Morgunblaðið - 11.01.2005, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Stefán Þórðarsonfæddist á Suður-
eyri við Súganda-
fjörð 30. október
1914. Hann lést á
líknardeild Landa-
kots 28. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Margrét
Einarsdóttir og
Þórður Stefánsson.
Bróðir Stefáns var
Einar Þórðarson er
fórst með togaranum
Gullfossi. Fóstur-
móðir Stefáns var
María Gísladóttir og
áttu þau Þórður saman Arndísi en
hún lést ung að árum.
Fyrri kona Stefáns var Svava
Sveinsdóttir, þau skildu. Sonur
þeira er Kristinn, kona hans var
Hjördís Guðmunds-
dóttir en hún er lát-
in. Þau eiga fjögur
börn. Síðari kona
Stefáns var Guð-
mundína Lilja Þor-
kelsdóttir frá Reyni-
stað í Vestmanna-
eyjum, f. 14. júní
1908, d. 9. júlí 1995.
Þau áttu tvær dætur,
þær eru Þóra María
og Ólöf, gift Hannesi
Þór Ragnarssyni,
þau eiga tvö börn.
Barnabörn Stefáns
eru sex og barna-
barnabörnin þrettán.
Stefán verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Á hátíð ljóss og friðar skildi elsku-
legur afi minn við. Þessi jól hafa verið
ólík þeim fyrri því að afi minn, sem
hefur verið fastur punktur í jólahaldi
minnar fjölskyldu, gat ekki verið með
okkur sökum veikinda.
Margs er að minnast þegar litið er
yfir farinn veg og hlýjar minningar
vakna þegar hugsað er til stundanna
með afa. Fyrstu æviárin mín bjó ég
ásamt foreldrum mínum hjá móður-
foreldrum mínum, þar fékk maður að
kynnast ómældri góðmennsku og
göfuglyndi. Sú ástúð og umhyggja er
þau gáfu mér hef ég aldrei getað
borgað þeim til baka en það vega-
nesti hefur nýst mér í lífinu. Afi hefur
alla tíð verið mikill fjölskyldumaður
og notið samveru við hana. Hann var
sá sem gekk með mig um gólf á nótt-
unni í bernsku þegar ég fékk í eyrun,
sá sem spilaði við mig, bauð mér í bíó
og gerði hvert gamlárskvöld ógleym-
anlegt með mikilli flugeldasýningu.
Fyrir tólf árum veiktist amma mín af
Alzheimer, það ár sem hún var á
sjúkrastofnun heimsótti hann hana
daglega, sá kærleikur, ástúð og hlýja
er hann bar til hennar er mér einkar
minnisstæð og lýsir því vel hvaða
mann hann hafði að geyma.
Afi hefur lifað góðu lífi, verið
heilsuhraustur og notið lífsins þar til
hann veiktist nú í byrjun desember.
Er hann varð níræður í lok október
hélt móðir mín veislu fyrir hann. Þar
komu saman ættingjar hans, vinir og
vinnufélagar og hann hafði mikið
gaman af. Eftir afmælisdaginn ljóm-
aði hann sem sól en þessir endur-
fundir gáfu honum mikið. Hans heit-
asta ósk var að fá að vera heima eins
lengi og hann gat, en í byrjun desem-
ber var hann orðinn það þjáður að
hjúkrun móður minnar dugði ekki
lengur til og naut hann góðrar hjúkr-
unar bæði á öldrunar- og líknardeild
LSH. Að morgni 28. desember var
hann allur og þar sem hann svaf sín-
um hinsta svefni fann ég fyrir mikilli
sorg en jafnframt létti yfir því að nú
væri þjáningu hans lokið.
Elsku afi, ég kveð þig með söknuði
og trega en jafnframt miklu þakklæti
fyrir allt það sem þú hefur gert fyrir
mig og fjölskyldu mína.
Þín
Lilja Hildur Hannesdóttir.
Okkur hjónin langar til að skrifa
nokkur orð til þess að minnast vinar
okkar, Stefáns Þórðarsonar, sem
verður jarðsettur í dag.
Við kynntumst Stefáni stuttu eftir
að Hannes Þór sonur okkar og Ólöf
dóttir Stefáns trúlofuðust, en það var
árið 1966.
Stefán var sannur heiðursmaður
og allt sem hann tók sér fyrir hendur
var unnið af stakri trúmennsku. Stef-
án bar mikla umhyggju fyrir fjöl-
skyldu sinni og vinum. Stefán, for-
eldrar og systkini konu Stefáns, Lilju
Þorkelsdóttur, byggðu húsið í
Reykjahlíð 10 í Reykjavík. Þar bjó
Stefán til æviloka en Lilja dvaldi síð-
ustu æviárin á hjúkrunarheimilinu
Skjóli. Meðan Lilja dvaldi á Skjóli
heimsótti Stefán hana hvern einasta
dag, hvernig sem viðraði. Lilja and-
aðist á Skjóli 9. júlí 1995. Eftir að
Lilja fór á Skjól bjó Stefán einn í íbúð
sinni í Reykjahlíð 10.
Dætur Stefáns, þær Ólöf tengda-
dóttir okkar og fjölskylda hennar og
María, báru mikla umhyggju fyrir
pabba sínum og má segja að þær hafi
borið hann á höndum sér síðustu ár-
in.
Við hjónin erum þakklát fyrir þann
vinskap og hlýju, sem Stefán auð-
sýndi okkur alla tíð, og biðjum honum
Guðsblessunar.
Ragnar og Lofthildur.
Við Stefán Þórðarson sem í dag er
til moldar borinn bjuggum í sama
húsi í Hlíðunum. Hann var einn eftir
af þeim sem í húsinu bjuggu þegar ég
flutti þangað fyrir meira en tuttugu
árum, aðrir eru ýmist látnir eða burt
fluttir. Ekki hafði ég lengið búið þar
þegar góð kynni tókust með okkur
Stefáni og konu hans, Lilju Þorkels-
dóttur, sem ættuð var frá Reynistað í
Vestmannaeyjum og látin fyrir níu
árum, 87 ára að aldri. Þau hjón voru
mikil snyrtimenni og var ákaflega
umhugað að hafa þrifalegt og snoturt
í kringum sig jafnt utan dyra sem
innan. Þess bar garðurinn í kringum
húsið jafnan merki og þótt fleiri
kæmu þar að verður ekki í efa dregið
að hlutur Stefáns hafi í þeim efnum
verið hvað mestur, meðan krafta
hans naut við. Margar voru þær
stundirnar sem við eyddum saman
við ýmislegt dútl á lóðinni, spjölluð-
um saman á meðan og höfðum báðir
gaman af. En ellin sótti að Stefáni svo
sem gerist og gengur og síðustu árin
hafði hann hægara um sig og var þá
mikið heima fyrir en fór ætíð í göngu-
ferðir um hverfið sitt þegar aðstæður
leyfðu. Miklu hygg ég hann hafa tap-
að við andlát konu sinnar en hana
heimsótti hann daglega eftir að hún
missti heilsuna og var farin að dvelja,
tvö síðustu árin sem hún lifði, á
hjúkrunarheimilinu Skjóli. Samskipti
okkar fóru svo smátt og smátt meira
fram með þeim hætti að ég leit inn til
hans kvöld og kvöld. Sátum við þá
gjarnan yfir kaffi og meðlæti og
ræddum saman eða horfðum á sjón-
varp.
Á yngri árum stundaði Stefán sjó-
mennsku en eftir að í land kom starf-
aði hann fyrst hjá Reykjavíkurhöfn í
nokkur ár en síðan við lagerstörf hjá
versluninni Ellingsen þar sem hann
vann þar til hann varð sjötugur, og
allmiklu lengur þó. Hann var vel lát-
inn enda geðprúður maður og traust-
ur og mikið hygg ég hafa glatt hann
sá fjöldi vina og fyrrum starfsfélaga
sem heiðruðu hann með nærveru
sinni á níræðisafmæli hans í haust er
leið. Dætur hans tvær, sonur, barna-
börn og tengdafólk sakna góðs föður
og vinar. Genginn er á vit feðra sinna
vandaður og ljúfur maður.
Eiríkur Þormóðsson.
STEFÁN
ÞÓRÐARSON
Innilegar þakkir til allra þeirra, er sýndu okkur samúð, hlýhug og vináttu
vegna andláts og útfarar elskulegs eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður og afa,
ERLENDAR STEFÁNSSONAR
múrara.
Kristín Jóhannsdóttir,
Jóhann Sævar Erlendsson, Þuríður E. Baldursdóttir,
Anna Rósa Erlendsdóttir, Guðni Ágústsson
og barnabörn.
Okkar innilegustu þakkir til þeirra, sem
auðsýndu okkur samúð og vinarhug við andlát
og útför elskulegs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
LEIFS JÓNSSONAR
fyrrv. skipstjóra og hafnarstjóra,
Rifi,
Snæfellsnesi.
Ingibjörg Kristín Kristjánsdóttir,
Eyrún Leifsdóttir, Skarphéðinn Gíslason,
Unnar Leifsson, Guðrún Gísladóttir,
Andri B. Þorsteinsson,
Sigríður Karlsdóttir, Einar K. Kristinsson,
Kristján Jóhannes Karlsson, Hafdís Berg Gísladóttir,
Kristín S. Karlsdóttir, Snæbjörn Kristófersson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýju við andlát og
útför elskulegs sonar okkar, bróður og barna-
barns,
HJALTA ÞÓRS ÍSLEIFSSONAR,
Gnoðarvogi 56,
Reykjavík.
Ísleifur Þorbjörnsson, Hafdís Sigurðardóttir,
Sveinlaug Ísleifsdóttir,
Hrefna Dröfn Ísleifsdóttir,
Gunnar Þórðarson,
Aðalbjörg Sigurðardóttir,
Margrét Árnadóttir.
Innilegar þakkir færum við þeim sem sýndu
okkur hlýhug og vináttu vegna andláts og
útfarar
KRISTÍNAR HALLDÓRSDÓTTUR
frá Þrasastöðum í Stíflu,
síðast til heimilis
á Ásvegi 15,
Akureyri.
Fjölskylda hinnar látnu.
Dyrabjallan hringdi.
Úti á tröppum hjá mér
stóðu þrjár fallegar
konur, brosandi út að
eyrum. „Sérðu nokkuð
hver er mamman?“ var
spurt. Glettnin leyndi sér ekki hjá
Almut, sem þarna var komin með
dætur sínar, Auði og Ingunni. Henni
fylgdi alltaf hressandi blær og að
vanda lífgaði hún upp á tilveruna
með gamansemi. Það er sárt til þess
að hugsa að samverustundirnar
verði ekki fleiri. Hún hefur yfirgefið
þennan heim eftir ströng veikindi og
hjarta mitt er dapurt.
Ég hef dáðst að Almut í gegnum
árin, alltaf björt, fallega klædd og
glæsileg en líka skemmtileg og við-
ræðugóð. Hún fluttist frá Þýskalandi
til Íslands með manni sínum, Þor-
varði, á sjöunda áratugnum, aðlag-
aðist fljótt og vel aðstæðum og lærði
ágætlega íslenska tungu. Það hefur
örugglega ekki verið auðvelt fyrir
hana að flytjast svo langt frá fjöl-
skyldu sinni og vinum. Það hjálpaði
til að hún var fljót að kynnast fólki og
blanda geði við aðra og vinsæl var
hún í fjölbýlishúsi, sem við bjuggum
báðar í um tíma. Almut lét sér annt
um nágranna sína og gaf sér tíma
fyrir spjall. Hún var hreinskilin og
hreinskiptin og má vera að athuga-
semdir hennar hafi ekki fallið öllum
og á þær hafi stundum verið litið sem
afskiptasemi, en mér fannst þær
prýðilegar því að hún hafði glöggt
auga. Í sól og sumri átti hún það til
að koma með veitingar út í garð, fyr-
ir okkur smábarnamömmur, útbún-
ar á listrænan hátt og girnilegar. Al-
mut annaðist heimili og börn af
mikilli prýði. Hún, eins og svo marg-
ar aðrar útlendar konur hafa gert í
gegnum tíðina, flutti með sér áhuga-
verða strauma af menningu, ólíkri
þeirri sem við eigum að venjast.
Þessar konur hafa gefið gott innlegg
í uppeldi barna á Íslandi.
Þegar ungu fjölskyldurnar þurftu
stærra húsnæði fluttum við báðar í
Fossvoginn og höfum þess vegna
verið í góðu sambandi í nokkra ára-
ALMUT
ALFONSSON
✝ Almut Alfonssonfæddist í Rends-
burg í Þýskalandi 9.
júlí 1936. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
29. desember síðast-
liðinn og var jarð-
sungin frá Áskirkju
7. janúar.
tugi. Hún var búin að
festa rætur hér, en fór
reglulega í heimsókn til
fjölskyldu sinnar í
Þýskalandi. Í frístund-
um fór hún oft í sund og
gönguferðir og einnig
lagði hún stund á list-
málun þar sem augljós-
lega kom fram listfengi
hennar. Á endurhæf-
ingardeild Borgarspít-
alans vann hún í mörg
ár og var afar vinsæl
meðal starfsmanna og
sjúklinga. Það var aldr-
ei lognmolla þar sem
hún var og get ég ekki ímyndað mér
heppilegri manneskju en hana Al-
mut til að vinna á deild þar sem fólk
er að byggja sig upp eftir veikindi.
Þessi síðustu ár hafa verið Almut
erfið vegna veikindanna en dýrmæt í
samvistum við sína nánustu, bæði
hér heima og í Þýskalandi. Var mjög
gaman að heyra hana segja frá stóru
ættarmóti sem var á æskuslóðum
hennar síðastliðið sumar og var
greinilega vel skipulagt, atburðaríkt
og skemmtilegt. Á undanförnum
mánuðum minnti hún ættinga og vini
á að njóta lífsins á meðan tími og
heilsa leyfir það. Engin veit hvað það
er lengi hægt.
Sumir samferðarmenn verða
manni mjög kærir og ekki alltaf
hægt að skýra af hverju nema vegna
þeirra góðu áhrifa sem þeir hafa á
umhverfi sitt.
Mæt kona er kvödd með þakklæti
fyrir samfylgdina.
Við Jón Kristinn samhryggjumst
Þorvarði og fjölskyldunni innilega.
Margrét Örnólfsdóttir.
Í dag kveðjum við góða vinkonu og
starfsfélaga.
Almut var ættuð frá Rendsburg í
Þýskalandi. Hún kynntist ung Þor-
varði Alfonssyni, ungum hagfræði-
stúdent, þegar hann var við nám í
Þýskalandi, varð ástfangin, þau giftu
sig og hún flutti með honum norður í
Dumbshaf.
Foreldrar Almut voru að vonum
ekki hrifin að missa yngsta barn sitt
burt frá fjölskyldunni en Ísland var á
þessum tíma ekki eins þekkt og í dag
og samgöngur heldur ekki eins
greiðar. En Almut var ákveðin kona
og gaf sig hvergi. Hún hélt út í óviss-
una til hins ókunna lands, þar sem
allt var framandi, hún kunni ekkert í
málinu sem þar var talað og vissi lítið
um land og þjóð. En hér heima átti
Þorvarður stóran ættgarð og allir
samfögnuðu honum og tóku vel á
móti þessari glaðlyndu konu sem
hann kom með.
Mín fyrstu kynni af Almut voru í
gegnum maka okkar, en síðar bjugg-
um við báðar í Fossvoginum þar sem
fjölskyldurnar höfðu byggt sér hús.
Seinna þegar börnin voru komin á
legg hittist svo á að báðar fórum við
að vinna á Borgarspítalanum. Störf-
uðum við báðar hjá sjúkraþjálfun,
hún sem aðstoðarmaður en ég við
skrifstofustörf.
Almut var mjög farsæl í starfi,
natin við sjúklinga og betri mann-
eskju var ekki að finna til að leggja
bakstra, það get ég vottað. Hún var
afar reglusöm og iðin við störf sín,
alltaf glaðlynd þegar hún mætti til
vinnu og lét hlýleg orð falla og hrós-
aði opinskátt ef það átti við. Hún
sagði stundum við mig að hún þjáðist
af því að hafa ekki nógu gott vald á
íslenskri tungu. En mér fannst hún
tala íslensku ótrúlega vel. Ég hafði
mjög gaman af því þegar hún bað
mig einu sinni um að láta sig vita ef
hún yrði of þýsk en hún var mjög ná-
kvæm í öllu sínu starfi og skoðunum
og óttaðist ef til vill að öðrum þætti
nóg um. En sá ótti var ástæðulaus.
Öllum sem kynntust henni þótti
vænt um hana. Og hún var hrókur
alls fagnaðar þegar við gerðum okk-
ur glaðan dag.
Því verður hennar sárt saknað af
öllum starfsfélögum og vinum.
Blessuð sé minning hennar.
Helga Gröndal.