Morgunblaðið - 14.12.2005, Síða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 14. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Lára Ósk Arn-órsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 3.
janúar 1947. Hún
lést á heimili sínu 5.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Unnur
Lúthersdóttir frá
Eskifirði, f. 4.4.
1928, d. 2002, og
Arnór Erling Ósk-
arsson frá Eski-
firði, f. 11.4. 1925,
d. 1982. Systkini
Láru eru Edda
Svava, f. 29.2. 1952, Víðir Kal-
mar, f. 14.11. 1956, og samfeðra
er Guðlaug Sigríður, f. 28.11.
1970.
Lára giftist Rúnari Sigurðs-
syni, f. 29.3. 1946. Foreldrar
hans voru Guðríður Þórdís Sig-
urðardóttir, f. á Görðum við Æg-
issíðu 13.3. 1913, d.
1980, og Sigurður
Borgfjörð Jónsson,
f. á Borg í Arnar-
firði 29.5. 1913, d.
1995. Börn Láru og
Rúnars eru: 1)
Arna, f. 1.4. 1965,
maki Helgi Leifur
Sigmarsson, börn
þeirra eru Rúna og
Sigurður. 2) Gauja,
f. 10.12. 1966, maki
Emilía Rafnsdóttir,
sonur Emilíu er
Hermann Ragnars-
son. 3) Hlynur, f. 11.12. 1968,
maki Margrét Ásdís Haraldsdótt-
ir, börn þeirra eru Arnór Krist-
inn og Hafdís Katrín. 4) Val-
gerður, f. 9.11. 1978, maki Vignir
Rafn Valþórsson. Útför Láru fer
fram frá Dómkirkjunni í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Um hugann fara myndir tengdar
henni Láru mágkonu minni. Bjartar
minningar. Glaðar minningar. Á
fyrstu myndinni leiðast þau út göt-
una hann Rúnar litli bróðir minn og
hún Lára. Þau eru á leið á skáta-
fund.
Önnur myndin er ótal skátafund-
um síðar heima í stofu þau eru bros-
andi með blik í augum. Þau eiga von
á barni og ætla að gifta sig í desem-
ber.
Tíminn tifar sig áfram, þau eru
enn kornung ekki nema nítján ára
og börnin orðin þrjú. En þau eru
samhent og dugleg og standa sig svo
vel þó ung séu. Þeim ferst það vel úr
hendi að annast börnin sín.
Þau voru áræðin og kjörkuð þeg-
ar þau nokkrum árum síðar tóku sig
upp og fluttu til Kaupmannahafnar.
Það voru eplatré og perutré í garð-
inum sem umkringdi litla húsið
þeirra á Amager. Þau undu sér vel í
Danmörku. Börnin þrjú voru fljót að
aðlagast og gekk vel í skólanum,
gleði og kæti fyllti húsið það var
gaman að heimsækja þau.
Þá er það myndin af þeim þegar
þau fluttu aftur heim til Íslands.
Þau komu með Norrænu með börn-
in, bíl og búslóð. Stórfjölskyldan tók
á móti þeim í Munaðarnesi. Það
urðu fagnaðarfundir.
Svo eru það allar góðu stundirnar
sem við Lára áttum á Bergstaða-
strætinu, heimilið svo fallegt og bar
vott um fágaðan smekk og listrænt
næmi hennar Láru. Rúnar á verk-
stæðinu, pabbi jafnvel að hjálpa til,
en við Lára sátum og spjölluðum um
lífið og tilveruna. Börnin svo kát,
svo kát. Vinátta þeirra svo sönn.
Hlýja og kærleikur fyllti húsið. Það
er alltaf svo gaman hjá þeim, svo
skemmtilegt, sagði Silla dóttir mín á
leiðinni heim.
Lára mín er horfin og sorgin sest
í hjarta mitt sem einnig fyllist þakk-
læti fyrir þá vináttu sem við áttum
og allar gleðistundirnar. Rúnar
minn og Arna og Gauja og Hlynur
og Valgerður og börnin ykkar og
makar, Guð gefi ykkur styrk, kjark
og þor til að vinna úr sorginni, finna
fyrir gleðistundunum og festa þær í
minni. Styrkur Guðs veri með ykkur
öllum.
Sigrún Sigurðardóttir.
Kveðja frá
skátahreyfingunni
Lára Ósk Arnórsdóttir er farin
heim eins og við skátar segjum þeg-
ar skátasystkin fellur frá. Lára
byrjaði ung í skátastarfi og var
skátavettvangurinn framan af Smá-
íbúða- og Bústaðahverfið í Reykja-
vík. Þar fór hún snemma að gegna
foringjastörfum og lagði hún þá sem
ávallt síðar einstakan metnað í öll
þau störf er hún tók að sér. Það var
á þessum vettvangi sem hún fann
lífsförunaut sinn, hann Rúnar sem
jafnframt var skátaforingi í sama
hverfi og saman hafa þau gengið í
gegnum lífið. Lára var félagslynd og
gædd leiðtogahæfileikum og því
ekki skrítið að til hennar væri leitað
í gegnum tíðina með ýmis verkefni á
vegum skátahreyfingarinnar. Hún
gegndi störfum á skrifstofu BÍS á
erfiðum tímum, gegndi starfi að-
stoðar skátahöfðingja og starfi að-
stoðar mótsstjóra á Landsmóti
skáta 1996. Öllum þessum störfum
sem öðrum á vegum skátahreyfing-
arinnar í gegnum árin sinnti hún af
alúð og áhuga og fyrir það skal nú
þakkað.
Þú ert skáti horfinn heim,
himinn, jörð, ber sorgarkeim.
Vinar saknar vinafjöld,
varðar þökkin ævikvöld.
Sérhver hefur minning mál,
við munum tjöld og varðeldsbál,
bjartan hug og brosin þín,
þau bera ljósið inn til mín.
Kveðjustundin helg og hlý,
hugum okkar ríkir í.
Skátaminning, skátaspor,
skilja eftir sól og vor.
(H.Z.)
Skátahreyfingin flytur Rúnari og
börnum þeirra Láru sem öðrum ást-
vinum einlægar samúðarkveðjur og
minnist hennar með miklu þakklæti.
Margrét Tómasdóttir
skátahöfðingi.
Komið er að leiðarlokum og
saumaklúbburinn situr hnípinn sam-
an og rifjar upp nánast hálfrar aldar
kynni, hugurinn fer á flug. Minn-
ingar hrannast upp af þvílíkum
krafti að erfitt er að henda reiður á.
Vinátta okkar flestra hófst í
skátahreyfingunni haustið 1961
austur á Úlfljótsvatni þegar við
stofnuðum skátaflokkinn „Trítlur“
sem enn er starfandi,en hefur í
mörg ár gengið undir nafninu
„Saumaklúbburinn“. Í skátahópnum
gerðum við margt skemmtilegt og
spennandi, héldum dagbók þar sem
fram koma ýmsar minningar og
bernskubrek. Bókin geymir m.a.
stórskemmtilegt bréf frá Láru 15
ára kaupakonu í Hvallátrum á
Breiðafirði, þar sem hún lýsir vel
hvernig lífið gekk fyrir sig í eyj-
unum og skemmtilegri siðvenju hjá
ungum ógiftum stúlkum á Jóns-
messunótt. Gullkornin eru mörg. Til
marks um hversu einlæg vinátta
okkar var, hnutum við um eina setn-
ingu orðrétta sem tileinkuð var
„Æringjum“, vinaskátaflokki okkar:
„Er það okkar heitasta ósk að sú
vinátta slökkni eigi meðan báðir
flokkar lifa“. Nokkuð hátíðlegar 14
ára hnátur.
Árið er 1962, sögusviðið er Lands-
mót skáta á Þingvöllum. Ungur
skátadrengur úr Bústaðahverfinu,
hann Rúnar, vekur okkur með
lúðrablæstri á hverjum morgni. Við
sprettum allar upp nema Lára sem
lætur hann ekki raska ró sinni, þó
að önnur yrði raunin síðar meir, því
þarna voru örlög hennar ráðin. Lára
var síðan sú okkar sem starfaði
lengst og mest innan Skátahreyfing-
arinnar og var m.a. varaskátahöfð-
ingi um tíma.
Lára og Rúnar trúlofuðu sig 17.
júní 1964 og varð þjóðhátíðardag-
urinn mjög sérstakur í huga þeirra
beggja alla tíð.
Lára var frumkvöðull í lífi sauma-
klúbbsins, hún varð fyrst til þess að
trúlofa sig, gifta sig, verða móðir,
amma og nú fyrst til þess að hverfa
af braut, fara heim eins og við skát-
arnir segjum.
Frumkvæði og skipulagshæfileik-
ar Láru komu vel í ljós þar sem hún
stóð fyrir flestum uppákomum inn-
an hópsins, svo sem saumaklúbbi
með mæðrum okkar og tengda-
mæðrum, rútuferð vina og ættingja
á Fullveldishátíðina á Þingvöllum
1994, ættarmóti saumaklúbbsins í
Viðey, jólaboðum, þorrablótum og
fleiru.
Lára vinkona okkar var einstak-
lega mikill listunnandi og fagurkeri,
listræn sjálf og sérstaklega smekk-
leg á allan hátt. Heimili hennar bar
vitni um það alla tíð og leiðbeindi
hún okkur oft á þessu sviði.
Hún átti því láni að fagna að eiga
mjög góðan mann sem studdi hana í
blíðu og stríðu og fjögur yndisleg
börn, en þrátt fyrir allt þetta átti
Lára oft erfitt, bæði líkamlega og
andlega og segja má að undir það
síðasta hafi hún í raun verið komin í
þrot með líf sitt. Um leið og við ljúk-
um þessum minningabrotum viljum
við votta Rúnari, börnum og fjöl-
skyldu dýpstu samúð og kveðjum
elsku Láru með sárum söknuði.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(Kvöldsöngur skáta.)
Saumaklúbburinn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Þegar bestu vinir kveðja, vill oft
verða fátt um orð. Minningarnar
hrannast upp og spurningar eins og
af hverju og hvers vegna dynja í
huganum.
Við kynntumst aðeins 13 ára
gamlar í skátahreyfingunni og vor-
um í sama flokki sem gekk undir
nafninu „Trítlur“ en gengur undir
nafninu saumaklúbburinn í dag og
þar með var grunnurinn lagður að
órjúfanlegri vináttu sem hélst til
leiðarloka.
Margt var sameiginlegt með okk-
ur, við fæddumst í sama mánuðinum
á sama árinu og giftumst skátast-
rákum, eignuðumst okkar frum-
burði á sama árinu, aðeins 18 ára
gamlar. Við Lára vorum mjög nán-
ar, betri vin var vart hægt að hugsa
sér svo traust og trygg var hún.
Lára gaf svo mikið af sjálfri sér að
alltaf fór ég ríkari af hennar fundi.
Við eignuðumst börnin eitt af
öðru og ólust þau upp eins og systk-
ini, þar sem við bjuggum í sama húsi
í Dalalandinu, í svokallaðri „Skáta-
blokk“ og voru börnin mjög sam-
heldin. Lára tók alltaf einstaklega
vel á móti mínum börnum sem sín
væru og liðsinnti þeim á allan hátt.
Þau minnast nú stóra hlýja faðm-
lagsins hennar og senda sínar hinstu
kveðjur með þakklæti fyrir allt. Ár-
in liðu, börnin stækkuðu og fluttu að
heiman, en alltaf gerði Lára sér far
um að fylgjast með þeim og síðar
barnabörnunum, það sýndi best
trygglyndi hennar.
Vinskapur okkar hélst fram á síð-
asta dag og vorum við í sérstaklega
nánu sambandi síðustu mánuði þeg-
ar Lára átti við sína miklu erfiðleika
að etja. Þegar ég átti í veikindum
sjálf fyrir stuttu fylgdist hún grannt
með gangi mála eins og hennar var
von og vísa, þrátt fyrir eigin erf-
iðleika.
Elsku Lára mín, ég veit að þú
þráðir innri frið, sem ég trúi að þú
hafir öðlast nú.
Kæri Rúnar og fjölskylda, ég
sendi mínar dýpstu samúðarkveðjur
til ykkar allra.
Ég kveð þig, Lára mín, með þakk-
læti fyrir samfylgdina.
Hvíl í friði.
Þín vinkona,
Guðrún.
Stundin var 17. júní 1956 og stað-
urinn var Kirkjubæjarklaustur. Við
hópuðumst saman við hátíðahöldin,
nokkrir Reykjavíkurkrakkar sem
vorum í sveit á bæjunum í kring um
Klaustur. Þarna sá ég hana fyrst,
hoppandi um, svarthærða og lífs-
glaða í skærgulum kjól. Hún var níu
ára, ég tíu. Lára var á Fossi, ég á
Hörgslandi. Hjartað tók kipp. Ég
hafði bara gaman af því að vera
strítt með því, að ég væri skotinn í
stelpunni á Fossi.
Svo kynntumst við betur nokkr-
um árum seinna í einni merkustu
mannræktarhreyfingu samtímans,
Skátahreyfingunni. Hreyfingunni
sem við hændumst að og gáfum allt.
Til baka gaf hreyfingin okkur það
mikilvægasta af öllu; – vináttuna.
Minnisstætt er skátanámskeið á
Úlfljótsvatni haustið 1961. Þar var
fjörmikill hópur krakka, m.a. Lára
og vinkonur hennar, Trítlur. Þetta
var óendanlega skemmtilegur tími.
Lífið var að kvikna, allt var
áhyggjulaust og dásamlegt. Böndin
urðu svo enn sterkari þegar hún
kynntist Rúnari vini mínum, en þau
urðu kærustupar og síðan hjón.
Unglingsár, fullorðinsár, – snemma
foreldrar Örnu, síðan Gauju, Hlyns
og svo Völu. Þarna var hafinn ævi-
langur vinskapur. Hin algjöra vin-
átta. Við stofnuðum fjölskyldur sem
áttu góðar stundir saman í blíðu og
stríðu.
Lára var greind kona og sérstæð
um margt. Var hlý og sterk, skaprík
og tilfinningamikil. Traustur vinur
sem manni leið vel í návistum við.
Um leið fann hún sig vel í umgengni
við aðra.
Gangan með Láru Arnórsdóttur
var yndisleg, síðustu sporin mér
gefandi, en brotthvarfið ótímabært
og sársaukafullt. Eiginmaður og
börn, ættingjar og vinir standa nú
eftir hnípin og ráðalaus, en sorginni
verðum við að taka, hún er hinn sári
hluti ástarinnar.
Góðar minningar um Láru gefa
okkur styrk.
Haukur Haraldsson.
Kær vinkona hefur kvatt skyndi-
lega, núna í svartasta skammdeginu,
og er stórt skarð fyrir skildi í vina-
hópi mínum. En allar góðu minning-
arnar um hana Láru lýsa upp, núna
þegar hugurinn reikar yfir liðna tíð.
Við kynntumst fyrst fyrir uþb. 20
árum, þegar við gengum til liðs við
samtök kvenna um kaup á Hlað-
varpanum. Ég, þegar ég var ráðin
fyrsti framkvæmdastjórinn, og
Lára, þegar hún af ódrepandi áhuga
og dugnaði kom í sjálfboðavinnu fyr-
ir málefnið.
Við unnum þarna í nokkur ár
sælla minninga, ýmist sem fram-
kvæmdastjórar eða sjálfboðaliðar til
skiptis og sinntum öllu sem til féll,
skrifstofustörfum, rekstri húsanna,
skúringum, málningarvinnu og ýms-
um óvinsælum störfum, sem aðrir
veigruðu sér við, og átti Lára þar
vinninginn í ósérhlífninni, oftast við
algert skilningsleysi flestra þeirra
sem sátu í stjórn samtakanna.
Rúnar og dæturnar komu þarna
alloft við sögu, og endaði þetta Hlað-
varpaævintýri okkar Láru með því
að þarna eignaðist ég einn af mínum
allra bestu vinum.
Við Oddur og þau höfum ferðast
saman og notið lífsins í heimsóknum
og samverustundum, sem gefa lífinu
svo ljúfan blæ að aldrei gleymist.
Elsku Lára mín. Að leiðarlokum
kveð ég þakklát og auðmjúk, og bið
þann sem öllu ræður að leiða þig til
sín, þar sem er eilíf birta og ylur.
Farðu í guðs friði.
Bergljót.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Þegar góð vinkona fellur frá er
margs að minnast. Við Lára unnum
saman í öldrunarþjónustu Reykja-
víkurborgar, fyrst á Dalbraut 27 og
síðar í Félagsmiðstöðinni í Bólstað-
arhlíð 43.
Við urðum fljótt góðar vinkonur
og bar aldrei skugga þar á. Okkur
fannst mjög gaman að fylgjast með
börnum hvor annarrar í námi og
starfi og þegar barnabörnin komu
til sögunnar var um margt að
spjalla. Láru var mjög umhugað um
fjölskyldu sína og bar hag þeirra
mjög fyrir brjósti. Eftir að við hætt-
um að vinna saman héldum við þá
reglu að hringja hvor í aðra og hitt-
ast af og til í hádegismat á góðum
veitingastöðum og héldum þannig í
vináttuböndin.
Lára gekk ekki heil til skógar síð-
astliðin ár og varð að hætta störfum
af þeim sökum.
Það er erfitt að gera sér í hug-
arlund hvernig fólki líður sem lendir
þannig í lífinu að verða að sætta sig
við veikindi og starfslok langt um
aldur fram.
Nú er hún laus frá þjáningum sín-
um. Um leið og ég þakka samstarf
og vináttu á liðnum árum, bið ég
Guð að blessa minningu hennar og
votta Rúnari og allri fjölskyldunni
dýpstu samúð.
Valgerður Gísladóttir.
Hún Lára er ,,farin heim“ eins og
við skátar nefnum brottför úr þessu
lífi. Lára var ein af mörgum,
skemmtilegu og frísku skátastúlk-
unum í 4. hverfi Kvenskátafélags
Reykjavíkur, Bústaðahverfi. Mörg
voru verkefnin sem leysa þurfti í
hverfinu sem var í hraðri uppbygg-
ingu og var Lára enginn eftirbátur í
að leggja hönd á plóg. Sem flokks-
foringi með 5 stelpur í hóp var hún
fundvís á skemmtileg verkefni og
seinna sem sveitarforingi með 4
flokka, var hún góður leiðtogi og
sérstaklega þegar undirbúin var
þátttaka í landsmótum. Mér er
minnisstætt þegar tjaldbúðir voru
skipulagðar fyrirfram með því að
mæla út og tjalda á auðu svæði sem
þá var við Suðurlandsbraut, að
frumkvæði Láru, og auðvitað lét ár-
angurinn ekki á sér standa á mótinu
sjálfu. Vandvirkni var áberandi
þáttur í fari Láru.
Minningarnar frá þessum árum
leita á hugann. Að hafa fengið að
taka þátt í uppbyggjandi starfi með
börnum og unglingum sem svo skil-
aði sér frá kynslóð til kynslóðar.
Skátadrengirnir í Bústaðahverfi
tilheyrðu á þessum árum Sturlunga-
deild í Skátafélagi Reykjavíkur, en
ég er að tala um árin 1960–70. Hann
Rúnar hennar Láru var einn af
drengjunum sem Eyjólfur Snæ-
björnsson þjálfaði sem skáta.
Nú að leiðarlokum vil ég þakka
henni Láru minni samfylgdina í
skemmtilegu og óeigingjörnu skáta-
starfi. Ég sendi Rúnari og börnun-
um, samúarkveðjur mínar og dætra
minna.
Edda Jónsdóttir.
„Lára Arnórs er látin. Mér barst
sú harmafregn í morgun að Lára
Arnórs hans Rúna Sig. hefði dáið á
mánudag. Kær kveðja Siggi Guð-
jóns.“ Svona barst mér sú fregn að
ein yndislegasta og lífsglaðasta
manneskja sem ég hef hitt á lífsleið-
inni væri öll.
Þunglyndi er undarlegur sjúk-
dómur sem allt of margir slást við.
Við sem erum í þessum slagsmálum
leiðum áreiðanlega oft hugann að
LÁRA ÓSK
ARNÓRSDÓTTIR