Morgunblaðið - 26.04.2006, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 26. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Líney ArndísPálsdóttir fædd-
ist í Reykjavík hinn
20. september 1938.
Hún lést á heimili
sínu hinn 15. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Elín Hall-
dórsdóttir og Páll
Árnason, seinast
forstjóri Heildversl-
unar Haraldar
Árnasonar hf., sem
bjuggu á Bárugötu
21 í Reykjavík.
Systir hennar er Kristjana Páls-
dóttir, f. 8.5. 1934, gift Hannesi
Flosasyni, f. 12.3. 1931. Börn
þeirra: 1) Páll, f. 1957, kvæntur
Söruh Buckley, þau eiga fjögur
börn, hann á einnig eitt barn frá
fyrra hjónabandi sínu með Mar-
gréti Ríkarðsdóttur. 2) Haukur, f.
1960, kvæntur Jörgen Boman. 3)
Elín, f. 1962, gift Halldóri
Bjarnasyni, þau eiga fjögur börn.
4) Ingibjörg, f. 1966, hún á tvö
börn frá hjónabandi sínu með
Reyni Arngríms-
syni.
Hinn 13. júní
1970 giftist Líney
Einari Vigfússyni
sellóleikara, f. 24.7.
1927, d. 6.9. 1973.
Foreldrar hans
voru Guðrún
Sveinsdóttir söng-
kennari og Vigfús
Einarsson ráðu-
neytisstjóri.
Líney hóf nám í
Menntaskólanum í
Reykjavík en varð
að hætta vegna veikinda. Síðar
hóf hún nám í Kennaraskóla Ís-
land og lauk þaðan handavinnu-
kennaraprófi. Hún stundaði einn-
ig nám í fiðluleik í Tónlistar-
skólanum í Reykjavík í um það bil
áratug. Hún starfaði mestallan
sinn starfsaldur við bankastörf
hjá Útvegsbanka Íslands, síðar
Íslandsbanka.
Útför Líneyjar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Símhringing klukkan hálffjögur
um nótt, þar sem ég er stödd á hót-
elherbergi á Ítalíu. Líney er dáin.
Orðin hljóma í höfðinu það sem eftir
er nætur og allan næsta dag. Óbæri-
leg staðreynd, mjög óvæntar fréttir.
Þrátt fyrir slaka heilsu síðustu árin
var andinn svo hress, aldrei kvartað,
alltaf tilbúin að spjalla, alltaf stutt í
hárbeittan húmor. Uppáhaldsfrænka
mín og annarra systurbarna hennar
og barnabarna. Líney var ómissandi
hluti af tilverunni frá fyrsta degi.
Ekki spillti fyrir þegar okkur tókst að
plata hana til að flytja í götuna okkar,
eftir að hún hafði búið í sama húsinu í
yfir 60 ár. Vorum þá komin á sama
punktinn, þrjú systkini og Líney, og
það nábýli var óspart notað. Börnin
okkar hlupu gjarnan yfir til Líneyjar,
ef þau höfðu ekkert annað fyrir
stafni, og nokkrum þeirra hefur það
bjargað í gegnum erfiða tíma. Líney
var svo hress, var alltaf til í að tala við
þau og grínast, og ekki voru móttök-
urnar af verri endanum. Alltaf til
nammi, alltaf til girnilegur kvöldmat-
ur, ef maturinn heima lokkaði ekki,
hægt að horfa á allar sjónvarpsstöðv-
ar, kisurnar til að klappa. Líney not-
aði ungviðið á móti til léttra verka,
sem þau gerðu miklu fúslegar heldur
en heima hjá sér.
Líney kom í heimsókn til mín
kvöldið áður en lagt var í ferð til út-
landa núna skömmu fyrir páska. Sat
við eldhúsborðið, með mentol-sígar-
ettuna og vatnsglas, því aldrei þessu
vant afþakkaði hún kaffið, og rabbaði
við mig á meðan ég straujaði ofan í
ferðatöskuna. Vildi kveðja og koma
með afmælisgjöf í leiðinni. Aldrei
klikkað á því.
Man þegar hún gekk frá húsinu og
lyktin í húsinu var hátíðarlykt. Eimur
af sígarettureyk og Líney hafði verið
hér. Þá var ekkert nema gaman.
Það er svo margs að minnast. Ferð
Líneyjar til okkar fyrir 11 árum, þar
sem við vorum búsett í Glasgow til
skemmri tíma, líður seint úr minni.
Lengra aftur jóla- og afmælisboðin á
Bárugötunni, þar sem Líney bjó í ná-
býli við ömmu Ellu. Þar var ekkert
skorið við nögl frekar en fyrri daginn
og klassinn yfir öllu var engin með-
almennska. Örláta Líney, gjafmildari
en allir aðrir. Líney handavinnukenn-
arinn sem aldrei starfaði sem slíkur,
en bjó þó til listaverk í prjóna-
mennsku, sem meðal annars við syst-
urbörnin, og síðar okkar afkomend-
ur, nutum góðs af. Líney að kenna
okkur systkinunum fimm og sjö ára
að sauma út, svo við sætum kyrr smá-
stund. Líney að kenna þessum sömu
börnum að vera rangeygð og gefa
langt nef. Líney dýramanneskjan,
elskar dýr og tekur upp á því komin
fast að sextugu að fá sér hest, í fyrsta
sinn á ævinni. Lærir að ríða út og
nýtur lífsins. Kettirnir hennar allir,
sem hétu annaðhvort Gústi eða Ella.
Líney missti manninn sinn, Einar,
snemma, og saknaði hans alla tíð.
Hún var löngu búin að gera upp við
sig að það yrðu ánægjulegir endur-
fundir, þegar hennar tími kæmi. Lín-
ey var sannfærður spíritisti og efað-
ist ekki eina mínútu um að allt hennar
fólk biði hennar hinum megin. Ekki
spillti fyrir þegar hún á síðustu árum
eignaðist góða vinkonu í einum af
okkar sterkari miðlum, sem reyndist
henni betur en besta dóttir. Fyrir þá
dýrmætu vináttu og ósérhlífnu hjálp
sem þau hjónin veittu Líneyju verð-
um við fjölskyldan ævinlega þakklát.
Líney sagði ósköp einfaldlega: „Þeg-
ar ég er farin, þá haldið þið partý og
samgleðjist með mér.“ Þetta er nú
ekki alveg svona auðvelt fyrir okkur
sem eftir erum og í eigingirni okkar
viljum hafa hana hjá okkur áfram. En
vonandi léttir það samt sporin í átt til
þess að leyfa henni að fara og njóta
þess nú loksins að hitta þá sem á und-
an eru gengnir og voru henni svo
kærir.
Farðu í friði, elsku frænka mín, og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Elín Hannesdóttir.
Það orð sem fyrst kemur upp í
hugann þegar ég minnist Líneyjar
móðursystur minnar er orðið örlæti.
Hún var örlát kona hún Líney. Það
fengu bæði ættingjar hennar og vinir
að reyna, hún veitti gestum af örlæti
og studdi þá er þess þurftu á allan
hátt af rausnarskap og gjafmildi. Þeir
eru margir sem hafa fengið að njóta
gestrisni hennar.
Svo var hún skemmtileg líka. Hún
hafði hárbeittan húmor og lá ekki á
skoðunum sínum um menn og mál-
efni. Okkur systkinabörnum sínum
og fjölskyldum okkar sýndi hún
mikla ræktarsemi og lifandi áhuga –
sagði okkur umbúðalaust til synd-
anna ef svo bar undir og studdi okkur
umbúðalaust líka í því sem við tókum
okkur fyrir hendur.
Sem barn lærði ég á selló hjá
manni hennar Einari Vigfússyni. Það
var tilhlökkunarefni að koma í selló-
tímana heima hjá þeim á Fjólugötu.
Ekki einungis var handleiðsla næms
kennara eftirsóknarverð heldur einn-
ig spjallstundirnar eftir tímana þar
sem Líney og Einar dekruðu við
drenginn þannig að hann vildi helst
ekki fara heim. Lát Einars árið 1973
var Líneyju mikið áfall og setti mark
sitt á líf hennar eftir það.
Eftir lát Einars flutti Líney aftur á
Bárugötu 21 þar sem hún hafði alist
upp og studdi móður sína Elínu þeg-
ar ellin sótti að. Hún bjó á Bárugöt-
unni þar til fyrir fáeinum árum er
hún flutti í Grafarvog í nálægð systk-
inabarna og barna þeirra. Það leið
ekki á löngu þar til heimili Líneyjar
var orðin föst og sjálfsögð viðkomu-
stöð í lífi barnanna, á þann fyrirhafn-
arlausa hátt sem Líney vildi.
Síðustu ár ævinnar hrjáði heilsu-
leysi Líneyju og var hún oft þjáð.
Dauði hennar var þó óvæntur og kom
okkur í opna skjöldu. Það er stórt
tómarúm sem hún skilur eftir sig; nú
verða engin símtöl um daginn og veg-
inn, engar norðanroksgusur þegar
henni finnst við þurfa leiðbeiningar
við og engin hlý nærvera með húmor
og gestrisni. Hennar verður sárt
saknað.
Haukur F. Hannesson.
„Ég heiti ekki Jósefína Nikkólína!“
Margumrætt gælunafn var ekki vin-
sælt á fimmta aldursárinu. En eftir
að árin og áratugirnir liðu varð Jós-
efínu-nafnið sem Líney kallaði mig
stundum og byrjaði sem grín við litla
systurdóttur, hjartfólginn orðaleikur
sem lýsti gagnkvæmri væntumþykju
okkar Líneyjar.
Líney eignaðist ekki börn, svo við
systkinabörnin áttum eins konar
aukamömmu í Líneyju. Og eftir að
amma Ella dó tók Líney líka svolítið
við hennar hlutverki sem upplýsinga-
miðstöð um hagi og áætlanir fjöl-
skyldumeðlima stórfjölskyldunnar.
Sérstaklega síðustu árin þegar við
systkinin urðum svo lánsöm að fá
hana til að flytja í götuna okkar þegar
hún þurfti að yfirgefa ættaróðalið á
Bárugötunni vegna heilsubrests. En
andinn var í góðu lagi og því nutum
við systkinin í götunni í ríkum mæli
góðmennsku hennar, örlætis, hár-
beitts húmors og léttleika sem ætíð
var nærri. Börnin okkar eignuðust í
Líneyju traustan vin og athvarf á
gestrisnu heimili hennar og hún varð
eiginlega önnur amma þeirra allra.
Börnum mínum var hún endalaust
góð og leituðu þau til hennar bæði í
sorg og í gleði.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka Líneyju móðursystur minni
fyrir að hafa verið eins og hún var og
Guði fyrir að hafa sett hana í okkar
fjölskyldu. Hennar verður sárt sakn-
að og mun lifa í hjörtum okkar þar til
við hittumst á ný í betri heimi.
Jósefína Nikkólína kveður með
söknuði.
Kveðja.
Ingibjörg (Bogga).
Það var hnípin fjölskylda sem kom
saman á páskadag. Það vantaði Lín-
eyju. Kvöldið áður hafði fjölskyldan
fengið þær fréttir að Líney væri dáin.
Ekkert símtal hefur verið jafn óraun-
verulegt og þegar pabbi hringdi í mig
með fréttirnar. Ég var í hálfgerðu
móki alla leiðina heim þetta kvöld. En
þar sem ég gekk upp tröppurnar hjá
Líneyju og inn í stofuna, hefur mér
fátt fundist jafn raunverulegt og að
sama skapi óvænt og ósanngjarnt.
Kvöldið áður hafði ég talað við Lín-
eyju hressa sem endranær í síman-
um.
Ég man svo margt sem tengist
Líneyju, allt frá Bárugötunni og
Glasgow og upp í Fannafoldina rétt
hjá okkur. Líney var aldrei gamla
frænkan sem við systkinin vorum
skyldug til að kyssa á kinnina í fjöl-
skylduboðum, fermingum og stóraf-
mælum. Líney var partur af okkur og
fjölskyldunni.
Fyrstu minningar mínar af Lín-
eyju er stuttar og barnalegar. Ég
man eftir heimsóknum á Bárugötuna
þar sem við fengum iðulega að kíkja í
svefnherbergisskápinn og fylla vas-
ana af nammi áður en við settumst
fyrir framan sjónvarpið og horfðum á
framandi barnaefni á Stöð 2.
Svo man ég vel eftir Glasgow-ferð-
inni en flestar minningar mínar frá
þeirri ferð eru af mömmu og Líneyju
þræðandi hverja búðina á fætur ann-
arri klyfjaðar pokum með kreditkort-
ið að vopni og mig alsæla, nýorðna
sex ára, í eftirdragi með risastóran
Bangsímon-bangsa í fanginu sem
Líney keypti handa mér í Disney-
búðinni.
Svo liðu árin og við systkinin fórum
í reglulegar heimsóknir á Bárugöt-
una til Líneyjar og Veigu eða þangað
til Líney ákvað að gerast svo áræðin
að flytja upp í Grafarvog til okkar
hinna. Fram undan voru langar vöku-
nætur þar sem var pakkað, þrifið og
málað og öllu komið vandlega fyrir
merktu ofan í kassa.
Þegar Líney var svo flutt inn í
næstu götu stóðu dyrnar alltaf opnar.
Við vorum alltaf velkomin að líta inn,
setjast niður og spjalla um allt og
ekkert. Og óhætt er að segja að það
hafi verið mjög kærkomið enda oft
enginn viðlátinn til að tala við mann
LÍNEY ARNDÍS
PÁLSDÓTTIR
Elskuleg systir mín, mágkona og frænka,
LÍNEY PÁLSDÓTTIR,
sem lést laugardaginn 15. apríl verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni í dag, miðvikudaginn 26. apríl
kl. 15.00.
Kristjana Pálsdóttir, Hannes Flosason,
Páll Hannesson, Sarah Buckley,
Haukur F. Hannesson, Jörgen Boman,
Elín Hannesdóttir, Halldór Bjarnason,
Ingibjörg Hannesdóttir
og frændsystkin.
Elskuleg móðir mín,
JÓNÍNA JÓNSDÓTTIR BRUNNAN,
sem lést fimmtudaginn 20. apríl, verður jarðsung-
in frá Hafnarkirkju á Höfn, föstudaginn 28. apríl
kl. 16.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Birgir Ársælsson.
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og systir,
STEFANÍA INGIBJÖRG SNÆVARR,
sem lést fimmtudaginn 20. apríl, verður jarðsungin frá Seljakirkju fimmtu-
daginn 27. apríl kl. 15.00.
Guðmundur Lárus Guðmundsson,
Árni Snævarr Guðmundsson,
Sesselja Guðmundsdóttir, Orri Haraldsson,
Sesselja Snævarr,
Sigrún Snævarr
og barnabörn.
Kveðjuathöfn vegna eiginmanns míns,
NÚMA ÓLAFSSONAR FJELDSTED,
Ljósheimum 10,
Reykjavík,
sem lést fimmtudaginn 20. apríl, fer fram frá
Neskirkju við Hagatorg föstudaginn 28. apríl
kl. 15.00.
Útförin verður í Stykkishólmskirkju laugardaginn
29. apríl kl. 14.00.
Ásta Þ. Fjeldsted.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ÁSTA ANTONSDÓTTIR,
Rjúpufelli 23,
sem lést að morgni sumardagsins fyrsta, verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn
28. apríl kl. 13.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir
en þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Styrktarfélag lamaðra
og fatlaðra.
Otto J. Malmberg,
Einar Malmberg, Katrín Hrafnsdóttir,
Anton Malmberg,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN JÓHANNA ÁRMANNSDÓTTIR
frá Neskaupstað,
sem lést á heimili sínu Aðalgötu 5, Keflavík,
miðvikudaginn 19. apríl, verður jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju föstudaginn 28. apríl kl. 14.00.
Gunnhildur Ásgeirsdóttir, Halldór Vilhjálmsson,
Sigurbjörg Ásgeirsdóttir, Hörður Helgason,
barnabörn og barnabarnabörn.