Réttur - 01.02.1927, Síða 54

56
JÚDAS ÍSKARÍOT
[Rjettur
sína, án alls tillits til þess, hvað þeir muni bera úr býtum.
Það hefir engin áhrif á afstöðu þeirra gagnvart hugsjón
sinni, þótt svo megi virðast að hún geti enga framtíð átt
og jafnvel þótt þeir sjái það sjálfir. Það er eigi aðeins
dýpsta nautn lífs þeirra, að fórna hugsjón sinni öllu því er
krafist verður, heldur er þeim það svo rík þörf, að ekki
tjáir á móti að standa. Með því einu hafa þeir frið í sálu
sinni.
En aðrir eru þeir, sem eiga hugsjónirnar. Margur leitar
hugsjóna til að fá verkefni og hrinda í burtu tómleika.
Sumir ganga í hugsjónafjelög til að leita valda og upp-
hefðar. Þeir elska hugsjónina sem farartæki að settu inarki
í eigin hagsmuni. Sumir elska hugsjónir á sama hátt og
lausingi í ástarmálum elskar fagra konu. Þeir daðra við
þær. Þær eru þeim nautnameðal í tómstundum. Ást þeirra
getur varað meðan alt gengur að óskunr. En þeir eiga
enga þrá og finna enga skyldu á sjer hvíla til að líða með
hugsjón sinni og fórna. Geri hugsjón þeirra þá kröfu til
þeirra, að þeir leggi mikið í sölurnar: vinsældir og álit,
stöðu og mannvirðingar, þá snúa þeir við henni bakinu.
Geri hún þá kröfu til þeirra, að þeir neiti sjer um þau lífs-
þægindi, sem þeir hafa vanið sig við, þá uppgötva þeir
það, að hún er óalandi. Þetta eru sjaldnast vísvitandi fals-
arar. Það er skilningsleysi á eðli hugsjóna, sem er þess
valdandi, að þeir taka að tilbiðja þær og telja sig hug-
sjónamenn, eða það er skortur á manndómi þeirra, sem
veldur, að þeir kikna, þegar fórnanna er krafist.
I flokki þessara manna er Júdas. Hann er ekki nógu
andlaus maður til þess að vera ekkert við hugsjónir riðinn.
Hann þyrstir eftir athafnaríkara lífi en honuin býðst í upp-
vexti. Sem æskumaður fær hann að skygnast inn í hug-
sjónaheima og virðast þeir dýrlegir og bjóða göfugt og
nautnaríkt starf. Hann fær fregnir af, að spámaður er
fram kominn meðal þjóðar hans. Allstaðar er um hann
rætt og dómar misjafnir. Júdas finnur, að hjer er á ferð-
inni einn af þeim spámönnum, sem hann hafði dýpst lotið.