Morgunblaðið - 03.10.2006, Blaðsíða 36

Morgunblaðið - 03.10.2006, Blaðsíða 36
36 ÞRIÐJUDAGUR 3. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Sigrún KristínMagnúsdóttir fæddist á Ísafirði 3. júní 1946. Hún andaðist á Líkn- ardeild Landspít- alans í Kópavogi, 21. september síð- astliðinn. For- eldrar hennar eru Magnús Gunn- laugsson netagerð- armeistari, f. 16. september 1923 og Ólöf Steinunn Ein- arsdóttir húsmóðir og afgreiðslumaður hjá Pósti og síma, f. 30. júlí 1925. Sigrún var elst fimm systkina. Hin eru Gunnlaugur skrifstofumaður, f. 22. janúar 1949, kvæntur Valdísi Sveinbjörnsdóttur, f. 1. febrúar 1948, Helgi Grétar málmiðn- aðarmaður, f. 14. maí 1950, kvæntur Nadezdu Klimenko, f. 5 maí 1973, Svanhvít kennari, f. 18. nóvember 1954 og Ægir kennari, f. 15. febrúar 1958, 8. mars 1973. Barn þeirra er Nói Jón, f. 10. mars 2002. Sigrún giftist 17. september 1982 Páli Sigurðssyni vélstjóra. Þau skildu 1988. Foreldrar Páls voru Sigurður Jónsson, f. 1. ágúst 1921, d. 12. júní 1965, og Lilja Hjartardóttir, f. 4. júní 1919, d. 28. október 1993. Sigrún ólst upp á Ísafirði til 10 ára aldurs, en þá fluttist hún með foreldrum sínum og systk- inum til Hafnarfjarðar. Hún lauk gagnfræðaprófi frá Flens- borgarskóla 1963. Að loknu námi starfaði hún í nokkur ár hjá Sjúkrasamlagi Kópavogs. Þegar sjúkrasamlagið lagðist af, fór Sigrún til ritarastarfa hjá læknamiðstöðinni Domus Medica og síðustu árin starfaði Sigrún svo hjá Heilsuverndarstöð Reykjavíkur. Sigrún var mikil félagsvera og hafði yndi af söng. Hún var til margra ára félagi í málfunda- félaginu Hörpu og söng m.a. í Selkórnum, Kvennakór Reykja- víkur og Gospelsystrum. Útför Sigrúnar verður gerð frá Langholtskirkju í dag og hefst athöfnin kl. 13. kvæntur Önnu Bragadóttur, f. 27. ágúst 1961. Sigrún giftist 30. nóvember 1968 Jóni Eðvarðssyni múr- arameistara, f. 25. apríl 1946, d. 23. desember 1982. Þau skildu 1979. For- eldrar Jóns voru Guðbjörg Hjart- ardóttir, f. 23. des- ember 1917, d. 9. október 1994 og Eð- varð Blomquist Helgason, f. 7. ágúst 1915, d. 24. mars 1980. Börn Sigrúnar og Jóns eru: 1) Harpa verkfræð- ingur, f. 20. mars 1970. Giftist 1996 Kristni Johnsen eðlisfræð- ingi, f. 20.janúar 1966 Þau skildu 2004. Börn Hörpu og Kristins eru Katrín, f. 2. júlí 1997 og Freyja, f. 11. september 1999. 2) Andrea viðskiptafræð- ingur, f. 18. júní 1972, gift Mar- inó Njálssyni kerfisfræðingi, f. Elsku mamma. Þennan aðskilnað bar að allt of fljótt og harmur okkar er meiri en nokkur orð fá lýst. Við viljum þakka þér það góða veganesti sem þú gafst okkur út í lífið. Þú ólst okkur upp af mikilli alúð og ást, þol- inmæði og góðmennsku. Á fullorðinsárum varstu okkar besti vinur og studdir okkur í hverju því sem við stóðum frammi fyrir í líf- inu. Þú gafst okkur og börnum okk- ar mikið af sjálfri þér og er það ríku- legasta gjöf sem hægt er að gefa. Elsku mamma, við vitum að þú bíður okkar í eilífðinni með útbreiddan faðm og gleði í hjarta. Harpa og Andrea. „Guð veri með ykkur öllum voru síðustu orð þín, Sigrún mín, þegar við dætur mínar og Eydís litla kvöddum þig kvöldið fyrir andlátið. Ekki grunaði mig þá að svo stutt væri eftir. Allt gerðist þetta svo hratt, því þrátt fyrir veikindi þín í fyrra þá átti enginn von á þessum ósköpum. Þú sem varst á svo góðum batavegi í vor og varst svo dugleg að ferðast í sumar, fyrst með kórnum þínum til Ítalíu, svo orlofsdvöl á Eg- ilsstöðum með vinkonum, skroppið á Kárahnjúka svona í leiðinni, og svo sólarlandaferð með Hörpu þinni og prinsessunum tveimur, Katrínu og Freyju. En auðvitað varð samferðafólki þínu ljóst að ekki var allt með felldu, enda kom það í ljós að veikindin höfðu komið aftur og nú var engin miskunn. Við sem fylgdumst með þér dáðumst af æðruleysi þínu og hugrekki. Þú vissir hvert stefndi, samt barstu þig alltaf svo vel og tal- aðir til okkar af innileik og hlýju og veittir okkur hinum styrk í þessum erfiðu veikindum þínum. Já, Sigrún mín, alltaf var gott að eiga þig að því glaðværðin og hjarta- hlýjan einkenndi þig alla tíð. Það var oft líflegt á unglingsárunum þegar við fjölskyldan sátum við eldhús- borðið og þú, elsta systir, sagðir okkur sögur um sitthvað sem þú upplifðir. Það var alltaf svo gaman hjá þér. Svo kynntist þú Jóni, glaðværum og hressum pilti, sem var hvers manns hugljúfi. Við urðum fljótt miklir mátar og áður en varði var ég kominn inn á gafl hjá fjölskyldu hans og vinum enda litli bróðir Sigrúnar hans Jóns. Þið stofnuðu svo heimili á Bergstaðastrætinu. Þangað var gott að koma. Oft leit ég við hjá ykkur, fékk gott að borða hjá systur og tók nokkrar bröndóttar við Nonna. Svo eignuðust þið Hörpu og þá var þröngt í litlu íbúðinni. Þið fluttust þá í Huldulandið, þar leið ykkur vel og ég hélt áfram að sækja ykkur heim. Svo eignuðust þið Andreu og ég kom með grænu skjaldbökuna. Manstu, sú gerði nú aldeilis lukku hjá stelp- unum. Já, þetta voru skemmtilegir tímar. En allt er breytingum háð. Við Valdís rugluðum saman reytum og brestir komu í samband ykkar Jóns sem leiddi til skilnaðar. Samveru- stundum okkar fækkaði í kjölfarið. En við hittumst nú alltaf af og til og áttum stundum löng og góð símtöl, þar sem við töluðum um allt milli himins og jarðar. Svo kynntist þú Páli, miklum hagleiksmanni, og hófst búskap með honum. En ein- hvern veginn æxlaðist það að leiðir ykkar skildu. Svo fórst þú að syngja. Á þessum árum byrjaðir þú að syngja í kórum og hafðir mikið yndi af og varst þátt- takandi í kórastarfi af lífi og sál. Í góðum fjölskyldusamkvæmum sett- ir þú saman sönghóp þriggja kyn- slóða og kallaðir hann Brúum bilið. Já, Sigrún mín, ég er viss um að söngurinn og þátttaka þín í Mál- fundafélaginu Hörpu veitti þér mikla lífsfyllingu og styrk. Því ekki var lífið alltaf auðvelt hjá þér. Oft ein með tvö börn. En útsjón- arsemi, nægjusemi og hjartahlýja fleytti þér yfir marga erfiðleikana. Alltaf varst þú öðrum vinur í raun, það höfum við Valdís reynt. Á erf- iðum stundum breyttist allt til hins betra eftir símtal eða heimsókn frá þér. Já, Sigrún mín, nú er komin kveðjustund og við söknum þín svo mikið. Hvíl þú í friði og megi góður guð blessa minningu þína. Elsku mamma mín og pabbi, Harpa, Katrín og Freyja. Andrea, Marinó og Nói Jón, þið hafið misst svo mikið. Við hjónin vottum ykkur, og aðstandendum öllum okkar dýpstu samúð. Guð veri með ykkur öllum. Gunnlaugur Magnússon. Frá því ég man eftir mér hefur Sigrún systir mín skipað stóran sess í mínu lífi. Hún var fædd 3. júní 1946 á Ísafirði. Daginn sem Fell brann. Alltaf rifjað upp á afmælisdegi henn- ar. Samband okkar hefur verið mjög náið alla tíð. Hún tók mig, litlu syst- ur sína, oft með sér þegar hún hitti vinkonur sínar. Ég man eftir henni sem ungri konu standandi við speg- ilinn að mála sig fyrir ball í Glaumbæ og ég mændi upp á hana þar sem hún stóð í blágræna kjóln- um og blágrænu skónum og óskaði þess að þegar ég yrði stór, yrði ég falleg eins og hún. Brúna hárið og brúnu augun. Eftir að hún flutti að heiman var ég oft hjá henni. Passaði dæturnar Hörpu og Andreu, leitaði ráða og við hlógum saman. Á fullorð- insárum urðum við bestu vinkonur og sálufélagar. Alveg sami húmorinn. Oft í hlát- urskasti og sögðum hvor annarri sögur. Hlustuðum á góða tónlist. Við töluðum um allt og pældum í öllu. Lágum í símanum tímunum saman öll þessi ár sem ég bjó á landsbyggð- inni. Allt var skoðað út frá heim- spekilegum pælingum um lífið og til- veruna og leitina eilífu að hamingjunni. Hún stóð alltaf með mér, hvað sem ég tók mér fyrir hendur og hversu fáránlega sem hlutirnir virkuðu við fyrstu sín. Allt- af góð við mig. Við dáðum kosti hvor annarrar og gerðum svo bara grín að göllunum. Sigrún bjó í Reykjavík, lengst af á „Meistó“ 9, en ég var á eilífu flakki um landið. Alltaf að flytja og Sigrún að heimsækja mig hvert á land sem var. Þegar ég fluttist í Aðaldalinn kom hún með rútu að heimsækja mig. Það var sumarið 1998 og hún var í fyrsta sinn að fara landleiðina frá Reykjavík norður í land. Hafði einu sinni áður farið norður með far- þegaskipinu Esjunni 1968. Kominn tími til. Við nutum lífsins þegar hún kom í heimsókn. Ég sé okkur fyrir mér, liggja við Skógafoss og horfa upp í himininn og kunna þá dyggð að gera ekki neitt, bara vera og horfa. Horfa saman á jöklana á Hornafirði og miðnætursólina fyrir norðan. Spjalla saman bjartar sumarnætur. Jónsmessan var uppáhaldstíminn. Vinátta og væntumþykja. Stundum óbærilegur léttleiki tilverunnar. Fara í bíó. Kaffihús í Reykjavík og alltaf að pæla. Við töluðum oft um það að við ætluðum að taka þátt í til- verunni fram á síðasta dag og það gerðum við. Við grétum og hlógum á Borgarspítalanum. Sérrístaup og pæling á Borgó og síðan á Líknó. Þar til síðasta kvöldið þá gat hún ekkert þegið eða pælt og allt var bú- ið. Næsta morgun var okkur sagt að stundin væri að renna upp. Óbæri- legt tómarúm er nú í hjarta mínu. Systrahólfið er tómt. Elsku Harpa og Andrea missir ykkar er mikill. Sigrún var ykkur lengst af bæði móðir og faðir þar sem þið ungar að árum, sáuð á eftir föður ykkar. En Sigrún gaf ykkur, fyrst og fremst, það sem allir leita að, mikla ást og umhyggju. Elsku mamma og pabbi það er sárt að sjá á eftir barni sínu. Varnarleysið er al- gjört og sorgin heltekur okkur öll. Í veikindum Sigrúnar höfum við fund- ið hvað fjölskylduböndin eru sterk og dýrmæt. Takk elsku systir mín fyrir kær- leikann, húmorinn og að vera alltaf til staðar. Svanhvít. Það var dýrmætt litlum hnokka að eiga góða systur. Systur sem hnoð- aðist með hnokkann, létti honum skrefin, lék sér við hann, fór með hann í bíó, passaði hann. Gerði líf hans fjölskrúðugra og litríkara. Systur sem fór til útlanda, kom heim hlaðin góssi sem gladdi saklausa og einlæga barnshjartað. Þannig systir var Sigrún. Löngu seinna var gott að eiga góða systur sem sat með litla bróður á fallegum steini í yndislegu veðri. Þau horfðu á börnin leika sér í gras- inu. Þeim fannst það fögur sjón og dýrmætar stundir. Svo kom lokahrinan. Hnokkinn sat á rúmstokknum. Nú var komið að honum að gefa. Hann hélt í hönd- ina, fann góðu straumana. Reyndi að létta stóru systur skrefin, eins og hún forðum. Síðustu skrefin eru gengin, þau voru hljóðlát og tignar- leg. Ægir Magnússon. Heyrðu, litla frænka ljúfa Líttu á! Hvað leynist hér? Líttu á og gáðu vel Lítil gjöf til þín frá mér Sjá þetta bros Er stóreyg lítur góssið á Þvílík hamingja Sem öðlast má Við það eitt Að smeygja gömlum ballskóm á tá Dagur verður kvöld Og dansinn dunar Litla frænkan Öskubuska Örmagna svo um munar! Leggur augun aftur Á sófaskýi Og svefninn tekur völd. Stóra frænka Góða frænka Hvað er að sjá? Er dagur þinn að kvöldi kominn? Ertu horfin okkur frá? Ég loka augunum Til að sjá Þig, svo lifandi í huga mér Blíða brosið Augun björtu Elsku frænka, Þú snertir okkar hjörtu. Una Guðlaug Sveinsdóttir En komin eru leiðarlok og lífsins kerti brunnið og þín er liðin æviönn á enda skeiðið runnið. Í hugann kemur minning mörg, og myndir horfinna daga, frá liðnum stundum læðist fram mörg ljúf og falleg saga. (Höf. ók.) Mig langar að minnast elskulegr- ar frænku minnar, hennar Sigrúnar Magg. eins og við kölluðum hana jafnan. Hún var dóttir systur minn- ar, Ólafar Einarsdóttur, og Magn- úsar Gunnlaugssonar, netagerðar- meistara. Hún var fædd á Ísafirði 3. júní 1946, nóttina sem Fell brann. Það var ógleymanleg nótt. Fjölskyldan flutti til Hafnarfjarðar 1956 þegar hún var tíu ára. Hún var elst fimm systkina. Það rifjast margt upp þegar hugs- að er til áranna fyrir vestan. Sigrún var góð og skýr stelpa sem gaman var að passa og stundum fékk ég hana lánaða. Þá var oft mikill snjór í bænum og þá var gaman að lifa og leika sér á skíðasleða. Þessar minn- ingar eru mér svo nærtækar enn í dag og alltaf gleðigjafi þegar þær koma upp í hugann og lagði grunn- inn að ævilangri vináttu. Hún er bú- in að eiga við erfið veikindi að stríða um nokkurn tíma. Ég heimsótti hana á Landspítalann í Fossvogi og þá hélt hún í höndina á mér og sagði: Það er ekkert hægt að gera fyrir mig og svo hvíslaði hún: Það er alltaf sterk taug á milli okkar. Þetta var mjög erfið stund. Þegar ég bjó í Kópavogi þá vann hún þar og kom til mín á matartím- um og þá var nú spjallað um hitt og þetta. Mér hefur alltaf fundist ég eiga svolítið í henni, eins og hún sagði: Það er einhver sterk taug á milli okkar. Elsku Sigrún mín við hittumst alltof sjaldan seinni árin, ég vildi að það hefði verið oftar. Oftast er gert ráð fyrir að nægur tími sé fyrir hendi, en fyrr en varir er hann á enda runninn. Alltaf fylgdist ég samt með þér í gegnum mömmu þína. Hvíldu nú í friði, kæra frænka mín. Dætrum hennar, foreldrum, systkinum og fjölskyldum þeirra votta ég og fjölskylda mín innilega samúð. Ellen Einarsdóttir. Hin langa þraut er liðin, nú loksins hlaustu friðinn, og allt er orðið rótt, nú sæll er sigur unninn og sólin björt upp runnin á bak við dimma dauðans nótt. Fyrst sigur sá er fenginn, fyrst sorgar þraut er gengin, hvað getur grætt oss þá? Oss þykir þungt að skilja, en það er Guðs að vilja, og gott er allt, sem Guði er frá. Nú héðan lík skal hefja, ei hér má lengur tefja í dauðans dimmum val. Úr inni harms og hryggða til helgra ljóssins byggða far vel í Guðs þíns gleðisal. (Valdimar Briem) Elsku Sigrún frænka. Mikið er ég nú fegin að hafa komið á líknardeildina til þín kvöldið áður en þú fórst frá okkur. Þú varst svo jákvæð og glöð þrátt fyrir veikindin þín og það var alltaf svo gott að vera nálægt þér því þú varst svo góð- hjörtuð. Þín er sárt saknað og fjölskyldu- boðin verða ekki söm án þín. Elsku Harpa, Katrín, Freyja, Andrea, Marino og Nói Jón ég votta ykkur mína dýpstu samúð. Elfa og Jenni. Elsku Sigrún frænka. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð. Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir) Ég trúi því varla að þú sért farin frá okkur. En ég hugga mig við það að þú ert komin á betri stað og laus við veikindin. Orðin hraust og frísk, syngjandi og brosandi. Þegar ég kom að heimsækja þig á líknardeildina með Elfu systur og pabba bjóst ég alls ekki við að það yrði síðasta kvöldið þitt. Mér finnst svo gott að við gátum kvatt þig áður en þú fórst og sagt þér hversu vænt okkur þykir um þig. Það var svo fal- legt þegar litla Eydís Arna var að strjúka á þér vangann og halda í höndina á þér. Ég kveð þig með miklum söknuði en þakka jafnframt fyrir það að eiga Sigrún Magnúsdóttir Morgunblaðið birtir minning- argreinar alla útgáfudagana. Skil | Greinarnar skal senda í gegn- um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is – smella á reitinn Senda efni til Morg- unblaðsins – þá birtist valkosturinn Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum. Skilafrestur | Ef birta á minning- argrein á útfarardegi verður hún að berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birting- ardegi. Lengd | Minningargreinar séu ekki lengri en 3.000 slög (stafir með bil- um - mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvaddur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Minningargreinar

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.