Tíminn - 06.01.1974, Blaðsíða 33

* ^
Sunnudagur 6. janúar 1974
TÍMINN
33
dyrum og áríðandi að geta
safnað sem mestum forða
í tæka tið. ,,Sjö spjót á
hvern karlmann, kallaði
Wawa hárri röddu. „Flýtið
ykkur svo niður að f Ijótinu.
Kvenfólkið verður að
koma með okkur og draga
veiðina heim að hellinum,
annars hrifsa rándýrin
hana frá okkur. Swar, þú
verður að sjá um eldinn á
meðan, hinir krakkarnir
geta hjálpað þér".
Swar var hreykinn yfir
trúnaðarstarfi því, sem
honum hafði verið falið á
hendur. Hann hugsaði með
sér að hann skyldi sýna
föður sinum og hinu full-
orðna fólkinu, að hann gæti
líka kynt bál og sendi öll
hin börnin af stað að tína
greinar, sem fallið höfðu
af trjánum inni í skógin-
um. Það var f arið að rigna,
en um það skeyttu litlu
börnin ekki. Þau komu
með hvert fangið af öðru
og dengdu þvi á eldinn. Að
lokum höfðu þau hlaðið
stóran köst af greinum.
Það átti að verða bál í lagi,
fólkið myndi falla í staf i af
undrun, þegar það sæi það.
Þegar langt var liðið á
kvöld kom allur hópurinn
heim aftur glaður í bragði,
því að veiðin hafði gengið
vel.
Wawa gekk fyrstur inn í
hellinn, hann bar tvö stór-
eflis dýr, en þegar hann
kom auga á viðarhrúguna
missti hann byrði sína af
skelf ingu.
,,í nafni sólargeislans",
hrópaði hann upp yfir sig,
þið eruð búin að kæfa eld-
inn með rökum greinun-
um". Allt fólkið tók nú að
rífa viðinn af eldstæðinu
og kastaði honum burtu.
Það vonaði, að ef til vill
leyndist eldneisti undir
hrúgunni, en árangurs-
laust. Fólkið varð steini
lostið.
Hvar áttu karlmennirnir
nú að herða spjótin sín?
Hvar áttu konurnar að
steikja kjötið? Hvað gat nú
hlíft þeim i vetrarkuldun-
um og hvernig átti ætt-
flokkurinn að geta varizt
villidýrunum?
Það var ekki til neins að
flengja aumingja Swar.
Hann sat og grét úti horni.
Þegar hann var hættur að
gráta datt honum í hug eld-
steinninn sinn. Hann fór
aftur að höggva með steirn
exinni á tinnusteininn — og
neistarnir flugu glottandi
um kaldan hellinn.
Wawa stóð álengdar og
horfði á drenginn sinn. Allt
í einu stökk hann á fætur.
Hann hafði séð neista falla
á skrælnað laufblað og
brenna dálítið gat á það.
Hann safnaði í flýti nokkr-
um þurrum laufblöðum af
einum svefnpallinum, tók
steininn og exina af Swar
og fór að höggva tinnuna
yfir blaðhrúgunni.
Nokkru seinna heyrðust
svo mikil fagnaðaróp að
fólkið, sem lá og hvíldi sig,
þaut á fætur. Wawa dans-
aði fram og aftur um hell-
inn með Swar á háhesti. í
einu horninu brann dálítið
bál úr blöðum og smá-
greinum. Maðurinn hafði
gjört eina af hinum allra
stærstu uppgötvunum sín-
um til þessa, — hann hafði
lærf að gera eld.
K
U
B
B
U
R
Kannske þú notir\' |
ekki rétta hlaupvidd
af vatni. /
Vatnsbyssan min
. erbiluð. .
Fjárinn
Það eru hunda
sögur.
Tóm della.
Hundar kunna
\ekki að lesa /
Hvaða bók^
er þetta,
Kubbur? /