Morgunblaðið - 08.01.2006, Blaðsíða 52

52 SUNNUDAGUR 8. JANÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Þótt fráfall vinar
míns Inga Bjarnason-
ar ætti sér nokkurn
aðdraganda urðu
endalokin óvænt og snögg. Þegar ég
heimsótti hann á spítalann fyrir jólin
datt mér ekki annað í hug en að við
hittumst aftur bak jólum, þótt hann
skryppi vestur yfir hátíðarnar. Við
áttum margt órætt og Ingi margt
ógert, lífsvilji hans var óskertur og
hann barðist af öllum mætti gegn því
heljarafli sem hélt honum í greip
sinni. Vestur komst hann en átti ekki
afturkvæmt á Landspítalann og
verðum við því að gera hlé á viðræð-
um okkar um sinn en taka þá upp
þráðinn ef og þegar tækifæri gefst.
Þegar ég nú sest niður til að skrifa
þessi fátæklegu kveðjuorð hrannast
minningarnar upp og ég geri mér
grein fyrir hversu samtvinnað líf
okkar var um það áratugar skeið
sem við vorum samferða sem bænd-
ur í Ketildalahreppi. Kynni okkar
náðu þó lengra aftur. Um páskana í
fyrra voru 40 ár frá því að ég kom
með föður mínum vestur í Arnar-
fjörð til að líta bernskuslóðir hans
augum með væntanlegan sumar-
dvalarstað í huga. Þá kynntist ég
fyrst Bjarna í Hvestu og hans mann-
vænlega 15 barna hópi. Þau kynni
áttu eftir að verða nánari eftir að fað-
ir minn ákvað að hefja búskap í Sel-
árdal og ég kom vestur á hverju
sumri ýmist til að hjálpa til við hey-
skap eða smalamennskur og fjárrag
á haustin. Ingi og Inga kona hans
hófu líka búskap sinn í Selárdal, þar
sem Ingi var ráðsmaður á búi föður
míns einn vetur.
Mér varð líka fljótlega ljóst eftir
að vestur kom hvílík hjálparhella og
sveitarstólpi Ingi var. Honum var
flest vel gefið til munns og handa,
var hagur ágætavel bæði á tré og
járn og kom sér fljótlega upp góðu
verkstæði með fjölbreyttum verk-
færum. Var til hans leitað á nóttu
sem degi bilaði eitthvað um hábjarg-
ræðistímann og oft sátu hans eigin
bústörf á hakanum, meðan hann var
að greiða úr vandræðum nágrann-
anna.
Það var þó einkum á tveimur vett-
vöngum sem leiðir okkar lágu sam-
an. Nokkru áður en ég kom vestur
höfðu bændur í Arnarfirði tekið
höndum saman og stofnað Slátur-
félag Arnfirðinga með samvinnu-
sniði. Keypti félagið fljótlega hús
Matvælaiðjunnar og einsetti sér að
koma þar upp á nokkrum næstu ár-
um fyrirmyndaraðstöðu til slátrunar
fyrir félagsmenn. Ingi hafði á hendi
verkstjórn við slátrunina á haustin
auk þess að hafa yfirumsjón með
GUÐBJARTUR INGI
BJARNASON
✝ Guðbjartur IngiBjarnason fædd-
ist á Bíldudal 26.
apríl 1949. Hann
andaðist á sjúkra-
húsinu á Patreks-
firði 25. desember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Bíldudalskirkju 7.
janúar.
endurbótum á hús-
næði, tækjum og að-
stöðu, sem unnið var
að á hverju ári. En yf-
irstjórn landbúnaðar-
ins fyrir sunnan hafði
ákveðið bændum
þarna annað hlut-
skipti: Að renna inn í
félag um slátrun á Pat-
reksfirði, sem við töld-
um víst að yrði okkur
mjög óhagkvæmt sök-
um mikils fjárfest-
ingakostnaðar.
Reyndumst við þar
sannspáir. Höfuðsök okkar var að
við rákum húsið með hagnaði,
greiddum að fullu svokallað grund-
vallarverð og skiluðum tekjuafgangi
á hverju ári sem við vörðum til end-
urbóta. Hófst nú mikil togstreita
sem stóð árum saman milli okkar
litla félags og samanlagðrar búnað-
arforystunnar í Reykjavík, sem
skirrðist ekki við að beita fyrir sig
landbúnaðarráðherra og ráðuneyti,
Stéttarsambandi bænda, embættum
yfirdýralæknis og héraðsdýralæknis
og sauðfjársjúkdómavörnum. Eftir
fádæma valdníðslu af hendi búnaðar-
forystunnar urðu bændur að vísu að
beygja sig, en unnu þó þann varn-
arsigur að komið var í veg fyrir al-
mennan niðurskurð á sauðfé á svæð-
inu, svo sem hafði verið hótað.
Hvorki er staður né stund til að
rekja þá sögu nánar hér, en vissu-
lega verðskuldar hún að vera skrifuð
áður en þeir hafa allir safnast til
feðra sinna sem þar áttu hlut að máli.
Hins vegar var það loðdýraræktin,
sem leiddi til náinnar samvinnu okk-
ar bænda á fimm búum. Mjög gekk
ég tregur til þess leiks, en eftir að út
í það var farið taldi ég réttast að láta
eitt yfir okkur ganga. Ljóst var frá
upphafi að framtíð þessarar greinar
byggðist á lágum fóðurkostnaði.
Hófumst við nú handa um að koma
okkur upp fóðurmiðstöð í aflóga slát-
urhúsi sem stóð á sjávarbakkanum á
Bakka. Undir forystu Inga var sett-
ur þar upp frystiklefi og vélbúnaður,
sem knýja mátti með dráttarvél, því
að ekkert var rafmagnið. Var þetta
allt af mikilli hugkvæmni gert og fá-
dæma útsjónarsemi. Sjaldnast var
hirt um að skila reikningum til okkar
meðeigendanna fyrir þá vinnu sem
innt var af hendi í þágu félagsskap-
arins.
Í öllu þessu umstangi kynntist ég
Inga vel. Hann var einstakur öðling-
ur, fórnfús, gestrisinn, glaðlyndur,
örlátur, einkum á tíma sinn, minn-
ugur vel og sögumaður góður, auk
þess sem allt lék í höndunum á hon-
um. Að honum er mikil eftirsjá. Ég
kveð vin minn Inga með miklum
söknuði og votta aðstandendum hans
öllum og eftirkomendum innilega
samúð mína.
Ólafur Hannibalsson.
Kæri frændi, það hefur lögnum
verið sagt „þeir deyja ungir sem
guðirnir elska“.
Ég var svo lánsamur að kynnast
þér 1990, áður þekktumst við af af-
spurn.
Þegar þú varst á ferðinni þá komst
þú oft við í Loga og ávarpaðir mig
ávallt „ sæll frændi,“ það var hlýleg
kveðja.
Mig langar til þess að þakka þér
samfylgdina. Það kemur fyrst upp í
hugann hvað þú varst greiðvikinn,
ávallt stutt í glaðværðina og hlátur-
inn hjá þér.
Þú komst mér fyrir sjónir sem
ákveðinn og staðfastur maður enda
fæddur og uppalinn við skörp skil
landslagsins í Ketildölum þar sem
stórfengleg nátturan tekur stóran
þátt í að móta persónu þeirra sem
þar ala aldur sinn. Þú máttir hvergi
neitt aumt sjá og fljótur að veita að-
stoð þína.
Þú varst mikið náttúrubarn og
valdir þér það ævistarf að vera bóndi
í Feigsdal og stundaðir aðra vinnu
samhliða búskapnum. Auðvitað var
oft á brattann að sækja en það sem
einkenndi þig var að þú varst stór-
huga í uppbyggingu, óhræddur við
að taka áhættur og fylgdist vel með
öllum nýjungum.
Hugur þinn var alltaf fyrir vestan í
Feigsdal og þú áttir eftir að fram-
kvæma æðimargt.
Þegar ég hugsa um glettnina, sem
var alltaf stutt í, þá kemur margt
upp í hugann, eins og t.d. þegar þú
svaraðir Jóni bróður þínum eitt sinn
þegar við vorum að vinna við upp-
byggingu rafstöðvarinnar í Hvestu.
„Ég hef aldrei heyrt það Jón bróðir,
að vatn rynni upp í móti“.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka þér allt sem þú kenndir
mér. Megi Guð blessa börnin þín og
alla þína venslamenn.
Kær kveðja.
Barði Sæmundsson,
Patreksfirði.
Þeir komu með kaffið sitt með sér,
Bakkabræður, þegar þeir komu í
Selárdalinn að vinna eitthvert sam-
vinnuverkefnið þeirra Ketildæla, að
slá upp refahúsi eða bara að slá. Það
var ekki að treysta á að almennilegt
kaffi fengist á bænum, og það var jú
nauðsynlegt eldsneyti til að verkið
ynnist. Þegar sá dagur rann upp að
þeir þáðu uppáhelling hjá heimasæt-
unum var ljóst að gagnkvæmt traust
hafði tekist, vinátta sem hefur hald-
ist æ síðan.
Það hallaði þó á að jafnræði væri
með okkur, því oftar en ekki vorum
við þiggjendur í Feigsdalnum, jafn-
an boðið inn í kaffi á heimleið úr
kaupstaðarferð, eða í vesturferðum
nú síðustu árin. Það var gaman að
taka hús á Inga, þar voru málefnin
rædd tæpitungulaust og við máttum
hafa okkur allar við að svara fyrir
okkur þegar hæðnin og stríðnin fóru
á flug. Alltaf var eins og við hefðum
hist í gær. Hann var traustur streng-
urinn sem bundinn var í Ketildölun-
um á áttunda og níunda áratug síð-
ustu aldar.
Ketildalirnir og mannlífið þar hafa
mótað okkur systur. Það er sárt að
kveðja góðan vin okkar úr þeim hópi.
Við þökkum allan viðgjörning, og
samhryggjumst börnum Inga,
barnabörnum og Hvestufjölskyld-
unni allri. Feigsdalur verður ekki
samur við sig.
Sólveig og Kristín, Selárdal.
Ingi í Feigsdal verður alltaf sam-
ofinn minningum mínum frá upp-
vaxtarárunum í Arnarfirðinum. Við í
Selárdal höfðum alltaf mikil sam-
skipti við Inga enda var hann þús-
undþjalasmiður sveitarinnar og
fengum við í Selárdal oft að njóta
þess.
Ingi var afskaplega barngóður.
Ein af hans uppáhaldssögum sem
hann sagði mér mjög oft var þegar
hann sat með mig fyrir mjög löngu
síðan, ég þá varla mikið eldri en fjög-
urra ára, á dráttarvél og sló þannig
allt Selárdalstúnið. Seint verður talið
að húslaus Massey Fergusson 135 sé
þægilegur vinnustaður, síst af öllu ef
sá sem á henni vinnur ætlar að halda
á litlum snáða líka.
Einnig man ég eftir því þegar Ingi
var á ýtu að vinna við smalavegi út í
Verdali og upp á Selárdalsheiði að ég
og Hannibal frændi minn fengum að
sitja í ýtunni og jafnvel að fikta svo-
lítið í stjórntækjunum. Ingi passaði
að það færi nú ekki í neina vitleysu,
en aldrei sá ég hann reiðast heldur
greip hann ákveðinn í taumana þeg-
ar fiktið var farið að ganga of langt.
Ég held líka að Ingi hafi haft gam-
an af því að standa í smá strögli við
yfirvöld og stofnanir. Einu sinni átti
Ingi bát og vildi skíra hann Feig,
enda bjó hann í Feigsdal en hann var
ekkert á því að merkingin væri endi-
lega feigur. Það fannst yfirvöldum
alls ekki við hæfi. Þá datt Inga í hug
að kalla bátinn Lottó BA 538 sem
fékk heldur ekki neinn hljómgrunn.
Ég man ekki alveg hvernig þetta
endaði en mig minnir samt að bát-
urinn hafi á endanum verið kallaður
Ottó.
Ingi var með eindæmum atorku-
samur og þrautseigur, sumir myndu
segja þrjóskur. Einu sinni réðst Ingi
í það verk að byggja sér íbúðarhús
og fékk mann sem tengdist Arnar-
firðinum til að teikna húsið fyrir sig.
Eitthvað fannst Inga það dragast að
fá teikningarnar svo hann byggði
bara húsið án þeirra.
Með Inga í Feigsdal er genginn
góður maður sem var með eindæm-
um vinnusamur, skemmtilegur og
hjartahlýr. Minningin um hann
gleymist aldrei.
Ég sendi aðstandendum Inga mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigurður H. Magnússon.
Þeir sem þekktu Inga í Feigsdal
vita að bónbetri menn er vart að
finna.
„Heyrðu Ingi, getur þú komið við
á morgun og hjálpað mér?“ „Kemur
ekki til greina,“ var gjarnan við-
kvæðið.
Svo var hann mættur fyrr en
varði, kankvís og ávallt ráðagóður.
Sendum Víði og Maríu í Grænu-
hlíð og öðrum aðstandendum sam-
úðarkveðjur.
Kristín og Hilmar í Hringsdal,
Ragna og Pétur á Hóli,
Marta og Kristján
að Grímsskeri.
Hann gekk hér um að góðra drengja sið,
gladdi mædda, veitti þreyttum lið.
Þeir fundu best sem voru á vegi hans
vinarþel hins drenglundaða manns.
Þó ævikjörin yrðu máski tvenn,
hann átti sættir jafnt við Guð og menn.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Ég vil þakka Inga vináttu hans og
tryggð og bið góðan Guð að styrkja
og styðja börnin hans og barnabörn-
in sem voru honum svo kær, einnig
mömmu og systkini.
Missirinn er mikill. Okkur finnst
lífið oft ósangjarnt þegar við missum
þá sem eru okkur kærir, finnst við
skilin eftir og skiljum ekki tilgang-
inn, en Drottinn gaf og Drottinn tók,
það verðum við að sætta okkur við.
Minningin lifir.
Guð veri með ykkur öllum.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Jónína Gunnarsdóttir.
Enn einu sinni er höggvið skarð í
hinn stóra hóp systkinanna frá
Hvestu í Arnarfirði og í dag er jarð-
sunginn frá Bíldudalskirkju Guð-
bjartur Ingi Bjarnason. Ekki er
langt síðan bræður hans, þeir Finn-
bogi og Gestur, urðu að láta undan
fyrir sama sjúkdómi sem hlýtur að
taka mjög á aldraða móður þeirra.
En örlögunum verður ekki breytt.
Guðbjartur Ingi barðist hetjulega
við sinn sjúkdóm og viss um að hann
hefði sigur en því miður varð hann að
láta undan í þeirri baráttu og lést á
nýársdag.
Mig langar í fátæklegum orðum að
minnast vinar míns Inga eins og
hann var ávallt kallaður.
Honum kynntist ég fyrst sem barn
er börnin úr Ketildölum fóru að
stunda skóla á Bíldudal.
Ingi var ári eldri en ég, hann var
góður námsmaður og stóð sig vel í
sínum bekk þótt oft væri við erfiðar
aðstæður að eiga. Á þessum tíma
tókst með okkur vinátta sem ekki
slitnaði, þótt hvor héldi sína leið. En
leiðir okkar lágu saman aftur um
1968 er við unnum saman í aðgerð í
frystihúsinu á Bíldudal og vorum þar
innan um gamla karla að okkar mati
sem þó voru menn á besta aldri. En
Ingi var alltaf til í allskonar grín og
sprell og gerðum við allt sem við gát-
um til að hafa svolítið fjör í þessari
vinnu. Mörg sprell og grín stóðum
við Ingi saman að þennan vetur. Ingi
var mikill fjölskyldumaður og um jól
lagði hann allt kapp á að fjölskyldan
væri saman og ávallt komu börn
hans og barnabörn í Feigsdal um
hver jól. Ingi var mjög greiðvikinn
maður og vildi öllum gott gera. Alltaf
var hann glaðvær. Ef hann var beð-
inn að gera einhverjum greiða var
það gert orðalaust án þess að vænta
einhvers í staðinn. En fallinn er frá
góður drengur sem allir sem honum
kynntust sakna mjög. Ég hef misst
góðan vin og hans skarð verður ekki
bætt. Ég vil að lokum votta börnum
Inga, móður hans og öðrum ætt-
mennum mína samúð og vona að
Góður Guð styrki ykkur í sorginni.
Sérstakar samúðarkveðjur sendi ég
Bjarka vini mínum og vona að Guð
leiði hann áfram í sinni sorg.
Jakob Kristinsson.
Það var 17. júní og sól í hádegi, við
félagarnir vorum að koma utan úr
Kópavík, en þar höfðum við dvalið í
tæpa tvo sólarhringa við veiðar. Hit-
inn var um 25 gráður og ekki hreyfð-
ist hár á höfði. Þegar við komum inn í
Bakkadal blasti við okkur gulllituð
ströndin, sjórinn seiðandi og græn-
blár og aldan velti sér letilega upp á
sandinn. Þrátt fyrir tveggja sólar-
hringa vöku gat enginn af okkur
staðist þessa freistingu. Við drifum
okkur fram í Feigsdal, stukkum í
stuttbuxurnar, smurðum nokkrar
samlokur og skelltum í kassa ásamt
nokkrum hvítvínsflöskum og beint í
fjöruna. Eftir að hafa reynt með okk-
ur í nokkrum ungmennafélagsgrein-
um, eins og spretthlaupi, lang- og há-
stökki, glímu og sundi var sest niður,
hungrið og þorstinn mettaður, málin
rædd á meðan við létum þreytuna
líða úr okkur og að lokum steinsofn-
uðum við í fjörunni. Þvílíkur dagur.
Það eru svona minningar sem ég á
svo margar með Inga og svo af veiði-
ferðunum okkar félaganna fyrir
austan. Fyrst Gásastaðir og austar
Rauðaberg og Hoffell. Við kölluðum
þetta forréttindi, ekki margir sem
skildu okkur.
Þegar við kvöddumst síðast, var
okkur báðum ljóst að við vorum að
kveðjast í síðasta sinn. Við létum
samt eins og Ingi væri bara að
skreppa vestur til að halda jólin í
Feigsdal, með börnunum og barna-
börnunum. Eftir hátíðirnar kæmi
hann aftur suður og kláraði þessa
meðferð rétt eins og hann gerði tæp-
um tveim árum áður. Þegar svo
fréttin barst að vestan á jóladag að
Ingi væri látinn, var sem litur jóla-
ljósanna dofnaði og tíminn stóð í
stað. Fóstri var látinn.
Leiðir okkar Guðbjarts Inga lágu
fyrst saman haustið sem hann og
Inga hófu búskap í Feigsdal. Ég var
þá um sumarið vinnumaður hjá Jóni
og Huldu á Fífustöðum, og þvældist
nokkuð með bræðrum Inga, Marra,
Kitta og Jóni. Inga bráðvantaði nú
snúningspilt til að aðstoða og létta
undir við verkin. Ég virtist vera til-
valinn í hlutverkið. Eftir stutta dvöl
fyrir sunnan mætti ég aftur vestur
og tilbúinn í slaginn.
Ég dvaldi svo hjá hjónakornunum,
Inga og Ingu, um veturinn sem og
næstu sumur þar á eftir, en með
þessu fyrirkomulagi gat Ingi unnið
utan heimilis að hluta til og aflað ein-
hverra tekna.
Við Ingi náðum strax vel saman
enda ekki mikill aldursmunur á okk-
ur. Fyrir mér var veturinn mikil
áskorun, aðeins 15 ára gutti og kval-
inn af draughræðslu og oft með
óþarfa áhyggjur af búinu. Það
gleymdist fljótt þegar Ingi var
heima við, hann lagði sig fram við að
vera minn félagi og brölluðum við
margt skemmtilegt saman sem seint
verður sett á prent. Ingi var ekki hár
né mikill maður á velli, en hann hafði
annað sem gerði hann að stærri
manni, það var stórt og hlýtt hjarta.
Ólafur Matth.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
GESTUR INGVI KRISTINSSON,
Torfnesi, Hlíf 1,
Ísafirði,
áður Hlíðarvegi 4,
Suðureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsi Ísafjarðar að kvöldi
fimmtudagsins 5. janúar.
Sólveig Hulda Kristjánsdóttir,
Þuríður Kristín Heiðarsdóttir, Páll Ólafsson,
Kristinn Gestsson, Jóhanna Sigurbjörg Vilhjálmsdóttir,
Óðinn Gestsson, Pálína Pálsdóttir,
Gunnhildur Gestsdóttir, Albert Högnason,
Jón Arnar Gestsson,
Sveinbjörn Yngvi Gestsson,
barnabörn og barnabarnabarn.