Réttur - 01.01.1953, Síða 20

20
RETTUR
þessari hellu, öld fram af öld, hvem einasta morgun og
virt fyrir sér skýjafarið yfir jöklinum í vestri.
Það var löng röð af þreyttum mönnmn, bognum mönn-
um, fátækum mönnum, sem þrátt fyrir erlenda áþján,
hungur og kulda gáfust aldrei upp. Hver mundi lengur
nöfn þessara manna? — enginn, nei, enginn. Hlaðhellan
var slitin eftir skó þeirra og grjótgarðurinn, sem þeir
hlóðu kringum túnið stóð enn, en þeir — þeir vom allir
gleymdir. Og hann skildi allt í einu, að hann var sjálfur
einn af þessum mönnum, fátækur alþýðumaður, afkom-
andi þessara manna, blóð af þeirra blóði.
Og enn horfði hann á börnin í flæðarmálinu. Ef hann
nú gæfist upp, ef hann léti reka sig af jörðinni, þar sem
hann hafði lifað æsku sína og slitið kröftum sínum þá var
hann að bregðast skyldunni við þau, skyldunni við komandi
kynslóð, skyldimni við land sitt.
Börnin myndu fyrirlíta hann, þegar þau kæmust á legg.
Þau myndu skammast sín fyrir faðemið.
Og hann minntist þess hve hann hafði fyrirlitið Gissur
Þorvaldsson, þegar hann var bam að læra Islandssöguna
sína. Hvað hann hafði fyrirlitið þá menn, sem ráku erlent
erindi á íslenzkri gmnd.
En hvað var ekki að gerast í dag?
Aðgerðalaus hafði hann horft á svikin við þjóð sína
með hógværri prúðmennsku.
Hann vildi ekki gera neinum illt, og hann hefði ekki
þorað að hlusta á orð eins og auðvald, landsala. Hann
hafði heldur aldrei hugsað um þau. En þegar öllu var á
botninn hvolft, þá var það satt. ísland átti menn, sem
blygðunarlaust lögðu land sitt við tær erlendra svikara.
Gjörið svo vel, hérná er landið okkar.
Nei, hann hataði þessa menn, þessa útlendinga í sínu
eigin landi.
Aldrei skyldu þeir fá jörðina hans, aldrei að honum