Réttur - 01.02.1927, Qupperneq 57

Iljettur]
JÚDAS ÍSKARÍOT
59
að liafa brotið allar brýr að baki sjer, hefir gert efa !ians
ennþá helsárri og dregið huga hans enn meira að þessu
viðfangsefni: Hafði hann breytt rjett, eða hafði hann látið
leiðast á glapstigu? Og hafi hann um skeið vænst, að
Jesú væri sá fyrirheitni, er endurreisa myndi fsrael, þá
sannfærist hann um síðir, að svo getur alls ekki verið,
þegar sýnt er, að Jesús stefnir alls ekki að því að verða
jarðneskur konungur.
Og það líður að úrslitum þeirrar baráttu, sem Júdas á
í við sjálfan sig. Hann er staddur með Jesú í Jerúsalem.
Aldrei hefir það verið eins greinilegt og nú, að síraumur-
inn er að snúast á móti Jesú. Yfirvöldin hafa fest augu á
honum sem hættulegum manni og ákveða að hefjast handa
og ryðja honum af sviðinu. Vera má, að Júdas hafi veiið
það glöggvari á sviði opinberra mála en hinir postularnir,
að honum liafi verið það ljósara en þeim, hvernig fara
myndi. Hann hefir verið sannfærður um það, að alt myndi
að engu verða með þessa nýju hreyfingu, — jafnsann-
færður og hinir lærisveinarnir voru sannfærðir, þegar bú-
ið var að lífláta Jesú, þangað til hann birtist þeim að nýju.
Hann sá það hyggilegast, að bjarga sjer af fleyinu, áður
en yfir skelfdi. Hann gekk í lið með andstæðingunum og
hjálpaði þeim til að yfirvinna meistara sinn. Sló hann þar
tvær flugur í einu hiiggi: forðaði sjer frá þeirri hættu, sem
vofað gat yfir áhangendum Jesú, og aflaði sjer nokkurrar
fjárhæðar, til að leggja með að nýju út í lífið. Og afdrif
hans, þau er Mattheusarguðspjall segir frá, mættu gjarn-
an eiga hjer heima. Þegar hann sjer meistara sinn dæmdan.
þá brestur strengur í brjósti hans. Þegar alt kom til alls,
þá fann hann, að honum nægði ekki að lifa eingöngu fyrir
sjálfan sig og til að sjá hag sínum borgið. Svo rík voru á-
hrifin frá samverunni með Jesú, að hann hlaut að finna líf
sitt glatað, þegar hann hafði svikið hann.