Réttur - 01.01.1933, Blaðsíða 30

Þann lykil skal ísland á öldinni finna,
fá afl þeirra hluta, er skal vinna.
Er þetta ekki forskriftin, sem við höfum farið eft-
ir af veikum mætti á 20. öldinni? Hrifning Einars
Benediktssonar af vélamenningunni fer ekki leynt.
Hann er talsmaður hennar frá byrjun. Honum svíð-
ur niðurlæging og framtaksleysi þjóðarinnar. Hon-
um er það, ef svo mætti segja, persónulegt metn-
aðarmál, að þjóðin eignist djörfung og glæsi-
mennsku. Hann vill bylta hér öllu við, heimta hing-
að erlenda strauma. (Kveðja Skírnis) :
Eg vildi úr heimslífsins hraðstíga glaum
heimta til þín eina æð af þeim straum,
sem mannsandann þar knýr til fróðleiks og framtaks,
sem fjöldanum þar snýr til stórræða og samtaks,
og óþolinmæði skáldsins lýsir sér í þessum hending-
um (Haugaeldur. Á siglingu inn Borgarfjörð) :
Hví sést hér ei stórbær með Ijómandi torg,
og eimskip þjótandi um ísvatnsins korg —
Á aldrei að létta því fargi og dróma?
Kröfur hans eru hér, þegar út í ,,Hafblik“ kem-
ur, farnar að verða óraunhæfari. Áður talaði skáld-
ið beint til alþýðunnar, ögrandi hvatningarorðum,
þrungnum krafti og framkvæmdarhug:
Trúðu á sjálfs þíns hönd, en undur eigi.
Upp með plóginn. Hér er þúfa í vegi.
Bókadraumnum,
böguglaumnum
breyt í vöku og starf,
lút ei svo við gamla, fallna bæinn,
byggðu nýjan
bjartan, hlýjan
brjóttu tóptir hins.
30