Réttur - 01.08.1975, Blaðsíða 11

Innan þessara fjögurra veggja
hrærast sálir
sviptar nafni, verðleika og þroska
sálir,
sem smám saman þrá dauðann meir og meir
En skyndilega vaknar meðvitund mín
og ég skynja þessa hjartlausu flóðöldu
heyri þúls hervélanna
og sé hermennina sýna bros sín
líkt og blíðar yfirsetukonur
Lát Kúbu, Mexíkó og rödd gjörvallrar
heimsbyggðar
hrópa gegn þessum grimmdarverkum!
Við erum tíu þúsund hendur
ómegnugar framleiðslu
Hve margir okkar í öllu landinu?
Blóð félaga okkar Allende
mun vega þyngra
en sprengjur og vélbyssur!
Þannig mun hnefi okkar endurgjalda
höggin!
Hve erfitt það er að syngja
þegar ég verð að syngja um skelfinguna
skelfingu þess sem ég lifi
skelfingu þá sem ég mun deyja í
Að sjá sjálfan mig
meðal svo margs
að finna
svo mörg augnablik eilífðarinnar
þar sem hróp og þögn
eru endalok söngs míns
það sem ég sé
hef ég aldrei áður séð
það sem ég hef upplifað
og það sem ég upplifi nú
mun ala af sér þá stund.............
MANIFIESTO
(Stefnuyfirlýsing)
Ég syng ekki vegna söngsins eins
né til að stcera mig af rödd minni
Eg syng vegna sannleikans
sem hljómar úr gítar mínum
Því hjarta hans er jörðin
og hann hefur sig til flugs líkt og dúfa,
mjúkt eins og keilagt vígsluvatn,
og leggur blessun sína yfir
hugrakka og deyjandi
Þannig hefur söngur minn öðlast þýðingu,
eins og Violetta Parra mundi segja.
Já, gítarinn minn er vinnandi afl
sem Ijómar og ilmar af vori
Hann er ekki gerður fyrir morðingja,
fégráðuga og valdasjúka,
heldur fyrir hið vinnandi fólk
sem leggur hornstein að blómstrandi framtíð.
Því aðeins öðlast söngur þýðingu
þegar þung hjartaslög hans
eru sungin ósvikul af deyjandi manni.
Ég syng ekki til að hljóta gullhamra né
smjaður
eða til að fólk brynni músum
Eg syng fyrir fjarlœga landræmu,
mjóa. en óendanlega djúpa.
155