Réttur - 01.02.1927, Qupperneq 11

Rjettur] GEORGE BERNHARD SHAW 13
hann«. »Hvaða lífsskoðun eða heimspeki hefir Bernhard
Shaw?« spurði maðurinn.
Shaw kvartar yfir því á einum stað, að hæfileikar
hans til þess að skrifa skemtilega, hafi oft orðið til þess,
að mönnum hafi láðst að taka eftir því, hvað hann væri
að segja. Enn þann dag í dag spyr meiri hluti manna,
sem eitthvað hefir séð eða lesið eftir Shaw, hvort hann
hafi nokkrar ákveðnar skoðanir. Þeir sjá í ritum hans
haglskúr af fyndni og smellyrðum, og halda að bækurn-
ar séu ritaðar til þess að koma þessu að. Og er þetta þó
furðulegt í augum; þeirra, sem gefið hafa sér tóm til að
lesa eitt einasta leikrit hans með athygli. Manninum er
svo mikið niðri fyrir, að líklega er enginn annar höf-
undur uppi, sem eins mjkið hefir að segja, og er eins
mikiil alvara með að fá það sagt. Hann er allra manna
óþolinmóðastur við þá menn,, sem svívirða listagáfu
sína með því að dekra við hana, í stað þess að taka hana
í þjónustu þess sannleika, sem þeir telja sig búa yfir,
þess viðhorfs á tilverunni, sem er þeirra eðli. En hann
villir mönnum sýn í fyrstu, vegna þess að hann sér svo
mikið betur en aðrir. Hann segir sjálfur þessa sögu:
Vinur hans, augnlæknir nokkur, athugaði í honum
augun og sagði honum, að rannsókninni lokinni, að frá
læknisfræðilegu sjónarm'iði væri ekkert eftirtektarvert
við sjónina, vegna þess að hún væri alveg »normaI«.
Shaw hélt að sjálfsögðu, að hann ætti við það, að sjón
hans væri eins og allra annara. Læknirinn neitaði því
sem alveg fráleitri hugsun, og flýtti sér að útskýra, að
Shaw væri óvenjulega sjónskarpur. Hann hefði »norm-
al« sjón, þ. e. hann sœi hlutina rétt, en það gerði ekki
nema tíundi hluti manna; níu tíundu hlutar sæju
»abnormal«. Shaw kvaðs þá hafa jafnskjótt áttað sig á
því, hvernig á því stæði, að svo örðuglega gengi fyrir
sér að láta fólk taka eftir skrifum sínum. Hann sá, að
hugsjón hans mundi vera »normal« eins og líkamssjón-
in. Hann sá hlutina öðruvísi en aðrir og sá þá betur.