Réttur - 01.01.1953, Qupperneq 16

16
RETTUR
svona var hún góð. Hún var líka dóttir kaupmannsins
sáluga, sem á fyrstu árum aldarinnar leyfði öllu kven-
fólki þorpsins að vinna hjá sér í fiski, þegar sumarsóhn
bakaði gráa steinana á reitnum.
Þetta voru fremur ung hjón. Síðan þau fóru að búa
höfðu þau stritað myrkranna á milli, stundum lagt nótt við
dag og breytt litla, kargaþýfða túninu í rennislétta flöt.
Oft voni þau þreytt, oft syf juð, svo yfirbuguð, að þau voru
komin að því að gefast upp, þau langaði til að leggjast
fyrir, sofna og vakna aldrei meir.
1 seinni tíð höfðu þau átt nóg að borða og gátu meira
að segja stundum veitt sér þann munað að skreppa í bíó
til þorpsins. Raunar var það þeirri eini munaður.
Þeim fannst þau ekki hafa yfir neinu að kvarta og
horfðu björtum augum inn í framtíðina, sem beið þeirra
eins og óskrifuð bók.
Á kvöldin, þegar lognaldan létt og kát braut freyðandi
kögur sitt við gulan sandinn lágu þau oft vakandi í rúminu
sínu undir glugganum og töluðu um hve stóra spildu þau
myndu geta bylt af óræktarmóanum kringum túnið að
hausti.
Og seinna ætluðu þau að byggja nýjan bæ, því að þessi
yrði of lítill, þegar börnin kæmust á legg. Hann átti að
vera með stórum gluggum, hlýr og bjartur, og þau ætluðu
að hafa dálítinn blómagarð móti suðri. Svo ætluðu þau að
byggja nýtt f jós, kannski handa tuttugu kúm. Og kannski
gætu þau haft nokkrar kindur — rétt til gamans.
— Mér finnst alltaf svo gaman að kindum, sagði konan
og horfði dreymandi upp í gisna panelsúðina, þar sem kvist-
amir ófu töframyndir sínar í feitan viðinn.
Svo kom nóttin, heit vomóttin þmngin áfengri dul,
andardráttur sofandi bama, dögg á stráum, létt þoka yfir
landinu og hafið kyrrt og blátt: íslenzk júnínótt.
Þá ríkti friður og hamingja yfir þessum litla bæ. Æðar-