Morgunblaðið - 02.10.2005, Blaðsíða 18

Morgunblaðið - 02.10.2005, Blaðsíða 18
18 SUNNUDAGUR 2. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ sveitinni í styttri eða lengri tíma en Möggu Stínu vefst tunga um tönn þegar hún er innt eftir því hvar hún hafi sótt þessa kappa. „Ég veit það ekki, ég held að Guð hafi bara sent þá til mín,“ segir hún brosandi. „Guðni, Addi og Pétur voru í Funkstrasse og í Bikarmeisturunum vorum við bara eins og fjölskylda. Þarna fékk hópsálin næringu í öllu tilliti því þessir piltar eru svo lífs- glaðir og flinkir og hjálpsamir og góðir og skemmtilegir og fyndnir og allt og voru mér bara á allan hátt svo mikils virði.“ Með „sitthvorn hárlitinn“ á hjólinu Ég hnýt um orðið „lífsglaðir“ og velti því fyrir mér hversu miklu máli lífsgleðin skipti Möggu Stínu? „Mér finnst hún skipta svona næstum því öllu máli,“ svarar hún að bragði. „Eiginlega finnst mér ekkert fárán- legt við lífsgleði. Fyrir mig er hún mest fullnægjandi af öllu. Það hefur samt einhvern veginn farið inn og út úr tísku að vera lífsglaður.“ Hún segir það gilda um sig. „Lífsgleðin hefur ekkert alltaf verið í tísku hjá mér. Líklega er ég svolítil öfga- manneskja í báðar áttir. Það hafa verið dýfur í mínu lífi eins og allra annarra og ég hugsa að ég taki þær alveg djúpar en ég er þá ekkert að trufla mjög margt annað fólk með þeim. Þetta er tvöfalt lag með ljósri og dökkri hlið en þá reynir maður að blússa annarri upp og hinni niður. Þegar þær eru svona öfgafullar í báðar áttir metur maður þessa ljósu alveg rosalega mikils og alltaf meira og meira. Og ég veit ekki hvernig það endar – ég verð kannski komin á einhjól þegar ég verð 85?“ Lífsgleðin endurspeglast ekki síst í klæðaburði Möggu Stínu, sem er af litríkara taginu. „Ég klæði mig eig- inlega í föt sem ég sé auðveldlega, miðað við önnur föt. Ég á svo erfitt með að greina grátt frá svörtu yfir í grátt yfir í brúnt yfir í föl- grænt … en finnst mjög þægilegt að sjá þetta bleika og hvíta. Líklega er ég bara svona litadellukona.“ Hún segir fólk vafalaust hafa skoðanir á fatavali hennar. „Sumum finnst þetta örugglega alveg ömurlega hallærislegt og ég minni örugglega á Barböru Cartland. Hún var svona bleik kona. Bleiki liturinn er synd- róm sem ekki er auðvelt að komast út úr aftur þegar maður er einu sinni kominn inn í það. Ég á líka mömmu sem vakti athygli fyrir lita- dýrð og fatasmekk þó ég tæki aldrei beinlínis eftir því. Ég tók meira eftir því að aðrir tóku eftir því hvernig hún var klædd. Þegar ég var lítil man ég eftir því að krakkarnir voru að spyrja mig: „Átt þú mömmuna sem er alltaf með sitthvorn hárlitinn á hjólinu?“.“ Ég verð eins og spurningarmerki í framan og Magga Stína útskýrir betur. „Mamma var stundum að lita á sér hárið, kannski ofsalega rautt eða dökkt eða bara einhvern veginn. Svo var hún þar að auki á hjóli, jafn- vel ólétt. Ég get bara þakkað fyrir að ég hef aldrei þurft að spekúlera í því hvort ég sé einhvern veginn klædd. Ég hef heldur aldrei getað ímyndað mér að einhver geti haft skoðun á því hvernig maður ætti að vera klæddur. Þá er maður kominn yfir heilög sakramenti ef fólk ræður því ekki því hvernig það lítur út.“ Á vídeómynd hjá mörgum tengdamömmum Á tónlistarferlinum var skammt stórra högga á milli hjá Möggu Stínu eftir að sólóplatan var komin út. Ári seinna gaf sýrupolkahljóm- sveitin Hringir, eða Hr. Ingi R eins og hið kórrétta nafn er, út geisla- plötu með Möggu Stínu í farar- broddi. Aðalsmerki hljómsveitarinn- ar er endurflutningur á gömlum dægurflugum. „Polkahljómsveitin Hringir var til. Einhvern tímann var ég stödd dansandi á balli með þeim og þá spurðu þeir mig af hverju ég syngi ekki alltaf með þeim. Ég skildi auðvitað ekkert í því og fór strax að syngja með þeim. Þetta var allt mjög eðlilegt. Við gerðum plötu og erum stöðugt að spila í brúðkaupum og afmælisveislum. Ég hugsa að við hættum aldrei.“ Þó að sex ár séu liðin frá því að hljómsveitin gaf út þessa plötu segir Magga Stína ekki loku fyrir það skotið að þær verði fleiri. „Við erum örugglega alveg á leiðinni að gera fleiri plötur. Það hefur líka bæst svo rosalega mikið við prógrammið hjá okkur – við kunnum svona 200 lög og sum þeirra finnst okkur vera far- in að vera dálítið mikið okkar. Við dokumenterum að vísu aldrei neitt sem við gerum en það eru örugglega margar tengdamæður og -feður sem eiga alls konar ljósmyndir og víd- eómyndir af okkur. Okkur finnst eiginlega löngu kominn tími til að festa aðeins niður á band það sem við höfum verið að gera og ég verð bara að nota tækifærið núna og aug- lýsi sem sagt hér með eftir vídeó- myndum af hljómsveitinni Hringj- um úr afmælum og brúðkaupum.“ Erfiðara að skilja fullorðið fólk en lítið fólk Verkefni Möggu Stínu í gegnum tíðina einskorðast ekki við hljóm- sveitarbrölt og plötuútgáfu. Meðal annars vakti athygli árið 2000 þegar hún tróð upp með hópi barnungra fiðluleikara sem lék tónlist sem hún sérsamdi fyrir tilefnið. „Það var al- veg dásamlegt,“ segir hún þegar þetta er rifjað upp. „Ég held að þetta hafi verið í samstarfi borg- arinnar og Tilraunaeldhússins, en sá hópur hefur verið með alls konar listastarfsemi. Þetta áttu að vera uppákomur einu sinni í viku þar sem tveir ólíkir listamenn áttu að leiða saman hesta sína og ég var beðin, eins og allir hinir listamennirnir, um að finna mér listamann að vinna með. Ég hafði lengi gengið með þá hugmynd í maganum að semja lög og fá börn til að spila þau. Það er allt annar hljómur sem kemur frá barni sem spilar á fiðlu en fullorð- inni manneskju, vegna þroska og kunnáttu. Ég hef alltaf verið mjög veik fyrir þessum fallega, „flata“, ví- bratólausa tóni, sem er allur fluttur einhvern veginn á viljanum og opinn upp á gátt. Ég er ekki alveg ennþá búin að útskrifa þessa hugmynd því ég myndi gjarnan vilja gera hana í miklu stærra samhengi með miklu fleiri börnum.“ Hún hefur líka sungið barnalög inn á hinar og þessar hljómplötur og aðspurð segist hún vera mikil barnakerling. „Kannski vegna þess að ég er svo seinþroska.“ – Eru þau þá jafningjar þínir? spyr ég og þyk- ist vera sniðug en Magga Stína tekst öll á loft: „Já, það er ekkert út í hött að segja það. Mér finnst oft erfiðara að skilja fullorðið fólk en lít- ið fólk. Það er ekki óalgengt að full- orðið fólk hafi beyglað einhverja hluti hjá sér í gegnum tíðina því maður þarf að vera svo mikill póli- tíkus til að komast af í samfélagi fullorðinna. Ég held að ég sé ekki að bulla ef ég segi það. Sem fullorðin manneskja stendur maður kannski í þeirri trú að maður þurfi að loka á einhverja þætti í sjálfum sér, sem maður hafði jafnvel opna upp á gátt sem barn. Þetta eru þættir sem eru hverjum og einum mikilvægir, en umhverfið virðist á einhvern furðu- legan hátt gefa þau skilaboð að þessir þættir séu ekki hentugir ætli maður sér að komast vel af sem full- orðin manneskja. Þá komum við sem sagt aftur að því hvað ég er ein- föld sál því mér finnst þessi sam- skipti fullorðinna oft svo flókin. Auð- vitað er ekkert hægt að alhæfa um svona hluti en börn eru yfirleitt mjög hreinskilin, kalla mann kell- ingu ef þeim finnst maður vera kell- ing … já, segja það sem þau meina.“ Sjálf á Magga Stína þrjú börn, Sal- vöru Gullbrá sem er 13 ára, Vöku sem er fimm og Kolbein Orfeus sem er eins og hálfs árs sonur hennar og sambýlismannsins Eiríks Guð- mundssonar, bóka- og útvarps- manns með meiru. Inn og út á börum Þau eru ófá járnin sem Magga Stína hefur í eldinum og þegar ég spyr hvaðan hún sækir sér orku stendur ekki á svari: „Sund einu sinni á dag,“ segir hún, „það er al- veg fundamental, sérstaklega fyrir toppstykkið. Ég hef örugglega farið daglega í sund í tuttugu ár en tók reyndar svolítið hlé eftir að sonur minn fæddist og eftir það hefur það verið svolítið óreglulegt. En annars alltaf einu sinni á sólarhring. Ég get alveg hugsað mér að vaka 23 tíma á sólarhring, vinna sjö vinnur, þvo þvott og allt, bara ef ég kemst í mitt sund.“ Því fer ekki fjarri að ofangreind lýsing eigi við í Möggu Stínu tilfelli, því fyrir utan spilamennskuna stundar hún vinnu á a.m.k. þremur stöðum. Hún hefur verið bókavörð- ur á Borgarbókasafninu um nokkurt skeið og sömuleiðis útvarpskona hjá Talstöðinni og nýlega bættist þátta- gerð hjá Ríkissjónvarpinu við. „Þetta var það síðasta sem mér hefði dottið í hug – að ég væri sjón- varpskona,“ segir hún með áherslu. „En svo kemur annað á daginn. Það hringdi í mig ungur, almennilegur maður frá Sjónvarpinu og spurði hvort ég vildi taka þetta að mér og ég hélt að hann væri að djóka. Að þetta væri falin myndavél eða eitt- hvað.“ Manninum var full alvara og af- raksturinn sjá landsmenn á laugar- dagskvöldum þegar Magga Stína tekur á móti hljómsveitum eða tón- listarmönnum í sjónvarpssal. Reyndar er þátturinn tekinn upp fyrirfram, sem Magga Stína segist vera afar þakklát fyrir. „Annars hefði ekki verið möguleiki á neinu öðru en að bera mig inn og út á bör- um út af stressi, þetta er alveg rosa- legt fyrir taugarnar,“ segir hún með áherslu. „Sem betur fer er þetta líka gaman,“ bætir hún við, „sérstaklega þessi nærvera við hljómsveitirnar. Það er eitthvað sem ég þekki vel.“ Hún segir sjónvarpsvinnuna tals- vert ólíka því sem hún hefur átt að kynnast úr útvarpinu í gegnum tíð- ina. „Útvarp er svo miklu opnara og gefur á dularfullan hátt einhvern veginn miklu meiri möguleika. Um leið og þú ert orðinn sjáanlegur tak- markarðu svo margt annað í leið- inni.“ Hún segir búið að ákveða að gera 14 þætti til að byrja með. „Svo velt- ur það á margra manna ákvarðana- töku hvort hann heldur áfram eða hvort hann hættir. Mér finnst reyndar að svona þáttur eigi alltaf að vera í gangi, sérstaklega hjá Rík- issjónvarpinu, burtséð frá því hvort ég er í honum eða ekki. Þarna er verið að dokumentera ákveðinn af- kima í menningunni sem er mjög nauðsynlegt og frábær hugmynd.“ Fyrsti efinn í gegnum Megas Það er farið að líða á seinni hluta viðtalsins. Ég get þó ekki annað en spurt um framtíðaráformin á tón- listarsviðinu áður en við tæmum úr kaffibollunum. „Það er kannski hættulegt að segja nokkuð því mað- ur veit aldrei hvort hlutirnir muni gerast áður en þeir gerast,“ segir Magga Stína. „En ég er allavega með hugmynd sem ég er byrjuð að vinna að og ég er búin að hringja í nógu marga til að trúa því að hún verði að veruleika. Hún er að gera plötu með lögum eftir Megas.“ Í ljós kemur að tenging Möggu Stínu við Megas á rætur að rekja til barn- æsku. „Ég er búin að þekkja Megas síðan ég var fimm,“ segir hún. „Hann er gamall vinur foreldra minna og ég á nokkrar andaktugar minningar um hann inni í stofu með gítar. Ég hlustaði á tónlistina hans alla mína barnæsku og þegar ég var unglingur á menntaskólaárunum og hann er gott dæmi um áhrifavald, eins og ég lýsti áðan. Ég tengist honum því á margan og margslung- inn hátt. Fyrsti efinn varð í gegnum lagið hans, Minni Ingólfs. Ég hef verið ótrúlega ung þegar ég upp- götvaði að það hefði kannski verið möguleiki og jafnvel sniðugt ef Ing- ólfur hefði siglt framhjá. Þetta var á vissan hátt rosalega stórt breik í hugarheiminum hjá mér því þá hætti heimurinn að vera absalútt – þetta var fyrsta beyglan hjá mér.“ Hún hlær þegar hún rifjar þetta upp. „Ég get ekki sagt annað en að ég sé mjög þakklát fyrir þau þörfu skilaboð sem Megas hefur sent heiminum.“ Og það er sitt hvað fleira á prjón- unum hjá Möggu Stínu. „Hausinn á mér er fullur af alls kyns hugmynd- um sem mér finnst að ég verði að koma í framkvæmd. En það eru bara 24 tímar í sólarhringnum þann- ig að það gerist bara sem gerist. Að- alatriðið er að þvinga það ekki fram.“ Morgunblaðið/Árni Torfason „Sjónvarpsvinnan er ákaflega þung í vöfum miðað við annað sem ég hef kynnst. Það er svo mikið af fólki og dýrar vélar og mikið batterí og ákvarðanatökur og fundir og það þurfa mjög margir að vera sáttir um eina ákvörðun áður en hún er tekin. En fólkið sem vinnur með mér er rosalega fínt og ég treysti því til að gera mjög fallegan þátt.“ ’… ég minni örugg-lega á Barböru Cartland. Hún var svona bleik kona.‘ Morgunblaðið/Árni Torfason „Að láta einhvern mála sig er alveg nýtt fyrir mér. Hingað til hef ég hraðsnyrt mig í bílum á leiðinni á tónleika og vonað að það sé í lagi. Það er líka sérstök kona sem er tilbúin að hjálpa mér í kjólinn. Það finnst mér alveg stórmerkilegt.“ ben@mbl.is
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.