Réttur - 01.02.1927, Qupperneq 50

52
JÚDAS ÍSKARfOT
[Rjettur
um starf hans í lærisveinahópnum. Næsti þátturinn í sögu
hans er hinn alkunni, sem öll guðspjöllin skýra frá: Hann
svíkur meistara sinn, selur hann í hendur fjandmannanna
og tekur fje fyrir.
Um endalok lífs hans fer tvennum sögum. Mattheusar-
guðspjall flytur hina alkunnu sögu um iðrun hans og
sjálfsmorð. í postulasögunni er aftur á móti sagt svo frá,
að »hann steyptist á höfuðið og brast sundur í miðju, og
iðrin öll fjellu út« (Postulasaga 1, 18.). Liggur næst að
líta svo á, að afdrif hans hafi verið ókunn, og ekki ósenni-
legt, að hann hafi gersamlega horfið sjónum hinna kristnu,
að þessum atburðum loknum. En ekki þarf að efa, að mik-
ið hefir verið um hann rætt, og er mjög eðlilegt, að ýmsar
sögur mynduðust urn afdrif hans og þær eigi sem glæsi-
legastar.
Það fyrsta, sem um er að spyrja, ef við viljum þekkja
Júdas, er ástæðan fyrir því, að hann gengur í Iærisveina-
hóp Jesú. Sumum finst ef til vill, að ekki sje það með öllu
lokað úti, að hann hafi frá byrjun stefnt að því að fá færi
til að svíkja Jesú og eyðileggja með því þá hreyfingu, sem
Jesú var að hrinda af stað. En við nánari athugun getur sú
skýring ekki staðist. Óhugsandi ev, að í byrjun liafi hin
nýja stefna vaxið andstæðingunum svo i augum, að þeir
hafi sjeð þörf svo langsóttra ráðstafana. Enda sýnir sag-
an um iðrun Júdasar og sjálfsmorð, að alment hafa hinir
kristnu ekki litið á hann sem forhertan svikara.
En þá er ekki um aðra skýringu að ræða en þá, að hann
Iiafi orðið snortinn af boðskap Jesú og fundið hjá sjer þrá
til að leggja liönd að því verki, að brjóta honum braut til
sigurs. Verður af því ljóst, að ekki hefir Júdasi verið alls
varnað, og skyldi maður eigi síður reikna honum það til
verðleika, að hann hafði þor í sjer til að ganga opinber-
Iega í lið með spámanni, sem af mörgum var talin hættu-
legur maður og einkum þó af þeim, sem hærra voru settir
í þjóðfjelaginu.
Nýjatestamentið fræðir okkur ekkert um það, hverrar