Morgunblaðið - 30.03.2006, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 30. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ HaraldurBrynjólfsson
fæddist á Hrauki
(Lindartúni) í Vest-
ur-Landeyjum 24.
maí 1922. Hann lést
á Kanaríeyjum 14.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Brynjólfur
Gíslason, f. 10. des-
ember 1872, d. 31.
desember 1931, og
Margrét Bjarna-
dóttir, f. 16. desem-
ber 1874, d. 17.
september 1957, bændur á
Hrauki. Systkini Haraldar voru
Gísli, f. 1903, d. 1977, Gróa, f.
1904, d. 1966, Bjarni, f. 1906, d.
1983, Brynjólfur, f. 1910, d. 1993,
og Guðrún, f. 1914, d. 2005.
Uppeldisbróðir er Björgvin
Þórunn Katla Tómasdóttir og
eiga þau einn dreng, Tómas Frey,
b) Særún Rósa, maki Jóhann Þór
Helgason, og eiga þau tvo syni,
Ástþór Helga og Valdimar Stein,
c) Berglind Harpa og d) Sigurður
Freyr.
Haraldur og Særún bjuggu á
Ólafsfirði til ársins 1954 en þá
fluttu þau til Keflavíkur þar sem
þau bjuggu allan sinn búskap upp
frá því, fyrst á Suðurgötu og síð-
an á Faxabraut. Haraldur hóf
ungur störf, fyrst við sveitastörf-
in og síðar sem sjómaður og vöru-
bílstjóri. Lengst af ævi sinni
starfaði hann þó sem leigubíl-
stjóri í Keflavík en síðustu vinnu-
árin var hann baðvörður í Aust-
urbæjarskóla í Reykjavík.
Sambýliskona Haraldar síðustu
árin var Sigríður Kristinsdóttir
frá Miðkoti í V-Landeyjum, f. 29.
maí 1925, d. 4. desember 2005.
Bjuggu þau á Aflagranda 40 í
Reykjavík.
Útför Haraldar verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Magnússon, f. 1928.
Hinn 31. desember
1949 kvæntist Har-
aldur Særúnu Ár-
nýju Magnúsdóttur
frá Þverá á Ólafs-
firði, f. 31. desember
1916, d. 30. mars
1984. Börn þeirra
eru: 1) Berta Guð-
björg, f. 7. janúar
1944, maki Eggert
N. Bjarnason. Sonur
Bertu er Haraldur
Dean Nelson, maki
Guðrún Hulda Gunn-
arsdóttir og eiga þau tvö börn,
Gunnar Lúðvík og Maríu Dögg. 2)
Kristinn T., f. 11. júní 1954, maki
Jónína Þrastardóttir. 3) Margrét
Bryndís, f. 6. apríl 1957, maki
Ástþór Bjarni Sigurðsson. Börn
þeirra eru: a) Jón Ragnar, maki
Það er víst óhætt að segja að það
séu viss forréttindi að fá að kveðja
þetta jarðlíf á þann hátt sem faðir
minn Haraldur Brynjólfsson kvaddi
það. Tæplega 84 ára gamall, sprækur
og hress og þurfa ekki að enda ævina
rúmliggjandi eins og svo margir.
Hann var staddur á Kanaríeyjum
og spókaði sig um á ströndinni og í
sólinni. Hann settist til borðs á veit-
ingastað úti á gangstétt á svokölluð-
um Laugavegi sem Íslendingar kalla
fjölfarna götu þar ásamt hjónum sem
hann fór með til Kanarí. Hann var
óvenju kátur og hress, hafði nýlokið
símtali við uppáhalds afabarnið sitt,
sneri sér að frúnni og sagði við hana:
Rosalega líður mér vel, mér finnst ég
bara vera orðinn átján ára aftur, svei
mér þá. Þetta voru síðustu orð hans
og síðan slokknaði á honum. Það er
sagt að Guð elski þá mest sem deyja
ungir. Það á líka við að Guð elski þá
mest sem hann tekur til sín á þennan
hátt eftir langan og strangan ævifer-
il.
Það er margs að minnast á svona
stundum þegar faðir manns kveður
og ég þakka Guði fyrir að leyfa mér
að hafa notið þess að hafa hann hjá
mér í hálfa öld.
Sem barn minnist ég veiðitúranna
með honum og Bauta í Ólafsfjörð þar
sem hann kveikti á veiðibakteríunni í
mér og kenndi mér að það skipti ekki
máli hver fengi flesta fiska eða þann
stærsta, aðalatriðið væri að vera með
og hafa gaman af.
Pabbi og mamma bjuggu á Faxa-
braut 70 í Keflavík, þau voru einstök
hjón og mjög samrýnd. Aldrei minn-
ist ég þess þar til mamma dó árið
1984 að ég hafði heyrt þau rífast eða
svo mikið sem hasta hvort á annað,
en kærleikurinn var mikill. Við
systkinin fengum að alast upp við
mikinn kærleik og smitaði sá kær-
leikur út til allrar ættarinnar sem var
stór. Það var mikill gestagangur á
heimilinu nánast á hverjum degi og
var það siður á heimilinu að þegar
frændfólk fór til útlanda að þá gisti
það hjá okkur nóttina áður eða jafn-
vel vikuna áður. Það var alltaf líf og
fjör á Faxabrautinni.
Pabbi var leigubílstjóri allan þann
tíma sem ég ólst upp og var alltaf að
vinna bæði dag og nótt. En hann kom
alltaf heim í hádegismat og var kom-
inn eins og skot ef eitthvað bjátaði á.
Hann var alltaf til taks fyrir okkur.
Það var mikil sorg þegar mamma dó
hjá okkur systkinunum og sér í lagi
hjá honum og á tíma héldum við að
sorgin myndi yfirbuga hann og var
hann aldrei samur eftir andlát henn-
ar. Pabbi var einstakur af því leytinu
til að hann vildi sjá um sig sjálfur og
ekki vera upp á aðra kominn. Hann
kynntist annarri konu og bjó með
henni í ein átján ár og maður spyr:
Er það tilviljun að hann fer nákvæm-
lega á hundraðasta degi eftir andát
hennar og er það tilviljun að hann
skuli vera jarðsettur á dánardegi
móður okkar. Eitt af því skemmtileg-
asta í endurminningunni var þegar
ég flutti inn til landsins dávaldinn
Frisenette og fórum við hringinn í
kringum landið ásamt Magnúsi Þór
Sigmundssyni sem var að kynna
plötur sínar Álfar og Ísland er land
þitt. Pabbi var mjög hrifinn af því
lagi enda föðurlandsvinur mikill.
Ferðin var einstök, það var alls stað-
ar uppselt. Við höfum oft rifjað það
upp og hlegið mikið þegar við vorum
með dávaldinn, sér í lagi þar sem dá-
valdurinn var orðin gamall maður og
farinn að kalka og dáleiddi fólk eitt-
hvað vitlaust og missti það út úr saln-
um á hlaupum undan milljónum bý-
flugna sem það hélt að væru á eftir
sér og við pabbi þurftum að hlaupa
það uppi til að koma því aftur til
baka.
Pabbi var skapmikill maður og
blossaði upp á háa c-ið ef honum mis-
líkaði eitthvað, en rauk niður um leið
og málið var dautt. Hann fór aldrei í
fýlu og erfði aldrei neitt við nokkurn
mann þó að viðkomandi hefði gengið
á hans hlut. Hann var alltaf fljótur að
fyrirgefa og sætta mál. Það var aldr-
ei vesen með neitt hjá honum og það
lék allt í höndunum á honum sem
hann tók sér fyrir hendur.
Aftur leitar hugurinn aftur í tím-
ann, minnugur þess þegar ég var
gutti þá átti hann trillu ásamt tveim-
ur leigubílstjórum sem unnu með
honum og gerðu út frá Höfnum og
þar fór ég í fyrsta sinn á sjó og var
ofsa stoltur af og þóttist vera sjómað-
ur tíu ára gamall. Þetta voru árin þar
sem sjómenn voru Idol stjörnur Ís-
lands og samin voru öll sjómannalög-
in um. Ég gæti haldið áfram enda-
laust að rifja upp sögur um pabba.
Það dýrmætasta sem ég á í minning-
unni er að ég fékk gott og kærleiks-
ríkt uppeldi sem ég bý að í dag. Hann
lagði grunninn að metnaði mínum að
vera fyrirhyggjusamur og hugsa
nokkra leiki fram í tímann, enda var
hann skákmaður og mikill bridge-
spilari. Þegar hann var að veita mér
tiltal var hann vanur að segja sem
svo: „Þú ert eins og smáfuglarnir, ef
þú færð nóg að éta í dag þá þarftu
ekki að hugsa um daginn á morgun.“
Hann var víðlesinn og átti mikið af
bókum og voru bækur í hans huga
eins og DVD myndir í dag hjá okkur.
Hann átti allt Laxness safnið, en
uppáhaldshöfundur hans var Gunnar
Gunnarsson og átti hann einnig allt
safn hans.
Elsku pabbi, í dag kveðjum við þig
með miklum söknuði, ég veit að nú
ertu búinn að finna hamingjuna aftur
með mömmu, enda ertu orðinn átján
ára aftur eins og þú sagðir þegar þú
skildir við og ég veit að nú takið þið
mamma á móti vinum og skyldfólki
eins og þið gerðuð á Faxabrautinni
og komið til með að taka á móti mér
þegar mitt kall kemur. Þangað til bið
ég Guð að blessa og varðveita ykkur
mömmu.
Þinn sonur
Kristinn T. Haraldsson.
Elsku afi. Ég naut þeirra forrétt-
inda að alast upp á heimili ykkar
ömmu á Faxabrautinni innan um
margar kynslóðir. Á heimilinu
bjuggu líka langafi og langamma og
auðvitað mamma og systkini hennar,
Kiddi og Magga, sem voru líkt og
systkini mín. Í minningunni skein
Keflavíkursólin alltaf skært þegar þú
renndir upp að húsinu heima eða
sennilega hefur það þó oftar verið
Keflavíkurmáninn því þú vannst
langan vinnudag og komst sjaldnast
heim fyrir miðnætti. Ég átti margar
samningviðræður við ömmu um að fá
að vaka eftir þér með henni en flestar
enduðu þær nú með „ósigri“ undir
sæng. Þó kom fyrir að látið var eftir
nuddinu í stráknum og honum leyft
að vaka eftir afa sínum. Síðan var
maður sendur í háttinn með góðlát-
legu orðunum þínum: „Farðu nú að
sofa í hausinn á þér.“ Ég fékk líka oft
að bíða með að borða hádegis- eða
kvöldmatinn til að geta borðað með
þér ef þú komst seint heim í mat, því
HARALDUR
BRYNJÓLFSSON
✝ GuðmundurÁgúst Jónsson,
framreiðslumeistari
og símsmíðameist-
ari, fæddist á
Blómsturvöllum í
Grindavík 20. júní
1938. Hann lést 20.
mars sl. Hann var
fjórði í röðinni af
sex sonum hjón-
anna Jóns Péturs-
sonar útgerðar-
manns og skip-
stjóra, f. 16. nóvem-
ber 1903, d. 22.
október 1954, og konu hans Jór-
unnar Ólafsdóttur húsfreyju, f.
17. ágúst 1908, d. 22. október
1991, en þau giftust hinn 22. októ-
ber 1927.
Sambýlismaður Jórunnar frá
árinu 1968 var Júlíus Jónsson bif-
reiðastjóri í Keflavík, f. 19. júlí
1907, d. 28. janúar 1986. Bræður
Guðmundar voru: Ólafur Valgeir,
f. 24. nóvember 1927, d. 19. apríl
1930; Halldór, f. 28. maí 1929, d.
28. ágúst 1994; Valur Kristinn, f.
8. september 1931, d. 29. ágúst
1991; Ólafur Valgeir, f. 26. maí
1967, sambýliskona hans er Dora
Trauelsen. 4) Gunnar Sigurður, f.
12. nóvember 1972, kvæntur
Normu Souza, f. 2. apríl 1960. 5)
Hanna Signý, f. 26. apríl 1976,
sambýlismaður hennar er Harald-
ur Agnar Bjarnason, f. 5. maí
1975, dóttir þeirra er Kolbrún
Sara, f. 6. júní 2002.
Guðmundur vann ýmis störf til
lands og sjávar frá árinu 1953 þar
til hann hóf að nema framreiðslu-
iðn í Þjóðleikhúskjallaranum
haustið 1958 hjá Jóni Arasyni
framreiðslumeistara. Hann út-
skrifaðist sem framleiðslumaður í
maí 1961. Við útskrift hlaut hann
einkunnina 10 fyrir „framreiðslu
við sveinspróf“ sem er hæsta ein-
kunn sem gefin hafði verið á þeim
tíma. Hann vann sem framreiðslu-
maður á ýmsum veitingahúsum til
ársins 1981, þar á meðal Þjóðleik-
húskjallaranum, Lídó, Hótel Sögu
(Grillinu og Súlnasalnum), Gull-
fossi og Veitingahúsinu Glæsibæ.
Árið 1981 lét hann af störfum
sem framreiðslumaður og hóf
störf hjá Pósti og síma um haust-
ið það ár. Þar nam hann sím-
smíðaiðn og starfaði sem sím-
smíðameistari til haustsins 2005.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag. Jarðsett verður í kirkjugarð-
inum við Suðurgötu (Hólavalla-
kirkjugarði).
1942, d. 13. nóvem-
ber 1942; Dagbjartur
Már, f. 4. janúar
1945, d. 25. nóvem-
ber 1990.
Hinn 27. maí 1961
kvæntist Guðmundur
Hönnu Zoëga Sveins-
dóttur, f. 25. septem-
ber 1939. Hún er
dóttir hjónanna
Sveins Zoëga fram-
kvæmdastjóra, f. 8.
október 1913, d. 4.
desember 1989, og
konu hans Guðrúnar
Sigríðar Jónsdóttur Zoëga hús-
freyju, f. 8. janúar 1918, d. 5.
febrúar 1995. Guðmundur og
Hanna eignuðust fimm börn. Þau
eru: 1) Sveinn, f. 23. mars 1963,
kvæntur Fanneyju Birnu Ás-
mundsdóttur, f. 4. október 1963
en þau eiga þrjú börn: a) Ás-
mundur Þór, f. 22. nóvember
1985. b) Hanna Kristjana, f. 21.
desember 1993. c) Tómas Birnir,
f. 17. mars 1996. 2) Jón Valur, f.
9. desember 1966 en dóttir hans
er Gabríella, f. 13. júlí 1997. 3)
Brynjólfur Jósep, f. 16. október
Elsku pabbi, nú ertu fallinn frá
langt um aldur fram. Eftir sitja
minningar, margs konar minningar
en flestallar góðar, af hinum lærð-
um við, til að geta átt betri tíma
síðar. Þær eru margar stundirnar
sem við áttum en sorglegast þykir
mér allar stundirnar sem þú áttir
eftir að eiga með barnabörnum
þínum sem voru þér kærust af
öllu. En við ráðum ekki okkar
lokastund, hún kemur ávallt fyrr
en við eigum von á.
Krabbinn lék þig illa síðustu ár-
in, stundum voru góðir dagar en of
oft voru þeir slæmir, en nú er
þjáningunum lokið og við eigum að
vera þakklát fyrir það.
En það er margt sem við eigum
að vera þakklát fyrir á þessari
stund. Þakklát fyrir þig, því án þín
hefði ég aldrei orðið. Þakklát fyrir
það að þú varst eins og þú varst,
því það gerði okkur hin að betra
fólki.
Ég vildi jafnframt koma á fram-
færi þakklæti mínu til hjúkrunar-
og aðhlynningarfólks Landspítal-
ans við Hringbraut og þá sérstak-
lega til þeirra Jóns Hrafnkelsson-
ar læknis og Eiríks Jónssonar
læknis. Einnig kærar þakkir til
Karítas heimahjúkrunar og þeirrar
aðstoðar er þær veittu fjölskyldu
minni.
Að lokum vildi ég koma á fram-
færi sérstöku þakklæti til Júlíu
Ómarsdóttur og fjölskyldu hennar,
og þakka fyrir þá væntumþykju og
tryggð sem þau hafa sýnt foreldr-
um mínum. Þú og þín fjölskylda
hefur reynst okkur öllum eins og
þú værir ein af okkur og ekki gert
neinn greinarmun þar á.
Far þú í Guðs friði, elsku pabbi,
þú skilur eftir minningu um hæg-
látan, orðfáan mann er hafði mikla
og einstaka hlýju að gefa öllum er
vildu þiggja. Eftir sitjum við hin
betra fólk fyrir vikið.
Sveinn Guðmundsson.
Pabbi minn er farinn, já, hann
er farinn til himna til Kolbrúnar og
allra hinna dýranna. Mamma, pabbi
og bræður hans eru þar líka, en
dýrin voru mikill partur í lífi hans,
eins og fjölskyldan. Og þar fær
hann að hitta afa sinn í fyrsta
skiptið, og fær svör við mörgum
spuringum sem hafa verið með
honum síðan á unga aldri.
Hann er laus við allan sársauk-
ann sem hann hefur átt við að
stríða síðustu fjögur ár. Svaklega
var hann sterkur. Hann gafst aldr-
ei upp, hann barðist til hinstu
stundar og var alltaf jafn stoltur.
Ég vona bara að ég verði sjálfur
svona sterkur þegar minn tími
kemur.
Það eru svo margar góðar og
skemmtilegar minningar sem hann
skilur eftir sig. Þegar ég loka aug-
unum þá koma þær upp í myndum.
Ég man þegar við fjölskyldan
fórum upp í sumarbústað við
Hreiðarvatn á sumrin, eitt skiptið
þegar við vorum að veiða og ég
datt út í, hann svo fljóttur að fiska
mig upp úr vatninu, stígvélin full af
vatni, hann var vanur veiðimaður.
Mér fannst svo gaman þegar
hann sagði mér frá æskuárunum
sínum í Grindavík eða á Kleppsveg-
inum eða þegar hann vann við sjó
sem messagutti eða þjónn. Þegar
hann var með dúfur í búri eða
veiddi rottur og hafði þær í búri
undir útidyrastiganum á Klepps-
veginum, og amma var ekki glöð.
Og þegar hann fór á sjóinn með
föður sínum. Ég get sagt frá mörg-
um sögum sem pabbi sagði mér en
það er bara ekki nóg pláss.
Hann pabbi var svo duglegur
maður, hvað sem hann tók sér fyrir
hendur var vel gert, maður hefur
reynt það sama og það er ekki dans
á rósum. Það var svo gaman að sjá
pabba, hvað hann ferðaðist mikið á
ævi sinni og sérstaklega á sínum
síðustu árum. Það var svo gaman
þegar hann kom til mín í New York
á síðasta ári og þegar við fórum til
Flórída í október.
Pabbi, ég vil þakka þér fyrir allt
sem við áttum saman og þú munt
alltaf verða í huga mínum. Það
verður svo erfitt að koma í heim-
sókn í Bankastræti og vita að þú
verður aldrei þar aftur í eigin
persónu, en ég veit að þú verður
þar í anda.
Mamma, ég elska þig og vertu
sterk.
Pabbi, ég sakna þín.
Gunnar Sigurður
Guðmundsson.
Elsku pabbi minn, almættið
hefur tekið völdin og við fáum
engu um það ráðið. Veikindin
höfðu betur og ekki verður barist
frekar að sinni, við óskuðum okk-
ur mun fleiri ára í faðmi þér en
við almættið verður ekki þrætt.
Við áttum svo margar góðar
stundir saman og núna síðast um
jólin þegar öll fjölskyldan var
samankomin í fyrsta sinn eftir
margra ára fjarveru. Gleðin skein
úr augum þínum þegar barna-
börnin kepptust við að dreifa og
opna alla jólapakkana, það gladdi
þig mest þegar aðrir voru glaðir.
Þjónataktarnir voru aldrei
langt undan og ávallt var rétt lagt
á borð og servíettur brotnar sam-
an eftir kúnstarinnar reglum.
Þú varst líka nýtinn og mikill
þúsundþjalasmiður, gert var við
allt sem fór aflaga og aldrei mátti
henda neinu því betra var að
reyna að gera við hlutina eða
geyma í varahluti og auðvitað var
allt á sínum stað.
Þú hafðir alltaf lausnir á öllu
og lagðir þig alltaf fram við að
gera öllum til hæfis og lést sjálf-
an þig stundum sitja á hakanum.
Þolinmæði þín var rík og ég
man þær stundir er við sátum
saman yfir stærðfræðinni úr
Versló í gamla bleika herberginu
mínu í Garðabænum, þær minn-
ingar eru ómetanlegar fyrir mig.
Ferðir okkar til Flórída standa
upp úr, minningarnar þaðan eru
yndislegar, fyrst fyrir 26 árum og
núna síðast í september, þar
naustu þín og þar leið þér vel.
Ég gleymi því aldrei þegar við
komum til Sarasota í september
GUÐMUNDUR
ÁGÚST JÓNSSON