Morgunblaðið - 03.11.2006, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2006 47
✝ Lars GunnarOlofsson fædd-
ist í Varberg í Sví-
þjóð 12. júní 1948.
Hann lést á heimili
sínu í Gautaborg
22. október sl. For-
eldrar hans eru
Eva, f. 23.12. 1921,
og Olof Larsson, f.
3.8. 1921. Systkini
hans eru Agneta,
Richard og Maria.
Lars kvæntist 24.
júlí 1971 Ingibjörgu
Pálsdóttur, f. 25.2.
1951, leikskólakennara frá Hafn-
arfirði. Ingibjörg er dóttir Páls
Sæmundssonar, stórkaupmanns,
f. 15.9. 1912, d. 4.10. 1983, og Ey-
gerðar Björnsdóttur, f. 28.7.
1918. Börn þeirra eru: 1)
Katarina, f. 12.6. 1972, hennar
maður er Mattias
Andersson og eiga
þau soninn Eric, f.
15.4. 2003. 2)
Mickael, f. 20.4.
1979, og á hann
dótturina Emblu
Sögu, f. 4.5. 2003.
Móðir hennar er
Alexandra Dolk.
Lars var mennt-
aður tæknifræð-
ingur í landmæl-
ingum. Hann vann
hjá nokkrum
sænskum bygging-
arfyrirtækjum svo sem Skanska.
Síðustu árin vann hann við eigið
fyrirtæki sem aðstoðaði fatlaða
einstaklinga.
Útför Lars verður gerð frá
Dómkirkjunni í Gautaborg í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Lars Gunnar, mágur minn og vin-
ur, kvaddi þennan heim sunnudag-
inn 22. nóvember sl. Öll vissum við
að hverju stefndi, en það er sárt að
kveðja kæran vin og samferða-
mann, en erfiðast þeim sem næst
standa.
Lars kvæntist systur minni, Ingi-
björgu, og var brúðkaupsferðin far-
in með okkur Guðjóni í Landmanna-
laugar. Allt frá þessari fyrstu
kynningu af landinu hafði Lars
strax mikinn áhuga á Íslandi og öllu
því sem íslenskt er. Alltaf gerði
hann sér far um að skilja og tala ís-
lensku.
Ég og fjölskylda mín kynntumst
Lars vel þegar hann og Ingibjörg
opnuðu heimili sitt fyrir okkur vet-
urlangt, þegar Guðjón var við fram-
haldsnám í Háskólanum í Gauta-
borg haustið 1979. Brynhildur
dóttir okkar og Katarína fylgdust
þá að í skóla. Þetta var skemmti-
legur tími fyrir okkur öll.
Lars var mikill félagshyggjumað-
ur og trúnaðarmaður á sínum
vinnustað og fylgdist vel með rétt-
indamálum launamanna. Þau hjón-
in, Lars og Ingibjörg, létu sér einn-
ig annt um velferð annarra í
samfélaginu og voru stuðningsfjöl-
skylda drengs með Down’s heil-
kenni í nokkur ár.
Fyrir nokkrum árum stofnaði
Lars ásamt börnum sínum þjón-
ustufyrirtækið „Lars Service“. Til-
gangur félagsins var að þjóna fötl-
uðum einstaklingum á heimilum
þeirra. Starfsemi þess var nokkuð
sérstök á íslenskan mælikvarða, en
fyrirtækið gegndi þjónustu, sem
oftast er í höndum ríkis eða sveitar-
félaga. Þarna er Lars vel lýst, hann
hafði innsýn í umhverfi þeirra sem
minna mega sín og hann stofnaði
fyrirtæki til þess að hjálpa þeim.
Lars var opinn fyrir nýjungum og
tileinkaði sér nýja tækni. Hann sótti
sér kunnáttu og upplýsingar alls
staðar og safnaði saman bæklingum
og blöðum. Þetta var fyrir tíma tölv-
unnar, en það hindraði hann ekki í
að ná í upplýsingar um ótrúlegustu
hluti. Lars var ætíð mikill græju-
karl og það átti vel við hann að aka í
rafknúnum hjólastól um Gautaborg
þegar kraftar hans fóru þverrandi,
með Ingibjörgu á hlaupum til þess
að fylgja honum eftir.
Fyrir nokkrum árum síðan fest-
um við systkinin ásamt móður okk-
ar kaup á sumarhúsi í Þingvalla-
sveit, þangað komu Ingibjörg og
Lars á hverju sumri með fjölskyldu
og vinum. Lars fann sér alltaf ein-
hver verkefni og naut þess að vera í
íslenskri náttúru og bjóða til sín
gestum. Honum var það mikilvægt
að komast í sumarbústaðinn við
Þingvallavatn sl. sumar þótt veik-
indin hafi náð undirtökum. Hann
náði að kveðja landið sem honum
þótti alltaf gott að heimsækja.
Lars var mikill fjölskyldumaður
og börnin og barnabörnin, Eric og
Embla Saga, áttu hug hans allan
fram að því síðasta og er þeirra
missir mikill.
Við Guðjón þökkum samfylgdina
og þá sérstaklega fyrir ógleyman-
legar stundir í Gautaborg nú í sum-
ar.
Elsku Ingibjörg, Katarina,
Matthias, Eric, Mickael og Embla
Saga, ykkar missir er mestur, en
við eigum öll minningar um góðan
dreng, mikinn mannvin, glaðan og
góðan afa.
Ég bið góðan Guð að vera með
ykkur og styrkja á þessum erfiðu
tímum, en minningin um stóran,
góðan Lars mun lifa.
Margrét Pálsdóttir.
Í dag kveðjum við Lars Gunnar
Olofsson, mág okkar og svila. Hann
lést á heimili sínu í Gautaborg þann
22. október sl. eftir erfið veikindi
undanfarna mánuði.
Á þessari stundu er okkur efst í
huga þakklæti fyrir að hafa átt vin-
áttu og elsku þessa manns öll árin
sem hann hefur verið í fjölskyldu
okkar. Þau Ingibjörg kynntust ung
í Svíþjóð og hafa síðan gengið veg-
inn saman; alltaf jákvæð, alltaf
hress, alltaf ástfangin, alltaf bestu
vinir, alltaf bestu foreldrar og síðast
en ekki síst bestu afi og amma sem
hugsast getur.
Það eru forréttindi að fá að um-
gangast fólk eins og þau. Það hefur
alltaf verið okkur fjölskyldunni sér-
stakt tilhlökkunarefni að heim-
sækja þau til Svíþjóðar eða fá þau í
heimsókn til Íslands. Það er alltaf
líf og fjör, litið á börnin sem jafn-
ingja og allt gert til að gera dvölina
sem ánægjulegasta. Þetta kunna
börnin okkar að meta og hafa Lars
og Ingibjörg alltaf átt sérstakan
stað í hjörtum þeirra.
Lars elskaði Ísland og við nutum
góðs af því að fá þau oft í heimsókn.
Sumarbústaður fjölskyldunnar á
Þingvöllum var hans Paradís og þar
leið honum best í faðmi fjölskyld-
unnar.
Það er þyngra en tárum taki að fá
ekki að njóta nærveru hans lengur
og að hann skuli vera hrifinn burt
frá Ingibjörgu, börnunum, litlu
barnabörnunum, foreldrum, systk-
inum, fjölskyldu og vinum svo alltof
fljótt.
En minningarnar eru allar góðar
og þær verða ekki frá okkur teknar.
Það er dýrmæt perla í okkar
minningasjóði að hafa fengið Lars
og Ingibjörgu í heimsókn til okkar
til Kaupmannahafnar, helgina áður
en hann lést, og eiga með þeim ynd-
islega daga. Fyrir það verðum við
ævinlega þakklát.
Með trega kveðjum við og börnin
okkar einn af okkar allra bestu vin-
um og biðjum guð að gefa elsku
Ingibjörgu okkar, Katarinu, Mikael
og fjölskyldunni allri styrk til að
takast á við lífið án hans.
Takk fyrir allt.
Páll og Sigrún.
Lars Gunnar
Olofsson
✝ Karl Guðmunds-son fæddist á
Ísafirði 10. septem-
ber 1931. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Ási 21. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Karls-
son, f. 22. nóv. 1908,
d. 25. des. 1983, og
Anna María Bald-
vinsdóttir, f. 22. jan.
1909, d. 17. okt.
1993. Bróðir Karls
er Ragnar Baldvin,
f. 5. ágúst 1936. Systkini Karls
samfeðra eru: Elín, f. 12. sept.
1945, Geir og Gylfi, f. 15.mars
1948, og Magnús, f. 25. mars
1947.
Karl kvæntist árið 1951 Guð-
rúnu Sigurðardóttur, f. 4. ágúst
1928. Þau skildu. Börn þeirra
eru: Guðrún Karlsdóttir, f. 28.
mars 1952, maki Jón Snædal,
Guðmundur Karlsson, f. 1. júlí
1957, maki Lynn Karlsson, Sig-
urður Karlsson, f. 31. okt. 1959,
maki Gunnhildur Gísladóttir.
Karl kvæntist árið 1961 Sigríði
Jóhannesdóttur, f. 8. júní 1939, d.
18. sept. 2005. Þau skildu. Börn
þeirra eru: Jóhannes Karlsson, f.
25. feb. 1961, Anna
María Karlsdóttir, f.
2. maí 1962, maki
Friðrik Þór Frið-
riksson. Karl átti
tólf barnabörn. Karl
kvæntist árið 1973
Jónu Sigurjóns-
dóttur, f. 19. feb.
1933. Þau skildu.
Börn Jónu eru:
Anna Björnsdóttir,
f. 4. júlí 1954, maki
Halldór Guðmunds-
son, Björn Brynj-
ólfur Björnsson, f.
2. ágúst 1956, maki Hrefna Har-
aldsdóttir, Sverrir Björnsson, f.
13. mars 1958, maki Áslaug Harð-
ardóttir, Helga Hilmarsdóttir, f.
3. feb. 1964 , maki Hörður Valtýs-
son.
Karl tók farmannapróf frá
Stýrimannaskólanum í Reykjavík
13. maí 1954. Karl starfaði við
kennslu og sem skipstjórn-
armaður á íslenskum og útlend-
um farskipum og hjá Landhelg-
isgæslunni. Seinustu árin bjó Karl
í Hveragerði á Dvalarheimilinu
Ási.
Útför Karls fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin kl. 13.
Tengdafaðir minn, Karl Guð-
mundsson, Kalli, var fæddur á Ísa-
firði, sonur hjónanna Önnu Maríu
Baldvinsdóttur, húsfreyju og síðar
verslunarkonu og Guðmundar
Karlssonar kaupmanns. Þau skildu
er Kalli var sex ára og fluttust þá
mæðginin ásamt yngri bróður hans,
Ragnari, til Reykjavíkur. Þeir bræð-
ur ólust þar upp á heimili móður
sinnar, ömmu og þriggja móður-
systra og einnig ólst þar upp frænka
þeirra, Ragnheiður. Kalli var bráð-
gert barn, greindur og allra hugljúfi.
Hann lauk námi frá Stýrimannaskól-
anum og sjómennska og kennsla
henni tengd varð síðan ævistarf
hans. Hann reyndi margt fyrir sér á
því sviði, kenndi í Stýrimannaskól-
anum, var stýrimaður á erlendum
farskipum sem íslenskum og sigldi
m.a. á stærstu olíufrökturum. Síð-
ustu starfsárin var hann stýrimaður
hjá Landhelgisgæslunni.
Í einkalífinu gekk á ýmsu. Hann
stofnaði til hjúskapar ungur, aðeins
tvítugur að aldri. Honum auðnaðist
ekki að standa undir þeirri ábyrgð
sem stækkandi fjölskylda krafðist
og skildi eftir átta ára hjúskap.
Börnin urðu þrjú. Næsta hjónaband
varði í fjögur ár og þar urðu börnin
tvö en síðasta hjónaband varði í tíu
ár. Það hjónaband var barnlaust en
stjúpbörnin voru fjögur. Óregla setti
mark sitt á einkalíf hans lengst af en
síðustu árin náði hann betri tökum á
lífi sínu. Þótt hann hefði ekki getað
staðið undir ábyrgð sem fjölskyldu-
faðir náði hann samt góðu sambandi
við börn sín þegar á ævina leið og
samskiptin síðustu tvo áratugina
urðu töluverð.
Kalli var myndarlegur á velli og
bauð af sér góðan þokka. Hann var
ætíð bjartsýnn og þótt aðstæður
hans væru misjafnar sá hann alltaf
birtu framundan. Hann var laghent-
ur og eftir að hann fór á eftirlaun tók
hann að sér að ramma inn myndir og
sóttu margir til hans í því skyni.
Hann hafði alla tíð áhuga á þjóð-
málum. Það var auðvelt að rökræða
við hann því hann gat séð ýmsa fleti
á umræðuefninu og virti skoðanir
annarra. Hann var góður sögumaður
og átti í farteskinu margar skemmti-
legar sögur af samtímamönnum sín-
um. Við kynntumst ekki fyrr en
hann var kominn undir sextugt og
sjólag lífsins farið að róast en hann
var auðveldur í viðkynningu og afar
þægilegur og fyrir það vil ég þakka.
Fyrir nokkrum árum stóð hann
einu sinni sem oftar á krossgötum í
lífinu. Hann missti húsnæðið sem
hann hafði austur í Ölfusi og átti
ekki í mörg hús að venda. Heilsan
var farin að bresta, búinn að fá
kransæðastíflu og önnur einkenni
æðakölkunar. Þá sótti hann til Áss í
Hveragerði og varð það hans lán.
Þar fékk hann herbergi og honum
leið vel í því samfélagi. Þegar hann
fékk alvarlegt heilablóðfall í kjölfar
krabbameinsaðgerðar fékk hann
pláss á hjúkrunardeildinni á Ási að
lokinni endurhæfingu og þar dvaldi
hann síðustu tvö árin. Fötlun hans
var mjög mikil eftir þetta áfall og
þurfti hann því alveg að reiða sig á
aðstoð annarra. Hann var mjög
þakklátur fyrir þá aðstoð og lét það
oft í ljós við okkur. Þegar við sóttum
hann heim á 75 ára afmælinu var
ljóst að kraftar hans voru að þverra
og hann varð allur liðlega mánuði
síðar.
Jón Snædal.
Er nóttin lægir stormsins þunga þyt
og þreyttir hvílast eftir dagsins strit,
er eins og lífið breyti allt um blæ
og borgin fái annan svip og lit.
(Davíð Stefánsson)
Hann afi Kalli er dáinn. Það er
mjög skrýtið og við erum sorgmædd
en kannski ættum við líka að vera
dálítið glöð því afi Kalli var búinn að
vera veikur lengi. Síðustu ár gat
hann ekki komið til okkar í heim-
sókn, eins og hann var vanur að
gera, og heldur ekki hringt til að
heyra hvernig við hefðum það. Við
höfum saknað þess að hafa hann
ekki með okkur á jóladag á „litlu jól-
unum“ okkar. Við munum halda
áfram að sakna þess að hann sé ekki
með okkur en samt er gott að vita til
þess að uppi hjá Guði sé hann aftur
orðinn hress og kátur.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Hvíldu í friði elsku afi okkar.
Lára, Jökull og Jóhann
Sigurðarbörn.
Karl GuðmundssonIngibjörg var einstök fjölskyldu-kona sem bar mikla umhyggju fyrir
fjölskyldu sinni, það duldist engum
sem til hennar þekkti. Við vottum
eiginmanni hennar, börnum, barna-
börnum og fjölskyldunni allri inni-
lega samúð og biðjum Guð að blessa
þau og hugga. KFUM og KFUK
kveðja kæra félagssystur og sam-
starfskonu og biðja Guð að blessa
minningu hennar.
F.h. stjórnar KFUM og KFUK á
Íslandi og vinnufélaga á Holtavegi.
Kristín Sverrisdóttir og
Gyða Karlsdóttir.
Við viljum kveðja vinkonu okkar
og starfskraft til margra ára. Ég
kynntist Ingibjörgu í lok árs 1972
þegar hún byrjaði sem starfskraftur
hjá Gleraugnamiðstöðinni og má
segja að hún hafi aldrei hætt. Þó hún
hafi hætt afgreiðslustörfum þá
sinnti hún tilfallandi störfum allt til
dauðadags.
Ingibjörg var góð vinkona og allt-
af hægt að leita til hennar ef vanda-
mál skutu upp kollinum – betri konu
hef ég ekki kynnst um ævina svo að
missir Sævars er mikill og barna og
barnabarna þeirra.
Á árinu hafa tvær eðalkonur látist
sem sinntu afgreiðslustörfum hjá
Gleraugnamiðstöðinni og lýt ég
höfði í þakklætisskyni fyrir að hafa
kynnst þeim.
Elsku Sævar og fjölskylda, missir
ykkar er mikill og við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð. Megi minning
hennar lifa.
Gunnar, Ásta og fjölskylda.
Aftur hefur maðurinn með ljáinn
verið á ferð og hoggið skarð í sam-
rýndan skólasystkinahóp sem út-
skrifaðist frá Gagnfræðaskóla Rétt-
arholts vorið 1966.
Að þessu sinni tók hann Ingi-
björgu Gests með sér.
Já, hún varð að láta í minni pok-
ann, þessi hvunndagshetja okkar,
eftir langa og stranga baráttu við
erfiðan sjúkdóm þar sem hún trúði
því og treysti fram á síðustu stundu
að með hjálp síns góða Guðs fengi
hún að lifa lengur.
Það er sárt að sjá á eftir félögun-
um hverfa en minningarnar lifa.
Við munum Ingibjörgu úr skóla
sem ljúfa, þægilega og hægláta
stelpu sem lét aldrei fara mikið fyrir
sér. Seinna, þegar við fullorðnuð-
umst, börnin voru vaxin úr grasi og
samverustundir okkar bekkjarsystr-
anna urðu aftur fleiri og reglulegri,
komu kostir hennar æ betur í ljós.
Hún hafði góða frásagnarhæfileika
og bjó yfir ríkulegu skopskyni, hafði
lag á að skoða sjálfa sig og aðra í
gamansömum spegli. Það var gott
að vera nálægt henni.
Þegar hún greindist með krabba-
mein kom styrkur hennar best í ljós.
Við dáðumst að trú hennar og von
og kærleiksríkri umhyggju fyrir
fjölskyldunni sinni. Hún var sterk
kona, sem tókst með miklu æðru-
leysi á við sjúkdóminn sem nú hefur
lagt hana að velli.
Þegar við héldum upp á 40 ára
gagnfræðingsafmælið okkar í vor
var Ingibjörg þar. Hún var kát og
bjartsýn að venju. Sú minning er
okkur hugleikin í dag.
Vertu ekki grátin við gröfina mína góða,
ég sef ekki þar.
Ég er leikandi ljúfum vindum, ég leiftra
sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold og
fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt, ég er
vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil og alstirndur
himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér – gáðu – ég dó ei
– ég lifi í þér.
(Höf. og þýð. ók.)
Við þökkum Ingibjörgu sam-
veruna og geymum í hjarta okkar
orð hennar: Stelpur mínar, við verð-
um að muna að þegar erfiðleikar
steðja að þá kemur trúin okkur ekki
framhjá vandanum, trúin leiðir okk-
ur í gegnum vandann.
Við vottum eiginmanni hennar,
börnum, föður og öðrum aðstand-
endum okkar dýpstu samúð.
Bekkjarsystur í 4. B
í Réttarholtsskóla.