Morgunblaðið - 04.04.2007, Síða 40

40 MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Páll RúnarÓlafsson fædd-
ist í Keflavík 1. jan-
úar 1938. Hann lést
á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 26. mars
síðastliðinn. For-
eldar hans voru
Dagmar Pálsdóttir,
f. 5. janúar 1918, d.
2. nóvember 1998
og Ólafur Ríkharð
Guðmundsson, f. 3.
maí 1917, d. 13.
ágúst 1975. Páll var
elstur í hópi fimm systkina. Hin
eru Guðmundur, f. 17. janúar
1939, maki Ragnheiður Halldórs-
dóttir, f. 13. mars 1945, Róbert, f.
9. ágúst 1940, maki Guðbjörg
Gísladóttir, f. 15. ágúst 1952, Elín,
fyrra hjónabandi, þær eru a) Jó-
hanna, f. 20. apríl 1975, maki
Brynleifur Siglaugsson, f. 29.
ágúst 1970, synir þeirra eru Guð-
mundur Breiðfjörð og Tobías
Breiðfjörð og b) Ólöf, f. 2. janúar
1978, maki Kristinn Halldórsson,
f. 9. janúar 1964, börn þeirra eru
Þórir Sævar, maki Guðlaug Jón-
asdóttir, Hrefna, maki Ólafur Óð-
in Valdemarsson, Halldór, Heba
og Ólafur Ævar. Páll gekk þeim
Jóhönnu og Ólöfu í föðurstað.
Páll eignaðist Hlyn Ólaf 10. apr-
íl 1962, barnsmóðir Páls er Helga
Magnúsdóttir, f. 16. september
1942. Hlynur Ólafur er kvæntur
Ellu Hlöðversdóttur, f. 17. janúar
1970, dætur þeirra eru Helga
Kristina og Alexandra Mist.
Páll vann mest alla sína ævi sem
rútubílstjóri.
Útför Páls verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
f. 13. janúar 1944,
maki Július Bess, f.
11. mars 1942, og
Ingólfur, f. 29. des-
ember 1954, maki
Vilhelmína Páls-
dóttir, f. 12. nóv-
ember 1958.
Páll kvæntist 10.
október 1981 Gróu
Hávarðardóttur, f.
16. október 1953.
Þau slitu samvistum
2003. Páll eignaðist
tvær dætur með
Gróu, þær eru a)
Dagmar, f. 3. desember 1979, börn
hennar eru Björgvin Páll, Viktoría
Iris og Díana Guðrún og b) María
Ósk, f. 11. september 1985, maki
Brynjar Guðmundsson, f. 9. mars
1980. Gróa átti tvær dætur frá
Elsku pabbi, það er erfitt að kveðja
þig eftir svo stutta en erfiða baráttu.
Ég vissi að það var ekkert hægt að
gera við þessum illa og ólæknandi
sjúkdómi, svo ég vissi að tíminn sem
við áttum eftir yrði mér mjög dýr-
mætur og ég geymi hann á góðum
stað í hjarta mínu. Ég sakna þín mjög
mikið en ég veit að þér líður vel og
það er friður sem umlykur þig núna.
Meðan veðrið er stætt, berðu höfuð hátt
og hræðstu eigi skugga á leið.
Bak við dimmasta él glitrar lævirkjans ljóð
upp um ljóshvolfin björt og heið.
Þó steypist í gegn þér stormur og regn
og þó byrðin sé þung sem þú berð,
þá stattu fast og vit fyrir víst,
þú ert aldrei einn á ferð.
(Þýð. Óskar Ingimarsson.)
Bless, elsku pabbi minn, þín dóttir
Ólöf.
Ég veit ekki hvar ég á að byrja því
það er svo margt sem ég vil segja við
þig. Ég vildi svo mikið að þú værir
hérna því þá gæti ég faðmað þig
meira en ég gerði og hefði getað sagt
margt við þig þegar þú varst á lífi en
ég gerði það ekki og ég sé eftir því
núna! Þannig að ég ætla að segja smá
við þig núna, því hitt vil ég hafa fyrir
mig eða segja þér það seinna. Það
sem ég vil segja við þig er að ég elska
þig endalaust mikið og ég veit að ég
sagði þetta ekki eins oft við þig og þú
vildir heyra, en ég veit að þú veist það
alveg. Ég reyndi líka að gera mitt
besta fyrir þig, ég vona að það hafi
tekist. Þú gerðir líka þitt besta sem
pabbi fyrir mig og ég virði það mjög
mikið við þig. Ég veit líka að ég hefði
átt að koma oftar í heimsókn til þín en
samt þegar ég kom þá áttum við mjög
góðar stundir saman og það var mjög
gaman, mikið um grín, við gátum
hlegið tímunum saman og fíflast. Þú
hafðir alveg sérstakan húmor, það
áttum við sameiginlegt, gátum alltaf
hlegið að sömu vitleysunni. Ég man
þegar ég tók þátt í fegurðarsam-
keppninni, þá varstu svo stoltur af
mér og það var svo gaman að sjá þig
þarna þegar ég var uppi á sviði. Þú
varst svo glaður. Eins þegar ég sagði
þér að þú værir að verða afi, þú brost-
ir út að eyrum og það var líka svo
gaman að sjá það og þér fannst ekk-
ert skemmtilegra en þegar þú varst
að verða afi.
Þú reyndir að gera allt fyrir afa-
börnin þín. Ég man samt líka að við
gátum alltaf pirrað hvort annað, sem
er svo fyndið, það leið stundum ekki
dagur og þá vorum við farin að stríða
hvort öðru. En þú gerðir allt fyrir
mig, keyrðir mig allt sem ég þurfti að
fara og náðir í mig líka en svo breytt-
ist það þegar ég fékk bílpróf. Eitt
man ég frá því ég var lítil og þú varst
að keyra skólarúturnar, þá náðirðu
oft í mig alla leið heim, kannski með
fullan bíl. Það er svo fyndið að hugsa
út í það núna. Þetta var voða nota-
legt, að þurfa ekki að labba út í rútu-
skýli. Ég gæti skrifað endalaust til
þín en ég geri það bara seinna. Þú
veist að ég elska þig og á aldrei eftir
að gleyma þér, ég hitti þig þegar
minn tími kemur. Þangað til bið ég
þig að vera stilltur og njóttu þess að
líða vel. Ég á eftir að verða lengi að
ná því að þú ert ekki hér hjá mér
lengur en ég veit að þér líður vel og
ert laus við allar þjáningar.
Ég elska þig, pabbi minn, og sakna
þín mjög mikið.
Þín litla dóttir
María Ósk.
Við erum óendanlega minnt á
hverfulleika lífsins og enginn veit
hver verður næstur. Okkur félögum
Páls í Karlakór Keflavíkur duldist
ekki að í vetur gekk hann ekki heill til
skógar. Engan okkar óraði þó fyrir
því að veikindin væru jafn alvarleg og
raun varð.
Páll strafaði í yfir tuttugu ár í
karlakórnum. Í slíkum félgasskap
bindast menn böndum vináttu og
kunningsskapar sem oft vara áratug-
um saman.
Samveran og söngurinn verður
mönnum ákveðin kjölfesta í lífinu,
eitthvað sem þeir geta tæpast verið
án. Þannig var því varið með Pál.
Hann hafði yndi af söngnum líkt og
bræður hans og faðir þeirra Ólafur
sem um árabil söng með Karlakórn-
um.
Nú þegar leiðir skiljast viljum við
kórfélagar þínir þakka af alhug þær
stundir sem við áttum með þér í leik
og starfi.
Aðstandendum öllun vottum við
okkar innilegustu samúð.
Guðjón Sigbjörnsson, formað-
ur Karlakórs Keflavíkur.
Páll Rúnar Ólafsson
✝ ValdimarBjörnsson fædd-
ist í Reykjavík 16.
ágúst 1927. Hann
lést miðvikudaginn
28. mars síðastlið-
inn. Foreldrar
Valdimars voru
Björn Jónsson, skip-
stjóri í Ánanaustum
í Reykjavík, f. 6. júlí
1880, d. 9. ágúst
1946 (Jónssonar út-
vegsbónda í Ána-
naustum) og Anna
Pálsdóttir, hús-
móðir, f. 17. september 1888, d. 6.
desember 1961 (Stefánssonar
bónda í Neðridal í Biskupstungum).
Systkini Valdimars eru: 1) Ásta,
f. 24. nóv. 1908, d. 17. júní 2002; 2)
Jón, f. 28. júlí 1910, d. 13. ágúst
1996; 3) Sigurbjörg, f. 5. nóv. 1911,
d. 29. maí 1946; 4) Unnur, f. 3. nóv.
1913, d. 15. sept. 1937; 5) Björgvin
Halldór, f. 24. ágúst 1915, d. 11. jan.
1944; 6) Hildur, f. 27. nóv. 1916, d.
31. jan. 2005; 7) Viggó Páll, f. 27.
feb. 1918, d. 15. apríl 1986; 8) Sig-
ríður, f. 1. nóv. 1919, d. 10. júlí
1970; 9) Anton Björn, f. 6. júní 1921,
d. 26. nóv. 1943; 10) Auðbjörg, f. 5.
apríl 1923, d. 19. júní 2006; 11) Har-
aldur, f. 2. okt. 1924; og 12) Guðjón,
ágúst 1984, b) Hlynur framhalds-
skólanemi, f. 19. nóv. 1989, c) Jó-
hanna, f. 18. nóv. 1996; 5) Ásta lög-
fræðingur, f. 29. júlí 1964, gift
Kristjáni Gunnari Valdimarssyni
lögfræðingi. Börn þeirra eru a)
Valdimar Bersi, f. 6. sept. 1994; b)
Katla, f. 31. jan. 2001. Dóttir Krist-
jáns og Þórhildar Þórisdóttir er
Kolbrún háskólanemi, f. 3. júní
1981.
Valdimar ólst upp í Ánanaustum
og síðar að Sólvallagötu 27 í
Reykjavík með foreldrum sínum og
systkinum. Frá barnsaldri var
Valdimar í sveit á sumrin að Kolls-
læk í Borgarfirði. Hann lauk prófi
frá Verslunarskóla Íslands 1947 og
farmannaprófi frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík 1951. Valdi-
mar hóf sjómennsku 1942 og starf-
aði lengst af hjá Eimskipafélagi
Íslands. Á árunum 1953 til 1964 var
Valdimar stýrimaður á Dettifossi
og Goðafossi en frá 1964 til 1971
starfaði hann sem yfirverkstjóri
hjá Eimskipafélagi Íslands. Þá fór
hann aftur til sjós og tók við sem
skipstjóri til að byrja með á Múla-
fossi en síðar á Laxfossi og Bakka-
fossi. Frá árinu 1977 var Valdimar
skipstjóri hjá skipafélaginu Bifröst
og síðar hjá Nes hf. þar til árið
1985 þegar hann hætti störfum
vegna veikinda.
Útför Valdimars verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
f. 27. feb. 1926, d. 11.
jan. 1944.
Valdimar kvæntist
hinn 6. desember
1951 Steinunni Guð-
mundsdóttur, f. í
Reykjavík 7. október
1930. Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur
Franklín Gíslason,
skipstjóri í Reykjavík
og Guðríður Marta
Stefánsdóttir, sauma-
kona. Börn Valdi-
mars og Steinunnar
eru: 1) Marta Guð-
ríður sérfræðingur hjá Glitni, f. 18.
apríl 1952; 2) Anna Steinunn kenn-
ari, f. 13. des. 1954, dóttir hennar
og Jóns Friðriks Kjartanssonar er
Steinunn Marta Jónsdóttir, mynd-
listarnemi í Hollandi; 3) Björn graf-
ískur hönnuður, f. 4. okt. 1958,
kvæntur Sigríði Líbu Ásgeirs-
dóttur grafískum hönnuði. Börn
þeirra eru a) Bryndís f. 11. jan.
1993, b) Valdimar, f. 25. ágúst
1997, sonur Björns og Sigríðar Pét-
ursdóttur er Pétur Örn há-
skólanemi f. 31. maí 1984; 4) Guð-
munda kennari, f. 26. sept. 1960,
gift Hafsteini Viðari Árnasyni vél-
fræðingi. Börn þeirra eru: a) Huld
tónlistarnemi í Þýskalandi, f. 5.
Faðir minn, Valdimar Björnsson,
var þrettánda og yngsta barn for-
eldra sinna. Heimilið var vestast í
vesturbæ Reykjavíkur, á þeim slóð-
um þar sem nú er gatan Ánanaust. Þá
var Örfirsey ennþá eyja og sjávar-
kamburinn stutt frá. Þegar pabbi
fæddist var elsta systirin, Ásta, átján
ára, og heimilið stórt, 13 börn og oft-
ast tvær til þrjár vinnukonur.
Pabbi fór ungur til sjós, strax eftir
fermingu fór hann á sumrin með föð-
ur sínum sem var skipstjóri á Sigríði
RE 22. Í stríðinu, á árunum 1943 og
1944, fórust á sjó þrír bræður föður
míns. Það tók mjög á foreldra hans og
lögðu þau ríka áherslu á að hann legði
ekki fyrir sig sjómennsku og aflaði
sér annarrar menntunar. Hann fór
því í Verslunarskólann og lauk þar
prófi á árinu 1947. En hugur pabba
stefndi á sjóinn svo ekki varð við
spornað og fór hann í Stýrimanna-
skólann strax að loknu verslunarprófi
og útskrifaðist þaðan með skipstjórn-
arréttindi árið 1951.
Í desember sama ár gekk hann að
eiga móður mína Steinunni Guð-
mundsdóttur.
Pabbi starfaði hjá Eimskipafélagi
Íslands eftir útskrift og var þar stýri-
maður og síðar skipstjóri. Það var síð-
an á árinu 1964 þegar fimmta og
yngsta barn foreldra minna fæddist
að tími þótti kominn til að fjölskyldu-
faðirinn færi að vinna í landi.
Árin 1964 til 1971 var pabbi yfir-
verkstjóri hjá Eimskipafélagi Íslands
í Reykjavík. Þetta voru umbrotatímar
og mikil uppbygging í gangi en á
þessum tíma varð algjör umbreyting
á uppskipun og lestun skipa. Árið
1971 fannst föður mínum nóg komið
af störfum í landi. Vinnuálagið var
mikið, oft var unnið til klukkan tíu á
kvöldin og alltaf á laugardögum. Tím-
inn með fjölskyldunni varð því ekki
eins mikill og ætlunin hafði verið með
því að vinna í landi.
Valdimar Björnsson fór aftur til
sjós og var þá fyrst skipstjóri á Múla-
fossi og síðar á Laxfossi og Bakka-
fossi. Árið 1977 var stofnað nýtt
skipafélag, Bifröst. Pabbi var einn af
hluthöfum þess og skipstjóri á fyrsta
skipi félagsins, Bifröst. Skipafélagið
keypti svo annað skip og hélt uppi
áætlunarsiglingum til Evrópu og
Bandaríkjanna. Árið 1980 lækkaði
Eimskipafélagið verulega farmgjöld
sín á þeim leiðum sem Bifröst sigldi á.
Þetta var fyrir tíma samkeppnislaga
og -eftirlits og endaði með því að Eim-
skip keypti Skipafélagið Bifröst og
sjálfstæð starfsemi félagsins lagðist
af.
Frá árinu 1980 var pabbi skipstjóri
hjá Skipafélaginu Nes til ársins 1985
þegar hann veiktist.
Hann fékk blóðtappa og missti
mátt í hægri hendi og fæti og talhæfi-
leikar skertust. Pabbi var alltaf gíf-
urlega harður af sér og það átti ekki
síður við í veikindum hans. Hann lagði
mikið á sig til að ná bata og náði sér
nægilega til að ganga daglega langar
leiðir og sinna heimilisstörfum.
Þegar ég minnist föður míns er
ekki hægt annað en að minnast kapp-
sins og um leið æðruleysisins sem ein-
kenndi hann. Þessir eiginleikar krist-
ölluðust í orðum hans þegar eitthvað
bjátaði á, en þá sagði hann stundum:
„Við tökum bara svekkelsunum í röð“.
Sannur skipstjóri er fallinn. Ég
kveð pabba með virðingu og söknuði.
Björn Valdimarsson.
Afi minn var góður maður, það vita
nú allir.
Ég hef heyrt margar sögur af hon-
um þegar hann var yngri og áður en
hann veiktist og ég veit að hann var
alltaf mjög duglegur og sterkur. Ég
held líka að hann hafi verið prakkari
alla sína ævi – eins og þegar hann var
strákur fór hann með vini sínum upp
á húsið þar sem nú er Borgarbóka-
safnið og fór með tærnar út af brún-
inni.
Hann sýndi mér alltaf mikla athygli
og vildi vita hvernig gengi. Þegar ég
var mjög lítill þá bjuggu amma og afi í
Miðleiti, þá var ég oft í pössun hjá
þeim. Afi gat þá verið með mér í alveg
tvo tíma, bara að fylgjast með mér,
eða farið í smá leiki eins og t.d. að fela
marmaraeggin hennar ömmu í lófan-
um sínum sem ég reyndi að opna.
Honum fannst líka t.d. mjög gaman
að koma og fylgjast með í íþróttaskól-
anum þegar ég var lítill og var ánægð-
ur með að ég var í KR búningnum
sem hann gaf mér.
Þegar ég var sex ára fór ég með
honum og mömmu líklega í síðustu
siglinguna hans, það var á sjómanna-
daginn og var með skipi Slysavarna-
félagsins sem hét Sæbjörg. Það var
mjög fyndið því það voru svo margir í
skipinu sem þekktu hann og honum
þótti þetta alveg rosalega skemmti-
legt. Við fórum líka í brúna með skip-
stjóranum sem afi þekkti.
Ég lærði nokkurs konar tungumál
sem afi þróaði eiginlega sjálfur því að
hann gat ekki alveg talað. Eins og t.d.
þegar hann var að tala um mig þá sló
hann á bringuna því hann heitir Valdi-
mar og ég líka. Svo þegar hann var
mjög ánægður með eitthvað sagði
hann ,,Alveg ágætt“ og hló hátt.
Það var ótrúlegt hvað auðvelt var
að gleðja hann, því að bara við að sjá
okkur varð hann ótrúlega glaður.
Hann hló alltaf þegar við komum.
Þegar ég og Katla vorum að leika
okkur úti í garði hjá ömmu og afa þá
sat hann úti og fylgdist með okkur
hlæjandi. Hann var mikið fyrir úti-
veru og var alltaf úti, jafnvel þegar
það var snjór og kuldi, næstum óveð-
ur.
Ég held að það sem ég lærði af afa
var að maður á ekki að gefast upp
sama hve á móti blæs og að maður
getur verið ánægður yfir litlum hlut-
um.
Ég ætla að muna það fyrir afa
minn.
Valdimar Bersi Kristjánsson.
Elsku afi minn, það er oft sem ég
hef óskað mér þess að ég hefði þekkt
þig á meðan þú gast enn talað. Því að
ég veit að þú hefðir haft frá svo mörg-
um frábærum ævintýrum að segja.
Þú varst alltaf svo hress og fjör-
ugur og gerðir svo margt áhugavert
sem ég vildi að þú hefðir getað sagt
mér frá.
En ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að þekkja þig. Mér finnst þú hafa
kennt mér svo margt. Með fordæmi
þínu hefurðu kennt mér að vera dug-
leg og atorkusöm, og að leggjast ekki
í volæði þó að ýmislegt bjáti á. Að
hugsa til þess hversu hughraustur og
sterkur þú ávallt varst veitir mér
kjark og orku þegar allt virðist svo
erfitt og óyfirstíganlegt.
Og þú þurftir engin orð til þess.
Nærvera þín var svo sterk. Ég man
þegar ég var lítil í pössun hjá þér og
ömmu. Tímunum saman sat ég og lék
mér, og þú sast alltaf í stólnum þinum,
hlustaðir á útvarpið og fylgdist með
leiknum. Og þegar ég leit til þín kink-
aðirðu til mín kolli. Það voru einu
samskiptin sem fóru fram okkar í
milli en samt varstu með mér, þú
þurftir ekki að tala til að taka þátt í líf-
inu í kringum þig.
Þú skilur eftir þig stórt tómarúm
sem ekki er hægt að fylla upp í. Þú
varst alltaf svo sterkur, bakhjarl okk-
ar allra, og aflið sem hélt öllu í föstum
skorðum. Núna er kominn tími fyrir
okkur að vera eins sterk og þú. Að
ganga í gegnum lífið með sama hug-
arfari og þú gerðir. Með bjartsýni,
jafnaðargeði, hugrekki, dugnaði og
áhuga. Þú verður alltaf fyrirmyndin
mín.
Steinunn Marta.
Nú er tengdafaðir minn Valdimar
Björnsson skipstjóri frá Ánanaustum
fallinn frá. Hann lauk prófi frá Versl-
unarskólanum og Stýrimannaskólan-
um og á að baki farsælan starfsferil,
lengst af sem skipstjóri.
Þeir sem unnu með Valdimari hafa
sagt mér að hann hafi verið vel liðinn
sem skipstjóri, ákveðinn og skemmti-
legur og þekktur fyrir að segja ávallt
meiningu sína umbúðalaust á kjarn-
yrtan hátt. Hann sigldi aðallega til
Evrópu og Bandaríkjanna en einnig
sigldi hann á fjarlægari slóðum eins
og í Miðjarhafinu og kynntist þar ólík-
um menningarheimi. Þetta þykir í
sjálfu sér ekki í frásögur færandi nú á
tímum en það voru færri sem ferð-
uðust á þeim slóðum fyrir 30 árum.
Fyrir rúmlega 20 árum veiktist
hann alvarlega sem leiddi til þess að
hann átti erfitt með að ganga og tala.
Við þessa erfiðu þraut, sem hann og
fjölskyldan gekk í gegnum þegar
hann var 59 ára að aldri, komu sterk-
lega í ljós afgerandi persónueinkenni
hans. Hann var afar kraftmikill,
áræðinn og glaðsinna. Að gefast upp
var ekki valkostur hjá Valdimari.
Valdimar var alltaf mjög áhuga-
samur um allt sem viðkom börnunum,
tengdabörnunum og barnabörnun-
um. Þótt hann ætti erfitt með mál
spurði hann alltaf hvað þau væru að
Valdimar Björnsson