Tíminn - 06.01.1974, Blaðsíða 24

24
TÍMINN
Sunnudagur 6. janúar 1974
ELLEN
DUURLOO:
Geymt
en
ekki
gleymt
65
hún átti aö lokum enga ósk heitari
en þá að verða hans að eilifu.
Þau heyrðu fótatak og slepptu
hvort öðru. Þau gengu áfram,
héldust i hendur og hvisluðu ást-
arorðum að hvort öðru.
— Ég ætla að tala við föður
þinn á morgun, sagði Jan.
— Já, mig langar til þess að
tala við hann áður. Ég er viss um
að þetta mun gleðja hann. Hann
hefuralltaf átt þá ósk heitasta að
ég yrði hamingjusöm.
Hún þagnaði augnablik en hélt
siðan áfram:
— En hann veröur sjálfsagt dá-
litið leiður yfir þvi að ég skuli
flytjast frá honum. Hann byggði
húsið til þess að við gætum búið
þar saman.
— Þannig er lifið, Manúela
min.
— Já, ég veit það. Ég ætla samt
að fara oft og heimsækja hann,
þegar við erum gift. Annars eru
nú tvö ár, þar til að ég flyt frá
honum.
— Þvi miður getum við búizt
við þvi, að það verði tvö ár.
— Tvö ár eru ekki svo ákaflega
langur timi, sagði Manúela, þó
svo að henni fyndist þveröfugt.
Þau hringdu upp á nýtizkulega
rammagnsbjölluna. Og þjónustu-
stúlkan opnaði fyrir þeim eins og
hún var vön.
Þau þrýstu hvort annars hend-
ur og buðu hvort öðru góða nótt.
Jan blistraði og sveiflaði
göngustafnum sinum og hélt heim
á leið. Manúela reif af sér hattinn
og þunna sumartreyjuna, og
kastaði sér siöan i fangið á þjón-
ustustúlkunni.
Stúlkan hristi einungis höfuðið
og hugsaði með sér, að svona væri
fröken Manúela ekki vön að haga
sér. Hún losaði sig úr faðmlögun-
um og hengdi föt Manúelu upp á
snagann en Manúela hljóp inn i
vinnuherbergi Fritz. Hann sat og
þýddi grein fyrir timarit. Fyrst
var hann hálf ergilegur yfir að
Manúela skyldi koma og trufla
hann i miðjum kliðum, en svo átt-
aði hann sig. Auðvitað var honum
það einungis ánægjuefni að
Manúela skyldi koma hlaupandi
inn til hans, þegar hún kom heim.
Hún var vön þvi, og hann vonaðist
til þess að hún héldi þvi áfram.
Hún Manúela, litla stúlkan hans,
var aö verða fullvaxta stúlka.
Hún Manúela hans, sem bráð-
um, sem bráöum. ..
Hann lagði frá sér pennann og
leit brosandi upp til hennar. En
brosið slokknaði á vörum hans.
Þarna stóð hún Manúela , hans
i kinnum og með nýjan gljáa i
augunum. En hún gaf honum ekk-
ert tækifæri til þess að skilgreina
þetta nánar. Hún hljóp til hans, og
lagði hendurnar um hálsinn á
honum, eins og hún hafði verið
vön að gera þegar hún var yngri,
og hvislaði að honum frá sér
numin af gleði!
— Pabbi, ég er búin að trúlofa
mig, ég er trúlofuð Jan Deleuran.
— Hann svaraði henni ekki
strax, en Manúela heyrði að hann
dró andann ótt og titt. Siðan reis
hann á fætur, dró hana að sér, og
stundi:
— Ég vil ekki missa þig, Manú-
ela, ég get ekki lifað án þin.
— Þú missir mig ekki, pabbi
minn, hún tók ekki eftir þvi að
hún hafði kallað hann pabba i
fyrsta skipti i tvö ár. Við giftum
okkur ekki fyrr en að tveim árum
liðnum.
Hann snökti með höfuðið upp að
öxlinni á henni.
Manúela var mjög undrandi,
hún hafði búizt við öllu öðru en
þessu. Það var alveg hræðilegt að
hann Fritz skyldi taka þetta
svona nærri sér. Allir giftust ein-
hvern tima, Það átti við um flesta
að minnsta kosti. Foreldrar voru
tæplega vanir að taka giftingu
barna sinna svona þunglega, að
minnsta kosti ekki þegar um var
að ræða annan eins ágætismann
og hann Jan. Hún hafði enga hug-
mynd hvað lá að baki þessum við-
brögðum hjá Fritz, svo að hún
endurtók aðeins:
— Jálen, pabbi minn, þú missir
mig alls ekki. Ég mundi alltaf
vera hún Manuela þin, það breyt-
ist ekkert við þaö að ég gifti mig.
Eg skalheinsækja þig á hverjum
degi ef þú vilt. Geðjast þér ekki að
honum Jan'? Ég hélt að þér geðj-
aðist að honum og ég — og ég ...
Fritz stillti sig með herkjum.
Hann leit upp, og þurrkaði sér um
augun með annarri hendinni.
— Til hamingju, stúlkan min,
til hamingju. Auðvitað geðjast
mér vel að honum Jan þinum, og
ég vona að þið verðið mjög
hamingjusöm.
— Það er ég viss um að við
verðum.
— Þá er allt eins og það á að
vera, Manúela min.
Fritz sleppti henni svo skyndi-
lega, að Manúela var næstum þvi
dottin. Hann gekk að hornskápn-
um, og tók fram glös og flösku af
góðu vini. Hann hellti i glösin en
hönd hans skalf svo að vinið
skvettist úr glösunum og niður á
blöðin á skrifborðinu. Hann rétti
henni annað glasiö og lyfti sinu:
— Til hamingju, elsku litla
stúlkan min, sagði hann. Farðu
nú að hátta. Klukkan er orðin
margt og svona mikil gleði getur
verið ofurlitið þreytandi.
Manúela drakk i botn oe ætlaði
siðan að leggja hendurnar um
hálsinn á honum, en hann bandaði
henni frá sér.
— Héðan i frá er það Jan einn,
sem á rétt á atlotum þinum, sagði
hann hásum rómi.
Manúela botnaði hvorki upp né
niður i neinu, og brosti þvi aðeins
og sagði:
— Já, þú hefur á réttu að
standa. Ég ætla að fara að hátta
og hugsa um það hve hamingju-
söm ég er, þangað til að ég
sofna...
Greininni, sem Fritz var að
þýða varð aldrei lokiö, og Jan
talaði fyrst við hann viku eftir að
þetta átti sér stað.
Fritz Herlufsen fékk skyndilega
eitt af hinum svokölluðu skap-
vonskuköstum sinum.
Manúelu þótti þetta ákaflega
leiðinlegt, en hún hafði þó i svo
mörgu að snúast að hún hafði ekki
mikinn tima til þess að velta
þessu fyrir sér.
Hún vildi varla kannast við það
fyrir sjálfri sér, að raunverulega
hugsaði hún eitthvað á þessa leið:
Auðvitað þykir mér ákaflega
vænt um pabba, en það verður
samt sem áður léttir að sleppa við
þessi geðvonzkuköst hans, satt að
segja er ég ofurlitið hrædd við
þau.
3.
Afall það, sem hafði bugað Ellu
svo gjörsamlega hafði þvert á
móti hert John. Eftir samtal hans
og Jean Pierre hafði öll sú harka
og eigingirni, sem bjó með honum
brotizt fram, þetta voru sennilega
erfðir frá móður hans Þetta hafði
án efa búið með honum en
áhyggjulaus uppvöxtur hans
hafði hindrað að þessir
eiginleikar kæmu i ljós.
Aður en hann hitti Ellu hafði
ekkert höfðað til tilfinninga hans.
Að visu átti hann móður á lifi,
sem sá vel fyrir uppvexti hans.,
en hann sá hana sárasjaldan.
Skólafriin i Danmörku voru alltaf
ákaflega þægileg, stjúpfaðir hans
korp ávallt vel fram við hann á
sinn yfirborðslega máta. Eftir þvi
sem timar liðu átti John að visu
ákaflega erfitt með að skilja hvað
móðir hans sá eiginlega við mann
sinn, sem stóð henni langt að baki
hvað gáfur snerti, en hann hafði
hrundið slikum hugleiðingum frá
sér, og hugsað með sér, að hér
kæmi i Ijós sem svo oft áður hve
vegir ástarinnar væru
órannsakanlegir. Honum var þó
ljóst aö móðir hans hafði hagað
sér ákaflega skynsamlega, þegar
hún tók bónorði Herbert v.
Lúttens. Hún var ekkja með eitt
barn og söngkona, og hafði
vafalaust séð hag sinn i þessum
ráðahag. Hvernig hefði annars
farið fyrir henni þegar hún tók að
eldast. Það hafði þó aldrei verið
sérstaklega innilegt samband á
milli Bellu og einkasonar hennar.
Hann hafði alltaf undrazt það,
hve mjög það virtist henni á móti
skapi, þegar hann talaði um það
að hann langaði að hafa samband
við fjölskyldu hins látna föður
sins. Hún sagöi honum þá alltaf
hve mjög þetta fólk hefði sært
stolt hennar, þegar hún einu sinni
leitaði á náðir þess og hve hún
hafði barizt i bökkum til þess að
geta haldið yfirráðaréttinum yfir
John, þegar hann var litill. Hann
myndi særa hana mjög ef hann
hefði samband við þetta fólk.
John tók þessa skýringu góða og
gilda og hagaði. sér samkvæmt
óskum hennar.
Samtalið við Jean Pierre olli
straumhvörfum i lifi Johns.Að
visu hafði aldrei verið náið
samband á milli Johns og Bellu,
sem ekki var von, þar sem hann
var ekki alinn upp hjá henni, en
þrátt fyrir það, hafði hann borið
virðingu fyrir henni og sýnt henni
sonarlega umhyggju eins og
tiðkaðist á þeim timum.
En nú varð þessum skoðunum
hans á móður hans skyndilega
kollvarpað. Móðir hans var
honum gjörsamlega ókunn kona.
Nei, það var verra en svo, móðir
hans var lygari og svikakvendi, i
stað þess að virða hana gat hann
nú ekki annað en fyrirlitið hana af
öllu sinu hjarta. Og ekki nóg með
þetta, heldur rann litað blóð um
æðar hennar.
Jean Pierre hafði i fyrstu ekki
ætlað að segja John frá þessu en
það glopraðist út úr honum áður
en hann vissi af þvi.
John var alinn upp i
engilsaxnesku landi og þar af
kom, að honum varð verr við en
ella, að fá að vita að litað blóð
rynni um æðar hans. Honum varð
verr við þá vitneskju en það, að
Ella væri hálfsystir hans. Hann
hafði að visu aldrei dvalizt i
Bandarikjunum, en hann hafði
starfað bæði i Asiu og Afriku, og
þar var eins og engilsaxnesku
löndunum litið svo á, að negrar
stæðu hvitu mönnunum langt að
baki að öllu leyti.
Það var þessi staðreyndi sem
ölli þvi að hann yfirgaf hús
Deleuran fjölskyldunnar sem
bugaður maður vorkvöldið góða.
Það var fyrst þegar hann kom inn
I tbúðina sina að þaö rann upp
fyrir honum að Ella var honum að
eilifu glötuð.
Fyrsta konan sem hann hafði
elskað af öllu sinu hjarta.
Eina manneskjan sem hafði
skipt hann nokkru máli.
Hún var hálfsystir hans!
í rauninni þótti honum þessi
staðreynd ekki svo voðaleg.
Honum fannst hún ekki vera
systir sin, hann viðurkenndi hana
ekki sem systur sina.
Þar að auki var það hrein
tilviljun, að þessi skyldleiki
þeirra hafði uppgötvazt. Ef móðir
hans hefði gefið hann nýfæddan,
það hefði vel getað átt sér stað —
og hann hefði verið alinn upp án
þess að vita hverra manna hann
væri, og ef hann hefði þá hitt
Ellu, þá hefðu þau gifzt og búið
saman án þess að npkkur hefði
neitt við það að athuga. Eða ef
hann hefði verið kyrr i Englandi
og Ella komið þangað....
Ef móðir hans hefði aldrei
búsett sig i Danmörku og...
Það voru mörg ,,ef”
HVELL
G
E
I
R
I
D
R
E
K
I
iii
ili
r!
1
Sunnudagur
6. janúar
8.00 Morgunandakt. Herra
Sigurbjörn Einarsson
biskup flytur ritningarorð
og bæn.
8.10 Fréttir og veðurfregnir.
8.15 Létt morgunlög. Danskir
listamenn flytja.
9.00 Fréttir. Útdráttur úr for-
ustugreinum dagblaðanna.
9.15 Morguntónleikar. (10.10.
Veðurfregnir). a. Tveir
þættir úr Jólaóratoriu eftir
Bach. Gundúla Janowitz,
Christa Ludwig, Fritz
Wunderlich, Franz Crass,
Bach-kórinn og Bach-
hljómsveitin i Munchen
flvtia.
11.00 Messa i Kópavogskirkju.
12J5 Dagskráin. Tónleikar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar.
13.15 Hugleiðingar um
Hindúasið. Séra Röng-
valdur Finnbogason flytur
fyrsta hádegiserindi sitt:
Eining og margbreytileiki.
14.00 Um rikisbankana, stjórn
þeirra og stefnu.Fyrri hluti
dagskrárþáttar I umsjá
Páls Heiðars Jónssonar.
Þátttakendur: Lúðvik
Jósefsson viðskiptamála-
ráðherra, bankastjórarnir
Jóhanne s Nordal, Jóhannes
Eliasson, Jónas Haralz og
Stefán Hilmarsson,
bankaráðsmennirnir Bald-
vin Jónsson hrl., Ólafur
Björnsson prófessor,
Ragnar Ólafsson hrl. og
Stefán Valgeirsson alþm.,
ennfremur Bjarni Guðnason
alþm. og Hannes Pálsson
formaður Sambands isl.
bankamanna.
15.00 Miðdegistónleikar: Tón-
leikar Sinfóniuhljómsveitar
tslands i Háskólabiói 13.
des. Hljómsveitarstjóri:
Páll P. Pálsson. Einsöngv-
ari: Guðrún A. Simonar.a.
„Þjófótti skjórinn”, forleik-
ur eftir Rossini. b. Polki,
fúriant og trúðadans úr
„Seldu brúðinni” eftir
Smetana. c. Aria úr óper-
unni „Samson og Dalilu”
eftir Saint-Saens. d. Aria úr
óperunni „Don Carlos” eftir
Verdi. f. „Leðurblakan”,
forleikur eftir Johann
Strauss. g. „Bergensiana”,
svita eftir Johan Halvorsen.
h. „Saga úr vesturbænum”,
tónlist eftir Leonard Bern-
stein. — Jón Múli Árnason
kynnir tónleikana.
16.15 Or poppheiminum
Magnús Þrándur Þórðarson
kynnir.
16.55 Veðurfregnir. Fréttir.
17.00 Barnatimi: „Skiðaferð i
Skessugil”, leikrit eftir
lngibjörgu Þorbergs. Leik-
stjóri: Klemenz Jónsson.
Persónur og leikendur:
Ólafur kennari: Róbert
Arnfinnsson. Nonni: Þór-
hallur Sigurðsson. Pétur:
Sigurður Skúlason. Erla:
Valgerður Dan. Anna
Andrea: Margrét Guð-
mundsdóttir. Jósi refabani:
Rúrik Haraldsson. Siggi:
Jón Júliusson.
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.30 Frcttir. 18.45 Veður-
fregnir. 18.55 Tilkynningar.
19.00 Veðurspá. Leikhúsið og
við.Helga Hjörvar og Hilde
Helgason sjá um þáttinn.
19.35 „Sjaldan lætur sá betur,
s e m e f t i r h e r m i r ”.
Umsjónarmaður: Jón B.
Gunnlaugsson.
19.50 Þrettándaskemmtun.
Árni Tryggvason leikari
tekur saman og fer með
gámanvisur og gamanljóð
ásamt Ómari Ragnarssyni
og Sigriði Þorvaldsdóttur
leikkonu.
20.15 Pianóleikur i útvarpssal:
Selma Guömundsdóttir
leikura. Prelúdiu og fúgu i
cis-moll eftir Bach, — og b.
Sónötu i a-moll op. 143 eftir
Schubert.
20.50 Með jólapóstinn til
Hveravalla Magnús Ólafs-
son á Sveinsstöðum i Þingi
segir frá ferð félaga úr
björgunarsveitinni Blöndu