Morgunblaðið - 11.01.2005, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2005 31
MINNINGAR
og festu en margur annar enda þaul-
reyndur félagsmálamaður. Hann var
m.a. í stjórn Félags háskólamennt-
aðra kennara um áratuga skeið og
formaður þess um tíma.
Ingólfur naut þess alltaf að kenna
en hann þótti strangur kennari sem
gerði miklar kröfur. Það er þó annað
sem nemendum hans stendur ofar í
huga þegar þeir ræða um sögu-
kennslu hans, það var þegar tignar-
legt yfirbragð hans breyttist í
íþróttamannslegt og hann þaut um
stofuna í gervi vöðvastæltra Forn-
Grikkja kastandi spjótum og kringl-
um á Ólympíuleikum.
Á 20 ára skólameistaraferli Ing-
ólfs í MK er eitt sem einkenndi
stjórnun skólans umfram annað er
það var að stöðug þróun átti sér stað
í skólanum. Brautum fjölgaði, skipu-
lagsbreytingar áttu sér stað, ný
kennslukerfi voru tekin upp, ferða-
málanám hóf göngu sína og náms-
ráðgjöf fékk fastan sess svo nokkuð
sé nefnt. Þessi mikla þróun hefði
aldrei orðið að veruleika ef Ingólfur
hefði ekki ætíð haft hagsmuni skól-
ans í fyrirrúmi og ráðið að skólanum
úrvalskennara sem unnu með honum
að þessum verkefnum. Við lok
starfsferils síns skrifaði Ingólfur
sögu Menntaskólans í Kópavogi
fyrstu 20 árin sem gefin var út í
tveimur bindum árið 1995 og 1997.
Ingólfur vann að þessu verkefni af
sama eldmóð og áhuga og ætíð enda
er þetta ómetanleg heimild um sögu
og starf skólans.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
Menntaskólans í Kópavogi þakka
Ingólfi A. Þorkelssyni fyrir það
mikla brautryðjandastarf sem hann
vann á starfsferli sínum við skólann.
Við sem störfuðum með Ingólfi eig-
um honum mikið að þakka, hann
miðlaði okkur af dýrmætri reynslu
sinni sem við búum að um ókomna
tíð. Menntaskólinn í Kópavogi væri
með öðrum brag ef Ingólfur hefði
ekki ætíð haft vakandi auga með öll-
um þáttum starfsins skólanum til
heilla. Eftir lifa minningar og þakk-
læti fyrir að hafa notið samvistanna
við hann. Fyrir hönd allra í Mennta-
skólanum í Kópavogi sendi ég konu
hans Rannveigu Jónsdóttur og fjöl-
skyldu samúðarkveðjur og biðjum
góðan Guð að styrkja þau í sorg
þeirra.
Margrét Friðriksdóttir,
skólameistari MK.
Kveðja frá
Skólameistarafélagi Íslands
Í dag kveðjum við félaga okkar
Ingólf A. Þorkelsson, fyrrverandi
skólameistara Menntaskólans í
Kópavogi. Ingólfur lést eftir langa
og hetjulega baráttu við erfiða sjúk-
dóma.
Hann var skipaður skólameistari
MK við stofnun skólans 1973 og vann
brautryðjendastarf við mótun öflugs
framhaldsskóla í Kópavogi. Á þess-
um tíma áttuðu menn sig á því að
menntun til stúdentsprófs var ekki
bundin við fáa útvalda í árgangi og
menn sáu einnig að ýmsar fleiri
menntaleiðir mátti bjóða ungu fólki
eftir skyldunám. Framhaldsskólum
tók að fjölga verulega.
Ingólfur var ævinlega virkur fé-
lagi í skólamálaumræðu í Skóla-
meistarafélagi Íslands og lá ekki á
skoðunum sínum. Hann gat verið
fastur fyrir og virtist á köflum nokk-
uð íhaldssamur. Við, sem þekktum
hann best, sáum þó að hann mat mik-
ils þá þætti skólastarfsins sem ein-
kenndust af aga, vönduðum vinnu-
brögðum og góðum hefðum. Í nýjum
skóla er jafnan mikil þörf fyrir að
skapa hefðir. Í þeim efnum var Ing-
ólfur kröftugur og vann gott starf.
Á námskeiðum, ferðalögum og í
félagslífi skólameistara var Ingólfur
hrókur alls fagnaðar. Hann söng og
sagði góðar sögur og var hinn
skemmtilegasti í góðra vina hópi.
Þau hjónin, Rannveig og Ingólfur,
voru oft með okkur í ferðalögum og
voru ævinlega góðir félagar.
Í nafni Skólameistarafélags Ís-
lands sendi ég Rannveigu og nánum
ættingjum og vinum Ingólfs innileg-
ar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning um góðan fé-
laga.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Ingólfur A. Þorkelsson, fyrrver-
andi skólameistari Menntaskólans í
Kópavogi, lést 3. janúar. Tímans elf-
ur hrífur án afláts brott með sér einn
af öðrum af samferðafólki okkar á
ævibrautinni. Með söknuði hljótum
við að skiljast við ástvini, félaga og
vini og horfa á bak þeim út yfir móð-
una miklu og torræðu. Ingólfur
fæddist 23. janúar 1925. Hann ólst
upp á Seyðisfirði. 15. febrúar 1980
var haldið Sólarkaffi Seyðfirðinga í
Reykjavík. Það voru æskufélagarnir
Ingólfur A. Þorkelsson, Guðmundur
Jónsson og Bryndís Jónsdóttir sem
stóðu að þessari samkomu sem tókst
mjög vel í alla staði. Síðan þá hafa
verið haldnar slíkar samkomur á
hverju ári um það leyti sem sól fer
aftur að sjást á Seyðisfirði. Seyðfirð-
ingafélagið í Reykjavík var stofnað
15. nóvember 1981. Ingólfur var
kjörinn formaður félagsins og
gegndi hann því embætti þar til
1996. Þessi fyrstu ár félagsins undir
stjórn Ingólfs voru afskaplega
skemmtileg og má segja að hann hafi
drifið hlutina áfram með ótrúlegri
bjartsýni undir kjörorðinu „Vilji er
allt sem þarf“. Í byrjun árs 1987 var
keypt hús á Seyðisfirði, til útleigu
fyrir félagsmenn sem vildu heim-
sækja átthagana. 7. maí 1987 fóru
nokkrir félagar austur. Erindið var
leikhúsferð og að skoða húsið sem
búið var að kaupa. Ferðin austur tók
16 tíma. En skapið var gott, margt
var spjallað og mikið sungið. Síðan
var farið á hverju vori austur til að
vinna í húsinu. Þetta voru ógleyman-
legar ferðir. Ingólfur fræddi okkur
um landið og sögu þess á leiðinni.
Þegar kom á Jökuldal fór hann á
kostum í frásögnum sínum. Hópinn
sem fór á hverju vori austur kallaði
Ingólfur austurfara.
Félagið hefði aldrei orðið það sem
það er í dag án Ingólfs. Þegar við
vorum á leið austur á Seyðisfjörð til
að taka þátt í 100 ára afmæli bæj-
arins þá var stoppað í Lóni við minn-
ismerki Úlfljóts lögsögumanns. Þar
sagði hann okkur frá sögu Úlfljóts
og er þetta okkur alveg ógleymanleg
stund. Á afmælishátíðinni flutti hann
snjalla ræðu fyrir hönd Seyðfirð-
ingafélagsins og hóf hann mál sitt á
þessum orðum: „Römm er sú taug er
rekka dregur föðurtúna til.“ Ingólfur
bar sterkar taugar til Seyðfirðinga-
félagsins, hann var máttur þess og
stólpi. Það voru forréttindi að fá að
kynnast Ingólfi og ganga með hon-
um þennan spöl á lífsleiðinni. Ing-
ólfur var afskaplega fróður og sagði
vel frá og fengum við að njóta þess
ríkulega á þessum ferðum okkar og í
stjórnarstarfi Seyðfirðingafélagsins.
Á 20 ára afmæli félagsins voru Ing-
ólfi þökkuð störf hans í þágu þess
með því að gera hann að heiðurs-
félaga. Ingólfur var drengur góður,
skemmtilegur og reyndist okkur
sannur vinur. Fyrir hönd Seyðfirð-
ingafélagsins í Reykjavík viljum við
votta honum virðingu okkar, þakka
honum samfylgdina og allar ánægju-
stundirnar sem við áttum með hon-
um. Einnig vottum við eftirlifandi
eiginkonu Ingólfs, Rannveigu Jóns-
dóttur, börnum þeirra og aðstand-
endum öllum okkar dýpstu samúð og
biðjum guð að veita þeim styrk í
sorginni.
Edda, Finnbogi, Stefanía,
Þór, Ásvaldur og Erna.
Ingólfur A. Þorkelsson var einn
þess framsýna fólks sem stofnaði
Félag dönskukennara og var hann
kosinn fyrsti formaður þess.
Það var mikils virði að fá svo
reyndan mann í félagsmálum til þess
að leggja þann grunn sem félagið
hefur byggt á síðastliðin 36 ár.
Félag dönskukennara kveður nú
einn af frumkvöðlunum með þakk-
læti og sendir fjölskyldu hans inni-
legar samúðarkveðjur.
Stjórn Félags
dönskukennara.
Komin er kveðjustund. Góður vin-
ur og bekkjarbróðir, Ingólfur Arnar
Þorkelsson er látinn. Hann lauk
kennaraprófi með okkur 1948 og alla
tíð hefur samstaða og tryggð ein-
kennt hópinn. Oft var hist, ekki síst
síðustu árin, og þau hjónin, Ingólfur
og Rannveig, létu sig aldrei vanta.
Ingólfur var ágætur námsmaður,
samviskusamur og nákvæmur í
vinnubrögðum. Að loknu kennara-
prófi hélt hann áfram námi og lauk
háskólaprófi. Hann hafði ákveðnar
skoðanir og hafði gaman af rökræð-
um, enda var tekist á um hin ýmsu
málefni í bekknum og á málfundum
þar sem hann naut sín vel. Í bekkn-
um voru margir ágætir söngmenn og
mikið sungið. Þar var Ingólfur
fremstur meðal jafningja með sína
gullfallegu tenórrödd.
Hann var mikið snyrtimenni, allt
skyldi vera hreint og í röð og reglu.
Þegar honum fannst einn bekkjar-
bróðirinn hirða lítt um útlit sitt, ekki
síst skóna, kenndi hann honum að
bursta þá og leit síðan eftir, að það
væri gert! Mörgum öðrum svip-
myndum bregður fyrir: Ingólfur ým-
ist að spauga með eða bölsótast yfir
stærðfræðihæfni sinni, Ingólfur að
lesa upp hjá Haraldi Björnssyni með
miklum tilþrifum o.fl. o.fl.
Ingólfur hefur mörg undanfarin ár
átt við erfið veikindi að stríða og hef-
ur Rannveig staðið eins og klettur
við hlið hans. Við söknum okkar góða
vinar og sendum Rannveigu, börn-
um þeirra og öðrum aðstandendum
einlægar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd bekkjarsystkinanna
Þuríður Kristjánsdóttir.
Þegar Ingólfur skólameistari setti
MK í fyrsta sinn, hinn 22. september
1973, minntist hann á upphaf skóla-
halds í Kópavogi sem hófst 1945.
Þrátt fyrir skort á þeim tíma byggðu
bæjarbúar myndarlegt steinhús um
skólann sinn, Kópavogsskóla, af
atorku og bjartsýni frumbýlinganna.
Menntun var augljóslega efst á for-
gangslistanum.
Það var öllum ljóst sem hlýddu á
fyrstu setningarræðu hins nýja
skólameistara að þar fór maður hug-
sjóna og fullur krafts og bjartsýni.
Verðugur kyndilberi skólahugsjóna
frumbýlinganna. Viðfangsefnið var
snúið. Hann skyldi byggja upp
menntaskóla í sambýli við rótgróinn
barnaskóla, afla kennara og taka á
móti hópi nemenda sem voru inn-
blásnir af uppreisnaranda 68-kyn-
slóðarinnar. Og undirbúningstíminn
var aðeins tæpir þrír mánuðir.
Orðið meistari hefur margræða
merkingu. Meistari er kennari,
snjall maður, efstur í sínum flokki,
yfirmaður. Enginn getur í raun verið
meistari nema á afar takmörkuðu
sviði. Hinn raunverulegi meistari er
sá sem skilur þetta og laðar til sam-
starfs hæfileikafólk hvað á sínu sviði
og skapar þá liðsheild sem er nauð-
synleg til að leysa hvert viðfangefni.
Þessa list kunni Ingólfur og því farn-
aðist honum vel í starfi skólameist-
ara.
Stjórnunarstíll Ingólfs byggðist á
samræðum fremur en tilskipunum.
Við forsvarmenn nemenda fyrstu
starfsár skólans vorum virkir þátt-
takendur í samræðunum. Þetta voru
samræður þar sem málin voru krufin
til mergjar og meistarinn leyfði sér
að skipta um skoðun ef rök hnigu í þá
átt. Samræðan gat reyndar verið svo
tímafrek að hún olli áhyggjum vegna
fjarverustunda úr tímum vegna
funda með skólameistara.
Að mati Ingólfs var hver sinnar
eigin gæfu smiður. En hann taldi
jafnframt að liður í þeirri gæfusmíð
væri að hver og einn reyndi að stuðla
að sameiginlegum velfarnaði. Ekki
hafði hann oftrú á tæknilegum lausn-
um en þeim mun meiri trú á mann-
gildinu, sem hann vildi að skólinn
legði rækt við.
Við kveðjum skólameistarann
okkar með virðingu og hlýhug og
vottum fjölskyldu hans innilega sam-
úð.
Ásgeir Friðgeirsson,
Hafsteinn Karlsson, Kjartan
Árnason, Tryggvi Felixson
og Tryggvi Þórðarson.
Ingólfur Arnar Þorkelsson verður
öllum minnisstæður sem honum
kynntust. Hár og grannur og fríður
sýnum og með þennan fjörlega svip.
Það sem mér datt í hug þegar ég sá
Ingólf fyrst var að þarna færi áhuga-
maður sem gott væri að eiga að liðs-
manni og mundi muna um hann í
hverri fylkingu þar sem hann tæki
sér stöðu. Leiðir okkar lágu saman á
þrem sviðum hér áður og er mér
einkar ljúft að minnast þess alls. Ég
minnist hans frá háskólaárum mín-
um þegar hann sat tíma í uppeldis-
og kennslufræðum hjá Matthíasi
Jónassyni prófessor. Ég hygg að
Ingólfur hafi þá verið að ljúka námi
sínu í þeim fræðum, en honum nægði
ekki gamla kennaraprófið frá Kenn-
araskólanum og hafði tekið stúd-
entspróf utanskóla frá MR 1954.
Hann var á öndverðum meiði við
Matthías um atriði, en Matthías
sagðist ekki vilja deila við kandidata
en Ingólfur hafði þá lokið BA-prófi
sínu. En allt var þetta málefnalegt.
Ég minnist þess að Ingólfur, Er-
lendur Jónsson og Hörður Berg-
mann hvöttu okkur sem eilítið yngri
vorum til að taka þátt í starfi félags
kennara með háskólamenntun sem
kenndu í gagnfræðaskólum, en þeir
áttu mjög í vök að verjast að fá við-
urkennda menntun sína við samn-
ingaborðið þar sem félagið þeirra
litla hafði engan samningsrétt og
þeir urðu að lúta vilja Landssam-
bands framhaldsskólakennara. Upp
úr þessu varð til Félag háskóla-
menntaðra kennara og þar varð Ing-
ólfur sannkallaður brimbrjótur í
fylkingarbrjósti. Félagið háði harða
varnarbaráttu með það meginstef að
launa ætti kennara eftir menntun en
ekki eftir því á hvaða skólastigi þeir
störfuðu. Í byrjun áttunda áratugar
síðustu aldar var Ingólfur formaður
félagsins og ég sat með honum í
stjórn og voru stjórnarfundir haldnir
hvern laugardag eftir hádegi annan
veturinn. Þetta reyndist skóli í fé-
lagsstarfi. Ingólfur mótaði stefnuna
með því leggja skýrar línur og hinn
áhugasami formaður greip hugi
manna svo að allir lögðu sig fram og
voru tilbúnir að taka að sér hvert það
verk sem þurfti að vinna. Menn
skiptust á skoðunum, rökræddu og
komust að niðurstöðu.
Áður hafði ég kennt með Ingólfi í
Vogaskóla og þá kenndi hann líka í
Kvennaskólanum. Þar sem ég var að
ljúka námi í uppeldis- og kennslu-
fræðum benti Matthías Jónasson
mér á að sækja kennsluæfingar í
sögu til Ingólfs sem eins og hann
sagði „beitir mjög fjölbreytilegri
kennslutækni“. Það voru orð að
sönnu. Ingólfur skipti hverri
kennslustund í nokkra þætti og hafði
furðumikla nákvæmni á því hve lengi
hver þáttur skyldi vera. Nemandinn
átti fyrst að gera grein fyrir náms-
efninu sem tekið var fyrir í hverjum
tíma á sjálfstæðan hátt, átti að segja
frá skýrt og skipulega án þess að
nokkuð væri togað upp úr honum.
Þar næst virkjaði Ingólfur nemend-
ur í umræðum um ákveðið efni, reynt
var að kryfja til mergjar og fannst
mér furðumikið koma út úr því og
þarna gæti hafa kviknað varanlegur
áhugi á sögu. Þar næst sagði kennari
frá einhverju eftirminnilegu atriði
tengdu námsefni sem ekki var í
kennslubók. Að síðustu tók kennari
saman aðalatriði kennslustundar
með spurningum til nemenda. Þarna
reyndi verulega á kennarann og að
feta í þessi fótspor reyndist erfitt, en
ég bjó að þessari æfingareynslu alla
tíð í kennslu.
Þá lágu leiðir okkar Ingólfs saman
í Samtökum frjálslyndra og vinstri
manna kringum 1970. Greina mátti
að Ingólfur ætlaði sér ekki að verða
stjórnmálamaður, en honum ofbauð
eins og mörgum staðnað flokkakerfi
og hvernig vinstri menn deildust á
nokkra flokka meðan hægri menn
voru sameinaðir í einum. Það var að
vísu enginn barnaleikur á þeim árum
að ætla sér að sameina vinstri menn í
einum flokki, enda töldum við flest
að það væri áratuga verkefni. Þarna
var skemmtilegt að vinna með Ing-
ólfi, hann var sami glaði áhugasami
félaginn og á öðrum vettvangi þar
sem leiðir okkar lágu saman.
Upp úr þessu varð Ingólfur skóla-
meistari hins nýstofnaða mennta-
skóla í Kópavogi og áreiðanlega var
hann þá kominn á vettvang sem
svaraði til metnaðar hans og kapp-
semi. Að ryðja nýja braut á því sviði
sem hann hafði valið sér. Skólinn
hefur blómstrað og hlýtur það að
hafa glatt minn gamla samstarfs-
mann hversu vel hefur tekist til þar.
Gott er að minnast manns eins og
Ingólfs Arnars Þorkelssonar. Hann
var einn af sáðmönnum samfélags-
ins, ræktunarmaður sem hirti ekki
um peninga fyrir störf sín heldur
hvað greri undan hollri hendi. Elju-
maður og glaður félagi í leik og
starfi.
Ég votta eiginkonu og börnum
þeirra Ingólfs mína innilegustu sam-
úð.
Haukur Sigurðsson.
 Fleiri minningargreinar um
Ingólf Arnar Þorkelsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Jón
Kristinn Snæhólm, Sigurjón Ingi
Hilaríusson.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
PÉTUR HALLGRÍMSSON
Hrafnistu,
sem lést á Landspítalanum Fossvogi föstu-
daginn 7. janúar, verður jarðsunginn frá Árbæj-
arkirkju fimmtudaginn 13. janúar kl. 15.00.
Hallgrímur Pétursson, Áslaug Haraldsdóttir,
Jörgen Pétursson,
Jóhanna Pétursdóttir, Rafn Guðmundsson,
Sólborg Pétursdóttir, Sturla Jóhannsson,
Kristín Pétursdóttir, Þóroddur Gunnarsson,
Soffía Pétursdóttir, Arne Jónsson,
Pétur Guðni Pétursson, Anna Soffía Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
INGA JÓNASÍNA PÁLMADÓTTIR,
Vestursíðu 2A,
Akureyri,
lést á Landspítala við Hringbraut laugardaginn
8. janúar.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn
14. janúar kl. 13.30.
Guðmundur L. Blöndal,
Ingólfur Freyr Guðmundsson, Herdís Ívarsdóttir,
Sunna Guðmundsdóttir,
Hrefna Fönn Guðmundsdóttir,
Hlín Guðmundsdóttir
og barnabörn.