Morgunblaðið - 11.01.2005, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2005 35
MINNINGAR
við sáum hvort annað í fyrsta sinn.
Andri kynntist henni í síldinni og þau
urðu góðir vinir. Ég var með henni í
Gagnfræðaskólanum, þegar ég sett-
ist í annan bekk. Þetta var stelpna-
bekkur og oft glatt á hjalla. Það var
ekki fyrr en í fjórða bekk að ég var ég
tekin inn í saumaklúbbinn og um
svipað leyti fór ég fyrir alvöru að
kynnast Dídí. Mér er minnisstætt
þegar ég fór að venja komur mínar
heim til hennar. Á þeim tíma var
töluverður munur á húsbúnaði fólks.
Ég hafði komið í mörg fín hús en ekk-
ert sem heillaði mig eins og þetta
hús. Menningarheimili, eins og það
best getur orðið er sú tilfinning sem
ég hafði fyrir því og þá ekki hvað síst
fyrir viðmót Guðmundar og Rögnu
Frímann. Þau töluðu við mig af virð-
ingu eins og ég væri kær gestur fjöl-
skyldunnar, en ekki skólastelpa í
heimsókn hjá heimasætunni. Ekki
svo að skilja að mæður okkar hinna
tækju ekki vel á móti skólasystrun-
um, svo sannarlega vorum við vel-
komnar á þau heimili líka og vel við
okkur gert á allan hátt, boðið til stofu
og bornar fram rausnarlegar veiting-
ar. En einhvernveginn var heimilið á
Hamarstígnum sérstakt, þar var ein-
hver fágun sem fylgdi Dídí alla tíð.
Hún gat ærslast með okkur og látið
ýmislegt flakka í okkar hópi en undir
niðri var alltaf þessi virðuleiki. Eng-
an hef ég hitt sem mat minna heims-
ins vegsemdir, fólk mat hún ein-
göngu af þess eigin verðleikum.
Við Dídí ætluðum suður 1954,
leigja saman og fá okkur vinnu en
barneignir okkar Rögnu stöðvuðu
þær áætlanir. Síðar bjuggum við
báðar um stund fyrir sunnan og stutt
frá hvor annarri, en svo fluttum við
báðar norður. Andri og Kalli voru
báðir í sjóstangveiðinni og nokkrar
ógleymanlegar ferðir fórum við sam-
an í tengslum við það og margar aðr-
ar ánægjustundir áttum við saman,
en samverustundirnar hefðu gjarnan
mátt vera fleiri. Að leiðarlokum vilj-
um við þakka fyrir allar þessar ynd-
islegu stundir sem við höfum átt
saman.
Elsku Kalli, dætur og fjölskyldur,
við vottum ykkur dýpstu samúð.
Andri og Guðrún.
Inn í dauðans hljóðu hallir
hurfu þeir mér einn og tveir.
(Höf. ók.)
Eftir því sem á ævina líður, verða
þeir æ fleiri sem hverfa inn í hinar
„hljóðu hallir“ hins ókomna er bíður
okkar allra. Þetta er lögmál lífsins,
en þó er alltaf eins og maður hrökkvi
við þegar góður vinur hverfur. Við
sem áttum þess kost að fá að kynnast
Dídí, og eiga með henni samleið,
megum vera þakklát fyrir þau góðu
og einlægu kynni. Ég þakka fyrir all-
ar ánægjustundirnar sem við Valdi
áttum með ykkur hjónunum í gegn-
um tíðina.
Ég votta eiginmanni þínum, Karli
Jörundssyni, börnum ykkar og öllum
ástvinum einlæga samúð mína eftir
mæta konu, sem var þeim mikils
virði.
Hennar hlýja bros
og hljóða prúða ró
mun geymast í minningu vina hennar
þó árin líði.
Kolbrún.
Nú er hún Dídí mín dáin. Fegursta
blómið. Orrustu við hið ljóta krabba-
mein lokið. Dídí vissi í hjarta sínu
hvert stefndi en bar höfuðið hátt allt
þar til yfir lauk eins og hennar var
von og vísa. Þvílíkt æðruleysi. Glæsi-
leg kona sem eftir var tekið. Hún var
ein af þeim persónum sem hafa ljúfa
lund og þægilega nærveru. Um-
hyggjusemi fyrir öðrum var mikil hjá
Dídí og bestu vini sína átti hún í eig-
inmanni sínum og dætrunum fjórum
og þeirra fjölskyldum. Samheldni
þeirra var mikil og mörg eru ferða-
lögin sem farin hafa verið, jafnt inn-
anlands sem utan. Ævinlega þegar
ég hitti Dídí á förnum vegi var hún
annaðhvort að fara í ferðalag með
Kalla sínum eða nýkomin úr ferða-
lagi. Hún geislaði af gleði og vænt-
umþykju og hló sínum einstaka dill-
andi hlátri þegar hún sagði frá. Hún
var svo áhugasöm um menn og mál-
efni og gaman var að geta aðeins
spjallað þegar við hittumst og skipst
á fréttum. Fjölskyldan hennar er
lánsöm að hafa fengið að njóta sam-
vista við hana og minningin um góða
konu er aldeilis gott veganesti fyrir
barnabörnin, sem voru henni afskap-
lega kær.
Dídí og Kalli voru nágrannar okk-
ar í Suðurbyggðinni í um 25 ár eða
allt þar til foreldrar mínir fluttu burt.
Gott var að alast upp þar og mikill
var barnafjöldinn. Það skriðu 4–5
börn nánast út úr hverju húsi. Ég var
svo heppin sem barn að fá að fara
reglulega í kaffi til Dídíar með
mömmu minni. Mér fannst það æv-
intýri líkast. Húsið þeirra var svo fal-
legt og snyrtimennskan í fyrirrúmi.
Enn í dag man ég eftir þeim degi
þegar ég fékk að skreppa með
mömmu til Dídíar og Kalla til að sjá
nýju eldhúsinnréttinguna þeirra.
Þetta þótti merkilegur atburður á
þeim tíma sem gerðist nú ekki á
hverjum degi. Og litlu augun mín
stóðu á stilkum, ég hafði aldrei séð
svona fínt eldhús áður. Smekklegheit
húsmóðurinnar nutu sín svo sannar-
lega.
Ein af skemmtilegri minningum
mínum frá því ég var barn tengist
Dídí. Þá sit ég við eldhúsborðið henn-
ar við hlið mömmu minnar og þær
eru eitthvað að spjalla saman. Mér
verður svo starsýnt á tennurnar
hennar og man að ég óskaði mér að
þegar ég yrði stór þá langaði mig að
fá svona tennur! Önnur framtönnin
hennar var örlítið snúin og lá aðeins
yfir hina. Ég hafði einhvern tímann
heyrt það að um leið og barnatenn-
urnar færu að losna væri hægt að
reyna að snúa þeim og snúa og þá um
leið myndi það valda því að fullorð-
instennurnar skekktust. Þetta ham-
aðist ég við fyrir framan spegilinn
þar til barnatennurnar duttu! En
mér varð því miður ekki að ósk
minni. Fyrir nokkrum árum sagði ég
Dídí frá þessari ósk minni sem ég átti
sem barn og ég vissi ekki hvert hún
ætlaði yfir þessari vitleysu í barninu!
Svo hlógum við og hlógum að þessu.
Þessar minningar er gaman að
rifja upp og fær mann til að vera
þakklátur fyrir þær stundir sem við
áttum. Fjölskylda Dídíar hefur misst
mikið og sárt er að nærveru hennar
verður ekki lengur notið, en hún skil-
ur eftir sig sjóð góðra minninga og
má svo sannarlega vera stolt af sínu.
Elsku Dídí, ég þakka þér sam-
fylgdina og megi guð varðveita þig.
Fjölskyldunni allri sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Birna Ágústsdóttir.
Glæsileg, hlý og vingjarnleg.
Þannig minnumst við Valgerðar Frí-
mann. Árið 1998 fluttum við í húsið
við hliðina á Valgerði og Karli og vor-
um strax boðin hjartanlega velkomin
í götuna með mikilli hlýju og vinar-
þeli. Þau voru afar glæsileg hjón og
svo samheldin að aðdáun vakti. Sorg-
legt þykir okkur að þau gátu ekki átt
efri árin saman, þar sem þau voru
bæði rétt komin á eftirlaun og höfðu
yndi af útivist og ferðalögum. Við
vissum að Valgerður barðist við
manninn með ljáinn en sannarlega
bar hún harm sinn í hljóði. Var alltaf
með hlýja brosið sitt og spurði um
okkar hagi en minntist aldrei á veik-
indi sín. Stórt skarð er höggvið í íbúa
Suðurbyggðar þar sem flestir frum-
byggjarnir búa enn og halda götunni
sinni snyrtilegri og fallegri. Þar voru
Valgerður og Karl fremst í flokki. Því
miður getum við ekki fylgt henni til
grafar en biðjum algóðan Guð um að
styrkja Karl, dæturnar fjórar,
tengdasynina og ömmubörnin. Inni-
legar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning þessarar fallegu og góðu
konu.
Fjölskyldan Suðurbyggð 11.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
Guðmundur
Þór Gíslason,
útfararstjóri.
Systir okkar og afasystir,
ELÍNBORG SIGURÐARDÓTTIR
frá Ísafirði,
Unnarbraut 4,
Seltjarnarnesi,
lést á Landspítalanum í Fossvogi föstudaginn
7. janúar sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Einar Ingi Sigurðsson,
Ísak J. Sigurðsson,
Arna Viktoría Kristjánsdóttir.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
VILHJÁLMUR ÓSKARSSON
frá Reiðholti,
Lýtingsstaðahreppi,
andaðist á Dvalarheimili aldraðra á Sauðárkróki
laugardaginn 8. janúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ingimar Vilhjálmsson, Guðrún Kristmundsdóttir,
Laufey Þ. Vilhjálmsdóttir, Árni P. Björgvinsson,
Sigurlína Vilhjálmsdóttir, Sveinn Árnason,
Óskar S. Vilhjálmsson,
Elísabet B. Vilhjálmsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ÓLÖF BJÖRNSDÓTTIR,
Garðvangi, Garði,
áður til heimilis
á Hringbraut 67, Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja laugar-
daginn 8. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn 14. janúar kl. 14.00.
Skarphéðinn Agnarsson,
Birna Skarphéðinsdóttir,
Margrét Skarphéðinsdóttir, Þórður Ingimarsson,
Jónína Skarphéðinsdóttir, Ólafur V. Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og systir,
SOFFÍA GUÐBJÖRG ÁSGRÍMSDÓTTIR
KRUCZEK,
Southampton,
New Jersey,
lést á heimili sínu föstudaginn 7. janúar sl.
Andrew Ásgrímur Kruczek, Katherine Louisa Kruczek,
Edward Walter Kruczek, Kristina Elsa Kruczek May,
Engilbertína Guðrún Ásgrímsdóttir Stanick,
tengdabörn og barnabarn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
AUÐUN AUÐUNSSON
skipstjóri,
Valhúsabraut 31,
Seltjarnarnesi,
andaðist á öldrunardeild Landakots laugar-
daginn 8. janúar.
Jarðarför auglýst síðar.
Stella Eyjólfsdóttir,
Stella Auður Auðunsdóttir,
Ásdís Auðunsdóttir, Þórður Snæbjörnsson,
Steinunn Auðunsdóttir,
Björn Eyjólfur Auðunsson, Sigurbjörg Hvanndal Magnúsdóttir,
Sæmundur Auðunsson
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
JÓHANN MAGNÚSSON
bifreiðaskoðunarmaður,
Móholti 12,
Ísafirði,
andaðist á Sjúkrahúsi Ísafjarðar föstudaginn
7. janúar.
Útförin fer fram frá Ísafjarðarkirkju laugardaginn 15. janúar kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á krabbameinsfélagið Sigurvon.
Halldóra Jóhannsdóttir,
Dagný S. Sigurjónsdóttir, Magnús M. Þorvaldsson,
Elva Jóhannsdóttir, Barði Önundarson,
Magnús Ö. Jóhannsson, Helga G. Haraldsdóttir,
Heiðrún B. Jóhannsdóttir,
Ari K. Jóhannsson, Harpa Henrysdóttir
og barnabörn.