Réttur - 01.08.1975, Blaðsíða 46

LAND-
HELGIN
OG
TJÓÐUR-
BANDIÐ
í meir en fimm aldir hafa Englendingar
og Þjóðverjar rænt íslensk fiskimið, þurraus-
ið þau, ef þeir hefðu getað. Eitt sinn slógust
þeir jafnvel hver við annan, er Enskir höfðu
aðsetur sitt í Hafnarfirði forðum daga, en
Þýskir í „þýsku búðum", þar sem nú rís kast-
ali svissnesku ál-barónanna í Straumsvík. En
nú hefur „ráðsnilld reikningsalda" kennt
ribböldum þessum að standa saman gegn Is-
lendingum í samfélagi því, er jx;ir nefna
„Nato" — jafnvel fleka pasturslitla landa
þar í með.
I rúman aldarfjórðung hefur nú íslensk
þjóð verið að berjast fyrir því að öðlast aftur
vald sitt yfir íslenskum fiskimiðum, sækja
rétt sinn í hendur ræningjanna ensku og
þýsku. Það er fróðlegt að rifja upp hvernig
Nato er notað sem tjóðurband á vissa Islend-
inga í þeirri sjálfstæðisbaráttu.
I.
Þegar breska ríkisstjórnin viðurkenni lýð-
veldið 1944 var það m.a. með því skilyrði
að Islendingar viðurkenndu dansk-breska
smánarsamninginn frá 1901, er landhelgi vor
var ákveðin þrjár mílur aðeins og uppeldis-
stöðvar fisksins í Faxaflóa ofurseldar Bretum
til eyðingar. Danir fengu í staðinn markað
fyrir svínsflesk í Bretlandi.
Þeim samningi var svo sagt upp með
þriggja ára fyrirvara, lögin um vísindalega
verndun fiskimiða landgrunnsins sett 5. apríl
1948 og síðan var fiskveiðilögsagan færð út
í 4 mílur 1952 í beina línu frá ystu annnesj-
um og stóru flóarnir friðaðir þar með.
Breski „bróðirinn í Nato" mótmælir og
hyggst brjóta íslendinga á bak aftur með því
að setja ákveðið sölubann á íslenskan fisk í
Bretlandi. Það var reynt að beygja íslensku
stjórnarherrana. Þeir höfðu sumir tvístigið
190