Morgunblaðið - 30.03.2006, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. MARS 2006 39
MINNINGAR
✝ Haukur Krist-ófersson fæddist
á Selfossi 27. sept-
ember 1979. Hann
lést á Selfossi 19.
mars síðastliðinn.
Móðir hans er Sig-
ríður Herdís Leós-
dóttir, f. 7. júní 1950,
og faðir hans var
Valgeir Kristófer
Hauksson, f. 22. júní
1948, d. 17. febrúar
1990. Systkini Hauks
eru: 1) Rannveig
Brynja Sverrisdótt-
ir, f. 16. júní 1970, gift Birni Heið-
bergi Hilmarssyni, f. 26. júlí 1965,
synir þeirra eru Hilmar Freyr, f.
28. apríl 1987, og Sverrir Leó, f. 4.
ágúst 1996. 2) Katrín Ingibjörg
Kristófersdóttir, f. 8.
apríl 1982, sambýlis-
maður Birgir Guð-
mundsson, f. 13.
febrúar 1976, barn
þeirra er Brynja
Björk, f. 5. janúar
2005. 3) Leó Krist-
ófersson, f. 11. des-
ember 1983.
Haukur ólst upp á
Selfossi og gekk í
barnaskólann þar til
12 ára aldurs en lauk
barnaskólaprófi frá
Barnaskóla Bárð-
dælinga og fór síðan í Stórutjarna-
skóla í Ljósavatnsskarði.
Útför Hauks verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 11.
Elsku sonur minn.
Og því varð allt svo hljótt við helregn
þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirra yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullna augnabliki.
(Tómas Guðm.)
Þín elskandi móðir
Sigríður Herdís Leósdóttir.
Lítill fugl sem flýgur til
himins.
Minnir okkur á eilífðina.
Lækurinn sem líður niður
hlíðina.
Minnir okkur á sannleikann.
Blómin springa út
fyrir þig.
Þytur trjánna segir þér frá leyndardómi
lífsins.
Að lifa er að finna til.
Að gráta yfir vegvilltum fugli,
eða visnuðu laufi.
Að gleðjast yfir útsprungnu blómi,
eða lífgandi dögg.
Að lifa er að finna til.
(Halla Jónsdóttir.)
Elsku Haukur, að ég skuli vera
að skrifa minningargrein um þig nú.
Það hafa ótal minningar komið
upp í hugann síðustu daga, minn-
ingar um yndislegan dreng, dreng
sem öllum vildi vel en var sjálfum
sér verstur. Minningar um ferðir í
hesthúsið, minningar um frábæra
Evrópureisu og minningar þar sem
þú sast og spilaðir á gítarinn.
Þú varst svo mikill náttúruunn-
andi og dýravinur. Börn sóttu í góða
nærveru þína og þú gafst þér alltaf
tíma fyrir smáfólkið. Settist oft nið-
ur með gítarinn kenndir þeim að
spila og samdir með þeim lög.
Frændur þínir dáðu þig og þú varst
þeim alltaf mjög góður.
Aldrei hallaðir þú á nokkurn
mann en fannst mannkosti í öllum.
Þú varst svo trúaður og fannst oft
styrk í trúnni. Þér fannst guð hafa
gert stórkostlegt kraftaverk þar
sem náttúran var og varst svo oft
hugtekinn af fegurðinni allt í kring-
um þig. Þér fannst fólk oft gleyma
að líta í kringum sig og gleyma að
meta lífið og tilveruna að verðleik-
um.
Sagt er að sumir hafi sinn djöful
að draga og það má með sanni segja
að þú hafi dregið fíkniefnadjöfulinn
á eftir þér. Það ætlar sér enginn að
verða „fíkill“ þegar hann verður
stór en það að prófa einu sinni getur
haft afleiðingar sem ekki eru fyr-
irsjáanlegar.
Þú ætlaðir þér svo margt og
fannst frið þinn í trúnni, oft náðir þú
góðum edrú tíma á milli með hjálp
trúarinnar og góðra manna. En það
var eins og fíkniefnapúkinn sæti
alltaf á öxlinni og þegar brot kom í
sálina var hann fljótur að hvísla.
Síðustu vikur voru okkur öllum
erfiðar, þú náðir þeim hæðum í
neyslunni sem þú hafði aldrei náð
fyrr og að lokum gafst líkaminn
upp. Þú fannst það sjálfur að nú
hafðir þú náð botninum og varst að
reyna að komast inn á Byrgið aftur
en þar hafði þú átt gott heimili og
náð góðum tíma edrú á milli.
Það var huggun harmi gegn að þú
skildir við á heimili vinar þíns, vinar
í raun, vinar sem skildi hvað þú
varst að ganga í gegnum, vinar sem
sagði þér ekki það sem þú vildir
heyra heldur það sem þú þurftir að
heyra.
Þeir sem ekki þekkja fíkinefna-
heiminn vita ekki og skilja ekki
hvernig sá heimur er, kannski sem
betur fer. Þú talaðir um að þessi
heimur færi harðnandi og þú varst
hræddur við þennan heim.
Hjá þér, Drottinn leita ég hælis …
því að þú ert von mín, þú, Drottinn, ert
athvarf mitt frá æsku
(Úr 71. sálmi.)
En þú áttir líka annan heim, heim
þar sem þið vinirnir lofsunguð
drottin og trúðuð á allt það góða í
þessu lífi og lífinu sem tæki við þeg-
ar þessari jarðvist væri lokið.
Elsku Siggi, takk fyrir að vera
vinur Hauks í raun. Guðmundur í
Byrginu, haltu áfram þínu góða
starfi. Aron, Jóhannes og aðrir í
Hvítasunnusöfnuðinum, þið hafið í
gegnum árin verið helsta stoð
Hauks og hafið reynst honum ómet-
anlegir vinir.
Far í Guðs nafni, kæri Haukur.
Þín systir
Brynja og fjölskylda.
Kæri Haukur. Ég brást illa við
þegar ég frétti að þú værir farinn.
Var eins og í mér slitnaði strengur.
Yfir tárin rís samt tær gleði minn-
inganna.
Ég var elsta barnabarnið í föð-
urfjölskyldunni þinni og eini strák-
urinn áður en þú fæddist. Mikið var
ég stoltur að eignast lítinn frænda
og nafna. Þú varst glaðvært og
kraftmikið barn og hafðir yndi af
dýrum og tónlist eins og foreldrar
þínir báðir. Svo kraftmikill varstu
að varla þurftirðu meira svigrúm en
svo að litið væri af þér í eitt augna-
blik til þess að takast á hendur ótrú-
legustu langferðalög á þríhjóli um
heimabyggðina Selfoss.
Eitt sinn vorum við saman í Hús-
dýragarðinum sem þá var trúlega
nýlega opnaður. Við stóðum saman
við selatjörnina og fylgdumst af
áhuga með þessum skemmtilegu
dýrum. Svo mikill var spenningur-
inn að skyndilega varstu búinn að
komast innfyrir grindverkið og ég
hélt helst að þú værir á leið út í
tjörnina að leika þér við selina þeg-
ar ég náði til þín.
Heimurinn reyndist þér harður á
köflum. Og það þarf kjark til að
vera glaðbeittur í hörðum heimi.
Hann áttirðu í ríkum mæli, en ekki
ótakmörkuðum frekar en aðrir
menn. Þegar kjarkinn þraut hrökkl-
aðistu stundum yfir í heim eitursins.
Sá heimur veitir engum manni
skjól, og sér í lagi ekki ljúflingi eins
og þér. En alltaf virtistu finna kjark
til að snúa til baka.
Þegar við hittumst í síðasta sinn í
fyrrasumar gengum við saman út í
Skerjafjörð og Nauthólsvík og nut-
um kvöldblíðunnar. Við ræddum um
heima og geima. Og eins og oft áður
snerist umræðan upp í trúmál. Trú-
in var þér hjartfólgið haldreipi. Og
þótt ég ræktaði trúna minna en þú
og væri á köflum fullur efasemda
áttirðu samt alltaf umburðarlyndi
og þolinmæði til að hlusta og velta
vöngum yfir ólíkum skoðunum. Það
hjálpaði mér til að styrkjast í minni
trú.
Eitt sem hefur oft vafist fyrir mér
í lífinu er að taka hrósi. Ég minnist
þess að á þessari göngu okkar
gafstu mér hrós. Því fylgdi sú ein-
lægni og ljúfleiki sem alltaf ein-
kenndi þig. Þitt hrós var betra en
flest annað og veitti mér mikla
gleði.
Á þessari göngu okkar mættum
við einstaka manni. Þú kastaðir
gjarnan kveðju á þetta ókunna fólk
og bættir svo við ósk um Guðs
blessun til handa viðkomandi. Ég
þóttist sjá svolítinn kátínuglampa í
augunum á þér meðan þú fylgdist
með til að vita hvort eða hvernig
viðbrögð þú fengir. Og út frá því
veltirðu fyrir þér líðan viðkomandi.
Þegar ég hugsa til baka er þessi
einfalda svipmynd um svo margt
lýsandi fyrir þig. Í kveðjunni var
kurteisi og í blessunaróskinni vænt-
umþykja. Í hinu óvænta var kímnin
og í forvitninni umhyggja. Megi al-
góður Guð blessa og styrkja móður
þína og systkini. Ég mun sakna þín
og sækja kjark í minningu þína svo
lengi sem ég lifi. Farðu sæll og
blessaður. Bið að heilsa.
Þinn frændi,
Haukur Kristófer.
Ég fékk þær sorglegu fréttir 19.
mars að frændi minn Haukur væri
látinn, ég féll saman við fréttirnar.
Þessi yndislegi strákur sem ég leit á
sem litla bróður minn var virkilega
dáinn, ég vildi ekki trúa því. Af
hverju hann?
Hann Haukur var yndislegur
drengur, svo hjartahlýr og kær-
leiksríkur, það var alveg sama hvað
var að hjá mér, hann alltaf tilbúinn
að hjálpa. Fyrir níu árum var ég
djúpt sokkin í neyslu, ég var allslaus
og ákvað að fara til Selfoss því mig
langaði svo að hitta ættingja mína,
ég þorði ekki heim til foreldra
minna af skömm. Þá ákvað ég að
fara til Siggu Dísu frænku því hún
reyndist mér alltaf vel og þau tóku
vel á móti mér. Mér leið alveg
hörmulega, en þá sagði Haukur,
þessi elska, við mig: „Benna mín,
veistu að þú munt ávallt eiga sama-
stað á mínu heimili, sama hvað.“
Þessi orð lýsa Hauki vel og hjálpuðu
mér svo mikið því mér fannst ég
hvergi velkomin.
Við Haukur áttum margar góðar
og dýrmætar stundir saman, við
vorum náin og gátum talað opin-
skátt og innilega saman. Haukur,
þessi yndislegi drengur, mun ávallt
eiga stóran stað í mínu hjarta. Ég
gerði hvað ég gat til að hjálpa hon-
um að verða edrú, sagði honum frá
öllu sem ég gerði og hvað virkaði
fyrir mig og stundum hélt ég að
hann næði því, en það brást því mið-
ur og hann féll á ný, já þessi fíkn-
isjúkdómur sem við börðumst við
hafði hann undir því miður. Haukur
bjó nokkrum sinnum hjá okkur Agli
í 12 spora húsinu og hann var alltaf
tilbúinn að hjálpa öðrum þar inni og
breiddi út boðskap trúar og kær-
leika, það geislaði af honum góð-
mennskan.
Hann eyddi mörgum stundum
inni á heimili okkar og stundum
spilaði hann tímunum saman við
litla frænda sinn. Hann elskaði að
vera í kringum börn.
Elsku Haukur, ég sakna nú þegar
samverustundanna okkar og græt
af söknuði og sorg en ég hugga mig
við að ég veit að þú ert nú kominn í
dýrðina til Jesú og Guðs sem þú
elskaðir svo heitt og ég er viss um
að hann pabbi þinn hefur tekið vel á
móti þér.
Elsku Sigga Dísa, Katrín, Leó og
Brynja, megi Guð vera með ykkur á
þessum erfiða tíma. Kveðja
Benedikta.
Að vera frænka einhvers er ósköp
hverdagslegt í sjálfu sér. En það
var öðruvísi að vera frænka hans
Hauks og reyndar systkina hans
líka. Maður varð eitthvað svo mik-
ilvægur, svo fullorðin. Ég vildi óska
að til hefði verið frænkuhandbók til
að fara eftir, til að segja mér hvað
ég hefði getað gert til að auðvelda
honum lífið. Því það var Hauki ekki
alltaf auðvelt. Haukur fann styrk og
skjól hjá Guði sínum.
Mér reynist það erfitt að réttlæta
það fyrir sjálfri mér að ég og mínar
gjörðir hefðu ekki skipt baráttuna
hans Hauks við lífið neinu máli. Og
kannski eins gott því auðvitað skipt-
ir það máli. Við eigum að hjálpa þó
við séum ekki beðin um það og
styðja hvert annað eins og kostur
er. Haukur trúði á það og það góða í
heiminum. Hann vildi öllum vel og
þótti vænt um fólk. Þvílíkir mann-
kostir. Ég ætla að reyna taka hann
frænda minn mér til fyrirmyndar.
Guð geymi þig, kæri Haukur.
Hekla frænka.
Elsku vinur okkar. Það er leitt að
þú skulir vera farinn frá okkur. Þú
varst alltaf svo hress og kátur. Við
munum sakna allra góðu samveru-
stundanna og alls þess sem vinahóp-
urinn brallaði í gegnum tíðina. Við
brosum í gegnum tárin þegar við
hugsum um gömlu góðu dagana. Við
söknum þín sárt og hugsum til þín.
Við vonum að þú hafir það gott á
þeim stað sem þú ert á núna.
Við vottum fjölskyldu þinni sam-
úð og biðjum Guð að styðja þau í
gegnum þessa erfiðu tíma.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkrafur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Þínir vinir,
Helga Bettý og Marý.
Minningin um Hauk nær til
æskuáranna þar sem fjölskyldan bjó
í næsta húsi í Dalenginu. Við syst-
urnar og þau systkinin erum öll á
sama aldri. Þegar við hugsum til
baka sjáum við Hauk, með hvítu
slöngulokkana sína og glettnisbros-
ið, svo undurfagurt barn. Mörg voru
prakkarastrikin og stendur þá helst
upp úr „sundferð“ okkar systra með
Hauki og Katrínu að Tröllapolli sem
var skautasvell á veturna en meiri
drullupollur á sumrin. Þar svöml-
uðum við í sundfötum og sokkum,
hæstánægð með uppátækið, en ekki
er hægt að segja það sama um
mæður okkar. Haukur og Kristín
Arna hjóluðu á þríhjólum alla leið
að Ölfusárbrúnni þriggja ára gömul
og gerðu þau það aftur og aftur
þrátt fyrir að hafa verið sótt af for-
eldrum sínum.
Minningarnar frá unglings- og
fullorðinsárum, munu einnig hlýja
okkur um hjartarætur um ókomna
framtíð þegar við hugsum til Hauks.
Þó margt hafi verið brallað
skemmtilegt getur lífið líka verið
sárt. Fjölskyldan varð fyrir áfalli
þegar þau misstu föður og eigin-
mann, en hann lést af slysförum.
Skiljanlega setti svo mikið áfall,
snemma á lífsleiðinni, sitt mark á
Hauk sem og aðra fjölskyldumeð-
limi. Sigga Dísa mamma Hauks hef-
ur alltaf haldið vel utan um börnin
sín enda með eindæmum dugleg og
góð manneskja. Þrátt fyrir það átti
Haukur ekki alltaf góða daga, barð-
ist við fíkn en trúfestin veitti honum
styrk því ávallt hafði hann góðan
Guð að leiðarljósi. Fjölskyldan
studdi hann af alefli með kærleik
sínum og ástúð.
Elsku Sigga Dísa, Brynja, Katrín,
Leó og fjölskylda, ykkur sem mest
líða vottum við innilega samúð en
erfitt er að sefa sorgina þegar svo
ungur drengur lætur lífið. Við hugs-
um til ykkar og biðjum almættið að
veita ykkur styrk.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú,
þó ævin sem elding þjóti,
Guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást,
– vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Svala og Kristín Arna.
Elskulegi vinur, nú hefur þú yf-
irgefið heim þennan og okkur hin,
fyrr en við hefðum viljað. Þú munt
alltaf eiga þinn stað í hjörtum okkar
og þær eru margar minningarnar
sem eigum um þig og koma nú upp í
huga okkar og fá okkur til að brosa
í gegnum tárin. Við minnumst þess
hve góður og traustur vinur þú
varst og hve reiðubúinn þú varst til
að styðja við þá sem á þurftu að
halda og þú unnir. Trúum við að þú
sért nú á öruggum og góðum stað
þar sem vel fari um þig. Þannig
varðveitum við minningarnar um
Hauk vin okkar í huga okkar að ei-
lífu.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og visku til að greina þar á milli.
(Æðruleysisbænin.)
Viljum við votta mömmu hans,
systkinum hans og öðrum aðstand-
endum samúð okkar. Megi Guð
blessa og varðveita alla þá sem
misst hafa og syrgja þennan góða
dreng.
Kveðja frá vinum.
Hannes, Soffía, Haraldur,
Hartmann og Steinunn.
Straumvatnið rann í bjartri breiðu.
Botnmöl og söngur og geislakast!
Og þú varst staddur aleinn í eyðu
milli alls sem þú vissir tryggt og fast.
Langt var í bakkann sem beið þín og lága
brekkuna fjær. Nú stóð ekkert kjurt!
Þú horfðir á vatnið, á hófana gráa
og himinn og jörð tóku að streyma burt.
(Hannes Pétursson.)
Blessuð sé minning þín, Haukur.
Katla, Sigurjón og Páll Þór.
HAUKUR
KRISTÓFERSSON
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GEIR U. FENGER,
Lynghaga 7,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 28. mars.
Pétur U. Fenger, Sigrún Guðmundsdóttir Fenger,
Anna Kristín Fenger, Herjólfur Guðjónsson,
Ida Hildur Fenger, Skafti Jóhannsson
og barnabörn.