Morgunblaðið - 07.04.2006, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 7. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar MagnúsKristjánsson
fæddist á Akranesi
4. ágúst 1958. Hann
lést mánudaginn 27.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Kristján Sævar
Vernharðsson, f. 7.
febrúar 1936, d. 27.
janúar 2002, og
Gunnfríður Sigurð-
ardóttir, f. 15. nóv-
ember 1938. Þau
skildu. Eiginkona
Kristjáns var Jóna
K. Haraldsdóttir, d. 2000. Eigin-
maður Gunnfríðar er Bragi Valdi-
marsson. Syskini Gunnars eru Óli
Jóhann, f. 14.10. 1957, maki Jó-
hanna Jónasdóttir. 2) Nanna
Ragna, f. 13.10. 1960, maki George
M. Vollmar. 3) Þór Reykjafjörð, f.
24.1. 1964, maki Elva B. Guðbjarts-
dóttir. 4) Vernharður Óskar Krist-
jánsson, f. 17.4. 1967, maki Reneé
Kristjánsson.
Gunnar á sex
stjúpsystkini, eitt
þeirra er látið.
Fyrri kona Gunn-
ars er Ingunn Guð-
mundsdóttir. Þau
skildu. Dóttir þeirra
er Guðrún Helga.
Seinni kona
Gunnars er Mari-
anne Kristjánsson,
þau skildu. Sonur
þeirra er Gunnar
Christoffer.
Gunnar á tvö
barnabörn.
Gunnar ólst upp á Akranesi.
Ungur flutti hann til Svíþjóðar og
starfaði við bílaréttingar og
sprautun en aðallega við tattú og
rak sína eigin stofu í mörg ár.
Gunnar flutti aftur heim í maí
2005 og fór að vinna við pípulagn-
ir.
Útför Gunnars verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Gunnar var mjög hæfileikaríkur.
Með endalausa ævintýraþrá í far-
teskinu fór hann til Svíþjóðar og bjó
þar í 25 ár. Þekktastur var hann
fyrir tattúverkin sín og setti hann
merki á marga í Evrópu og ófá voru
verðlaunin sem hann vann.
Eins og við vitum, þá fylgir góðu
oft slæmt, svo var líka í hans lífi og
barðist hann eins vel og hann gat,
en á endanum tapaði hann.
Við systkinin ætlum að kveðja
þig, kæri bróðir, með þessu kvæði.
Brjóttu hlekkina, frelsið færðu mér.
Leystu fjötrana þungu, sem ég ber.
Angist blindar augu mín.
Engin gleði til án þín.
Leystu fjötrana, frelsið gefðu mér.
Láttu von mína vængi nýja fá.
Ekki vísa á burtu minni þrá.
Taktu efans ok af mér,
er ég krýp að fótum þér.
Láttu von mína vængjum sínum ná.
Fylltu tómið, sem ég í brjósti ber.
Brostnar vonir og draumar ríkja hér.
Gefðu dag, er frið ég finn.
Fangaklefa brjóttu minn.
Leystu fjötrana frelsið gefðu mér.
(J.F.G.)
Hvíldu í friði og sofðu rótt.
Kveðja, þín
systkini.
Elsku Gunni frændi er farinn frá
okkur og mig langar að minnast
hans með nokkrum orðum.
Oft heyrðum við söguna af því
þegar Fríða systir var ófrísk að
honum og þurfti að passa mig um
tíma.
Ég veiktist og gekk hún þá um
gólf með mig á kúlunni, sat ég þá
bókstaflega á Gunna. Ekki var hann
alltaf hrifinn af þessari sögu, sér-
staklega ekki þegar við vorum
krakkar því rúmt árið var á milli
okkar.
Gunni var fæddur og uppalinn á
Skaganum, ljóshærður og bláeygð-
ur grallari sem átti margar góðar
stundir á Vesturgötunni hjá ömmu
og afa.
Hann var mjög klár að laga bæði
bíla og vélar. Dvaldi hann oft tím-
unum saman í bílskúrnum hjá afa
sínum við að laga Moskann. Pabbi
var að vonum mjög ánægður því lít-
ið gagn var í dætrum hans á þessu
sviði. Ekki má gleyma litlu skelli-
nöðrunni sem stundum lenti óvart í
höndum Gunna og Didda frænda.
Gunni flutti til Svíþjóðar með
fyrri konu sinni, Ingu, og gekk dótt-
ur hennar í föður stað, þau skildu.
Með seinni konu sinni Marianne
eignaðist Gunni soninn Gunnar
Christoffer sem er lifandi eftirmynd
föður síns. Í Svíþjóð bjó hann í yfir
20 ár og vann við ýmislegt svo sem
bílaviðgerðir og sprautun.
Gunni var mjög listrænn og til
eru margar fallegar myndir sem
hann ýmist teiknaði eða málaði.
Einnig rak hann tattoo-stofu og var
snillingur á því sviði.
Í maí í fyrra flutti Gunni heim til
Íslands og settist að í Keflavík í ná-
lægð við fjölskyldu sína. Í Keflavík
undi hann hag sínum vel, þar vann
hann við pípulagnir og var bæði
duglegur og vel liðinn.
Hann Gunni okkar er farinn á fal-
legri stað, þar sem faðir hans, ömm-
ur, afar, frænka og frændur taka
vel á móti honum og umvefja hann
hlýju.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku Fríða systir, Bragi, börn
og systkini, megi Guð styrkja ykkur
á erfiðri stund.
Ég kveð þig, kæri frændi.
Þín frænka
Fjóla Katrín.
Í minningu kærs vinar og
frænda,
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Elsku Gunni, við þökkum þér ein-
læga vináttu og góðvild sem þú
ávallt sýndir okkur. Guð geymi þig,
elsku vinur.
Við sendum ástvinum öllum okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur og megi
Guð styrkja ykkur í sorg ykkar
Guðrún (Dúna), Einar, Gunnar
Ásgeir, Sveinbjörn Freyr og
Kristín Adda.
GUNNAR MAGNÚS
KRISTJÁNSSON
Þetta var fyrir rúm-
um aldarfjórðungi. Við
vorum nýkomin heim
eftir langa útivist í fjarlægum löndum.
Margt hafði breyst nokkuð í lífsstíl og
viðhorfum hérlendis sem við þurftum
að takast á við eins og eðlilegt er. Þá
kom til tals að ég tæki að mér hluta-
starf sem prestur hjá Fríkirkjusöfnuð-
inum í Hafnarfirði. Formaður sóknar-
nefndarinnar bauð okkur Rannveigu
heim til sín til að kynna allar aðstæður
og kynnast okkur ögn. Það var vor og
bjart í lofti er við knúðum dyra að Suð-
urgötu 36 í Hafnarfirði og það birti enn
meir er húsráðendur opnuðu og buðu
okkur velkomin með þeirri glöðu hlýju
sem einkenndi öll samskipti við Guð-
laug Þórðarson og Láru Janusdóttur.
Við gengum inn á fallega heimilið
þeirra þar sem útsýnið yfir sjóinn jók
enn á birtu þess dags. Við tókum tal
saman og það leið ekki á löngu að mér
varð ljóst að í Guðlaugi Þórðarsyni var
að finna sóknarnefndarformann sem
allir prestar óska sér. Og ekki dró Lára
úr þeirri upplifun, glettin og traust. Í
þessari fjölskyldu voru hin gömlu gildi
greinilega enn til staðar, þrátt fyrir allt
umrót samfélagsins, og það gaf okkur
öryggi og traust. Eftir að kaffið var
drukkið höfðum við gengið frá málum
og þar með hófst fjögurra ára samstarf
sem aldrei féll skuggi á.
Það var gott að koma til messu í Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði. Lára og Guð-
laugur voru þar alltaf til staðar og tóku
á móti okkur með þeirri sömu hlýju og
glettni og er við hittumst fyrst. Þau
sátu alltaf á sama stað, líklega fjórða
aftasta bekknum til vinstri séð frá pre-
dikunarstólnum ásamt Kristni yngsta
syninum sem enn var heima. Guðlaug-
ur var öflugur stuðningur prestsins,
GUÐLAUGUR
BJÖRGVIN
ÞÓRÐARSON
✝ GuðlaugurBjörgvin Þórð-
arson fæddist í
Hafnarfirði 19. apríl
1922. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Sólvangi í Hafnar-
firði 28. mars síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Frí-
kirkjunni í Hafnar-
firði 4. apríl.
tók öllum tillögum um
nýmæli í starfi með
áhuga en nokkurri var-
kárni. Sagðist skyldu
ræða það í búðinni við
safnaðarfólkið þegar
það liti inn. Hringdi svo
í mig og sagði að við
skyldum endilega fram-
kvæma þessa hugmynd
og spurði hvað þyrfti til,
hvað þyrfti að útvega.
Og það brást ekki,
hvort sem það var stór
grófur trékross fyrir
vöku á föstudaginn
langa eða góðmeti í nesti fyrir ferming-
arhópana í helgarstörfum, það var fyr-
ir öllu séð.
En það voru ekki aðeins þessi hag-
nýtu atriði sem hann bar fyrir brjósti.
Guðlaugur var einlæglega trúaður
maður og hann vildi að í söfnuðinum
væri trúnni miðlað með djörfung,
barnastarfið, predikunin og allt helgi-
hald, samkomur og þjónusta átti að
mótast af því. Hann ræddi einu sinni
við mig um ræðu prestsins við jarð-
arfarir og benti á að þar þyrfti ekki
endilega að gera svo mikla grein fyrir
hinum látna, flestir viðstaddir þekktu
hann betur en presturinn. En þarna
ætti að boða hina kristnu von, benda á
að dauðinn er ekki hið endanlega,
benda á páskana.
Og nú er hann genginn inn í fögnuð
herra síns í ljósi páskanna. Aldraður
maður, saddur lífdaga eftir gott og
innihaldsríkt líf því að næmi hans og
skýr hugsun veitti honum aðgang að
ýmsum sviðum sem efla gæði lífsins.
Hann var örlátur á krafta sína og tíma í
þágu samfélagsins. Vinnan í verslun
þeirra hjóna veitti honum ánægju og
ágæt lífskjör og það var fallegt að sjá
hversu samhent þau hjónin voru í
verslunarstörfunum í nær hálfa öld.
Hann átti yndislega og samrýnda fjöl-
skyldu sem hann hlynnti vel að. Hann
þáði allar gjafir lífsins í þökk til hans er
allt gefur. Og við Rannveig þökkum
fyrir þann spöl af æviveginum þegar
við vorum samferða og vináttu þeirra
hjóna allar götur síðan.
Veri Guðlaugur Þórðarson góðum
Guði falinn.
Bernharður Guðmundsson.
Þrátt fyrir háan ald-
ur er það okkur erfitt að
kveðja þig, elsku afi.
Minningarnar sem við eigum með þér
eru margar og ljúfar í huga okkar. Oft
komstu í heimsókn í Holtaselið um
lengri eða skemmri tíma og var þá oft
eins og við hyrfum aftur til fortíðar.
Sama má segja þegar við vorum stadd-
ar hjá þér og ömmu Láru við Ólafsveg-
inn.
Gufan hljómaði allan daginn í út-
varpinu, hafragrauturinn á morgnana,
mysingur og soðið brauð í hádeginu og
soðinn fiskur um kvöldið, þar sem þú
tókst til óspilltra mála og hreinsaðir
jafnvel fiskhausana. Þá fannst okkur
systrunum nóg um en þú hlóst bara að
okkur. Þessi lífsstíll þinn hefur senni-
lega orðið þér til góða því að það eru
ekki margir sem geta lifað eins lengi
og þú gerðir og við svo góða heilsu.
Alltaf þegar við hittumst tókstu svo
vel og innilega utan um okkur. Við
fundum vel fyrir hlýju þinni og vænt-
SIGURÐUR HELGI
SVEINSSON
✝ Sigurður HelgiSveinsson fædd-
ist á Lundi í Stíflu í
Fljótum í Skagafirði
29. ágúst 1911.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 18. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Ólafsfjarðarkirkju
1. apríl.
umþykju. Eins gaukað-
ir þú oft að okkur pen-
ingi svo enginn sá til.
Vildir þú að við keypt-
um okkur eitthvað sem
okkur langaði í. Oftar
en ekki fór peningurinn
í einhverja flík og kom
það sér vel fyrir okkur.
Þú varst með góðan
húmor og skein hann
oft í gegn. Ég man eftir
því þegar þú eltir Ragn-
hildi þegar hún var lítil
út um allt hús til að kitla
hana og hún geislaði af
gleði. Oftar en ekki komstu með hnytt-
in svör þegar verið var að spjalla um
daginn og veginn og svo brostir þú út í
annað og glettnisglampinn skein úr
augunum þínum.
Okkur þótti svo notalegt þegar þú
komst til okkar í Holtaselið á jólunum
því að þá varð allt svo hátíðlegt. Þú
varst alltaf tilbúinn að fara í kirkju
með okkur á aðfangadagskvöld og það
kom líka einhver ró yfir okkur þegar
þú varst með okkur og pakkaæðið náði
ekki eins miklum tökum á okkur. Það
var eins og hinn sanni boðskapur
jólanna fengi að njóta sín til fullnustu.
Elsku afi, við eigum eftir að sakna
þín mikið. En nú ertu kominn til Láru
ömmu og þið eruð saman á ný og von-
um við að saman vakið þið yfir allri
fjölskyldunni.
Þínar,
Ragnhildur og Elísabet.
Mig langar að
skrifa nokkur orð um
gamlan vin minn
Bjarna Jörgensson,
þennan hægláta hóg-
væra mann sem ég kynntist fyrir
35 árum.
Bjarni frændi, eins og hann var
alltaf kallaður á mínu heimili, var
móðurbróðir mannsins míns Stein-
dórs. Hann bjó á Vitastíg 17 ásamt
systkinum sínum, þeir bræður
Guðmundur og Bjarni byggðu
þetta hús á lóð gamla hússins og
eiginlega utan um það.
Vitastígur 17 er fjögurra hæða
steinhús. Í þessu merkilega stóra
húsi bjuggu foreldrar Bjarna hjá
BJARNI
JÖRGENSSON
✝ Bjarni Jörgens-son fæddist á
Króki í Ölfusi 7.
febrúar 1916. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 29. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 4.
apríl.
honum í hárri elli
eftir að þau fluttu til
Reykjavíkur, þau
Anna Bjarnadóttir
og Jörgen Björnsson,
einnig systir þeirra
Ragna ásamt hennar
fjölskyldu og auðvit-
að Guðmundur og
hans fjölskylda
ásamt fjölda annarra
úr þessari stóru ætt
sem bjuggu þarna
um lengri eða
skemmri tíma. Þetta
var því sannkallað
fjölskylduhús og þarna fæddist
maðurinn minn, að vísu í gamla
húsinu.
Bjarni bjó alltaf einn fyrir utan
þann tíma sem hann hafði foreldra
sína hjá sér en auðvitað bjó hann
ekki einn í stóra fjölskylduhúsinu.
Margir gætu tekið sér hans lífsstíl
til fyrirmyndar, hann kunni að lifa,
lét hverjum degi nægja sínar þján-
ingar. Samt var Bjarni mikill
heimsmaður, ferðaðist um víða
veröld einn og með vinum sínum,
synti, spilaði og fékk sér góða
göngutúra ásamt því að rækta fjöl-
skylduna sem maður gæti haldið
að hefði verið hans aðal áhugamál
miðað við hvað hann sinnti því vel.
Bjarni frændi var maðurinn sem
sá um ættartengslin, aldrei kom
hann í heimsókn til okkar nema
hafa með sér annaðhvort blóm eða
súkkulaði handa mér. Hann fræddi
okkur um móðurfólkið hans Stein-
dórs og kynnti okkur fyrir ætt-
ingjum austur í sveitum. Bjarna
fannst við þurfa að þekkja þetta
fólk og það var mikið rétt hjá hon-
um. Hann tók á vissan hátt ábyrgð
á börnum Guðbjargar systur sinn-
ar, þeim Önnu, Steindóri og Guð-
rúnu, en Guðbjörg dó frá þeim
ungum og ef ekki hefði verið fyrir
Bjarna hefðu þau misst af miklu,
hann hélt utan um þau og sinnti
þeim afskaplega vel alla tíð, alveg
til dauðadags, og ekki bara hennar
börnum heldur öllum börnum
systkina sinn og barnabörnum
þeirra líka, svona var Bjarni.
Það er stórt skarð höggvið í
þessa fjölskyldu við fráfall Bjarna
og þetta skarð verður ekki fyllt.
Með þessum orðum kveð ég
minn gamla vin, Bjarna Jörgens-
son. Hann var prúðmenni, öðling-
ur og yndisleg manneskja.
Margrét Brynjólfsdóttir.