Morgunblaðið - 03.11.2006, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður Snæ-björnsson fædd-
ist 23. apríl 1934 að
Hólshúsum í Eyja-
fjarðarsveit. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á
Akureyri fimmtu-
daginn 26. október
sl.
Foreldrar hans
voru Snæbjörn Sig-
urðsson, f. 22.
ágúst 1908, d. 17
nóvember 1991, og
Pálína Jónsdóttir,
f. 4. apríl 1907, d. 21 mars 1982.
Þau bjuggu á Grund í Eyjafjarð-
arsveit.
Systkini Sigurðar eru: Hólm-
fríður, f.1936; Sighvatur, f. 1938;
Jón Torfi, f. 1941; Ormar, f. 1945;
Sturla, f. 1945.
Sigurður ólst upp í foreldra-
húsum í Hólshúsum í Hrafnagils-
hreppi í Eyjafirði allt þar til for-
eldrar hans kaupa hálfa jörðina
Grund í sömu sveit og fjölskyldan
flyst þangað árið 1948.
Sigurður fór í skóla að Laug-
um í Þingeyjarsýslu og stundaði
þar nám við smíðadeild í tvo vet-
ur. Að því loknu, eða vorið 1954,
fór Sigurður til Bandaríkjanna
og dvaldi á búgarði í New York-
fylki í eitt ár.
Sigurður kvæntist Rósu Árna-
dóttur 23. apríl 1955. Rósa fædd-
ist 11. desember 1929 að Jódísar-
úar 1965. Börn þeirra eru: Axel
Ingi, f. 1989, og Rósa f. 1992. e)
Ingólfur, f. 15.október 1965.
Maki hans er Bryndís Lúðvíks-
dóttir, f. 18.september 1965. f)
Elín Kristbjörg, f. 6. júlí 1967.
Maki hennar er Hafþór Hreiðars-
son, f. 29. júní 1963. Dætur
þeirra eru Halla Marín, f. 1988,
Heiðdís, f. 1994, og Lea Hrund, f.
2002. g) Margrét, f. 13. desember
1968. Fyrri maki hennar var Jó-
hann Valur Ævarsson, f. 4. sept-
ember 1968, barn: Helga, f. 1994.
Seinni maki hennar er Eiríkur
Baldur Hreiðarsson, f. 19. febr-
úar 1942, látinn 4. mars 2003.
Synir þeirra eru: Aron, f. 2001,
og Eiríkur Anton f. 2003. h) Pál-
ína Stefanía, f. 2. janúar 1973.
Maki hennar er Freyr Að-
algeirsson, f. 17. apríl 1971. Börn
þeirra eru: Sara, f. 1999, og
Óðinn Arnar, f. 2004.
Sigurður og Rósa hófu þau bú-
skap á Grund hjá foreldrum Sig-
urðar. Bústofn þeirra var 25
gimbrar, sem voru brúðargjöf
frá Snæbirni og Pálínu, og 12
kýr. Vorið 1956 flytja þau Sig-
urður og Rósa að Jódísarstöðum í
Öngulsstaðarhreppi og fengu ¼
jarðarinnar, hlut Elínar tengda-
móður Sigurðar, og byggðu ný-
býlið Höskuldsstaði.
Sigurður og Rósa fluttu í Hösk-
uldsstaði vorið 1956 ásamt Snjó-
laugu elsta barni þeirra og Elínu
móður Rósu og hafa búið þar síð-
an. Sigurður var alla tíð mikill
áhugamaður um íslenska hestinn
og kunnur hrossaræktandi.
Útför Sigurðar er gerð frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30. Jarðsett verð-
ur að Munkaþverá.
stöðum í Eyja-
fjarðarsveit.
Foreldrar hennar
voru Elín Kristjáns-
dóttir frá Jódísar-
stöðum í Önguls-
staðarhreppi, fædd
8. september, 1899
látin 25 júlí 1983, og
Árni Friðriksson frá
Brekku í Önguls-
staðarhreppi, fædd-
ur 17. júlí 1902, lát-
inn 14. janúar 1993.
Börn Sigurðar og
Rósu eru: a) Snjó-
laug, f. 7. ágúst 1956. Maki henn-
ar er Matthías Henriksen, f. 26.
mars 1955. Börn þeirra eru Rósa,
f. 1975, og Sigurður Steinn, f.
1985. Sonur Rósu er Guðbjörn, f.
1997. b) Rósa Sigríður, f. 14. júlí
1957, látin 13. september 1957. c)
Snæbjörn, f. 11. október 1958.
Fyrri maki hans var Auður Árna-
dóttir, f. 7.desember 1957. Börn
þeirra eru: Kolbrún, f. 1974,
maki hennar er Hlynur Kristins-
son, f. 1971, börn þeirra eru:
Auðunn Freyr, f. 1997, og Andr-
ea Björg, f. 2004. Steinunn, f.
1980, og Sigurður f. 1987. Seinni
kona Snæbjarnar er Elva Sigurð-
ardóttir, f. 8.maí 1960. Hennar
börn eru: Sigríður Elísabet, f.
1986, Ingi Þór, f. 1987, og Atli
Ágúst, f. 1993. d) Árni, f. 22. nóv-
ember 1959, maki hans er Hrefna
Laufey Ingólfsdóttir, f. 10. jan-
Þó ég sé bóndi og byggðin rýr
og búið fremur lítið.
Þá gleðin aldrei frá mér flýr.
Þér finnst það máske skrýtið.
Og þó ég stríði og stafi einn
og stundum meira en skyldi
þá öfunda ég ekki neinn,
við engan skipta vildi.
Ég uni sæll við eigin hjörð
er engum flokki bundinn.
Og engin stétt um alla jörð
Er enn þá betri fundin.
(María Brynjólfsdóttir.
Sigurður Júl. Jóhannesson.)
Þetta ljóðabrot á vel við þegar ég
minnist Sigurðar tengdaföður míns,
ég kynntist Sigga og Rósu fyrst fyr-
ir rúmum 5 árum þegar ég kom á
heimili þeirra með Snæbirni.
Mér var strax tekið opnum örm-
um og hef alla tíð verið velkomin
inn á Höskuldsstaði, þar er sam-
komustaður fjölskyldunnar. Siggi
var alla tíð hann sjálfur, hann var
mikill karakter og manni þótti vænt
um hann frá fyrstu kynnum. Hann
var mikill húmoristi og afar ljúfur
maður. Við urðum strax miklir vinir
þó svo að við hefðum ólík sjónarmið
í byrjun.
Hann var eins og margir vita all-
ur í hestunum og fljótlega kviknaði
áhuginn hjá mér. Þá hann tók ekki
annað í mál en að ég fengi hest og
lærði strax að ríða út. Þetta varð
svo að okkar aðalumræðuefni, hann
gat endalaust frætt mig um hest-
ana. Ég var algjör byrjandi og
ákvað því að kaupa mér barnvænan
hest til að byrja á, hann fylgdist ná-
ið með þeirri framkvæmd og átti
endalaus skot á mig sem vöktu oft-
ast meiri lukku hjá Snæbirni og
börnum mínum en mér.
Þegar við hjónin ákváðum að búa
í bústaðnum okkar með börnunum
mínum á meðan við byggðum okkur
hús hér á Akureyri kom gamli iðu-
lega yfir til okkar á Gamla Rauð og
þandi Hi-luxinn vel eða þangað til
einhver kom út og tók við skilaboð-
unum: Það er kominn matur, en sú
hefð ríkir á Höskuldsstöðum að allir
komi í graut í hádeginu á laugar-
dögum, þá er oft margt um mann-
inn og mikið gaman. Svo kom hann
færandi hendi á sunnudagsmorgn-
um og keyrði bollur niður á Ása,
næst til okkar í litla húsið og keyrði
svo yfir túnið.
En á bak við flesta menn eru góð-
ar konur og því láni átti Siggi að
fagna. Rósa stóð eins og klettur við
hlið hans, bæði í veikindunum og í
hinu daglega lífi. Það þarf ekki að
þekkja fólk í langan tíma til að sjá
hvernig mann það hefur að geyma
og því var ég ekki lengi að sjá
hversu mikið ljúfmenni þú varst,
Siggi minn.
Elsku Rósa mín og fjölskylda,
sorg ykkar og söknuður er mikill
við fráfall Sigurðar. Ég sendi ykkur
öllum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur, blessuð sé minning öðling-
sins Sigurðar Snæbjörnssonar.
Þín tengdadóttir,
Elva.
Í dag er til moldar borinn vinur
minn og velgjörðamaður Sigurður
Snæbjörnsson, bóndi á Höskulds-
stöðum. Hjá Sigga og Rósu konu
hans átti ég tvö sumur á unglings-
og þroskaárum mínum. Að Hösk-
uldsstöðum kom ég með öllu ókunn
heimilisfólkinu til að aðstoða við
heimilisstörf og barnagæslu. Ég
kom seinni part dags síðla í maí og
fyrsta kvöldið var mér vísað til
rúms í norðurherberginu, uppi á
efri hæðinni og mér er mjög minn-
isstætt útsýnið út Eyjafjörðinn í
kvöldsólinni. Síðan þá hefur mig
langað að byggja mér hús á Hösk-
uldsstaðatorfunni með þessu ynd-
islega útsýni. Höfðum við Siggi
bæði gaman af þeim vangaveltum
og skiptumst á að minna hvort ann-
að á frátekna lóð. Það er gott að
eiga sér drauma um góðan stað.
Engin vinnuharka tíðkaðist á
Höskuldsstöðum en það merkir þó
ekki að lítið hafi verið unnið, þvert á
móti. Það eru margar aðferðir við
að stjórna og mér féll vel jákvætt
fordæmi Höskuldsstaðahjónanna.
Aðeins einu sinni minnist ég þess að
Siggi hækkaði róminn við okkur
krakkana og þá beindi hann orðum
sínum til sinna eigin barna, en ég
vissi auðvitað að við áttum ádrep-
una öll skilið. Sjálf unnu þau Siggi
og Rósa myrkranna á milli enda
heimilið stórt og búskapurinn stór í
sniðum.
Höskuldsstaðabúið stóð með
miklum blóma þegar ég var þar,
fyrir tíma niðurskurðar og kvóta.
Þessi tvö sumur sem ég var á Hösk-
uldsstöðum voru um fimmtán
manns fast í heimili og næturgestir
nánast hverja nótt, fleiri eða færri.
Þar við bættist daglegur gestagang-
ur. Siggi og Rósa drógu að sér fólk
og enginn sem kom í hlað á Hösk-
uldsstöðum mátti fara þaðan án
þess að koma inn og þiggja veit-
ingar. Og veitingarnar voru ekki af
verri endanum, það þekkja allir sem
þeirra nutu. Slík gestrisni og mynd-
arskapur, sem ávallt hefur einkennt
heimilið á Höskuldsstöðum, verður
ekki til af sjálfu sér. Það krefst
meðal annars mikillar vinnu að
standa undir slíkri rausn og þegar
við bætist óendanleg greiðvikni
þeirra hjóna sem margir nutu, verð-
ur ekki hjá því komist að undrast
hvernig þetta var hægt.
Vinur minn sem var í sveit á ná-
lægum bæ í Öngulsstaðahreppnum
sagði mér nýlega sögu sem lýsir vel
þeim Höskuldsstaðahjónum.
Drukkinn maður kom heim á þenn-
an bæ og sagðist svo frá að hann
hefði ætlað heim að Höskuldsstöð-
um, en hefði staldrað við í heimreið-
inni og sagt við sjálfan sig: „Nei,
heim að Höskuldsstöðum vil ég ekki
koma í þessu ástandi, þar býr gott
fólk!“
Siggi var einhver greiðviknasti
maður sem ég hef kynnst og naut
ég þess oft og í mörgu og ég veit að
margir hafa sömu sögu að segja af
kynnum sínum við hann. Og víst er
að honum féll betur að vera veitandi
en þiggjandi. Ég er afar þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast
Sigga, ég sóttist eftir félagsskap við
hann alla tíð og ég mun sakna hans
mikið. Síðustu ár voru Sigga mínum
erfið af heilsufarsástæðum og lík-
lega varð hann nú hvíldinni feginn.
Ég votta Rósu og börnum þeirra
Sigga, svo og öllu því góða fólki sem
nú á um sárt að binda, mína dýpstu
samúð.
Anna Þorbjörg Ingólfsdóttir.
Það hefur vart nokkrum, sem til
þekktu, komið alveg á óvart að
heyra af andláti Sigga á Höskulds-
stöðum á dögunum, enda hafði
hann, blessaður kallinn, ekki gengið
heill til skógar um langa hríð. Og
svo fór með mig þegar mamma
hringdi í mig suður í lönd að segja
mér að nú væru blikur á lofti, og svo
aftur til að láta mig vita að hann
væri allur.
En nú hvarflar hugurinn um
stund aftur í tímann til eldri daga
og sælli tíðar. Það var nefnilega alla
tíð ljúft og þægilegt heim að sækja
Sigga og Rósu að rausnargarði
þeirra við þjóðbrautina norður þar í
Eyjafirðinum. Á stundum þótti
manni engu líkara en þau hjón
rækju ferðaþjónustu, slíkur var
gestagangurinn þar. Ætíð var Siggi
höfðingi og öðlingur í viðmóti sínu
öllu og hvers manns hugljúfi. Hann
vildi hvers manns götu greiða, og
fór enginn bónleiður þaðan ef öðru
varð við komið. Hann var og barn-
góður, enda hafði hann æfinguna.
Hann vann ekki aðeins sínu búi á
sinni tíð og gerði garðinn frægan
með kjarnakonu sér við hlið, heldur
var hamarinn tíðum á lofti um allar
sveitir, enda maðurinn frábær smið-
ur, ósérhlífinn, bóngóður og vinsæll.
Það var gott að eiga Sigga að, því
það var kall sem kunni ýmislegt fyr-
ir sér. Hann var hagur vel í hönd-
um. Siggi hafði góðan sanns fyrir
húmor og sá alla jafna í gegnum
stríðnina, sem ég beitti hann stund-
um af stráksskap mínum, því bæði
þótti mér hann allsérstæður af at-
gervi sínu og athöfnum og svo var
mér hlýtt til hans. Ég gat svolítið
hermt eftir honum og töktunum
hans og sjálfur var hann góð eft-
irherma svo menn höfðu gaman af.
Siggi hafði það sem kallað er
sterkan karakter. Persónuleiki hans
er mér að vonum ákaflega minn-
isstæður. Hin ljúfa lund hans og
góða geð eru mér hvað minnisstæð-
ust. Og þó var hann þjakaður, alla
tíð frá því ég kynntist honum, af
meiðslum sem hann hlaut við sveita-
störfin ungur drengur.
Siggi var svo mikið góðmenni og
ljúfmenni að manni gat ekki annað
en líkað vel við hann. Hann var einn
af þessum mönnum, sem vita nánast
ekkert af sjálfum sér prívat og per-
sónulega, en aðeins lifa fyrir landið
sitt og fólkið sitt. Hestarnir voru
hans ær og kýr og var hann þá tíð-
um á hrossaþingum austur og vest-
ur, norður og suður. Þá kom hann
stundum við hjá okkur vestur í
Skagafirði. Hann var oft búinn að
rétta okkur hjálparhönd í kotinu.
Sjálfur naut hann alla tíð styrkra
krafta konu sinnar og dugnaðar og
var hún honum það í mörgu sem
hann var mörgum öðrum meðan
hans krafta naut.
Með þessum fáu minningarorðum
um góðan dreng langar mig og fólk-
ið mitt að senda samúðarkveðjur
Rósu og fjölmennri fjölskyldu
þeirra hjóna og einnig systkinum
Sigga.
Ólafur Jónsson.
Í dag kveðjum við heiðursmann-
inn Sigurð Snæbjörnsson, eða Sigga
á Höskuldsstöðum, eins og hann var
alltaf kallaður. Það var mikið gæfu-
spor í okkar lífi þegar við kynnt-
umst Sigurði fyrir 35 árum síðan.
Þá bjuggum við á Akureyri og
stunduðum okkar hestamennsku
þar. Fljótlega eftir að við kynnt-
umst honum byrjaði Ragnar að
temja og sýna hross frá Höskulds-
stöðum og má segja að það hafi ver-
ið upphaf af langri vináttu og far-
sælu samstarfi allt fram á þennan
dag. Hann var glöggur hrossarækt-
andi, hafði ákveðnar skoðanir og
fylgdist vel með enda varð hann far-
sæll í ræktuninni. Það hefur haft
mikla þýðingu fyrir okkur sem
hrossaræktendur að hafa átt svona
gott samstarf við hann. Það hallaði
aldrei á með okkur á neinn hátt í öll
þessi ár, þó svo að hann hikaði ekki
við að láta skoðanir sínar í ljós,
enda var hann einstakt ljúfmenni.
Þegar við bjuggum á Akureyri
fórum við oftar en ekki ríðandi í
Höskuldsstaði þar sem beið okkar
fullt borð af veitingum. Enda voru
þau hjónin samstillt um það að taka
vel á móti gestum. Okkur þótti allt-
af notalegt að koma í Höskuldsstaði
og oft á tíðum var þétt setið við
borðið á þeim bænum og rætt um
hross og hrossarækt.
Sigurður sýndi okkur og allri fjöl-
skyldu okkar mikinn hlýhug og
notaleg heit, alltaf tilbúinn að hjálpa
til með hestana og annað ef á þurfti
að halda. Börnin okkar voru öll
mjög hænd af Sigurði og litu hálf-
partinn á hann sem afa því hann gaf
sér alltaf tíma til að spjalla við þau
um skólann og hestana sem þau
áttu eða voru með í notkun.
Seinna fluttum við fram í Hól og
urðum við því nágrannar Sigurðar.
Sigurður var tíður gestur á heimili
okkar hjóna, hann kom jafnan með
bros á vör, hafði gaman af góðum
sögum og alltaf var stutt í hárfínu
glettnina sem einkenndi Sigga.
Margs er að minnast um Sigurð
en erfitt að koma því öllu á blað, en
eitt er víst að við munum sakna
þess að Sigurður muni ekki seilast
upp hólinn á gamla rauð og að eld-
húsglugganum og athuga hvort ein-
hver væri heima, því það gerði hann
svo oft.
Að lokum viljum við þakka Sig-
urði fyrir allar þær samverustundir
sem við áttum og um leið vottum við
Rósu og fjölskyldu, okkar dýpstu
samúð.
Ragnar Ingólfsson og
Elísabet Skarphéðinsdóttir og
fjölskylda.
Hann Siggi okkar hefur kvatt
þennan heim. Hann er eflaust hvíld-
inni feginn. Við teljum það heiður
að hafa fengið að kynnast þessum
yndislega manni fyrir örfáum árum
og eiga með honum skemmtilegar
stundir.
Við geymum dýrmætar minning-
ar í hjarta okkar.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyrr.
(Matthías Jochumsson)
Elsku Rósa og fjölskylda, við
biðjum góðan Guð að styrkja ykkur
og leiða áfram á lífsins braut.
Sigurður og Elísabet,
Þórir, Rakel og börn.
Eldhúsborðið á Höskuldsstöðum
hefur misst mikið af sínum sjarma
eftir að Siggi er allur. Þetta er ef til
vill einkennilega að orði komist en
þeir sem hafa setið við þetta borð,
og þeir eru margir, vita eflaust allir
hvað ég er að tala um. Það var sama
á hvaða árstíma ég kom að Hösk-
uldsstöðum alltaf hitti ég þar vini
þeirra hjóna, Rósu og Sigga. Vin-
irnir komu víðs vegar af landinu.
Alltaf var pláss við borðið hve
margir sem komu óvænt í kaffi eða
mat. Mér er ekki grunlaust um að
jafnvel þótt veitingarnar hafi dregið
að þá hafi persónuleiki húsbóndans
vegið enn þyngra. Hann var spaug-
samur í meira lagi á sinn hægláta
hátt og svo lét hann sér annt um
samferðafólkið.
Ég kynntist Sigga haustið 1994
þegar við Rósa, konan hans, fórum
saman á Bakkafjörð. Þar deildum
við íbúð saman einn vetur og störf-
uðum við grunnskólann. Þegar
Rósa fór heim þá fór ég yfirleitt
með henni og Siggi tók mér eins og
einni úr fjölskyldunni. Þannig upp-
lifi ég þau líka. Mér finnst þau eins
og mín önnur fjölskylda. Enda þótt
við Rósa störfuðum aðeins einn vet-
ur saman þá hefur þessi vinskapur
haldist síðan. Hjálpsemi Sigga þeg-
ar ég flutti frá Bakkafirði er mér
ógleymanleg. Hann kom á „pik-
kupnum“ sínum og sótti það sem ég
gat ekki flutt á bílnum mínum og
geymdi dótið fyrir mig þar til ég var
tilbúin að taka það suður.
Siggi var ekki oft á ferðinni suð-
ur. Það var þá einna helst þegar að-
aláhugamál hans, hestarnir, áttu
hlut að máli sem Rósa gat fengið
hann með. Í einni eða tveimur þann-
ig ferðum gistu þau hjá mér í Bisk-
upstungum. Það var ekki bara gam-
an fyrir mig heldur einnig þá sem
með mér bjuggu í húsinu. Þótt Rósa
kæmi oftar þá spurðu þessir fyrrum
sambýlingar mínir æ síðan um þau
bæði. Rósa tók mynd af okkur
Sigga síðast þegar þau heimsóttu
mig. Vinkona mín spurði hvort Ro-
nald Regan væri með mér á mynd-
inni. Siggi hafði gaman af þegar ég
sagði honum frá þessu.
Það var alltaf gaman að tala við
Sigga og hann missti aldrei húm-
orinn enda þótt hann hafi lengi átt
við erfið veikindi að stríða. Auk þess
hafði hann að mínu mati þann mesta
kost sem nokkur maki getur óskað
sér. Hann treysti maka sínum og
hafði skilning á hennar þörf fyrir að
gefa af gæsku sinni til annarra.
Hennar vinir voru líka hans vinir.
Elsku Rósa og afkomendur, miss-
ir ykkar er mikill en það er líka gott
Sigurður
Snæbjörnsson