Réttur - 01.02.1927, Qupperneq 10

12
GEORGE BERNHARD SHAW
[Rjettur
væri sjaldgæfari og mikilvægari en góðar bókmentir.
Og hann sýndi það með starfi sínu, hvernig blaðamenn
eiga að rita. Hann gerði Ibsen kunnugan Englending-
um. Hann hafði margt að athuga við Shakespeare.
Hann hóf Ibsen til skýjanna fyrir skarpskygni og vits-
muni, en taldi á Shakespeare fyrir grátlegan skort á
allri heimspeki. Ibsen varð í augum hans bjartsýnis-
maður, sem orðið hafði fyrir vonbrigðum, ákveðinn, þó
með nokkurri geðvonsku, í því að bæta heiminn, en
Shakespeare var bölsýnismaður með »alt er hégómi«
sífeldlega á vörununn. Ibsen fekk á taugar hans með því
að drasla með menn inn í óhollustuna, en Shakespeare
veitti honumj ómælda gleði með söngnum í máli hans,
hinu létta ímyndunarafli, skarpleika á það, sem kátlegt
var og fráhærri snild við að segja sögu. Þegar Shaw lét
af bókmentadómum sínum, þá gat hann hælt sér af því,
að þótt Ibsen væri ekki vinsæll af alþýðu, þá var hann
þó viðurkendur mestur leikritahöfundur af helstu bók-
mentafræðingum Englands. Og hann gat þess einnig, að
þegar hann hefði byrjað þetta starf, þá hefði Shake-
speare verið guðlegur og leiðinlegur, en nú væri hann
þó orðinn menskur maður!
Shaw lét af öllum blaðamannsstörfum árið 1898, og
hefir fengist við leikritagjörð síðan.
Mér er í fersku minni, dálítið atvik, sem fyrir mig
kom fyrir nokkru. Ágætlega lærður maður var staddur
í vinnustofu minni og var að líta í bókaskápana. Hann
tók að handfjatla eina bókina, leikrit eftir G. B. S. Eg
gat þess að mér þætti vænt umj þennan rithöfund. »Já
hann er fyndinn, það er gaman að honum«, sagði gest-
urinn. »Já, víst er hann það«, svaraði eg, »en lífsskoðun
hans og heimspeki er betur þjappað saman einmitt í
þessu leikriti, heldur en í nokkuri annari bók eftir