Morgunblaðið - 04.04.2007, Side 42

42 MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hreinn Hjart-arson fæddist á
Hellissandi 31. ágúst
1933. Hann lést á
Landspítalanum 28.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Hjörtur Jóns-
son, f. 28.10. 1902, d.
10.8. 1963, hrepp-
stjóri og útvegs-
bóndi á Hellissandi,
og k.h. Jóhanna Vig-
fúsdóttir, f. 11.06.
1911, d. 29.4. 1994,
organisti við Ingj-
aldshólskirkju og húsmóðir. Systk-
ini Hreins eru Snorri, f. 7.3. 1931,
rafvirkjameistari; Rafn, f. 27.7.
1935, húsasmíðameistari og banka-
starfsmaður; Hróðmar, f. 25.10.
1939, rafvirkjameistari og tækni-
maður við Sjúkrahús Akraness; Jón
Jóhann, f. 20.1. 1942, leikari, leik-
stjóri og rithöfundur; Aðalheiður, f.
19.8. 1947, d. 10.1. 1997, hjúkr-
unarfræðingur; Vigfús Kristinn, f.
25.6. 1956, framkvæmdastjóri Bak-
arameistarans.
Hreinn kvæntist 20.9. 1958 Sig-
rúnu Ingibjörgu Halldórsdóttur, f.
23.4. 1939, tónmennta- og heim-
ilisfræðikennara. Hún er dóttir
Halldórs Jörgenssonar, f. 24.6.
1911, d. 25.3. 1988, húsasmíða-
meistara og kirkjugarðsvarðar á
Akranesi, og f.k.h. Steinunnar Ingi-
marsdóttur, f. 19.5. 1917, d. 26.9.
1962, húsmóður.
Börn Hreins og Sigrúnar eru: 1)
Steinunn, f. 16.8. 1958, magister í
18.11. 2000. Hreinn ólst upp á Hell-
issandi en fór síðan til Reykjavíkur
í nám. Hann lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík 1955
og embættisprófi í guðfræði frá HÍ
1961. Þá var hann við guðfræðinám
í Þýskalandi 1968–69. Hreinn var
sóknarprestur í Nesþingum á Snæ-
fellsnesi 1963–70 og gegndi auka-
þjónustu í Búða- og Hellnasókn
1966–68 og í Setbergsprestakalli
um tíma 1969, var sendiráðsprest-
ur í Kaupmannahöfn 1970–75,
sóknarprestur í Fella- og Hóla-
prestakalli í Reykjavík 1975–87 og
í Fellaprestakalli 1987–2002.
Hreinn sat í stjórn kristilegs stúd-
entafélags í nokkur ár, var formað-
ur skólanefndar og barnavernd-
arnefndar í Ólafsvík 1963–70, í
kjörstjórn og í stjórn Sparisjóðs
Ólafsvíkur 1963–70, var fulltrúi
Prestafélags Íslands á 75 ára af-
mæli Prestafélags Danmerkur
1971, var trúnaðarmaður við sam-
ræmd próf grunnskólanna frá
1977. Hreinn var kirkjuþings-
maður sem fulltrúi Reykjavík-
urprófastsdæmis frá 1982, sat í
kirkjuráði frá 1990, var formaður
stjórnar Kirkjuhússins og útgáfu-
félagsins Skálholts frá 1990, sat í
stjórn Fjölskylduþjónustu kirkj-
unnar frá 1992, sat í stjórn Hjálp-
arstarfs kirkjunnar 1993–99, var
varafulltrúi í Nordiska Ekumen-
iska Rådet 1996–99 og aðalfulltrúi
þar frá 1999. Hreinn gekk ungur í
Frímúrararegluna og gegndi þar
ýmsum trúnaðarstörfum um langa
hríð. Hann hefur ritað ýmsar
greinar í blöð og tímarit.
Útför sr. Hreins verður gerð frá
Fella- og Hólakirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.
norrænum bók-
menntum, dipl. í
starfstengdri siðfræði
og eftirlitsflugfreyja
hjá Icelandair, maður
hennar er Már Gunn-
arsson, f. 4.12. 1944,
hdl. og forstöðumað-
ur lögfræðideildar
hjá Icelandair Group.
Barn þeirra er Styrm-
ir, f. 20.2. 1992. 2) Jó-
hanna, f. 16.08. 1958,
BA í dönsku og mynd-
listarmaður, fyrrver-
andi maður hennar er
Magnús Helgi Bergs, f. 27.8. 1956,
verkfræðingur. Börn þeirra eru: a)
Gyða, f. 6.4. 1983, nemi í Flugskóla
Íslands, b) Steinunn, f. 25.6. 1985,
líffræðinemi við HÍ, c) Hreinn, f.
24.6. 1991. Sambýlismaður hennar
er Jón Guðmundsson, f. 29.4. 1942,
fasteignasali og eigandi Fast-
eignamarkaðarins. 3) Hjörtur, f.
7.10. 1965, viðskiptafræðingur og
óperusöngvari, búsettur í Vín-
arborg, kona hans er Þórhildur
Pálmadóttir, f. 28.11. 1967, við-
skiptafræðingur og sérfræðingur í
mannauðsdeild Coca-Cola Corpo-
rate í Vínarborg. Börn þeirra eru:
a) Álfdís, f. 14.12. 1997. b) Sigrún, f.
31.7. 1999. 4) Halldór Benjamín, f.
6.3. 1967, rafeindavirki, kerf-
isfræðingur og forstöðumaður hjá
Kaupþingi, kona hans er Anna
Guðrún Halldórsdóttir, f. 1.11.
1969, flugfreyja hjá Icelandair.
Börn þeirra eru: a) Hjörtur, f. 14.2.
1990, nemi. b) Sigrún Ingibjörg, f.
Tengdafaðir minn tók mér ákaf-
lega vel þegar hann bauð mig vel-
kominn í fjölskylduna fyrir átján ár-
um. Hann var glæsimenni, vel á sig
kominn, hár og beinvaxinn, fríður
sýnum og svipgóður. Hann var trú-
fastur, bjartsýnn og hugrakkur og
einkar viljasterkur maður – mann-
kostir sem komu ekki síst fram í bar-
áttu hans við veikindin undanfarin ár.
Hreinn var glaðlegur og kátur að
eðlisfari og hvers manns hugljúfi.
Hann var hrókur alls fagnaðar á
gleðistundum og frábær ræðumaður.
Hann var vel að sér og lét ekkert
mannlegt fram hjá sér fara. Hann var
mannkostamaður mikill sem eftir-
sjón er að, en minningin um þennan
mæta mann mun lifa áfram í hug okk-
ar og hjarta.
Hreinn var frábær faðir og stóð
ávallt þétt með börnum sínum. Hann
sýndi þeim ásamt Sigrúnu mikla um-
hyggju og vildi veg þeirra sem mest-
an. Heimili tengdaforeldra minna er
annálað fyrir myndarskap. Þangað
eru ættingjar og vinir ávallt vel-
komnir og þeim vel fagnað.
Þegar Hreinn var sendiráðsprest-
ur í Kaupmannahöfn var álagið oft
mikið. Marga aðstoðaði hann sem
villst höfðu af réttri braut. Hann
minntist oft þessa tíma sem mikils
reynslutíma, sem hann hefði ekki
viljað vera án. Eftir að heim var kom-
ið tók hann við fjölmennu prestakalli
í Breiðholti. Sóknin var kirkjulaus
fyrstu árin og átti hann ríkan þátt í að
byggja upp og efla kirkjustarfið. Þar
fylgdi Sigrún honum eftir af miklum
dugnaði og hefur gert alla tíð.
Ferðalög voru í miklu uppáhaldi
hjá tengdaföður mínum. Hann varð
eins og kátur drengur þegar hann
ferðaðist um hálendið. Við fórum
saman í jeppaferðir um landið. Þar
naut hann sín sérstaklega vel. Hann
var í fararbroddi þegar þurfti að fara
yfir óbrúaðar ár eða aka yfir vara-
sama snjóskafla.
Þá er eftirminnileg skemmtisigl-
ingin sem við Steinunn fórum með
tengdaforeldrum mínum um Karíba-
hafið – en það var stuttu áður en
Hreinn veiktist. Þar lék hann á als
oddi og minnist ég þess þegar hann
dreif mig niður í kjöl skipsins til þess
að skoða túrbínurnar – en hann hafði
sérstaklega gaman af öllu sem við-
kom tækni. Sú ferð var einstaklega
skemmtileg þar sem mannkostir
tengdaföður míns nutu sín vel.
Sömu sögu má segja þegar hann
bauð fjölskyldunni í 70 ára afmælið
sitt til Kaupmannahafnar. Þar var
hann í essinu sínu og leiddi okkur um
Íslendingaslóðir og sagan varð ljós-
lifandi fyrir okkur. Afmælisveislan
var frábær með tilheyrandi söng og
skálræðum þar sem allir skemmtu
sér konunglega.
Þá er ofarlega í huga yndisleg
kvöldstund sem séra Hreinn átti á
heimili okkar Steinunnar fyrir stuttu.
Það var fallegt friðsælt kvöld – mikið
rætt að vanda og slegið á létta
strengi, en tengdafaðir minn hafði
sérstakt lag á að leiða umræðuna inn
á skemmtilegar brautir.
Tengdafaðir minn kvaddi á falleg-
asta degi ársins.
Elskulegri tengdamóður minni
votta ég mína dýpstu samúð.
Már
Elsku tengdapabbi, mig langar að
minnast þín hér í örfáum orðum. Þeg-
ar ég hugsa til baka þá er ég afar
þakklát fyrir að hafa kynnst þér og
þinni fjölskyldu. Þú varst mikill fjöl-
skyldumaður og mjög umhugað um
velferð og hamingju þinna nánustu.
Þín verður sárt saknað. Hinar mörgu
fallegu og góðu minningar sem ég á
um þig milda sorgina. Ég dáðist að
því hvað þú varst hjartahlýr, mikill
heimsmaður, vel að þér og víðsýnn.
Samheldni og lífsgleði þín og Sigrún-
ar voru líka einstök. Samband ykkar
var svo fallegt og tryggt. Þið höfðuð
einstakt auga fyrir því hvað það er
sem gefur lífinu gildi. Sigrún og þú
eruð fyrirmynd Hjartar og mín á
mjög margan hátt.
Ávallt munu lifa í minningu minni
hinar mörgu innilegu og skemmti-
legu stundir sem við áttum saman
með ykkur hjónum. Alltaf var mikill
spenningur þegar von var á ömmu og
afa úr Aspó í heimsókn til okkar út til
Vínarborgar. Stelpurnar ljómuðu
þegar þær komu út úr skólanum og
sáu að amma og afi biðu fyrir utan til
að ná í þær. Þegar þú svo lagðir þig
út af til að hvíla þig, þá sóttu stelp-
urnar í að vera hjá þér og þið lásuð
hvort fyrir annað. Það verður þeim
alltaf minnisstætt. Það var einstakt
hvað þú varst ávallt lífsglaður og lést
aldrei deigan síga í þínum erfiðu
veikindum. Þér tókst meira að segja
oft að láta okkur gleyma því að þú
værir veikur. Eins og þegar þú tókst
ballettspor með sonardætrunum eða
spilaðir bridge við okkur löngum
stundum og spjallaðir við okkur um
allt milli himins og jarðar. Það var
alltaf gaman og áhugavert að hlusta á
þig segja frá á þinn látlausa hátt.
Þú varst staðráðinn í því að njóta
þess tíma sem eftir var. Æðruleysi
þitt gagnvart veikindunum kom vel
fram í lok síðasta sumars þegar við
vorum með þér og Sigrúnu í Dan-
mörku. Þú varst sárlasinn en það var
ekki verið að kvarta og þú vildir gera
sem minnst úr þessu. Og í Kaup-
mannahöfn var dugnaðurinn ótrúleg-
ur þegar þú bjóst þig upp og fórst
með okkur í langan göngutúr um
þína Kaupmannahöfn og lékst á als
oddi.
Það er mér líka minnisstætt hvað
þú varst kátur og áttir til ýmislegt
glens. Eins og þegar þú birtist öllum
að óvörum úti hjá okkur, stóðst bara
allt í einu á stofugólfinu hjá okkur og
söngst óperuaríu. Þú ert á svo marg-
an hátt ógleymanlegur, það er mikill
söknuður að þér. Ég þakka þér fyrir
samfylgdina. Þú munt ávallt verða í
hugum okkar og bænum.
Elsku Sigrún, óbilandi stuðningur
þinn við Hrein í hans áralöngu veik-
indum var einstakur. Missir þinn er
mikill og ég votta þér mína dýpstu
samúð. Megi Guð styrkja þig á þess-
um erfiðu tímum.
Þórhildur Pálmadóttir.
Elsku afi.
Minninar æskuáranna um sam-
vistir við þig eru margar og ógleym-
anlegar.
Við eigum alltaf eftir að minnast
þín fyrir það hvað þú varst okkur
góður. Þú tókst alltaf fagnandi á móti
okkur með einlægni þinni og kátínu.
Þú varst skemmtilegur, strákslegur
og ávallt fljótur að bregða á leik. Frá
því að við munum fyrst eftir okkur
varst þú alltaf góður leikfélagi. Þú
fannst upp á ýmsu, leikirnir voru
margir.
Minningarnar hrannast upp þegar
við hugsum um komur okkar í Asp-
arfellið til þín og ömmu. Þú lagðist á
gólfið og við fengum að vera tvær á
móti þér einum við að reyna krafta
okkar því þú varst svo sterkur, við
unnum alltaf, þó knappt væri á köfl-
um og spennan mikil. Þessi leikur var
í uppáhaldi hjá okkur. Eltingaleikirn-
ir í garðinum í Lálandi voru ófáir og
þú virtist óþreytandi með öllu.
Skemmtilegast var þó þegar við
fengum að fara einar með þér í bíltúr.
Þú fórst með okkur bæði innan- og
utanbæjar og sýndir okkur og frædd-
ir um svo margt. Leynistaðurinn
okkar var þó toppurinn og verður
alltaf leyndarmál okkar þriggja. Þér
tókst ævinlega að glæða barnsleg
viðfangsefni okkar lífi. Árin liðu og
við uxum úr grasi, áfram umvafðar
kærleik og hlýju ykkar ömmu. Þú
hefur verið stoð og stytta í lífi okkar,
traustur sem klettur. Viðhorf þitt og
lífssýn þín hefur verið okkur mikill
lærdómur og mun verða dýrmætt
veganesti á lífsleiðinni. Minningin um
þig, elsku afi, er ljós í lífi okkar. Megi
góður Guð styrkja elsku ömmu í
sorginni.
Okkur langar að enda á bæninni
sem við fórum alltaf með saman.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Við bættum gjarnan við bænina
,,og koddanum mínum líka“.
Þínar afastelpur,
Gyða og Steinunn.
Elsku afi, minn eini nafni.
Hvert einasta skref var snilldarverk,
hvert einasta verkefni snilldarlega gert,
allt sem þú gerðir var snilldin ein,
þetta er minningin um afa Hrein.
Minningin og ástin er svo sterk,
allir vita höfðingjans verk.
Ég þarf ekki að segja eitt né neitt.
Dýrkaður og dáður, elskaður svo heitt.
Elsku afi, minn eini nafni.
Minning geymd í stóru safni.
Þín verður saknað en mundu þó
að hvílast, já hvíldu í friði og ró
Hreinn Bergs
Hugurinn hvarflar til veraldar sem
var, þegar ég minnist Hreins bróður
míns. Ég sé hann fyrir mér ungan og
glaðsinna, hraustan og stæltan.
Hann ólst upp á Hellissandi, sem í þá
daga var einangrað pláss. Þangað lá
ekki bílfær vegur. Fólk lifði á sjálf-
þurftarbúskap og smáútgerð.
Búið heima í Munaðarhóli var
nokkuð stórt miðað við það sem tíðk-
aðist þar um slóðir, á annað hundrað
fjár og nokkrir nautgripir. Þetta var
fremur frumstæður búrekstur, vél-
væðing engin.
Mörg sumur bar Hreinn hita og
þunga af heyskapnum. Hann varð
ungur afburða sláttumaður.
Hann var næstelstur systkinanna
sjö frá Munaðarhóli, þeirra sem upp
komust, og um margt fyrirmynd okk-
ar sem yngri vorum. Það var snemma
afráðið að hann gengi menntaveginn.
En slíkt var þá fátítt þar um slóðir,
enda ekki heiglum hent fyrir efnalitl-
ar fjölskyldur að kosta börn sín til
langskólanáms. En Hreinn gekk
menntaveginn, bókstaflega. Hann fór
fótgangandi yfir Fróðárheiði í fylgd
með Ágústi pósti frá Mávahlíð, áleiðis
að Staðarstað, þar sem séra Þor-
grímur Sigurðsson tók að sér nokkra
nemendur.
Síðan lá leiðin í Menntaskólann í
Reykjavíkur. Hreinn átti þá athvarf
hjá Kjartani Jónssyni, föðurbróður
okkar og Ingibjörgu Hall, konu hans.
Heimili þeirra var með miklum
menningarbrag.
Kjartan var gamansamur maður
og skemmtinn, landskunnur hagyrð-
ingur og vinsæll. Hreinn minntist
þeirra ævinlega með mikilli hlýju.
Eitt vor kom Hreinn vestur með
þeim hjónum og fleira fólki. Farið
fyrir Jökul og niður á Djúpalónssand.
Þar sneri hann sér beint að
Fullsterk og færði í stall. Fólk var
gáttað á því að þessi grannvaxni
piltur skyldi vinna þvílíkt afrek. Og
stoltið var ekki lítið hjá litla bróður.
Oft hef ég síðan dáðst að atgervi hans
þótt afrekin yrðu annars konar en
forðum tíð.
Hreinn vann ýmis störf meðfram
skóla, við kennslu, bókhald, leigubíla-
akstur og fleira.
Guðfræðin varð fyrir valinu, þegar
kom að háskólanámi. Sjálfsagt réð
einhverju um valið að kristindómur
og kirkjustarf var snar þáttur í upp-
eldi okkar systkina. Um störf hans
sem sóknarprests eru aðrir færari að
fjalla. En ég hygg að hann hafi unnið
verk sín af fagmennsku og þeirri lip-
urð í mannlegum samskiptum sem
honum var eiginleg. Hann hafði góða
skipulagsgáfu og kom miklu í verk.
Það fylgdi honum jákvætt viðmót,
hlýja og glaðværð, sem var uppörv-
andi fyrir samferðamenn, jafnvel eft-
ir að alvarleg veikindi tóku að hrjá
hann.
Hann ræktaði vel sambandið við
sinn stóra frændgarð. Sigrún kona
hans var honum samstiga í því sem
öðru og minnisstæðar eru fjölskyldu-
samkomurnar á þeirra fallega heim-
ili, þar sem gjarnan var safnast sam-
an við hljóðfærið,
spilað og sungið, rétt eins og tíðk-
aðist fyrr meir í Munaðarhóli og ekki
síður á Gimli, bernskuheimili móður
okkar. Við, fjölskyldan, sjáum nú á
bak þeim manni sem einatt tók að sér
forsvar þegar mest var þörf, hvort
heldur var í gleði eða sorg.
Nú er fátt eftir nema kveðja.
Farðu vel bróðir og vinur. Geymi þig
guð sem þú þjónaðir allan þinn
starfsdag.
Jón Hjartarson.
Vinir og samstarfsmenn fylgja lög-
málum lífs og dauða sem aðrir. Að-
dragandinn er þó ólíkur og þá einnig
minningarnar. Við Hreinn störfuðum
náið saman og svo var skilningur
okkar sannur og einlægur að aldrei
féll nokkur skuggi á árin öll, sem
þetta stóð. Gott þótti honum að mega
leggja fram krafta sína í höfuðborg-
inni og sinna þeim málum áfram, sem
hann hafði fyrr lagt lið. En ég gat þó
ekki annað en fundið til með honum
eftir farsæla þjónustu á Snæfellsnesi
og síðast í sjálfri kóngsins Kaup-
mannahöfn, þar sem hann var róm-
aður fyrir þjónustu sína við landa bú-
setta í Danmörku og nutu ekki síst
aldraðir Íslendingar umhyggju hans
og frú Sigrúnar konu hans. En hann
tók við nýjum söfnuði í ört fjölgandi
hverfi, þar sem engin kirkja fannst
né nokkur annar möguleiki til að
sinna svo þeirri þjónustu sem hann
var kallaður og vígður til. Að vísu var
keypt eitt af viðlagasjóðshúsunum
fyrir söfnuðinn, þar sem messur voru
sungnar í stofum hússins sem upp-
haflega hafði verið ætlað sem heim-
kynni einnar fjölskyldu. En séra
Hreinn kvartaði ekki né afsakaði sig
og fól sig ekki að baki aðstöðuleysinu.
Það voru góðar heimsóknir sem við
í Bústaðakirkju fengum þegar séra
Hreinn kom með fermingarbarna-
hópana sína á vorin til að leiða börnin
að altarinu. Og ekki spillti fyrir að í
fylgd prestsins voru dætur hans og
ljómaði af þeim sannur og heiðríkur
svipur eins og þá einkennir sem
styðja föður sinn og með því gleðja
hann. Og síst skyldi nærvera
prestsfrúarinnar vanmetin, þegar
hún færði börnin hvert af öðru í hina
hvítu fermingarkirtla af slíkri um-
hyggju og nærgætni að unun var að
fylgjast með. En sem betur fer lögð-
ust ferðir fermingarbarna séra
Hreins í Bústaðakirkju af, þegar
reist hafði verið mikil og góð kirkja í
söfnuðinum. Hugsaði ég sterkt til
hans þegar ég sá hann fyrir mér við
fyrstu jólamessuna í kirkjunni sem
hann hafði lagt allt sem hann megn-
aði til að risi og velti ég því fyrir mér
hvort hugur hans hefði kallað fram
minningar úr stofu viðlagasjóðshúss-
ins þegar hann gekk þar fyrir altarið,
signdi sig og hóf upp fagra og þrótt-
mikla rödd sína.
Orðspor séra Hreins barst víða og
varð til þess að hann var kjörinn til
setu á kirkjuþingi íslensku Þjóðkirkj-
unnar og var hann síðan kjörinn til
setu í kirkjuráði sem er nokkurs kon-
ar ríkisstjórn kirkjunnar. Þar lágu
leiðir okkar saman á ný svo sem fyrr í
safnaðarstarfi og á kirkjuþingi. Það
var bæði gott og styrkjandi að ganga
til starfa með séra Hreini í kirkju-
ráði. Hann skoðaði hvert mál af mik-
illi nákvæmni og þegar hann hafði
ákveðið hvað hann kaus að styðja og
hvað hann vildi heldur leiða hjá sér,
var hann fastur fyrir, öruggur og til-
lögugóður.
Hreinn Hjartarson
Elsku afi.
Ég sakna þín mjög mikið.
Það var svo gott að kúra
saman og hlusta á þig lesa.
Núna ætla ég að vera dugleg
og lesa sjálf Litlu gulu hæn-
una og Sætabrauðsdrenginn.
Þú verður alltaf í hjarta
mínu. Guð passar þig.
Þín,
Sigrún Ingibjörg
Halldórsdóttir
HINSTA KVEÐJA