Réttur - 01.04.1982, Blaðsíða 28

Sigfríður Þorsteinsdóttir
Bjarnadóttur, er hún var spurð hvað hún
áliti að fyrst og fremst verði að gera: Fyrst og
fremst að tryggja öllum atvinnu — og því
næst: enga erlenda stóriðju.
Soffía Guðmundsdóttir hafði unnið hinn
sögulega sigur sósíalista, er harðast var
barist á Akureyri 1970 og tryggt Alþýðu-
bandalaginu sæti í bæjarstjórn, þegar
ákafast var að því sótt eftir klofninginn.
Hún hættir nú eftir 12 ára stórmerkt starf í
bæjarstjórninni, er ekki hvað sist einkennd-
ist af því að vinstri bæjarstjórnarmeirihlut-
inn var myndaður á Akureyri 1974 — og var
það mikil nýlunda á Akureyri — og átti
Soffía þar frumkvæði.
Það er því vissulega fagnaðarefni, er
Soffía nú hættir, að fá slíka konu sem
Valgerði Bjarnadóttur inn í bæjarstjórn
Akureyrar og sjá að strax er myndaður þar
vinstri meirihluti af kvennalistanum, fulltrúa
Alþýðubandalagsins, Helga Guðmundssyni
og fulltrúum Framsóknar. Og er nú
Valgerður forseti bæjarstjórnar Akureyrar
— í fyrsta sinn, sem kona skipar það sæti.
Mér er sem ég sjái í anda gömlu aftur-
haldskarlana frá aldamótunum, konsúla og
etasráð, sem álitu sig eiga Akureyri og fólkið
þar, gægjast up úr gröfum sínum og sjá unga
konu i forsetastól bæjarstjórnar Akureyrar:
þeir myndu snúa sér við í gröfinni, ef þeir
mættu sig hreyfa. Það var þeim nóg raun að
fá einn fulltrúa verklýðshreyfingarinnar,
Erling Friðjónsson, inn í bæjarstjórn 1915
og síðan 1928 eina konu, Elísabetu Eiríks-
dóttur, ásamt tveim öðrum bolsum! En nú
tók vissulega út yfir allan ,,þjófabálk”!
Ásamt Valgerði var Sigfríður Þorsteins-
dóttir kosin í bæjarstjórn Akureyrar. í
Reykjavík voru og tveir fulltrúar kosnir af
kvennalista: Guðrún Jónsdóttir og Ingibjörg
Sólrún Gísladóttir.
Látum oss svo vona að þessar kosningar af
kvennalistum tákni tímamót í jafnréttisbar-
áttunni og hinni róttæku kvenfrelsisbaráttu,
þar sem alþýðukonur verði ekki eftirskildar
með skarðan hlut, er sigur fæst í baráttu
„verkamannsins og konunnar.”
* * *
Þegar menn ræða nú meir en aldargamla
uppreisn konunnar gegn „Karlaveldinu”,
(„Patriarkat”), þá er rétt að minnast þess að
fyrir tíma stéttaþjóðfélagsins, þegar stétt-
laus, fámenn og venjuleg fátæk ættasam-
félög voru mannfélögin, þá var víða um
heim einmitt konan leiðtogi þessara smáu,
mestmegnis akuryrkjusamfélaga. Sjá mátti
92