Réttur - 01.01.1933, Blaðsíða 13

ið og leit upp með læknum, hraðaði hann för sinni, því
hann hafði séð gjaforð sitt sitja þar að sokkaþvotti.
Hann fleygði af sér pokanum, þessari óhjákvæmi-
legu byrði vistaskiftamannsins, gekk til Sjönu og kyssti
hana hinum sjálfsagða kossi tilvonandi hjónabands.
Drengurinn leit upp við kosshljóðið og bátar hans
glötuðu stefnu sinni í róti lækjarins.
„Sjana!“
Sjana leit við drengnum. Ásökun hinna spurulu
barnsaugna vakti óró í sál hennar, en viðlit hinnar
verðandi eiginkonu kom drengnum á óvart.
,,Þetta er kærastinn minn“, sagði Sjana, beindi orð-
um sínum að drengnum, en horfði á klöppina, þar sem
sokkarnir lágu eins og rotaðir selir.
,,Eg er kærastinn þinn“, andmælti drengurinn og
greip dauðahaldi í pils hennar.
Snikkarinn hló, eins og honum hefði verið sagt, að
hefilspónn væri nafar.
„Þetta er hann Dóri“, sagði Sjana og lauk þar með
að kynna sambiðlana.
Drengurinn togaði enn fastar í pilsið og lyfti sér um
leið óþolinmóðlega átá. ,,Eg er kærastinn þinn. Komdu
,starx heim“.
Snikkarinn kyssti Sjönu á ný, svo rautt skeggið
.stakkst inn í fíngert hörund hennar og særði það eins
og afneitun hennar sál drengsins.
„Komdu strax heim, segi eg“, sagði drengurinn ó-
karlmannlegur í málrómi og hnjáliðum.
„Við verðum víst að fara“, sagði Sjana við snikkar-
ann.
Snikkarinn leit á stráknaglann og spurði:
„Hví lætur strákurinn svona?“ Málrómurinn var
eins og verið væri að saga í sundur blautan birkistaur.
„Þetta er uppáhaldið mitt“, anzaði Sjana og leit
þvert yfir sorgbitið andlit drengsins, sem hvíldi við
brjóst hennar, á skýið sem dró fyrir sólina.
13