Réttur - 01.01.1933, Blaðsíða 39

Það hlóðst að mér allt eins og- haf af trega,
sem holskefla sannleikinn yfir mig féll —
minn eyddi draumur, sem eilífð ei borgar,
minn óður einn skuggi fánýtrar sorgar.
Þá finnur Einar með samanburði við Svíana og
samræmið hjá þeim:
Já, þetta var listin, sú heilaga, háa,
að hækkast ei yfir hið daglega lága,
að stilla ei hjartnanna hörpur að nýju,
að hljóma þeim næst, því það er þeim kærzt;
að forðast ei leik hinnar léttu gígju,
að leita ei neins af því það sé fjærst —
og bliki þér sjónir af bjartari degi
að bera þær varlega á annara vegi.
En sá þátturinn í skapgerð Einars var miklu rík-
ari, er aldrei kaus hinn gullna meðalveg, er varnaði
skáldinu að ganga samhliða öðrum eða „sníða sig
jafnan eigin þjóð“. Einar varð að fljúga fyrir. Og því
hljóma þessar hendingar svo líkt honum eins og við
könnumst bezt við hann:
Er nokkur æðri aðall hér á jörð,
en eiga sjón út yfir hringinn þröngva
og vekja, knýja hópsins veiku hjörð
til hærra lífs — til ódauðlegra söngva.
Svo getur andinn ofmetnast, er hann gleymir upp-
Tuna sínum í efninu. En ítök þess losnar hann ekki
við. Hu.gsjónin getur flogið út fyrir veruleikann, en
ekki þurkað hann burt úr lífi sínu. Svo hátt sem ósk-
irnar báru Einar Benediktsson og íslenzku þjóðina,
hlaut veruleikinn að setja þeim takmörk. í veruleik-
anum voru fslendingar smáþjóð, hundrað þúsundir
manna, sem lifðu á kvikfjárrækt og fiskiveiðum,
dreifðir um stórt land, fátækir og menningarsnauðir,
frjálsir aðeins að nafninu, gjörháðir öðrum þjóðum
og ofurseldir erlendu fjármagni. Þetta var kaldur
veruleiki að vakna upp við. Einu sinni stóð Einan
Benediktsson veruleikanum nærri, meðan hann tal-
39