðinni, hvort sem það var
innanbæjar, uppi á jökli eða um
framandi lönd. Oft fórum við Bryn-
dís með þér á flakk, í sund, út að
borða, á skíði eða í tívolí. Ég mun
aldrei gleyma þessum ferðum. Þú
veittir mér frábært tækifæri til að
kynnast heiminum og að læra ensku
þegar þú gafst mér ferðir í ensku-
skóla í Englandi. Því mun ég alltaf
búa að.
Fyrirtækið þitt, sem þú stofnaðir
25 ára gamall, var líf þitt og yndi.
Þótt þú teldist vera forstjóri þess,
mátti yfirleitt finna þig niðri á verk-
stæðinu, enda átti kyrrsetuvinna
ekki við þig. Við stelpurnar nutum
góðs af þessu, og þótt fáir viti það, þá
var auka skrifstofa niðri á milliloft-
inu í GG, þar sem við fengum skrif-
borð, reiknivél, gamlar úreltar nótur
og aðra hluti nauðsynlega fyrir al-
varlegan skrifstofurekstur. Alltaf
nenntir þú að hafa okkur að skottast
í kring um þig, enda einstaklega
barngóður maður.
Nú, þegar þú ert farinn eigum við
minningarnar. Minningar um mann
sem var félagi í mörgum góðgerð-
arsamtökum og hjálpaði mörgum.
Minningar um mann sem var alltaf á
ferðinni, og síðast en ekki síst minn-
ingar um mann sem var á skyrtunni,
jafnvel þótt það væri blindbylur.
Nú í lokin ætla ég þó að óska þér
góðrar ferðar, afi minn, og þakka þér
fyrir þær stundir sem ég fékk að
eiga með þér.
Ásta Rut.
Afi var mikill ævintýramaður og
fannst ekkert skemmtilegra en að
ferðast. Hann elskaði land sitt og
þekkti hvern krók og kima. Hann
var mikill jöklakarl og fór mjög oft á
Vatnajökul. Þegar við horfum til
baka sér maður afa fyrir sér sem
klettinn sem var svo hraustur og
elskulegur.
Hann fylgdist alltaf vel með því
sem við vorum að gera og studdi
okkur í einu og öllu sem við tókum
okkur fyrir hendur.
Snemma á hverjum sunnudags-
morgni í mörg, mörg ár kom hann
heim til okkar og við drukkum morg-
unkaffi saman. Oft vorum við syfj-
aðar þegar hann hringdi og sagðist
vera að koma og mamma eða pabbi
kallaði; stelpur vaknið þið, afi er að
koma. Hann var þá búinn að koma
við í bakaríinu, helst hjá Oddi bak-
ara. Yfirleitt keypti hann það sama
með kaffinu, það var alveg óþarfi að
breyta til. Þá sagði hann okkur sögur
frá því í gamla daga og af ævintýra-
ferðum hans.
Nú er erfiðasta ferðalagi hans lok-
ið og reyndist þessi síðasta ferð hans
löng og ströng bæði fyrir hann og
hans nánustu ættingja. Okkur systr-
um fannst erfitt að horfa upp á hann
þjást í veikindum sínum. Þrátt fyrir
að allt stefndi í lok þessa ferðalags er
maður aldrei tilbúinn, það er svo erf-
itt að kveðja. En nú reynum við að
ylja okkur við allar góðu minning-
arnar og eru þær margar. Það er
mikilvægt fyrir okkur að eiga þessar
minningar um elsku afa okkar, klett-
inn okkar, og munum við varðveita
þær með okkur.
Íris og Snædís.
Það er skemmtilegt að rifja upp
minningar um Gunnar frænda. Þeg-
ar ég var stelpa fannst mér alltaf ein-
GUNNAR
GUÐMUNDSSON
✝ Gunnar Guð-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 26.
desember 1924.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli
25. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Hall-
grímskirkju 6. des-
ember.
hver ferskur, hetjuleg-
ur ævintýrablær yfir
honum. Hann var
hreystimenni sem aldr-
ei þurfti að vera í yf-
irhöfn. Var á skyrtunni
í hríðarbyl og vetrar-
kulda, jafnt sem sólaryl
að sumri. Hann dvaldi
oft á fjöllum eða uppi á
jöklum og átti meira að
segja sjálfur öll farar-
tæki til að komast
þangað, trukka, jeppa
og jafnvel eigin snjóbíl.
Hann átti líka það sem
ekki var síst fyrir mig
stelpuna, fjórar dætur sem hægt var
að heimsækja og jafnvel gista hjá. Þá
var nú oft fjör. Stundum var farið í
sund í gömlu laugarnar eða leiki inni
og úti en allra best var ef Gunnar
frændi bauð okkur í bíltúr. Þá var
sest upp í glæsikerru eina, Oldsmo-
bile, og annan eins bíl var ekki að
finna í Reykjavík í þá daga. Síðan var
farið í bæinn og kannski keyptur ís
og rúntað um. Það var sönn
prinsessutilfinning sem fylgdi þess-
um ferðum og Gunnar frændi lang-
flottasti frændinn í bænum.
Það er ekki síður ljúft að rifja upp
minningar um hann sem nær eru í
tíma. Alla tíð eftir að ég varð full-
orðin reyndist hann örlátur höfðingi
sem studdi við bakið á mér bæði í
lífsins og listarinnar basli með ráð-
um og dáð án þess að mikið bæri á.
Hafi hann kæra þökk fyrir og bless-
uð sé minning hans. Fjölskyldu hans
sendi ég og fjölskylda mín innilegar
samúðarkveðjur.
Ólöf Erla Bjarnadóttir.
Leiðir okkar Gunnars Guðmunds-
sonar komu saman snemma vors
1968 þegar jöklarannsóknir Raun-
vísindastofnunar Háskólans hófust.
Fyrsta verkefnið var að prófa ein-
faldan nýsmíðaðan tilraunabor.
Ferðinni var heitið á Langjökul og
nutum við aðstoðar tveggja þraut-
reyndra jöklamanna, Gunnars og
Harðar Hafliðasonar.
Næstu ár eru mér eftirminnileg.
Ég kynntist þá undraheim jöklanna
og varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
starfa þar með einstæðum hópi sjálf-
boðaliða úr Jöklarannsóknafélaginu.
Minnisstæðastir eru mér félagarnir
Gunnar, Hörður og Magnús Eyjólfs-
son. Nú eru þeir allir látnir. Þeir
kenndu okkur að það sem kann að
reynast torleyst í bænum, er oft auð-
leysanlegt á jökli, og aldrei þarf að
örvænta.
Næstu árin var farið í nokkar ferð-
ir á Vatnajökul, þegar við vorum að
þreifa okkur áfram í borsmíðinni.
Vorið 1972 vorum við tilbúnir að
leggja í meginverkefni okkar, að
bora í gegnum íslög Bárðarbungu.
Nú þurfti að flytja margfalt þyngri
búnað upp á jökul en fram til þessa
hafði verið gert. Forsenda þess að
mögulegt var að ráðast í verkefnið
var dyggur stuðningur félaga í
Jöklarannsóknafélaginu og margra
annarra, allt sjálfboðaliðar, bæði við
flutninga á jökli og við borvinnuna.
Lagt var af stað úr bænum 20. maí
og þann 12. ágúst var loks farið með
borkjarnana úr síðari hluta borvinn-
unnar niður af jökli. Vikulega var
farið með nýjan hóp sjálfboðaliða og
vistir á Bárðarbungu. Erfiðleikarnir
sem við mættum í þessu verkefni
voru fjölmargir, bæði við ferðirnar
og borvinnuna þegar bilanir af ýmsu
tagi komu upp. Alltaf tókst að leysa
vandann.
Á engan er hallað þótt ég segi að
enginn hafi stutt okkur svo vel sem
Gunnar Guðmundsson. Í allri jökla-
vinnu okkar á þessum árum var hann
ávallt reiðubúinn til að ganga með
okkur í sérhvert verk og oft lagði
hann til farartæki. Hann var ósér-
hlífinn, þrautseigur og ráðagóður –
og ávallt glaðvær.
Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar ég kom niður af jöklinum. Ég
hafði verið meginhluta sumarsins á
Bárðarbungu. Það var því óvænt
gleði að sjá konu mína og tvö yngri
börn okkar bíða við jökulsporðinn.
Gunnar hafði hringt í hana og hvatt
hana til að koma með í þessa síðustu
ferð sumarsins að jökli.
Svona var Gunnar.
Páll Theodórsson.
Ég man fyrst eftir Gunnari á
Skagaströnd vorið 1945 sem starfs-
manni Almenna byggingafélagsins.
Honum var falið að stjórna einni af
stærstu jarðýtum sem þá voru til á
Íslandi, við framkvæmdir vegna síld-
arverksmiðjunnar þar. Til aðgrein-
ingar frá nöfnum sínum gekk hann
undir nafninu ýtu-Gunnar og var
lengi þekktur undir því nafni. Hann
sagði oft frá því þegar hann vann í
svokallaðri „Bretavinnu“ á Reykja-
víkurflugvelli. Þá var hann 16 ára
gamall og handgróf skurði í ákvæð-
isvinnu og sagðist hafa með miklum
afköstum náð góðum launum. Síðar
vann hann hjá Almenna meðal ann-
ars við gerð Sóleyjargötu, fyrsta
gatnagerðarverk sem boðið var út í
Reykjavík. Það var lítið um stórvirk-
ar vinnuvélar á þessum árum en
Gunnar var fenginn til að stjórna
vinnuvélum hjá Almenna og tókst
vel að tileinka sér hina nýju tækni.
Hann var því einn af fyrstu íslensku
vinnuvélstjórunum.
Um vorið 1949 festu Gunnar og
faðir minn Óli Pálsson kaup á jarð-
ýtunni sem Gunnar vann með á
Skagaströnd. Hann sótti vélina að
norðan og á leiðinni suður ruddi
hann snjó á Holtavörðuheiðinni fyrir
Vegagerðina. Þeir gerðu út þessa vél
í eitt ár en faðir minn keypti hlut
Gunnars og Gunnar keypti skömmu
síðar eins vél og hóf eigin útgerð. Á
næstu árum fjölgaði hann vinnuvél-
unum og hóf jafnframt þungaflutn-
inga.
Starfsorka hans, lipurð og útsjón-
arsemi gerði það að verkum að fyr-
irtæki hans óx og var leiðandi í
vinnuvélum og þungaflutningum.
Útgerð Gunnars breyttist yfir í
flutninga með tengivögnum og
vinnuvélum fækkaði. Fyrirtæki
Gunnars hefur svo sannarlega notið
trausts viðskiptavina sinna.
Gunnar vildi fylgjast vel með
tækniþróun og hann var fljótur að
átta sig á hagkvæmni í rekstri fyr-
irtækisins. Helst vildi hann vera
fyrstur með nýjungar. Það kom vel í
ljós áhugi hans á tækjum þegar við
fórum saman á vélasýningar erlend-
is. Léttleiki var yfir ferðum okkar
með glens á kostnað beggja.
Gunnar stundaði mikið sundlaug-
arnar sér til hressingar. Hann vildi
hugsa vel um líkamann og stundaði
leikfimi fyrir „heldri“ menn hjá Ár-
manni í áratugi. Þangað dró hann
mig 1970 í þennan skemmtilega og
góða hóp. Á yngri árum var Gunnar
annálað hraustmenni.
Árið 1953 var Gunnar einn af
stofnendum Félags vinnuvélaeig-
enda og var hann virkur félagi alla
tíð. Hann kom með jóladagatölin frá
Lionsklúbbnum Frey til fjölskyldu
minnar og hafði á orði, að allir vinir
hans yrðu að kaupa af sér. Hann tal-
aði oft um klúbbinn sinn og naut þess
að sækja fundi, starfa innan klúbbs-
ins og hitta þar félaga sína meðan
heilsa leyfði.
Jöklarannsóknafélagið var það fé-
lag sem átti hug hans allan. Áhugi
hans, þrautseigja og reynsla í ferð-
um um jökla og óbyggðir, nýttust vel
því ekki var tækjabúnaðurinn mikill
á bernskuárum félagsins.
Fjölskylda mín sendir aðstand-
endum Gunnars hlýjar kveðjur.
Gunnars Guðmundssonar verður
lengi minnst í verkmenningu okkar
Íslendinga.
Tómas Grétar Ólason.
Fallin er ein af helstu kempum ís-
lenskra jöklaferða og jöklarann-
sókna, Gunnar Guðmundsson, lands-
þekktur sem GG. Gunnar var
áratugum saman einn af lykilmönn-
um í ferðum Jöklarannsóknafélags
Íslands á Vatnajökul. Hann var einn
þeirra harðduglegu jöklamanna sem
hafði til að bera þá þrautseigju, út-
sjónarsemi og kunnáttu sem gerðu
slarkferðir í misjöfnu veðri hættulitl-
ar og ánægjulegar. Gunnar fór
fyrstu ferð sína á Vatnajökul vorið
1957, þegar fyrsti skáli Jöklarann-
sóknafélagsins á Grímsfjalli var
byggður. Upp frá því varð Gunnar
tíður gestur í ríki Vatnajökuls. Hann
var um langt árabil formaður bíla-
nefndar Jöklarannsóknafélagsins. Á
sama tíma byggði hann upp flutn-
ingafyrirtæki sitt og naut félagið
löngum góðs af dráttarbílum hans
við flutning snjóbíla og annars bún-
aðar í Jökulheima. Gunnar var gerð-
ur að heiðursfélaga JÖRFÍ 1980 og
hann sat í valnefnd félagsins til
dauðadags.
Gunnar var skemmtilegur ferða-
félagi og orðlagður fyrir hreysti sína.
Oftast var hann snöggklæddur þó
aðrir væru dúðaðir, hann var ekki
kulsækinn maður. Hann var maður
athafna, hafði gaman af að takast á
við það bras og erfiðleika sem oft
fylgir jöklaferðum. Bílar bila, bílar
festast, finna þarf leiðir gegnum
krapa og íshröngl og í slæmum veðr-
um hverfur allt í ólgandi hvíta iðu.
Við slíkar aðstæður skiptir máli að
taka réttar ákvarðanir. Sýna áræðni
þegar það á við en umfram allt að
hafa vit á að tefla ekki í tvísýnu og að
betri er krókur en kelda. Þessa eig-
inleika hafði GG í ríkum mæli eins og
ferðafélagar hans frá liðnum árum
vita.
Síðustu árin átti Gunnar við van-
heilsu að stríða. En alltaf þegar hann
gat mætti hann í vikulegt kaffi jökla-
manna eða á fundi í félaginu. Með
óeigingjörnu starfi sínu, vinabönd-
um og margvíslegum stuðningi sem
honum var að vísu ekki að skapi að
mikið væri um talað, gat Gunnar
Guðmundsson sér þann góða orðstír
sem ekki mun gleymast meðal jökla-
manna.
Magnús Tumi Guðmundsson,
formaður JÖRFÍ.
Við minnumst vinar okkar Gunn-
ars Guðmundssonar léttklædds á
Vatnajökli meðan allir aðrir voru
klæddir lopapeysum upp í háls. Við
minnumst þessa hrausta, glæsilega,
ljúfa, ráðagóða og sívinnandi manns
og ekki var nú hávaði eða læti í
kringum hann.
Við kynntumst Gunnari fyrst í
gegnum Jöklarannsóknafélagið og
Flugbjörgunarsveitina fyrir liðlega
hálfri öld. Gunnar starfaði mikið í
þessum félögum og í Flugbjörgunar-
sveitinni sá hann um bíladeild sveit-
arinnar ásamt öðrum félögum. Og í
fjöldamörg ár mætti hann ásamt
fleirum á mánudagskvöldum til þess
að dytta að og gera við bílana enda
einstaklega handlaginn. Á bernsku-
árum Jöklarannsóknafélags Íslands
var hann sjálfkjörinn bílstjóri á snjó-
bíl félagsins. Var alltaf tilbúinn þeg-
ar kall kom.
Við stofnuðum Alpaklúbbinn, við
vorum í leikfimi, í sundi, á skíðum og
í hjónaklúbbi þar sem hist var mán-
aðarlega heima hjá meðlimum og var
var oft glatt á hjalla og mikið spjall-
að. Ógleymanlegar eru fjölmargar
frábærar ferðir um byggðir sem
óbyggðir Íslands enda var Gunnar
mikill náttúruunnandi, fróður um
land sitt og þjóð og einstaklega góð-
ur og skemmtilegur ferðafélagi.
Við kveðjum í dag með miklum
söknuði kæran vin okkar og félaga
og þökkum honum fyrir ógleyman-
legar samverustundir. Sendum
börnum hans og öðrum ástvinum
innilegustu samúðarkveðjur okkar.
Gamlir vinir úr Alpaklúbbnum.
Kveðja frá
Lionsklúbbnum Frey
Bresti ei niðjana þrautseigju og þrótt
þá eru föng til að rækta og verma.
(Hannes Hafstein.)
Lionsklúbburinn Freyr var stofn-
aður 29. febrúar 1968. Það voru
Jöklaferðafélagar sem sammæltust
um að stofna klúbbinn. Þeir höfðu oft
í fjallaferðum sýnt þá þrautseigju og
þrótt sem skáldið áleit atgervi til að
rækta og verma.
Gunnar Guðmundsson var einn
þeirra hugsjónamanna sem tók þátt í
því að stofna Frey. Honum var eig-
inlegt að vera til þess að styrkja
starf sem unnið er með kjörorðið
„Við leggjum lið“ að leiðarljósi. Enda
var hann hollur, traustur og heill í
starfi klúbbsins. Það var eins og hon-
um væri meðfætt að vera sannur og
góður Lionsþegn. Minnisvert er
mörgum klúbbfélögum hve sköru-
lega hann tók þátt í hreinsunarátaki
sem Freyr tók sér fyrir hendur í ná-
grenni Reykjavíkur fyrir um það bil
þremur áratugum. Hann lét félögun-
um í té tvo stóra flutningabíla til að
safna óreiðudóti á. Það gerði átakið
mögulegt til fegrunar meðfram veg-
um til og frá Reykjavík. Báðir bílarn-
ir voru fylltir af brotajárni og öðru
óreiðudóti sem mikil sjónmengun
var að. Indælt var að verki loknu að
sjá þá fegrun á umhverfi sem tekist
hafði að koma í verk.
Við minnumst líka þess að sæti
Gunnars á fundum klúbbsins var
aldrei autt á meðan hann hafði heilsu
til að taka fullan þátt í fundastarfinu.
En nú er það autt. Hann er allur.
Hans er saknað. Honum er þakkað
fyrir félagslega, fúslega skyldu-
rækni við alla þátttöku í starfi Freys.
Guð blessi minningu um góðan
Freysfélaga. Niðjum hans og ástvin-
um vottum við samúð. Gefi þeim Guð
að varðveita holla minningu um heið-
ursmann.
Freysfélagar.
Þökkum innilega samúð og vinarhug við fráfall
föður, tengdaföður, afa og langafa,
ÓLAFS GUNNARSSONAR,
Hrafnistu, Reykjavík,
áður Skólatröð 5,
Kópavogi.
Jón Þór Ólafsson, Ólöf Högnadóttir,
Gunnlaugur Dan Ólafsson, Stefanía Guðjónsdóttir,
Kjartan Ólafsson, Susanne Marie Ólafsson,
Sigtryggur Árni Ólafsson, Ingunn Helga Gunnarsdóttir.
Þökkum innilega samúð og vinarhug við fráfall
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
GUÐRÚNAR SUMARLIÐADÓTTUR,
Dalbraut 18,
Reykjavík.
Alúðarþakkir til starfsfólks á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi.
Tryggvi Leósson, Soffía Ólafsdóttir,
Birkir Leósson, Rakel Jónsdóttir,
Víðir Leósson, Erla Úlfarsdóttir
og barnabörn.