Fréttablaðið - 10.11.2007, Síða 26

Í rauðabítið í morgun (kl. 11)
hringdi Bergsteinn verkstjóri
minn og verndari frá Fréttablað-
inu og sagði að dagbókin mín sem
ég sendi í gærkvöldi hefði borist
með skilum, hins vegar hefðu
engar myndir fylgt. Þetta þýddi að
ég varð að klæða mig upp úr rúm-
inu löngu fyrir hádegi og bruna til
Aix og hlaupa þar á milli netkaffi-
húsa.
Allar tölvur sem ég reyndi við
þóttust hafa sent myndirnar skil-
víslega en á hinum endanum sat
Bergsteinn eins og ljósmóðir við
Fréttablaðstölvuna og tilkynnti
mér jafnharðan símleiðis að ekk-
ert bólaði á myndunum. Á síðasta
netkaffihúsinu sem ég fann
tókst loks að koma einni ljós-
mynd frá Frakklandi til
Íslands. Þar inni voru tvær
hrörlegar tölvur og þung-
lyndislegur eigandi í síðum
kufli að hætti Túnisbúa
sleppti mér inn fyrir náð
og miskunn.
Adam var þó ekki
lengi í Paradís því að
það var sama hvað ég
reyndi, aðeins ein mynd
rataði heim til að prýða
dagbókina. Bergsteinn tók
þessu merkilega vel og
kunni hið kristilega trix að
gleðjast yfir einni mynd
sem rataði heim í stað þess
að súta hinar sem glötuðust.
Seinnipartinn í dag skrupp-
um við niður á Rívíeruna og
spókuðum okkur við höfnina í
Cassis í glampandi sólskini og
breyskjuhita.
Cassis er lítill ferða- og fiski-
mannabær við sérdeilis fallega
vík. Þar bjó fjölskylda Napó-
leons á góðu hóteli í ágúst og
september árið 1793 á
meðan litli stórskotaliðs-
höfuðsmaðurinn var að
endurheimta borgina Toulon þarna
í nágrenninu úr klóm Breta og
andbyltingarsinna. Napóleon stóð
sig svo snilldarlega í þeirri her-
ferð við að hlunka á Bretana að
Robespierre gerði hann að hers-
höfðingja – og framhaldið af því
þekkja allir.
Kvöldinu eyddum við svo í
Marseille. Þaðan var fyrsti
Íslandsvinurinn, Pýþeas,
Grikkinn sem kom til
Íslands í kringum árið
325 f. Kr. og kallaði land-
ið Týli eða Thule. Senni-
lega hefði það verið gott
fyrir ferðaiðnaðinn að
halda því nafni í stað
þess að taka upp hið
napra heiti Ísland – en
þá værum við Íslending-
ar væntanlega kallaðir
Týlingar og það finnst mér
einhvern veginn ekki við-
kunnanlegt.
Þetta var mikil sjóferð
hjá Pýþeasi, en nú er talið að
hann hafi siglt sem leið liggur
til Bordeaux og Nantes og síðan
til Land’s End og Plymouth í
Englandi, því næst til Manar-
eyjar, Hjaltlands, Orkneyja
og til Íslands. Í bakaleiðinni
sigldi hann með austurströnd
Bretlands og komst loks heilu
og höldnu heim aftur til Mars-
eille.
Í Marseille hefur verið
mannabyggð frá ómunatíð og
þar hafa fundist mannavist-
arleifar frá því fyrir 30
þúsund árum. Núna
búa þarna tæpar
tvær milljónir. Það
eru reyndar
aðeins 30 ár en
ekki 30 þúsund
síðan ég kom
síðast til
Marseille
og það verð
ég að segja
að borgin hefur
tekið miklum
stakkaskiptum á
þessum þremur ára-
tugum og er hin
þrifalegasta.
Þótt nú væri föstu-
dagskvöld héldu Mars-
eille-búar bæði gleði sinni
og stillingu í stað þess að
öskra og fljúgast á og brjóta gler
á götum úti eins og í annarri hafn-
arborg þar sem ég þekki til. Þrjá-
tíu þúsund ára siðfágun hefur sitt
að segja og svo er líka sagt að það
hafi verið sjálf María úr Magdöl-
um og Lazarus bróðir hennar sem
kristnuðu Marseille-búa og þeir
búa ábyggilega að því ennþá.
Fyrir tilstilli alls konar vitleys-
inga eru flugferðir orðnar hroða-
lega óþægilegur ferðamáti en í
Frakklandi er hægt að ferðast
með hraðlest sem heitir TGV
(train à grande vitesse) og gæti
eiginlega heitið ofsahraðlest því
að TGV á heimsmet hraðlesta í
ofsaakstri og hefur mælst á 574,8
km hraða.
Við kvöddum samferðafólkið í
dag með kæru þakklæti fyrir
ánægjulega samveru og tókum
TGV til Parísar. Lögðum af stað
rúmlega sex og vorum komin á
Gare de Lyon-brautarstöðina í
París um níu leytið. Þetta eru einir
750 km.
Frá brautarstöðinni var ekki
nema steinsnar á hótelið okkar
sem af einhverjum dularfullum
ástæðum kennir sig við sjöundu
listgreinina og heitir Hotel du 7e
Art, númer 20 Rue St. Paul í Le
Marais, Mýrinni sem er heitið á
gamla Gyðingahverfinu, fjórða
hverfi Parísarborgar. Sjöunda
listgreinin er auðvitað kvik-
myndalistin.
Hótelið sem kennir sig við hana
hentar vel íslenskum kvikmynda-
gerðarmanni sem ekki hefur
auðgast úr hófi á listinni. Hjóna-
herbergi kostar 100 evrur á sólar-
hring og hótelið er „de charme et
de caractère“ sem þýðir að þetta
er tveggja stjörnu hótel. Þótt lúx-
usinn sé enginn er rúmið þægilegt
og rúmfötin hrein svo að okkur er
einskis vant.
Ég missti stjórn á mér í dag.
Bókamenningin hérna er
dásamleg. Mér þykja franskar
bækur fallegri og fágaðri en
aðrar bækur – og þá
er ég að tala um
bókagerðina,
bókina sem
grip, en ekki innihaldið. Ég veit
vel að maður sem býr í 50 metra
fjarlægt frá Borgarbókasafni
Reykjavíkur þarf ekki bráðnauð-
synlega að kaupa mikið af bókum.
En sem betur fer er skynsemin
ekki alltaf á vaktinni. Og í dag
missti ég stjórn á mér. Núna eru
flest helstu stórmenni andans
samankomin í bakpokanum mínum
og það þarf heilan skátaflokk til að
lyfta honum.
Lúðvík níundi fæddist árið 1215
og erfði konungstign þegar hann
var sjö ára gamall, árið 1222 og
ríkti yfir Frakklandi til dauðadags
1270. Hann var óhemju trúaður og
hefur einn Frakkakónga verið tek-
inn í dýrlingatölu.
Ekki nóg með að Lúðvík væri
trúaður heldur hefur hann verið
býsna trúgjarn líka, því að Bald-
vin keisari í Miklagarði prangaði
inn á hann helgigripum fyrir stór-
fé. Gripirnir voru hin uppruna-
lega þyrnikóróna og naglarnir
sem notaðir voru við krossfesting-
una.
Yfir þessa gripi lét Lúðvík reisa
sérstaka kapellu, La Sainte Chap-
elle, sem stendur ekki langt frá
Notre Dame-kirkjunni og er ein-
hver fegursta bygging í veröld-
inni. Sagan segir að kaupverð
helgigripanna hafi verið fimmfalt
hærra en kostnaðurinn við bygg-
inguna sem var þó ærinn svo að
væntanlega hefur Baldvin Mikla-
garðskeisari haft eitthvað fyrir
sinn snúð.
Ástæðan fyrir því að ég rifja
upp þessi löngu gleymdu viðskipti
er sú að við frú Sólveig fórum á
yndislega kvöldtónleika í Sainte
Chapelle og hlustuðum á kammer-
sveit leika hornakonserta nr. 1 og
3 eftir Mozart. Einleikari var mik-
ill virtúós, Daniel Breszynski, sem
lék reyndar ekki á básúnu heldur
á hljóðfærið „saquebout“ eða bar-
okk-básúnu og blés af mikilli
snilld.
Ekki veit ég hvort Lúðvík níundi
tapaði eða græddi á braskinu með
nagla og þyrnikórónu en hitt veit
ég að það er göfgandi fyrir sálina
að eiga þess kost að koma um
stund inn í þá makalausu bygg-
ingu Sainte Chapelle og njóta tón-
listar.
Svo fengum við frú Sólveig
okkur bita á góðum stað í Latínu-
hverfinu á eftir og leiddumst svo
eftir Signubökkum á leið heim á
kvikmyndahótelið.
Það vildi ég að helgimunir kæm-
ust í tísku hjá nýríka liðinu á
Íslandi ef það mætti verða til þess
að þjóðin eignaðist svona fallegt
hús.
Ferðadagur. Flugum heim frá
París.
Upp úr bakpokanum mínum
komu 34 bækur. Þetta er náttúru-
lega bilun.
Samt er ég svo forhertur að ég
iðrast einskis. Þetta var dásamleg
ferð og það var vel tekið á móti
okkur þegar við komum heim.
Nú byrjar víst alvara lífsins á
nýjan leik eftir hopp og hí suður í
löndum. Samt nenni ég ekki að
setja mig inn í helstu fréttir fyrr
en ég er búinn að jafna mig eftir
ferðalagið. Reyndar efast ég um
að ég fylgist með öðru en bóka-
fréttum á næstunni. Jólavertíðin
er byrjuð.
Þetta verður mikil veisla. Bóka-
ormar allra landa sameinist!
Oddur nágranni sagði mér að
hann hefði spurt litlu Sól um dag-
inn hvort afi og amma hefðu farið
til Frakklands.
„Nei,“ sagði sú stutta. „Þau fóru
til útlanda.“
Týlingar eða Íslendingar?
Í Dagbók Þráins Bertelssonar er sagt frá ofurhraðlest, þrjátíu þúsund ára siðfágun, ferð á slóðir fyrsta Íslandsvinarins; einnig er
minnst á Maríu frá Magdölum og Lazarus bróður hennar, brask með helga muni og rómantíska kvöldgöngu.
Fæst í Bónus
Kisu nammi
(harðfisktöflur)
Kisu bitafiskur
Íslensk framleiðsla
úr úrvals hráefni.
Góður kisi
á gott skilið