Tíminn - 06.01.1974, Blaðsíða 28

28
TÍMINN
Sunnudagur 6. janúar 1974
38 daga á reki
í litlum plastbáti
Skipbrotsfólkið tekið um borð i japanska skipið. Þau voru
örmagna af þreytu og banhungruð. A litiu teikningunni
sést, hvernig þau bjuggu f bútnum i 20 daga. 1. Flotholt, 2.
Körfur með skjaldbökukjöti og fiski, 3. Fiskispjót, 4.
Austurtrog, 5. Miðþófta, 6. Vatnskanna, 7. Vatn, 8. Dósir
meö skjaldbökukjöti og fiski, 9. Afturþófta, 10. Arar, 11.
Kaðalhankir og 12. er sæti vaktmanns.
t SAMA mund og háhyrningarnir
réðust á skútuna, var I.yn
Kobertson stödd miðskips og var
að bursta i sér tennurnar. Hragð-
ið af tannkrcminu var siðasta
snerting liennar við eðlilegt lif
næstu 42 sólarhringana.
Það gerðist klukkan 9.54 á
fimmtudagsmorgni þann 15. júni
1972: og skútan sökk á sextiu sek-
úndum.
1 janúarlok 1971 hafði Robert-
son-fjölskyldan yfirgefið Fal-
mouth i Englandi og lagt upp i
hnattsiglingu. Dougal Robertson
var þaulvanur sjómaður og Lyn
var hjúkrunarkona og ljósmóðir.
Það var þvi vandalaust fyrir þau
að fá vinnu á þeim stöðum, þar
sem þau komu við, til að fá pen-
inga fyrir áframhaldandi sigl-
ingu.
Fyst sigldu þau til Lissabon,
siöan til Kanarieyja, og þaðan yf-
irhafið til Bahamaeyja. Þar hitti
dóttirin, Anna, ungan Kanada-
mann, varð ástfangin og ákvað i
febrúar 1972 að verða eftir i Nass-
au. 1 stað hennar kom um borð
Robin Williams frá Wales, 22 ára
námsmaður, sem einnig var i
hnattferð.
Þegar óhappið varð, sat Neil,
annar tviburinn, i iúkarnum og
las, en hinn, Sandy, var uppi á
vakt með bróður sinum, Douglas.
Tviburarnir voru 12 ára, en
Douglas 18. Robertson sjálfur var
að reikna út nákvæma staðará-
kvöröun skútunnar og komst að
þvi, að Galapagos-eyjarnar voru
300 km að baki.
Lyn var ekki sérlega hress
þennan morgun. Hún hafði átt ó-
rólega nótt og oltið fram úr rúm-
inu hvað eftir annað vegna sjó-
gangs. — Seinast lagðist ég bara á
gólfið, segir hún, — en ég svaf lit-
ið betur þar.
ftg var búin að þvo upp eftir
morgunmatinn og var að laga
mig til, þegar höggið kom. Það
var eins og sprengja hefði hitt
skútuna. Ég stóð með tannburst-
ann i munninum og starði forviða
á sjálfa mig i speglinum. Þá fann
ég að vatn skvettist á bakið á
mér. Ég snarsneri mér við og sá,
að vatnssúla stóð upp um gat á
gólfinu, og ósjálfrátt setti ég fót-
inn fyrir það — eins og slikt kæmi
að gagni gegn kröftum Kyrra-
hafsins. Svo hrópaði ég: — Doug-
al, við erum að sökkva. Neil,
vektu Robin! Það var mikið að
gera næstu minúturnar: allir
hrópuðu og kölluðu og hvinur
heyrðist, þegar gúmmiflekinn
fyíitist sjálfkrafa af lofti.
Einhvern veginn komust þau öll
sex yfir á flekann. Við hann var
bundinn litill plastbátur, sem
maraði i hálfu kafi. Hann hafði
hlotið nafnið Ednamair i höfuðið
á tveimur systrum Lyn, og var
keyptur fyrir fyrstu laun Lyn sem
hjúkrunarkona á sjúkrahúsi i Mi-
ami. En skútan Lucette var sokk-
in.
Eins og þunn dýna
Dougal leit á úrið sitt, sem enn
gekk. Klukkuna vantaði eina
minútu i tiu, þegar Robertson-
fjölskyldan gerði sér grein fyrir,
að hún hafði misst allt — nema
lifið. En hve lengi gætu þau haldið
þvi hér úti á miðju Kyrrahafinu?
Lyn sat með sinn handlegginn
um hvorn tviburanna, sem grétu
sáran. Hún er litil og grönn, að-
eins 160 sm. Ljósa hárið hékk i
blautum flyksum niður á andlitið.
Eina flikin sem hún var klædd,
var ljósblár nælonsloppur, sem
auðvitað var rennblautur og
limdist óþægilega við likama
hennar. Karlmennirnir voru
klæddir sundbuxum og baðm-
ullarbolum, og öll voru þau ber-
fætt.
— Við Dougal störðum bara
hvort á annað yfir höfuð tvibur-
anna, og við vorum eins og stein-
runnin, segir Lyn. — Ég hefði get-
að faðmað Robin að mér, þegar
hann tók ofan gleraugun, þurrk-
aði af þeim og sagði: — Jæja, við
skiptum um lest á næstu stöð.
Robin og Douglas tóku siðan að
tina upp það sem flaut á sjónum,
en það var fátt. Saumakarfan
min, annað stórseglið af skútunni,
nokkrar appelsinur og tveir plast-
bollar. Og siðan byrjaði hræðileg
sjóveiki, sem enginn slapp við.
Robin og Neil voru enn mikið
veikir, þegar myrkrið skall á.
Flekinn hoppaði upp og niður á
öldunum, sem voru um fimm
metra háar, og stórir fiskar
skullu öðru hverju upp i botn
hans. Fram undan var tólf stunda
myrkur á fleka, sem ekki var
stærri en hjónarúm og á við
þunna dýnu að þykkt. Á jöðrunum
var loftpúðahringur, og ,,loft-
pylsa” skipti flekanum i tvennt
þvert um miðjuna. Yfir öllu sam-
an var eins konar tjald, sem hélzt
uppi af tveimur „loftpylsum”.
— Tviburarnir voru þeir einu,
sem gátu rétt almennilega úr sér,
heldur Lyn áfram. — Við hin urð-
um að sitja eða iiggja i keng,
meira og minna hvert ofan á
öðru, nema sá, sem átti vaktina.
Hann varð að halda jafnvæginu
einhvern veginn utan tjaldsins.
Alls staðar var rennblautt.
Það hafði verið skýjað um dag-
inn, en þó heitt. Nú skulfum við öll
af kulda i myrkrinu. Allt sem við
höfðum borðað voru nokkrar
þurrar kexkökur og þrúgusykur-
biti á mann. Auk þess skiptum við
appelsinu i sex hluta og fengum
okkur þrjá vatnssopa. Við vorum
bæði svöng og þyrst.
Hugsanirnar
i myrkrinu
Atburðir siðustu átta klukku-
stunda iiðu Lyn fyrir hugskots-
sjónir, þar sem hún sat i myrkr-
inu, —Ég sá fyrir mér Sandy litla
i björgunarvesti i köldu vatninu.
Ég kastaði neti með lauk, kexdós-
um og þrúgusykri til hans og bað
hann i guðs bænum að missa það
ekki. Hann þrýsti pakkanum að
sér og synti á bakinu að flekan-
í 38 sólarhringa voru sex manneskjur á stjórnlausu reki
um Kyrrahafið. Sagan um það, hvernig Robertson-fjöl-
skyldan barðist við dauðann, er ein hrikalegasta hrakn-
ingasaga vorra tima. Háhyrningar sökktu skútu fjöl-
skyldunnar vestan Galapagos-eyja, og næsti farkostur
sexmenninganna var fleki, en þegar hann sökk, urðu
þau að fara yfir i þriggja manna plastbát. Það er Lyn
Robertson, kona Dougals og móðir Douglas og tvibur-
anna Neil og Sandy, sem segir söguna.