Morgunblaðið - 05.02.2005, Side 43

Morgunblaðið - 05.02.2005, Side 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. FEBRÚAR 2005 43 MINNINGAR Í nokkrum orðum langar mig að minnast frænda míns og nágranna til sautján ára, Hjalta í Bæ. Árið 1983 kvöddum við fjölskyldan í skólanum sveitina með trega. Ég fann þá hvað sveitin var mér mikils virði, þar eru bernskustöðvarnar mínar og alltaf gott að koma heim aftur. Í sumar hitti ég þig á mínu æskuheimili. Fór- um við fljótlega að spá í leitirnar í haust og ég spurði þig hvort þú yrðir nú ekki að lækka þig um einn mann. „Jú, ætli það sé ekki nóg.“ Þú varst alltaf svo jákvæður. Margar af mín- um bestu minningum eru tengdar kindum og bústörfum á einhvern hátt og alltaf varst þú nálægt, eins og t.d. á vorin er þú skilaðir kindum okkar systkinanna aftur eftir vetr- arfóðrun með vöxtum. Það var mikið hlegið þegar þú komst með kisu hans Snorra og hélst á tveimur hálfkör- uðum lömbum og sagðir: „Jæja, Snorri, hér er hún kisa og kettling- arnir.“ Samvinna okkar á fjöllum var mis- jöfn en batnaði með árum og þroska. Smalamennskurnar haustið 2003 eru mér minnisstæðar er við Bæjar- og Melamenn smöluðum Geitahlíðina og rákum niður í Norðurfjörð, er við vorum staddir á Eiðinu og féð rann létt niður í Norðurfjörð sáum við hvar Krossnesmenn misstu stóran hóp upp fyrir sig án þess að hafa hugmynd um það. Við fylgdust með og ég segi: „Hjalti, erum við ekki bestir að ná þessum skjátum niður. Og þá segir hann: „Ja, við erum alla- vega viljugastir.“ Og svo var Hjalti rokinn af stað. Þessar kindur urðu að játa sig sigraðar og hafði Hjalti á orði í smalakaffi á Krossnesi að við hefðum komið kindunum í opna skjöldu með óvenjulegum smalaað- ferðum sem þær kunnu engin ráð við. Fjöllin og ærnar draga margan smalann norður á haustin, Hjalti er horfinn á braut, hann hefur hækkað sig um einn mann og er nú efstur með gott útsýni yfir sveitina sem var honum svo kær. Ég vil votta Guðbjörgu og fjöl- skyldu mína dýpstu samúð. Guðbrandur Torfason. Hinn 26. janúar ákváðum við Jóna að fara suður á Landspítala til að kveðja vin okkar og frænda Hjalta frá Bæ, í síðasta skiptið. Við vissum að hverju dró, en komumst ekki daginn áður, hinn 25., sem hafði verið ákveðið. Við vorum stödd heima hjá Jens bróð- ur mínum, sem ætlaði með okkur nið- ureftir þegar Pálmi hringdi og sagði okkur að Hjalti bróðir sinn væri dáinn, hann hefði dáið um hádegið. Það voru þung spor að fara niður á spítala og ekkert eftir nema að kyssa vin okkar á kollinn og segja bless, Hjalti minn, þakka þér fyrir sam- fylgdina. Brosið hans og gamansem- in voru orðin minningin ein. Mikil vinátta og samgangur var á milli fjölskyldnanna í Bæ og Ingólfs- firði og var farið reglulega í heim- sókn fram í Bæ eða Jensína og Guð- mundur komu norður. Það var gaman að vera viðstaddur þegar þær systur hittust og töluðu um æsku sína í Ingólfsfirði, sögðu frá bræðr- um sínum sem voru miklir grallarar. Sumarliði sem var skemmtilegur og glaðsinna fann upp á mörgu til að hrella systur sínar og móður og fékk þær til að skella á lær sér og biðja guð að hjálpa bæði sér og drengnum sem ætlaði bara ekki að verða full- orðinn. Svo var ást þeirra og virðing á Þórarni bróður sínum sem þær kölluðu sín á milli Dirrinn. Hjalti var í flestu líkur þessum frændum sínum, ekki bara í útliti, heldur líka í fasi og framkomu. Þeg- ar við hittumst eða ég hringdi norður átti hann alltaf nokkrar sögur af sveitungum sínum lífs eða liðnum, hann var minnugur á atvik og sagði skemmtilega frá, sá margt skoplegt í þeim atvikum sem öðrum þótti hversdagslegir. Þannig var Hjalti alltaf einlægur en mikill gárungi. Ást hans á sveitinni sinni og fjöl- skyldu stóð upp úr. Þrátt fyrir verð- fall á afurðum, kal í túnum og harð- indi sem Árneshreppsbúar þekkja svo vel kom aldrei til álita að hætta búskap enda harðsnúið lið frænda og vina enn búandi á næstu bæjum. Hjalti minn, hjá þér er komið að leiðarlokum allt of snemma. Við sáum alltaf fyrir okkur að þú mundir eyða ævikvöldinu í skjóli dóttur og tengdasonar, en svona er lífið, óút- reiknanlegt eins og svo margt annað. Við Jóna og strákarnir okkar vottum Guggu og dætrunum, Steina og barnabörnunum, Pálma, Nonna, fjöl- skyldum þeirra, og síðast en ekki síst sveitungum þínum samúð okkar. Það skarð sem þarna var höggvið verður ekki fyllt aftur. Páll frá Ingólfsfirði. Vonlaust getur það verið þótt vörn þín sé djörf og traust. En afrek í ósigrum lífsins er aldrei tilgangslaust. (Guðm. Ingi Kristjánsson.) Undanfarna daga hefur þessum ljóðlínum skotið upp í hugann þegar ég hef verið að hugsa um baráttu Hjalta frænda míns í Bæ við erfiðan sjúkdóm síðastliðið ár. Svo sterk var vörn hans og trúin á betri tíð og bata. Hann vann í raun hvern varnarsig- urinn á fætur öðrum og þótt orustan hafi á endanum tapast þá finnst mér hann samt vera sigurvegari í þessu stríði. Enn á ný erum við minnt á hverf- ulleik lífsins. Maður á besta aldri er kallaður á brott. Í fámenninu hér fyrir norðan finnum við glöggt til þess hve skörðin verða stór þegar einhver gengur af sviðinu. En minn- ingin um mætan mann situr eftir og verður ekki frá neinum tekin. Hjalti skilur einungis eftir sig góð- ar minningar. Hann var einstaklega hjálpsamur og eflaust munu margir nú finna til þess að geta ekki lengur leitað til hans um aðstoð. Léttur á fæti og léttur í lund var hann og gat sífellt fundið spaugilega hlið á öllum málum. Hann var félagslyndur og valdist til trúnaðarstarfa fyrir sitt sveitarfélag og leysti þau störf öll vel af hendi. Hjalti var tengdur sínum heimahögum sterkum böndum enda átt þar sitt ævistarf að öllu leyti. Ég efast því ekki um að það hafi verið honum erfitt að þurfa að vera lang- dvölum á sjúkrastofnun síðastliðna mánuði og geta ekki tekið þátt í störfunum heima. Það var þó bót í máli að hann vissi að það var vel fyrir öllu séð heima í Bæ, eins og hann sagði mér nú um áramótin. Ég veit það var honum mikils virði að geta komið norður nokkra daga í haust og tekið þátt í hauststörfunum þó þrekið væri farið að dala. Haust eftir haust höfum við fylgst að um fjöllin hérna fyrir norðan, oftast með kindur fyrir framan okkur. Honum hefur nú verið kippt á brott úr miðju verki, allt of fljótt. Við hliðið mitt ég heimanbúinn stend, á himni ljómar dagsins gullna rönd; sú gjöf mér væri gleðilegust send að góður vinnudagur færi í hönd. (Jón Helgason.) Við leiðarlok er honum nú þökkuð samfylgdin í gegn um tíðina. Fólkinu hans öllu eru færðar sam- úðarkveðjur héðan úr Árnesi. Valgeir Benediktsson. Þau eru orðin mörg sumrin sem við höfum farið norður í Bæ og við eigum vonandi eftir að fara þangað mörg sumur í viðbót. En það verður aldrei eins núna þegar Hjalti verður ekki þar til þess að taka á móti okkur með sínu ljúfa brosi og hlýja faðm- lagi. Við vorum ávallt velkomin og það var alltaf tilhlökkunarefni að hitta Hjalta, Guggu og fjölskylduna. Hjalti hafði einstakt lag á börnum enda sóttu þau til hans. Undir leið- sögn Hjalta hafa synir okkar fengið að komast í kynni við lífið og störfin í sveitinni. Hann hafði ávallt tíma til þess að skjótast með þeim út í fjár- hús til þess að skoða lömbin eða leita uppi kisu með kettlingana sína. Þær eru líka margar ferðirnar sem þeir hafa fengið að sitja með Hjalta á dráttarvélinni við sláttinn. Ferðirnar norður hafa alltaf verið ævintýri lík- astar fyrir þá og þeir eignuðu sér hann sem afa í sveitinni, Hjalta afa. Það er komið að kveðjustund og viljum að þakka Hjalta fyrir allar góðu stundirnar. Guggu og fjölskyld- unni sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur. Sigurjón, Helga, Ómar Karl og Birgir Örn. Það hvílir sorg yfir sveitinni, því einn af hennar bestu sonum hefur kvatt þetta líf. Hjalti, bóndi í Bæ í Trékyllisvík, hafði undangengna mánuði átt við al- varleg veikindi að stríða, en samt héldum við í þá von að hann myndi sigrast á þeim og ná bata á ný. Þegar við minnumst Hjalta kemur upp í hugann mynd af úrræðagóðum glaðværum manni sem fyrst og fremst var vinur vina sinna. Líf okkar hefur alltaf verið sam- tvinnað lífi heimilisfólksins í Bæ, ör- lögin höguðu því þannig að móðir mín var alin upp hjá foreldrum Hjalta og sem barn og unglingur var ég þar nær öll sumur í sveitinni hjá afa, ömmu og Hjalta. Hjalti reyndist mér einstaklega góður félagi þó að ég væri 11 árum yngri, en í hjarta hans var ekkert sem hét aldursmunur. Síðan þegar við Jóhanna eignuðust syni okkar og þeir komust á legg þá var það auð- sótt mál að fá fyrir þá sumarvist hjá Hjalta og Guggu. Þessi sumur gáfu þeim, eins og mér forðum daga, ómetanlegan þroska og gleði. Ef þess var nokkur kostur, þá fór- um við í sveitina á hverju sumri og alltaf var tekið á móti okkur með opnum örmum og hlýju. Að leiðarlokum viljum við þakka Hjalta vini okkar allt það sem hann var okkur og við biðjum honum Guðsblessunar í nýjum heimkynn- um. Innilegar samúðarkveðjur til þín, elsku Gugga, barnanna ykkar og fjölskyldunnar allrar, megi minning- in um yndislegan ástvin sefa sárasta söknuðinn. Gísli, Jóhanna og synir. Elsku Hjalti. Það er svo erfitt að þurfa að kveðja þig, þú sem varst svo hress síðast þegar ég sá þig. Ég á margar og góðar minningar um þig og þína fjölskyldu, það var alltaf svo gott að koma í sveitina til ykkar. Það var svo rólegt og notalegt að vera hjá ykkur, en samt alltaf nóg að gera. Þegar ég kom, þá stóðuð þið úti á tröppum og veifuðuð til okkar. Ég bara gat ekki beðið eftir að komast í gallann og út í fjós eða fjár- húsin með þér. Þín verður sárt saknað. Hvíl í friði, kæri vinur. Elsku Gugga og fjölskylda, við Svava og Óskar Bjarmi vottum ykk- ur okkar dýpstu samúð. Markús Sævar Gíslason.  Fleiri minningargreinar um Hjalta Guðmundsson bíða birt- ingar og munu birtast í blaðinu næstu daga. Höfundar eru: Gunnsteinn Gíslason; Ingibjörg Kolka og Jón Bjarnason; Þórdís o.fl.; Vignir o.fl. maður til baka lækkar hann, ég fæ að sitja á stólnum, frændi snýr og held- ur við mig svo ég detti ekki, þvílíkur leikur og þetta fæ ég að gera oft, frændi leyfir mér það. Lítil atriði geta fest í huga barns og glatt um ókomin ár. Hákon undi sér alltaf best í sveit- inni þótt hann væri með búsetu á Húsavík flest sín ár. Laxárdalurinn, Reykjadalurinn og Tjörnesið voru sveitirnar hans Hákonar og alltaf heimsótti hann þær og rifjaði upp löngu liðinn tíma og leyfði okkur hin- um að njóta frásagnar um horfna lífs- hætti. Um þessa lífshætti skrifaði Hákon í endurminningum sínum sem gefnar voru út 2003 í bókinni „Brotinn er nú bærinn minn“. Tónlist einkenndi allt líf Hákonar en hann hafði mjög góða tenórrödd og lærði hann á orgel einn vetur hjá Páli Ísólfssyni, hafði þá áður fengið tilsögn hjá Guðfinnu frá Hömrum í smátíma. Hákon tók mikinn þátt í tónlistarlífi Suður-Þingeyinga, bæði með söng sínum, orgelspili og síðast en ekki síst með harmonikuspili. Bláir eru dalir þínir byggð mín í norðrinu heiður er þinn vorhiminn, hljóðar eru nætur þínar létt falla öldurnar að innskerjum, hvít eru tröf þeirra, Þöglar eru heiðar þínar byggð mín í norðrinu. Huldur býr í fossgljúfri, saumar sólgull í silfurfestar vatnsdropanna. Sæl verður gleymskan undir grasi þínu, byggð mín í norðrinu því sælt er að gleyma í fangi þess sem maður elskar. Ó bláir eru dalir þínir, byggð mín í norðrinu. (Hannes Pét.) Elsku frændi, takk fyrir allt, Fjóla Rúna. Hákon var aldrei efnaður maður. Hann ólst upp við frumstæða bú- skaparhætti og bjó sjálfur á sama hátt fram yfir miðja öldina sem leið, en hann naut jafnframt vel góðra hæfileika sinna. Hann kynntist tónlistinni snemma og naut um tíma þeirrar bestu kennslu sem sveitapiltur norðan úr landi gat átt völ á. Páll Ísólfsson kenndi honum orgelleik af því að hann var væntanlegur organisti við kirkjuna í Laxárdal. Hann hafði líka fallega söngrödd og síðar á ævinni komst hann í raddþjálfun og söng í kórum í Reykjadal og á Húsavík. Hákon var hálfbróðir móður minn- ar og 18 árum yngri hún, en átta ár- um eldri ég. Ég var tíður sumargest- ur á Brettingsstöðum og dáði þennan glaðlynda frænda sem spilaði á org- elið í baðstofunni og söng. Á Brett- ingsstöðum var torfbær og það lá enginn akvegur um Laxárdal, en fal- legt var þarna við ána. Við Hákon höfum verið nánir vinir alla ævina og engan þekki ég sem ekki ber honum vel söguna. Stjórnmálin fyrir og eftir heims- styrjöldina voru vægðarlaus. Hákon lenti ungur í verkfalli vegavinnu- manna sem háð var til að verja stöðu vinsæls verkstjóra sem sagt var upp af stjórnmálaástæðum. Ég gleymi ekki kvöldinu sem frændi minn kom óvænt gangandi heim og sagði tíðind- in. Þegar Hákon flutti löngu síðar frá Tjörnesi til Húsavíkur gerðist hann stjórnarmaður í verkalýðsfélögum staðarins. Engir launaðir starfsmenn sinntu þá störfum fyrir félögin og stjórnarmenn spurðu ekki um laun. Hákon giftist góðri stúlku, Sig- rúnu frá Fossseli, og þau eiga tvo syni. Um 1970 var Sigrún var orðin alvarlega veik og næstu ár dvöldu þau hjón öðru hverju hjá mér og það var áfram gott að eiga þau að vin- um. Þegar hún var látin og báðir syn- irnir búsettir hér, gerði hann tilraun til að vera hér líka, en taugin sem dregur heim til átthaganna reyndist sterk og hann fór aftur norður. Það val var örugglega rétt. Hann stund- aði síðan ýmis störf í Reykjadal, en tónlistina umfram allt. Að lokum lá leiðin á ný til Húsavíkur, þá var harmónikan aðalhljóðfærið og söng- ur í karlakórnum Þrym undir leið- sögn góðra tékkneskra tónlistar- manna mikill gleðigjafi. Fram yfir áttrætt spilaði hann á skemmtunum með „Strákabandinu“. Við systurnar, Hulda og ég, mágur minn Flosi og mágkona Sigrún, vott- um Jóni og Hólmgeiri og fjölskyldum þeirra innilega samúð. Blessuð sé minning Hákonar. Adda Bára Sigfúsdóttir. Pantanir í síma 562 0200 Á fallegum og notalegum stað á 5. hæð Perlunnar. Aðeins 1.250 kr. á mann. Perlan ERFIDRYKKJUR Innilegt þakklæti til allra þeirra sem sýndu okk- ur vináttu og hlýhug við andlát og útför TRYGGVA JÓNATANSSONAR, Litla Hamri. Sérstakar þakkir til starfsfólks á Hlíð fyrir góða umönnun. Anna Helga Tryggvadóttir, Húni Zóphoníasson, Jónatan S. Tryggvason, Ásta Reynisdóttir, Rósa María Tryggvadóttir, Óskar Kristjánsson, Gylfi K. Matthíasson, Kristín Sveinbjörnsdóttir og fjölskyldur. Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð, hlýju og styrk við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, afa og langafa, HARÐAR HERMÓÐSSONAR, Mánagötu 16, Reyðarfirði. Sigrún Jónsdóttir, Herbert Harðarson, Steinar Harðarson, Elfa Harðardóttir, Örvar Þór Einarsson, Magnús Þór Snorrason, Elín Einarsdóttir, afabörn og langafabörn. Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý- hug vegna andláts og útfarar HEIÐARS RAFNS BALDVINSSONAR. Fjölskylda hins látna.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.