Réttur - 01.01.1978, Qupperneq 33

var að Héðni fylgdu um 500, hægri kröt-
um 200.
Þar með hafði ofstækisklíka hægri
kratabroddanna klofið Alþýðuflokkinn
einu sinni enn.
Héðinn Valdimarsson lýsir aðförum
þessum öllum og undirrótum þeirra svo
í ,,Skuldaskil“:
„Með þessum brottrekstri (þ. e. H. V.) ætl-
aði meiri hluti stjórnar Alþýðuflokksins að
kaupa sér frið við Framsókn, fyrst með því
að rétta Jónasi Jónssyni höfuð mitt á silfur-
diski, síðan útrýma miskunnarlaust úr sam-
tökunum hverjum, sem lyfti höfði, en halda í
höndum sér skipulagi og kröftum Alþýðu-
flokksins og geta nolað þetta sem þægt verk-
færi undir leiðsögu Framsóknar, en nýlendu-
stjórn þeirra sjálfra. Sundrungu og klofningi
sáðu þeir í samtökum alþýðunnar í stað sam-
einingar. Sjálfir hafa þeir að vísu flestir, for-
ustumennirnir, síðan hvílt í værðarvoðum
Framsóknar og hlotið margvísleg einkafríð-
mdi, en pólitíska valdið þeirra fluttist frá
þeim og til hinna raunverulegu stjórnenda
þeirra, eins og Jónas Jónsson hafði reiknað
ut. Ráð hans hafði dugað til að nota þá valda-
haráttu sinni í hag, nú var aðeins eftir að auð-
fflýkja þá hæfilega til að gera þá nógu auð-
sveipa. En útreikningar Jónasar stóðust aftur
ekki hvað snerti þann mátt, sem eftir var í al-
þýðusamtökunum undir vinstri forustu, en án
skipulagsvopna Alþýðuflokksins. Þar reis sú
alda, sem Jónas Jónsson hafði lengi óttazt, er
verkalýðurinn sá sig svikinn af flestum for-
ingjum sínum og tók að vinna sjálfur að
skipulagi krafta sinna til sameiginlegrar har-
attu á öllum sviðum, en gegn heiftúðugri and-
stöðu andsósíalistisku flokkanna.
Meiri hluti samhandsstjórnar hafði með
brottrekstri mínum úr Alþýðuflokknum fyrir
upplognar sakir í þeim tilgangi einum að
brjóta niður stefnuna um sameiningu verk-
lýðsflokkanna í einn sterkan sósíalistaflokk,
dregið við hún fána Framsóknar yfir Alþýðu-
flokksskútunni, og tók hún nú stefnuna beint
í kjölfar Framsóknar undir stjórn St. Jóhanns
o. fl. eftir kompási Jónasar Jónssonar . ..“
„Baráttan um þessi mál hófst því í öllum
félögum Alþýðusambandsins, þar sem upplýst
varð um þessi mál, samstundis og hrottrekst-
urinn varð kunnur.
Fyrsta félagið, sem lét til sín heyra, var
Verkamannafélagið Iflíf í Hafnarfirði, sem
samþykkti svo að segja í einu hljóði, mót-
mælaályktun gegn brottrekstrinum. Stjórnar-
kosningu í Dagsbrún var fyrst lokið þessa
dagana og aðalfundur varð 13. febr., en þar
var ég kosinn formaður félagsins með um 660
atkvæðum . ..“
„Meiri hluti sambandsstjórnar varð agn-
dofa, er þeir fundu mótstöðu verkamannanna,
sem þeir höfðu húizt við, að yrði miklu minni,
því að þeim var orðið hætt við að líta á sjálfa
sig sem eilífa og óafsetjanlega yfirstjórn alls
íslenzks verkalýðs á pólitíska og faglega svið-
inu . . .“
„Framsóknarliðarnir, sem að brottrekstr-
inum stóðu, vissu vel að þeir höfðu á hak við
sig hverfandi lítinn hluta Alþýðuflokksins í
Reykjavík. En þeir treystu því, að þessum
minni liluta gætu þeir breytt í meiri hluta
með því að nota flokksvopnin, Alþýðuhlaðið
og flokksstjórnina og aðstöðuna til ríkisvalds-
ins og með því hvar sem þeir yrðu í minni
liluta að kljúfa og skeyta við sig minni hlutan-
um, en reka úr flokknum meiri hlutann. Sá
leikur hófst í Jafnaðarmannafélagi Reykjavík-
ur. Þar átti að halda aðalfund 20. fehrúar og
var ég formaður félagsins, en það var eina
stjórnmálafélag Alþýðuflokksins í bænum og
mestallt áhugalið flokksins þar saman komið.
Jón Baldvinsson var veikur og stóð ekki aft-
ur á fætur. Stefán Jóhann flýði úr höggorust-
33