Morgunblaðið - 19.12.2006, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. DESEMBER 2006 37
✝
Ástkær eiginmaður minn og besti vinur, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐLAUGUR B. ARNALDSSON,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi fimmtu-
daginn 14. desember síðastliðinn.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn
20. desember kl. 13.00.
Blóm og kransar afþakkaðir. Þeim, sem vilja minn-
ast hans, er bent á Krabbameinsfélagið.
Karlotta Kristjánsdóttir,
Angantýr Björn Þórðarson,
Guðbjörg María Guðlaugsdóttir,
Kristján Elvar Guðlaugsson,
tengdabörn og barnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÁSTA GUÐRÍÐUR LÁRUSDÓTTIR,
lést á Sólvangi í Hafnarfirði sunnudaginn 17. des-
ember.
Útför hennar fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
fimmtudaginn 21. desember kl. 13.00.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki deildar 3
á Sólvangi fyrir einstaklega góða umönnun og hlýtt
viðmót.
Eyjólfur Einarsson,
Fríða Guðbjörg Eyjólfsdóttir, Guðmundur Þórðarson,
Ágúst Finnsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Faðir minn,
KARL HERMANN GUÐMUNDSSON
frá Barði,
Raufarhöfn,
lést á Heilbrigðisstofnun Þingeyinga, Húsavík, laugardaginn 16. desem-
ber. Útförin fer fram frá Raufarhafnarkirkju fimmtudaginn 28. desember
kl. 14:00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á líknarstofnanir.
Fyrir hönd systkina og annarra vandamanna,
Hörður Þór Karlsson.
unin var mikil um borð. Sumir voru
vanir „sveitamenn“, aðrir voru að fara
í fyrsta sinn að heiman. En við vorum
allir frekar mannalegir, því enginn
var maður með mönnum á þessum ár-
um nema hann færi í sveit. Fótbolta-
færni var fórnað fyrir ævintýraferð í
sveit.
Þegar Esjan lagði að á Þingeyri
skimaði ég spenntur eftir Guðbrandi,
eða Brandi í Hólum, eins og hann var
kallaður. Ég hafði séð hann nokkrum
sinnum áður hjá ömmu á Þingeyri og
þarna stóð hann á bryggjunni og var
að bíða eftir mér.
Ég fór þessa ferð með Esjunni fjór-
um sinnum og fjórum sinnum beið
Brandur eftir mér á bryggjunni.
Hann var fóstri minn í fjögur sumur í
Hólum.
Ég var aðeins ellefu ára þegar ég
fór fyrst í Hóla. En þrátt fyrir ungan
aldur treysti Brandur mér fyrir fjöl-
breyttum verkefnum. Hann treysti
mér meðal annars fyrir því að vera
mjólkurpóstur. Það starf var þá víð-
ast hvar aflagt, þannig að ég var lík-
lega með síðustu mjólkurpóstum á
landinu.
Á morgnana voru glerflöskur fyllt-
ar með mjólk og settar í ullarsokk,
sem síðan var komið fyrir á klifbera á
hestinum Létti. Flöskunum var raðað
eftir ákveðinni aðferð, þannig að klif-
berinn hallaðist ekki á aðra hliðina.
Síðan var farið sem leið lá til Þing-
eyrar með mjólkina, sem var um
fimm kílómetra leið. Þegar komið var
í þorpið hengdi ég flöskurnar á dyra-
húna viðskiptavinanna, eða húsmæð-
urnar tóku við þeim og buðu mér oft
upp á hressingu, t.d. mjólk og kleinu.
Þetta voru indælir dagar, nærri því
allir.
Einu sinni lenti ég í slysi. Drossía
úr Reykjavík ók á miklum hraða
framhjá okkur Létti. Hesturinn fæld-
ist og við ultum niður svonefnda
sneiðinga og alla leið niður í fjöru. Ég
hafði fest tauminn við dálkinn minn
þannig að ég gat ekki losað mig frá
hestinum og fylgdi ég því með í fall-
inu. Afleiðingin var skrámaður strák-
ur og blóðugur og mölbrotnar mjólk-
urflöskur í ullarsokkum, en Léttir
stóð upp ómeiddur. Ég tók þá ákvörð-
un að færa eigendum sokkana sína
með glerbrotunum í. Afleiðingin var
sú að strákur sá sitt óvænna, stökk
upp á hestinn og sló í. Nokkrar reiðar
húsmæður fylgdu í kjölfarið. Brandur
tók mér vel og gerði að sárum mínum
þegar heim var komið og ræddi at-
burðinn og kom því svo til skila til við-
skiptavinanna, sem voru óvenjulega
góðir við mig í næstu ferð.
Ég var mjólkurpóstur í þrjú sum-
ur. Ég vann einnig öll algeng sveita-
störf. Ég sló og hirti með Brandi.
Hann treysti mér til allra verka.
Hann kenndi mér að umgangast og
nota dráttarvél og heyvinnuvélar auk
þess að umgangast dýrin af virðingu.
Guðbrandur í Hólum var alltaf með
nýjustu tækin, þannig að hann var í
fararbroddi í sveitinni þegar tækni-
nýjungar voru annars vegar.
Árin mín í Hólum voru góð og
Brandur góður uppalandi. Hann
kenndi mér að horfa fram í tímann og
meta nýjungar. Hann kenndi mér
einnig að þolinmæði og að vandvirkni
borgar sig margfaldlega. Hjá honum
lærði ég einnig að meta fjölmiðla, því
þeir voru taldir merkilegir á þessum
bæ og talið nauðsynlegt að fylgjast
með landsmálum og heimsmálum.
Það var fylgst jafn vel með aflatölum
síldveiðibáta og nýjustu dægurlögun-
um og auðvitað veðrinu. Brandur
gerði það fram á síðasta dag, því að í
Hólum er veðurathugunarstöð.
Ég er Brandi þakklátur fyrir upp-
eldið og að miðla til mín víðsýni og
sjálfstæði og að það skiptir máli að
liggja ekki á skoðunum sínum.
Ættingjum og vinum sendi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Ágúst Ragnarsson.
Kveðja frá
Veðurstofu Íslands
Guðbrandur Stefánsson bóndi á
Hólum í Dýrafirði hóf veðurathuganir
fyrir Veðurstofuna sumarið 1983 og
sinnti þeim til dauðadags. Raunar var
hann að taka veðrið þegar kallið kom
8. desember sl. Alla tíð skilaði hann
ágætum veðurathugunum og átti
Veðurstofan góð samskipti við Guð-
brand alla tíð. Fyrir þetta vill stofn-
unin þakka um leið og aðstandendum
hans eru sendar samúðarkveðjur.
Magnús Jónsson.
Elsku Brandur, það er ekki auðvelt
að kveðja og átti ég enga von á að þú
værir á leiðinni á annan stað, á sama
tíma er líka sárt að hugsa til þess að
vera án þín um jólin og áramótin en
núna hef ég eignast enn einn vernd-
arengilinn og því verður þú alltaf of-
arlega í huga mér. Þú varst alltaf dug-
legur að hvetja mig áfram í náminu og
vona ég að þú verðir stoltur af því sem
ég verð í framtíðinni. Það var skrítið
að koma heim og hugsa til þess að þú
ert ekki lengur hér. Það verður ekki
meira spjall um daginn og veginn, þú
kíkir ekki í kaffi á miðjum degi eða
kemur í mat. Ég á endalausar minn-
ingar um þig, alveg frá því að ég man
eftir mér. Síðan ég var ársgömul hef
ég verið nokkurs konar heimalningur
í sveitinni og bara það að koma í gjaf-
irnar, eða bara dunda hitt og þetta í
sveitinni var alltaf vel nýttur tími. Ég
man samt hvað það var mikið sport að
fá að senda veðrið, þótt ekki væri
nema slá inn nokkrar tölur og ýta á
senda-hnappinn, þetta var toppurinn
á sveitaferðunum.
Ef ég færi að telja upp allar minn-
ingarnar sem koma upp í hugann þeg-
ar ég hugsa til baka væri þetta orðið
efni í ritgerð því ég eyddi ekki litlum
tíma í sveitinni. Það sem ég hef fram
yfir systur mínar er það að hafa búið í
sveitinni og þannig átt meiri tíma með
þér og endalausar minningar, hvort
sem var á meðan við vorum að byggja
og ég var að vinna í sveitinni eða árin
eftir að við fluttum til þín. Það er svo
mikið allt í kringum mig sem minnir
mig á þig, minningarnar munu lifa og
ég mun varðveita minningar mínar
um alla framtíð. Án þín hefði ég ef-
laust ekki náð jafn langt og ég er að
ná í náminu og lífinu og vil ég þakka
þér fyrir það og allt sem þú hefur
kennt mér í gegnum árin.
Hvíl í friði og minning þín lifir í
hjörtum okkar allra.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Hinsta kveðja.
Guðrún Ásta.
Elsku Brandur (einsog þú varst
ætíð kallaður). Þú kvaddir snöggt og
mjög óvænt. Við sitjum hérna eftir
svo tóm, enda var þetta ekkert sem
við sáum fyrir.
Þegar við hugsum til baka sjáum
við þó að svona átti þetta að vera enda
hefðirðu aldrei unað þér á sjúkrahúsi
veikur, þú áttir heima í Hólum alla tíð
og þar fékkstu að kveðja. Þú kvart-
aðir aldrei sama, hve slappur þú
varst. Ef við höfðum orð á því þá
sagðir þú að þetta væri bara leti.
Þú varst svo glaður þegar við flutt-
umst í Hóla, þú komst í morgunkaffi
og startaðir nýjum degi með okkur,
rosalega er skrítið að hafa þig ekki
hér.
Minningarnar eru margar í hjarta
okkar enda þú stór partur af okkar
lífi, svo stór að ekki verður í það skarð
fyllt.
Minningarnar í hjörtum okkar lifa
um ókomna tíð. Þessi jól verða tóm-
leg.
Hjartans þakkir fyrir allt sem þú
hefur gjört og kennt okkur, staðið
með okkur og verið hluti af fjölskyldu
okkar, við og börn okkar erum ríkari
fyrir að hafa kynnst þér.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir all og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Guð geymi þig, elsku vinur, við
kveðjum þig með sorg og söknuði.
Friðbert, Ásta og Haukur Jón.
Elsku Brandur. Þegar símhring-
ingin kom vissi ég nákvæmlega hvað
hafði gerst. Það var eins og einhver
stæði hjá mér og væri að undirbúa
mig fyrir þessi tíðindi, undirbúa og
allavega veita mér styrk enda þurfti
ég á honum að halda.
Það er svo margs að minnast,
margar góðar stundir, enda þú stór
partur af mínu lífi frá blautu barns-
beini.
Þegar ég hugsa til baka kemur
margt upp í hugann, eitt mesta sport-
ið var að vera komin nógu snemma út
eftir til að komast í mjólkurferðina
um hádegið með þér. Völdum við því
oft að gista bara, vöknuðum svo eld
snemma í yndislegu veðri, fengum
okkur morgunmat og fórum svo með
kýrnar þegar þú varst búinn að
mjólka. Svo var hægt að fara með
mjólkina á brúsum til Þingeyringa.
Eins minnist ég þess að við vorum
alltaf að reyna að búa til flottari og
betri koll fyrir þig að mjólka á. Þeir
voru nú ekki allir nothæfir en þú
leyfðir okkur að njóta okkar og leið-
beindir eftir þörfum. Eins minnist ég
þess að þegar ég var að byrja að læra
að baka þá fékk ég greiðan aðgang að
eldhúsinu þínu. Kemur þá upp í hug-
ann pönnukökubaksturinn minn.
Ekki gastu sett út á pönnukökurnar
þó hver þeirra væri á þykkt við tvær
skonsur, nei, þú talaðir bara um að
núna þyrftirðu ekki að borða eins
margar. Er þetta alveg lýsandi fyrir
þig að setja ekki út á heldur einblína á
kostina. Hef ég tekið þetta gildi með
mér út í lífið.
Þú ert nú horfinn á braut og hrygg-
ir það mig að börn mín muni ekki
verða þeirrar gæfu aðnjótandi í lif-
anda lífi að kynnast þér. Er það þó
nokkur huggun að þín hinsta hvíla
skuli vera rétt hjá syni mínum og veit
ég að nú er enn ein góð sál að gæta
hans fyrir mig. Þín verður minnst um
ókomna tíð í hjarta mínu.
Blessuð sértu sveitin mín
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín,
yndislega sveitin mín.
Heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mína,
þakkarklökkva kveðjugjörð,
kveð ég líf þitt, móðir jörð.
Móðir bæði mild og hörð,
mig þú tak í arma þína.
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mína.
(Sig. Jónsson frá Arnarvatni)
Guð geymi þig um alla tíð.
Hulda Hrönn og fjölskylda.
✝ Anna Halldórs-dóttir fæddist á
Tréstöðum í Glæsi-
bæjarhreppi 26.
nóvember 1908.
Hún andaðist á
dvalarheimilinu
Hlíð 10. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Kristjana Gunnars-
dóttir frá Hamri á
Þelamörk, f. 10.2.
1877, d. 5.4. 1927,
og Halldór Árna-
son, f. 18.4. 1879, d.
28.7. 1969. Anna var næstelst í
sjö systkina hópi og er elsta syst-
irin Margrét ein enn á lífi, hin
voru Stefán, Halldór, Kristín,
Árni og Gunnar. Anna giftist
21.10. 1939 Matthíasi Jónssyni
frá Rútsstöðum í Eyjafirði, f.
11.11. 1915, d. 8.5. 1963. Hann
stundaði lengst af sjómennsku.
Þau eignuðust fjögur börn, þau
eru: 1) Kolbrún, f. 1.7. 1935, fyrri
maki Njáll Hermannsson og
seinni maki Daði Steinn Krist-
jánsson, báðir látn-
ir, hún á tvær dæt-
ur. 2) Guðný, f.
21.1. 1940, maki Jó-
hann Sigvaldason.
3) Jón, f. 8.5. 1943,
maki Kristbjörg
Gunnarsdóttir, þau
eiga fjögur börn. 4)
Halldór, f. 8.7.
1949, hann á þrjá
syni. Langömmu-
börn Önnu eru 19
talsins. Þar sem
móðir Önnu dó frá
ungum börnum
kom það í hlut föður hennar og
elstu systkina að sjá um búið á
Tréstöðum og starfaði Anna þar
fram á fullorðinsár. Eftir að hún
stofnaði fjölskyldu var hún
heimavinnandi húsmóðir þar til
börn hennar komust á legg, en þá
hóf hún störf hjá skógerðinni Ið-
unni og vann þar það sem eftir
var starfsævinnar.
Útför Önnu verður gerð frá
Höfðakapellu á Akureyri í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Mig langar með nokkrum orðum að
minnast ömmu minnar Önnu Hall-
dórsdóttur, en hún hlaut kærkomna
hvíld 10. desember síðastliðinn 98 ára
að aldri. Amma var frekar lokuð kona,
hún talaði nær aldrei um uppvöxt sinn
eða hjónabandsár sín með afa, sem
lést langt fyrir aldur fram. Hún var
ekki að bera tilfinningar sínar á torg
frekar en svo margir af hennar kyn-
slóð. Amma hafði hins vegar skoðanir
á hlutunum og lét þær oft í ljós. Hún
var einnig nokkur húmoristi og eftir
því sem ég varð eldri lærði ég betur
að skilja húmorinn hennar, en hann
var jafnan frekar kaldhæðinn. Amma
hafði gaman af því að hafa sig til og
lagði mikinn metnað í að líta vel út og
koma vel fyrir. Hún hafði gaman af
því að dansa og fór gjarnan á sam-
komur til að hitta fólk og dansa á
meðan aldur og heilsa leyfðu.
Amma lagði ekki bara metnað í að
koma sjálf vel fyrir, hún vildi einnig
að sitt fólk gerði slíkt hið sama. Ég
man eftir því sem ungur drengur að
ömmu var mikið í mun að við bræð-
urnir værum stilltir og prúðir. Eftir á
að hyggja höfum við sennilega sjaldn-
ar verið óþægari en einmitt þegar
amma kom í heimsókn. Heilmikla
virðingu bar maður nú samt fyrir
ömmu og er mér það minnisstætt
þegar við bræður fórum í mat til
ömmu að gikksháttinn skildi maður
eftir heima og minntist ekki á það
einu orði að þennan mat væri maður
ekki vanur að borða.
Það var ömmu mikið kappsmál að
hennar fólk gengi menntaveginn.
Henni létti því þegar ákvörðun um
hvað maður vildi læra lá fyrir. Sjálf
var amma mín ekki starfsmenntuð og
vann allt sitt líf verkamannavinnu,
sem ég hygg að henni hafi þótt miður.
Þegar ég fór að koma ásamt konu
minni í heimsókn til ömmu fengum
við að njóta gestrisni hennar. Hún
vildi að við gerðum boð á undan heim-
sóknum okkar þar sem hún vildi hafa
tíma til að hafa sig til og eiga eitthvað
upp á að bjóða. Á þessum tíma reykt-
um við bæði og amma hélt fast í þann
sið að vilja bjóða okkur upp á sígar-
ettur.
Amma var kona sem var gagnrýn-
in, bæði á menn og málefni. Hún bar
hag sinna nánustu fyrir brjósti og var
dugleg að fylgjast með spyrja út í
hagi afkomenda sinna. Hún hafði
mikið dálæti á langömmubörnum sín-
um og þótti afskaplega gaman að fá
að sjá þau ásamt öðrum ættingjum.
Ég vil koma sérstöku þakklæti til
starfsfólks á dvalarheimilinu Hlíð fyr-
ir góða umönnun. Megi amma mín
hvíla í friði.
Gunnar Jónsson.
Anna Halldórsdóttir