Réttur - 01.02.1927, Síða 22

Orbirgð.
Það er hringt til messu.
Klukknahljómurinn berst út í vorkyrðina, magn-
þrunginn og laðandi ljúfur. Hann snertir sálir mann-
anna eins og duiarfull kveðja frá ósýnilegum heimi. öld
eftir öld hefir guð talað til mannanna gegnum klukkna-
hljóminn.
»Komið þið, komið þið«, segir klukknahljómurinn.
»Gleymið auði, gleymið skorti, gleymið úlfúð, gleymíð
hroka. Komið systur, komið bræður. Allir jafnir, allir
jafnir.«
Og messugestirnir þyrpast að kirkjudyrunum. Gamlir
og ungir, ríkir og fátækir. Það er engin stjettaskifting
í hópnum. Mennirnir eru að ganga fram fyrir drottinn
allsherjar með gleði sína og vonir, sorgir og áhyggjur,
bænir og þrár.
Þetta er fermingardagur margra barna.
Á skamri stundu fyllist kirkjan. Hvert einasta sæti
er skipað. Organleikarinn byrjar forspilið, ysinn þagn-
ar og andlitin fá helgidagssvip.
»Hærra minn guð til þín«, hljómar frá vörum söng-
sveitarinnar. Hjörtun slá hraðara. Eldmóðurinn,, sem
lagði þennan dýrlega óð á tungu höfundarins, grípur
hugi manna. »Enda þótt öll sje kross, upphefðin mín«,
bergmálar í mörgum sálum og sterkar hrifningaröldur
fylla kirkjuna meðan sálmurinn er sunginn.
Fáir veita eftirtekt þeim sem enn eru að koma. Þeir
fara hægt og hljóðlega og hnipra sig út í hornin til þess
að trufla ekki.
Þá gengur kona inn með sætaröðinni. Hún gengur
hratt og nemur hvergi staðar. Mörgum verður starsýnt
á hana.