Réttur - 01.04.1982, Blaðsíða 34

Þá stóð gesturinn upp, tók peningaveski
uppúr vasa sínum og sagði:
— Þá þarf ekki fleiri vitananna við. Þú
ert maðurinn sem getur gert mér greiða.
Hann fleygði veskinu að fótum gömlu
konunnar. Seðlar þyrluðust upp og gesturinn
sagði:
— Hafið þetta, til tryggingar.
Sæluhrollur fór um Vicente Matías og
honum vöknaði um augu:
— Luciana, sagði hann, geymdu þessa
peninga hjá hinum, ég fer með herranum.
Hann herti mittisólina sem sykurskurðar-
hnífurinn hékk í.
— Komdu, sagði hann og hélt af stað.
Gamla konan horfði á eftir þeim nokkra
stund, síðan fór hún innfyrir og lokaði.
Þeir klifruðu upp kjarri vaxna hlíðina og
gripu það sem hendi var næst sér til
stuðnings. Loks komu þeir að hellismunn-
anum. Sá gamli þurrkaði svitann af enninu.
Hinn horfði niður hlíðina á litla húsið, ein-
manalegt í víðáttunni, og tréð sem Matías
sagðist hafa gróðursett og var einsog Iitill
grár blettur á grænum grunni.
— Lítil ljósmynd gæti hæglega dottið
niður um einhverja af þessum sprungum,
ekki satt?
— Jú, andvarpaði Matías og krauð niður
til að leita á hellisgólfinu.
Maðurinn stóð enn fyrir aftan hann og
beygði sig ekki einu sinni, horfði á bogið bak
gamla mannsins og bert höfuð hans.
— Og meira að segja gæti manneskja
dottið niður um þessar sprungur, ekki satt?
— O, ætli það, ekki held ég það nú, ekki
heil manneskja, sagði gamli maðurinn með
andlitið niðri við gólfið og fann kalt loft
streyma þaðan.
— Kannski ekki maðurinn sjálfur, en
mannorðið, það gæti farið, ha?
Gamli maðurinn stirnaði upp og sneri enn
baki í gestinn, horfði í gráar æðar grjótsins.
— Af hverju segirðu það?
— Af þvi kannski var frændi þinn ekki
stigamaður í raun og veru.
Matías létti. Hann hafði verið að hugsa
svolítið sem var of voðalegt til að hafa það
lengi í kollinum, og nú kraup hann aftur nið-
ur og ýtti nokkrum þurrum pálmablöðum til
hliðar.
— Bróðir minn var það ekki heldur.
Gamli maðurinn rétti snögglega úr sér en
þorði ekki að snúa sér við. Hann horfði
þrjóskulega á gráar æðar grjótsins í handar-
baksfjarlægð frá augum sínum og ískaldur
vindur lék um hann neðan frá nafla.
— Bróðir minn kom hingað til að vinna
fyrir byltinguna.
Sá gamli reyndi að gleyma þessu sem sveið
og brann I höfði hann og gat ekkert sagt
nema:
— Þetta hefur margan hent.
En í þetta sinn skalf rödd mannsins af hita
og þunga sem ekki hafði verið þar áður:
— Já, vegna þess að enn eru til náungar
sem selja fólk og senda sveitalögregluna á
það sofandi;
Matias stóðst ekki mátið. Hann sneri sér
við leiftursnöggt og sá hvar hönd mannsins
bar við dagsljósið og hún miðaði byssu að
höfði hans og hann heyrði síðustu orð
gestsins:
— Geymdu þessa peninga hjá hinum,
Vieente Matías!
Síðan fylltist hellirinn af snöggum hávaða
sem nísti merg og bein og leðurblökur flugu
upp, óttaslegnar.
(Ingibjörg Haraldsdóttir þýddi)
98