Morgunblaðið - 11.01.2005, Blaðsíða 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Valgerður Frí-mann fæddist á
Akureyri 9. desem-
ber 1935. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 2. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðmundur Frímann
frá Hvammi í Langa-
dal, f. 29. júlí 1903, d.
14. ágúst 1989, og
Ragna Sigurlín Jón-
asdóttir frá Akur-
eyri, f. 15. desember
1911, d. 27. mars
1983. Valgerður var
elst þriggja systra en hinar eru:
Gunnhildur Frímann, f. 31. maí
1950, sambýlismaður Sverrir
Gunnlaugsson, börn þeirra eru
Guðmundur Frímann, Sindri og
Helga Guðrún, og Hrefna Frí-
mann, f. 15. maí 1954, sambýlis-
maður Þorsteinn Jökull Vil-
hjálmsson, börn þeirra eru Máni,
Stefán og Tinna.
Valgerður giftist 27. júlí 1956
Karli Jörundssyni frá Hrísey, f.
15. júlí 1934. Börn þeirra eru:
Ragna Frímann, f. 21. febrúar
1959, gift Helga Friðjónssyni, syn-
ir þeirra eru Karl og Friðjón; Al-
dís María, f. 11. desember 1962,
gift Vigni Traustasyni, börn
þeirra eru Guðmundur Ragnar,
Valdís og Hafþór
Már; Jórunn, f. 24.
ágúst 1967, gift Jón-
asi Sigurþóri Sigfús-
syni, börn þeirra eru
Sigfús, Ragna Sigur-
lín og Jörundur; og
Valgerður, f. 26.
apríl 1975, sambýlis-
maður Kári Magnús-
son, sonur þeirra er
Steinar Logi.
Valgerður og Karl
stofnuðu heimili í
Reykjavík vorið
1956 og byggðu sér
síðan íbúð í Álfheim-
um 60, sem þau bjuggu í fram til
ársins 1961 en þá fluttu þau til Ak-
ureyrar. Fyrstu árin bjuggu þau á
efri hæðinni í Hamarstíg 14, hjá
foreldrum Valgerðar, en byggðu
sér síðan húsið við Suðurbyggð 13
árið 1964 og hafa búið þar síðan.
Valgerður fór strax að vinna
eftir gagnfræðapróf frá Gagn-
fræðaskóla Akureyrar. Vann hún
m.a. við sauma- og verslunarstörf
í fyrirtækinu Feldinum í Reykja-
vík en eftir að hún fluttist til Ak-
ureyrar vann hún á hönnunar-
deild Sambandsverksmiðjanna og
í verslununum Amaro og Vogue.
Valgerður verður jarðsungin
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma, nú ertu farin frá
okkur stelpunum þínum, eftir erfið
veikindi í rúm fjögur ár. Aldrei sagð-
irðu annað en allt gengi vel, það var
þér líkt að sjálfsögðu að hlífa okkur
stelpunum þínum.
Það sem þér þótti skemmtilegast
voru bíltúrarnir með pabba, allar
ferðirnar með okkur fjölskyldunni
utan- sem innanlands, þær voru ófá-
ar. Ekki má gleyma prjóna- og
saumaskapnum á barnabörnin, hver
gerir það nú? Við þessar minningar
getum við yljað okkur, það er gott.
Elsku mamma, þú varst fallegust
og besti vinur sem hægt var að hugsa
sér. Þú myndaðir þér aldrei skoðun
ef upp komu deilur á milli okkar
systranna, hafðu þökk fyrir það. Eft-
ir stendur pabbi sem hefur ekki bara
misst maka sinn heldur líka sinn
besta félaga og vin. Við munum
hugsa um hann, þú veist það.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Elsku mamma, takk fyrir að hafa
verið til fyrir okkur stelpurnar þínar.
Ragna, Aldís, Jórunn og Vala.
Í dag kveðjum við tengdamömmu
okkar, Valgerði Frímann, við minn-
umst hennar með söknuði. Hún var
alltaf jákvæð, hress og til í að spjalla.
Það er margt sem kemur upp í hug-
ann þegar litið er til baka, allar
stundirnar sem við höfum átt saman,
hvort sem var í Suðurbyggðinni, í
útilegum eða á ferðum erlendis. Það
var alltaf gott að koma í Suðurbyggð-
ina til Kalla og Dídíar í nýsteiktar
kleinur og kaffi. Dídí naut þess að
ferðast og hafa fjölskylduna og
barnabörnin í kringum sig og þær
eru ófáar útilegurnar sem farið var í.
Síðustu mánuðir voru henni erfið-
ir, en hún lét aldrei á neinu bera og
bar sig vel.
Nú hefur Dídí fengið hvíldina en
góðar minningar lifa.
Blessuð sé minning þín.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þínir tengdasynir.
Elsku amma.
Þú varst alltaf svo góð við okkur og
hafðir allan tíma í heimi til þess að
ræða um heima og geima við okkur
þegar við komum í heimsókn. Við
þökkum þér fyrir alla þína ástúð og
kærleik. Við vonum að þér líði vel
núna, sofðu rótt.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín barnabörn,
Karl, Friðjón, Sigfús, Guð-
mundur Ragnar, Ragna Sig-
urlín, Valdís, Jörundur, Haf-
þór Már og Steinar Logi.
Elsku Dídí.
Við þökkum þér af alhug allar
góðu samverustundirnar í gegnum
tíðina og kveðjum þig með hluta úr
kvæði eftir pabba þinn.
Eg hitti þig við lækinn
í ljóma sumarnætur,
litla Gullinkolla.
Þú leikur þér og buslar
berfætt kringum polla,
brún af vori og sól.
Þitt skart er fífilfesti
við fagurrauðan kjól.
En sumarnóttin bjarta
syngur í ungu hjarta
þú sinnir varla gesti.
Er sé eg bjarta lokka
í ljúfum næturblænum
leika þér um háls,
þá fer um ferðalanginn
svo furðulegur tregi,
að eg skil það eigi,
og mér er varnað máls.
Og það er líkt og angan
frá engjablómum geri
að mér ljúfan seið,
og um mig leiki bjarmi
bjarta sumardaga
við bros þín sólskinsheið,
því aldrei sá eg vorið
jafn yndislega fagurt
úr augum bláum skína.
Og einhver hefur dúnmjúkum
engilhöndum strokið
um engin fagurbleik.
Og einhver hefur ráðið,
sem engan spyr til vegar
þegar – – –
kveikt var á lífs þíns kveik.
(G.Fr.)
Megi Guð og góðir vættir fylgja
þér, fjölskyldunni og ástvinum alla
tíð.
Kalla, dætrum, tengdasonum og
barnabörnum vottum við okkar inni-
legustu samúð.
Hrefna, Jökull,
Máni og Stefán.
Það hefur verið umhleypingasöm
tíð yfir hátíðarnar og annan dag árs-
ins kvaddi okkar mikla og kæra vin-
kona Valgerður Frímann þetta líf og
lagði af stað í þá lokaför sem öllum er
ætluð. Dídí, einsog hún var ávallt
kölluð af nánustu vinum og fjöl-
skyldu var búin að berjast einsog
hetja við þann grimma, illvíga sjúk-
dóm, sem alltof oft hefur síðasta orð-
ið þrátt fyrir öll læknavísindi og þá
hjálp sem okkar frábæru læknar og
hjúkrunarfólk veita. Hafi öll þökk
fyrir það.
Þau eru nú orðin 54 árin sem við
hjónin höfum verið þeim Kalla og
Dídí samferða í lífinu og margar
ferðirnar bæði heima og erlendis
sem við höfum farið með þeim og
margar þær yndisstundir sem við
höfum átt á þeirra fallega heimili,
þau hjá okkur og svo á heimili
tengdamóðir okkar Dídíar, Maríu
Pálsdóttur, meðan hún lifði og hélt
sitt heimili.
Dídí var á margan hátt einstök
listamanneskja í öllum sínum verk-
um, bæði handavinnu, teiknun og
öllu húshaldi, sem var hrein snilld.
Kalli kunni líka vel að meta það allt
og ég hugsa hann hafi oft haft í huga
er hann kom heim frá erilsömum og
oft vanþakklátum störfum svipaða
hugsun og enski námamaðurinn sem
orti svo fallega um heimkomuna:
Hér bíður mín friðsæla heimilið hlýtt
og hjartfólgin ástúðleg kona,
sem hefur allt fágað, fegrað og prýtt
svo fallega búið að allt sýnist nýtt
hún er lind minna ljúfustu vona.
(Höfundur og þýðandi ókunnir.)
Þau hjónin voru afar samhent í líf-
inu svo til fyrirmyndar var, ekki síst í
uppeldi sinna fallegu, góðu dætra og
barnabarna. Dídí var einstaklega
glæsileg í allri framgöngu og sannur
sólageisli í lífi okkar samferðafólks-
ins.
Við kveðjum þig, Dídí mín, biðjum
þér allrar blessunar í framtíðarland-
inu og þökkum þér allt á liðinni leið.
Guð blessi þig.
Einnig sendum við Kalla, dætrum,
tengdasonum, barnabörnum og öll-
um nátengdum innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum þess að minning-
ingin um þessa yndislegu konu verði
ykkur styrkur og leiðarljós um
ókomin ár.
Kristinn Sveinsson frá Sveins-
stöðum, Margrét Jörundsdóttir.
Það var vor við Eyjafjörð, sól hátt
á lofti og allur snjór horfinn eftir
þungan vetur í Hrísey. Nokkur ung-
menni, bekkjarfélagar Kalla bróður
úr Gagnfræðaskólanum á Akureyri
voru í skoðunarferð í eyjunni. Þetta
var árið 1951. Nokkrir guttar, heima-
menn, fylgja hópnum eftir í hæfilegri
fjarlægð og fylgjast grannt með,
undirritaður þar á meðal. Ég hafði
fregnað að Kalli ætti sér unnustu,
sem væri í þessum hópi, en vissi ekki
deili á henni og þekkti hana þar af
leiðandi ekki úr hópnum. En ein
stúlkan skar sig úr hópnum fyrir
glæsileika. Hún var í meðallagi há,
dökkt stuttklippt liðað hár, og dökk
skýr augu. Þetta reyndist vera konu-
efnið hans Kalla, Valgerður Frí-
mann, oftast kölluð Dídí.
Erfiðlega gengur að átta sig á því
að lífshlaupi þessarar glæsilegu konu
sé nú lokið. Vinátta okkar hjóna við
Kalla og Dídí varði öll árin, og þrátt
fyrir fjarlægðina, var hvert tækifæri
nýtt til samvista. Fyrst á Hamars-
stígnum og síðar í Suðurbyggðinni
og á heimili okkar hjóna í Reykjavík.
Vinátta og tryggð einkenndi sam-
skipti fjölskyldna okkar öll árin.
Fáum er gefinn sá styrkur að
kvarta aldrei, né gefa upp vonina um
bata, þrátt fyrir erfið veikindi, en
þannig var Dídi, æðrulaus og sterk.
Í dag þegar við kveðjum Dídí
hinstu kveðju og þökkum af alúð
manngæsku þá sem einkenndi hana
og vináttu alla, færum við þér elsku
Kalli og dætrum ykkar og fjölskyld-
um öllum, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Minningin um góða eigin-
konu, móður, tengdamóður og ömmu
mun fylgja ykkur alla tíð. Guð blessi
ykkur öll.
Páll og Inga.
Mér er í fersku minni er ég sá Dídí
í fyrsta sinn, svona fallega og góða –
hún var kærastan hans Kalla bróður
og seinna eiginkona hans. Mér sem
unglingi fannst það þvílíkt lán að fá
þessa fallegu konu í fjölskylduna og
seinna, þegar dæturnar komu í heim-
inn hver af annarri, þá jókst ánægjan
að sama skapi. Kalli og Dídí voru ein-
staklega samrýmd hjón og miklir
vinir, hún var mikil húsmóðir og
listamaður í höndum.
Ógleymanlegt er hvernig hún og
Kalli tóku á móti okkur sunnanfólk-
inu. Fyrst okkur hjónunum og síðan
dætrum okkar. Alltaf voru við vel-
komin til lengri eða styttri tíma vetur
sem sumar, alltaf sama hlýja viðmót-
ið.
Ég læt hugann reika til vetrar-
daga á Akureyri með þeim hjónum,
allt á kafi í snjó, sól skín á fjallatinda,
gleði og hlátur. Við á gönguskíðum
með allar stelpurnar á golfvellinum
sunnan við húsið þeirra í Suður-
byggðinni. Ég finn kakólyktina, ilm-
inn af nýbökuðum kleinum og soðnu
brauði sem við gæddum okkur á eftir
góða útiveru. Þetta voru dýrðardag-
ar í góðum félagsskap og gott að eiga
minningar til að ylja sér við.
Við spjölluðum oft saman mágkon-
urnar og alltaf var Dídí efst í huga
fjölskyldan, eiginmaðurinn, dæturn-
ar, makar þeirra og öll barnabörnin.
Hún sagði svo oft: ég er svo rík að
eiga þau öll.
Þannig var hún mágkona mín,
þessi elskulega kona, sem við kveðj-
um í dag, með söknuði og þakklæti í
huga fyrir samfylgdina og virðingu
fyrir æðruleysi hennar í þrautum
lífsins.
Guð blessi minningu hennar og
styrki fjölskyldu hennar.
Jórunn.
Elsku frænka.
Ég vil bara kveðja þig í síðasta
sinn, í bili, með þessu ljóði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég óska þér góðrar ferðar og ég
veit að þú átt eftir að hafa það rosa-
lega gott þarna uppi með ömmu og
afa. Þú átt nú eftir að kíkja á okkur
og fylgjast með og seinna meir hitt-
umst við öll aftur.
Þúsund þakkir fyrir allt.
Tinna Frímann Jökulsdóttir.
Vinátta, kærleikurinn í vinarmynd.
Þakkaðu guði fyrir þá bestu gjöf,
sem þú færð og gefur.
Það var kátur hópur sem kvaddi
Gagnfræðaskólann á Akureyri vorið
1953. Á þessum árum fóru sumir
krakkarnir að para sig saman og
fjögur slík sambönd urðu til fram-
búðar. Kalli og Dídí voru ein af þeim.
Allt frá útskriftinni höfum við skóla-
systkinin komið saman á fimm ára
fresti og treyst vinarböndin. Af og til
hefur skarð verið höggvið í hópinn og
nú er Dídí horfin okkur sjónum en
hún mun lifa í hjörtum okkar áfram.
Á skólaárunum stofnuðum við 9
stelpur úr verknámsdeildinni sauma-
klúbb sem hefur starfað með hléum
ætíð síðan. Á skólaárunum voru
saumaklúbbarnir haldnir heima hjá
mömmunum sem annaðhvort bök-
uðu eða hjálpuðu til við baksturinn
og lánuðu stofurnar undir herleg-
heitin. Allir voru með handavinnu og
hjónabandssælur voru ómissandi,
helst svo traustar að diskarnir fóru í
sundur á undan þeim. Þá var mikið
hlegið og ærslast. Eftir að skólanum
lauk fór hópurinn að tvístrast. Sumar
fóru í húsmæðraskóla, aðrar suður til
lengri eða skemmri tíma, en upp úr
1960 voru 6 stúlkur úr gamla sauma-
klúbbnum búsettar á Akureyri og þá
hófust fastir saumaklúbbar á ný og
hafa verið síðan. Handavinnan hefur
hopað þó að nokkrar sitji enn með
hannyrðir og hjónabandssælan er
horfin. Seinustu árin fórum við
stundum saman út að borða því að
við vorum sammála um að aðalatriðið
væri að vera saman. Í sumar
ákváðum við að þar sem við erum all-
ar hættar að vinna skyldum við halda
saumaklúbbana á daginn í stað þess
að troða í okkur fínum tertum og
kaffi á kvöldin og liggja svo andvaka
alla nóttina. Það var engin drottning
í saumaklúbbnum við erum allar sér-
stakar hver á sinn hátt en mikið
voðalega er nú stórt skarð komið í
hópinn. En hún verður áfram í hjört-
um okkar og trúað gæti ég að Dídí
tyllti sér hjá okkur og hlustaði bros-
andi á malið í okkur þegar við kom-
um saman.
Elsku Kalli, við skólasysturnar
höfum ekki viljað ónáða ykkur síð-
ustu mánuðina en við höfum dvalið
allar stundir hjá ykkur í huganum.
Stundum langar mann til að umvefja
einhvern ástúð sinni en kann ekki
leiðir til að tjá hug sinn. Við vottum
þér, dætrum þínum og fjölskyldum
af alhug okkar dýpstu samúð.
Saumaklúbburinn.
Kær vinkona okkar hjóna um ára-
tuga skeið, Valgerður Frímann, er
fallin frá eftir harða baráttu við erf-
iðan sjúkdóm. Elsku Dídí, eins og þú
varst alltaf kölluð af okkur, þú fórst
alltof fljótt úr þessum heimi. Við sem
áttum eftir að gera svo margt
skemmtilegt saman, m.a. að fara með
þér í sjötugsafmælisferðina með
stóra skemmtiferðaskipinu um suð-
ræn höf á næsta ári, eins og við vin-
konurnar töluðum svo oft um. En þú
fórst á undan með öðru fleyi, sem
flutt hefur þig til hinnar eilífu sólar-
strandar, þar sem við munum hittast
að lokum.
Þegar leiðir skilur nú um sinn
minnumst við með þakklæti í huga
margra ánægjulegra stunda með
Dídí og eiginmanni hennar Kalla,
meðal annars í mörgum ferðum sem
við höfum farið saman, bæði innan-
lands og utan.
Á stundu sem þessari hvarflar að
manni sú hugsun að alltof sjaldan
hugleiðir maður á lífsleiðinni, hvað
góðir vinir og félagar eru mikils virði
og hafa í raun mikil áhrif á líf manns.
Þegar vinur hverfur yfir móðuna
miklu á maður aðeins endurskinið af
birtu minninganna, og maður fyllist
þakklæti fyrir samfylgdina.
Með eftirfarandi ljóði kveðjum við
þig, kæra vinkona, með sárum sökn-
uði:
Kenndu mér klökkum að gráta
kynntu mér lífið í svip
færðu mér friðsæld í huga
finndu mér leiðir og veg.
Og sjáðu hvar heiður himinn
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný
Veittu mér vonir um daga
vertu mér hlýja og sól
segðu mér sögur af vilja
sýndu mér vissu og þor.
Og sjáðu hvar heiður himinn
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný.
Gefðu mér gullin í svefni
gættu að óskum og þrám
Minntu á máttinn í sálu
minning er fegurri en tár
Og sjáðu hvar heiður himinn
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný.
(SER)
Elsku Kalli, dætur, tengdasynir og
barnabörn. Við sendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Minning
um góða konu lifir.
Helga og Rúnar.
Það er gott að eiga góðan vin.
Hjá honum getur þú verið þú sjálfur.
Hann þekkir kosti þína, styrkir þig í
veikleika þínum
og umber galla þína.
Hann er hluti af sálu þinni, og þú ert
hluti af sálu hans.
Þess vegna er vináttan eilíf.
(Höf. ók.)
Við hjónin þekktum Dídí áður en
VALGERÐUR
FRÍMANN