Morgunblaðið - 04.04.2007, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2007 43
En svo líða ár, að þau breytast í
tugi og verði þeir margir, kveða lög
lýðveldisins á um það að horfið skuli
frá verkahring sínum og setjast í
helgan stein. Séra Hreinn vissi vit-
anlega hvenær kæmi að lokaþætti
þjónustunnar, honum var það þó ekki
sérlega sárt eða viðkvæmt, þar sem
þau Sigrún höfðu oftsinnis rætt um
það, hvað þau skyldu nú fást við og
hverju sinna, er þjónusta Hreins í
kirkjunni væri að baki. Og fylgdi slík-
um hugsunum tilhlökkun og þakkar-
kennd. En gripið var harkalega inn í.
Hinn ógnvænlegi sjúkdómur, sem
svo marga leggur lágt og leiðir til
grafar réðst til innrásar í blóð prests-
ins. Hann barðist í móti svo sem hann
hafði fyrr lagt lóð á þær vogaskálar
sem merktu árangur og framfarir.
Árin urðu ótrúlega mörg svo að nálg-
uðust tuginn, sem hann var í þessu
stríði og gafst ekki upp, heldur blés
til sóknar þegar hlé varð á og kaus að
taka hverjum degi sem gjöf í viðbót
við þær aðrar sem hann hafði þegið
og ávaxtað svo vel, að kirkjan stend-
ur í þakkarskuld við hann .
Við Ebba vorum erlendis en fylgd-
umst þó vel með hvernig horfði með
heilsu séra Hreins undir lok hins
langa stríðs. Bænir voru honum helg-
aðar og vísindi læknaþjónustunnar
voru nýtt til hins ýtrasta. En allt kom
fyrir ekki, maðurinn með ljáinn skar
á lífsþráðinn, sem tengir séra Hrein
dýrmætri fjölskyldu og fórnfúsu
starfi. En um leið og við þökkum
samfylgd, vináttu og tryggð beinum
við enn bænum til þeirrar áttar sem
við vitum hann vera í, að Guð taki svo
í móti honum sem hann hefur ítrekað
á hann bent og öðrum hjálpað til þess
fundar við hinn almáttka sem mestu
skilar. Góðvinur er kvaddur og hann,
eiginkona, börn, tengdabörn og
barnabörn eru falin Guði eins og
hann bað fyrir þeim og var í því sem
öðru dýrmæt fyrirmynd.
Ólafur Skúlason.
Elsku bróðir, nú þegar baráttu
þinni er lokið þá voru fyrstu hugsanir
mínar um þig: Öðlingur, höfðingi,
hetja. Þetta varst þú allt og miklu
meira en það. Þú varst mér líka miklu
meira en stóri bróðir, þú varst minn
besti vinur og sú vinátta var sönn og
sterk.
Allt frá því að ég var lítill polli á
Hellissandi og fram til þessa dags var
umhyggja þín, vináttan og ræktar-
semin einstök. Þú sem alltaf varst að
gefa, hlúa að og rækta.
Öðlingurinn Hreinn: Það var sama
hvort maður kom til ykkar Sigrúnar
eða fékk ykkur í heimsókn þá báruð
þið alltaf með ykkur hlýju, umhyggju
og glæsileika og voruð alltaf að gefa
og gleðja. Ræktarsemi ykkar við
móður okkar var líka einstök. Þær
eru óteljandi samverustundirnar fyr-
ir vestan í leik og í starfi. Samvinna
ykkar mömmu við Ingjaldshóls-
kirkju gleymist manni aldrei. Vinátta
ykkar og gagnkvæma virðingin sem
þið báruð hvort fyrir öðru varð manni
ómetanleg fyrirmynd. Þegar þið
fluttuð til Kaupmannahafnar og þú
tókst við stöðu sendiráðsprests hélst
þú alltaf sambandi nær daglega. Allt-
af að athuga hvort við hefðum það
ekki gott og allt væri í lagi.
Höfðinginn Hreinn: Þú varst
glæsimenni sem fólk tók eftir, bar
virðingu fyrir og hlustaði á. Þú kunn-
ir að miðla til annarra kristilegum
kærleika, þekkingu og reynslu. Einu
sinni rifjaði mamma upp fyrir mér
þessa setningu sem ég hafði sagt við
hana eftir eina kirkjuferðina á Ingj-
aldshól: (Mamma, af hverju geta ekki
allir prestar flutt jafn skemmtilegar
ræður og Hreinn?), því eitthvað
fannst stráknum ræður sumra presta
langar og leiðinlegar en þegar
Hreinn bróðir var í ræðustól eða
mælti við önnur tækifæri sat litli
bróðir og hlustaði með andtakt og
lotningu. Þú hafðir einstakt lag á því
að koma kjarnanum til skila. Þær eru
líka ófáar sögurnar sem þú sagðir
okkur krökkunum þegar við vorum
fyrir vestan. Sögurnar frá Munaðar-
hóli, af pabba og fólkinu á Gimli. Þú
þekktir hverja þúfu, hverja laut og
hvern einasta stein á Sandi og söguna
á bak við þá.
Hetjan Hreinn: Þær eru ófáar sög-
urnar sem kallarnir á Sandi sögðu
manni af Hreini bróður á hans yngri
árum fyrir vestan. Hvernig þú lékst
þér að Fullsterkum, lyftir hrossum í
heilu lagi, slóst Hraunskarðstúnið á
þess að stoppa o.fl. Þú varst naut-
sterkur og mikill keppnismaður og
með óbilandi kraftadellu. Þegar veik-
indi þín byrjuðu var þetta baráttu- og
keppnisskap til staðar. Þú sagðir: Við
erum þrír í liðunu: ég, læknirinn og
hann þarna uppi. Við hjálpumst að.
Þú hafðir ekki hátt um veikindi þín og
þegar maður spurði hvernig þú hefð-
ir það, þá var svarið: Blessaður mað-
ur, ég hef það fínt en hvernig hafið
þið það? Já, alltaf að hugsa um aðra
fyrst og fremst. Æðruleysi þitt í veik-
indunum var ótrúlegt og það lýsir þér
best að þú bauðst lækninum þínum í
80 ára afmælið þitt tveimur dögum
fyrir andlát þitt. Þetta er hetjan og
keppnismaðurinn Hreinn.
Elsku bróðir, þú varst einstakur
persónuleiki, bróðir og vinur. Ég
mun aldrei gleyma heimsóknum þín-
um til mín á skrifstofuna. Þá gáfum
við okkur tíma til að spjalla um allt og
ekkert. Sumt af því ákváðum við að
hafa bara fyrir okkur. Þannig verður
það.
Ég kveð þig, kæri bróðir, með
söknuði og eftirsjá, Sigrún, mín við
höldum áfram að rækta og hlúa að
þeirri vináttu sem við höfum átt alla
tíð. Sigrún mín, Steinunn, Jóhanna,
Hjörtur og Halldór og afabörn, megi
góður Guð styrkja ykkur og leiða á
þessari sorgarstund.
Þinn bróðir og vinur.
Vigfús Kr. Hjartarson.
„Lofið Drottin allar þjóðir, veg-
samið hann allir lýðir, því að miskunn
hans er voldug yfir oss og trúfesti
hans varir að eilífu.“
Sr. Hreinn Hjartarson, mágur
minn og náinn starfsfélagi, hafði það
fyrir fasta reglu að byrja allar pré-
dikanir sínar með þessum orðum
Ritningarinnar, 117. Davíðssálmi.
Það var honum yfirskrift alls þess
sem hann vildi boða – alls þess sem
máli skipti. Þegar sr. Hreinn kveður,
miklu fyrr en við hefðum óskað, get-
um við vinir hans og fjölskylda í sökn-
uðinum hlustað á þá hvatningu sem
hann flutti alltaf. Horft til baka með
þakklæti fyrir afskaplega góða sam-
ferð – horft líka fram á við til eilífa
lífsins.
Við Hreinn hittumst fyrst þegar
við Heiða systir hans kynntumst.
Hann var þá nývígður prestur vestur
á Snæfellsnesi, ég var við dyr háskól-
ans til guðfræðináms. Við kynntumst
fljótt og vel, það var auðvelt að kynn-
ast Hreini. Hann var hlýr, um-
hyggjusamur, greiðugur, hafði glað-
værð í för. Þegar hann seinna gifti
okkur Heiðu og við urðum mágar
varð það strax ákaflega náið og hélst
alltaf þannig. Samskipti og samgang-
ur fjölskyldna okkar urðu mjög mikil.
Þar var hlutur Sigrúnar konu hans
stór. Hún hefur alltaf verið meistari í
því að muna daga og tíðir og fylgjast
með hverjum einstaklingi. „Hreinn
og Sigrún“ varð nánast eitt orð í
munni barnanna okkar og ekki að
ófyrirsynju.
Það var lærdómsríkt að fylgjast
með Hreini í starfi sóknarprestsins.
Ástæðan fyrir því að hann fór út í
prestsskap var sú að trúin á Jesúm
Krist var honum lifandi hugsjón.
Hann var duglegur prestur, hlýr
sálusorgari, vann mikið, var áræðinn.
Hann var samkvæmur sjálfum sér og
aflaði sér trausts. Þegar hann hafði
starfað um skeið í Fella- og Hólasókn
varð ég prestur í Seljasókn. Þá varð
starfsvettvangur okkar í mjög mikilli
nánd, verkefnin svipuð – snertust oft.
Algengt var að við gengjum inn í
störf hvor annars. Þeim aðstæðum
sem söfnuðir okkar bjuggu við á
frumbýlingsárum þarf ekkert að lýsa
hér. En þar var hugsjón trúarinnar
það eina sem dugði og dugði líka vel.
Þá var ómetanlegt að eiga góða
starfsfélaga þar sem hægt var að
treysta, geta talað. Það er í návist
slíkra sem miskunn Guðs fær farveg.
Þar á ég Hreini mikið að þakka. Við
áttum saman margar gleðistundir
sem ljómar af. En líka þær stundir
sem eru svo ógnarlegar að enginn
stenst nema með Guðs hjálp. Þar er
stuðningur góðra vina mikilvægur.
Ég vissi álengdar um þá ábyrgð og
miklu tiltrú sem Hreini var sýnd í
reglunni sem hann nefndi svo. Það
kom mér ekki á óvart. Það var heldur
ekki undrunarefni hið mikla traust
sem hann naut í ábyrgðarstörfum við
stjórn kirkjunnar. Mest lærdómsefn-
ið var að fylgjast með því þegar hann
á síðustu árunum þurfti að takast á
við mikla sjúkdóma. Í slíku voru fáar
hetjur sem hann. „Því að miskunn
hans er voldug yfir oss og trúfesti
hans varir að eilífu.“ Það reyndist
þannig. Við fjölskylda mín vitum að
sá góði Drottinn, sem Hreinn treysti
á og boðaði, veitir nú styrk. Þess biðj-
um við Sigrúnu og fjölskyldu hennar,
þegar við minnumst heiðursmanns
og ómetanlegs vinar.
Valgeir Ástráðsson.
Ástkær mágur okkar og vinur,
Hreinn Hjartarson, er látinn. Við frá-
fall hans fyllist hugurinn trega og
söknuði en jafnframt þakklæti fyrir
þá löngu og góðu samleið sem við
systkinin og fjölskyldur okkar áttum
með honum.
Það var fyrir rúmum fimmtíu ár-
um sem leiðir Hreins og Sigrúnar,
systur okkar, lágu fyrst saman og
hann fór að verða tíður gestur á
æskuheimili okkar á Akranesi.
Hreinn vann strax hug og hjarta okk-
ar systkinanna og foreldra okkar
enda var hann bæði glæsilegur mað-
ur og drengur góður. Hann reyndist
okkur öllum einstaklega vel og alltaf
stóð heimili þeirra Hreins og Sigrún-
ar okkur opið til lengri eða skemmri
tíma, hvort sem var á Ránargötunni, í
Ólafsvík, Kaupmannahöfn, Keilufell-
inu eða í Asparfellinu. Heimilislífið
einkenndist af hlýju og glaðværð svo
ekki var að undra að afar gestkvæmt
var á heimilinu. Þar var öllum vel tek-
ið og gestir fóru þaðan ævinlega glað-
ari í bragði og bjartsýnni á lífið en
þeir voru þegar þá bar að garði.
Hreinn var kátur og skemmtilegur
félagi og hrókur alls fagnaðar í góðra
vina hópi. Honum var umhugað um
að halda fjölskyldunni saman og þau
hjónin áttu ósjaldan frumkvæði að
skemmtilegum samverustundum af
margvíslegu tilefni og stundum af því
tilefni einu, eins og Hreinn sagði, að
lífið er svo gott. Það er ljúft að ylja
sér við slíkar minningar, ekki síst frá
ferðum okkar um hálendi Íslands, nú
síðast í sumar sem leið. Þá var
Hreinn orðinn fársjúkur en áhuginn
og kjarkurinn óbugaður, hann naut
þess að fræðast og ferðast og ef hug-
myndir kviknuðu um að fara ein-
hverja króka hvatti hann til þess
frekar en latti þótt þeir lengdu dag-
leiðina. Hann kvartaði aldrei og gerði
sér grein fyrir að þetta væri trúlega
síðasta tækifærið sem hann hefði til
að ferðast um óbyggðir landsins. Það
er okkur mikils virði að hafa fengið
tækifæri til að þess að eiga þessa
daga saman og njóta þess með Hreini
sem hann hafði yndi af.
Samband þeirra Sigrúnar og
Hreins var einstaklega ástríkt og
skemmtilegt enda voru þau samhent
í að lifa lífinu lifandi, horfa á það já-
kvæða og njóta þess sem lífið hafði
upp á að bjóða. Þetta kom skýrt í ljós
í veikindum Hreins. Þá stóðu þau
saman, studdu hvort annað og ræddu
blátt áfram um veikindi og lífslíkur
Hreins á þann hátt að við sem á
hlýddum undruðumst styrkinn sem
þau bjuggu yfir. Þegar Hreinn var
spurður hvernig honum liði svaraði
hann alltaf að honum liði bara vel og
tíundaði allt sem vel hafði gengið.
Oftar en ekki bætti hann því við að
hins vegar væri þessi tími erfiður fyr-
ir Sigrúnu og að yfirleitt gleymdist
að hugsa um hve mikið reyndi á að-
standendur sjúklinga. Þessi svör
Hreins eru lýsandi dæmi um hvað
sjálfsvorkunn var fjarri honum og
hve umhyggja fyrir þeim sem honum
þótti vænt um var ríkur þáttur í fari
hans.
Við þökkum af einlægni alla þá
hjálpsemi og hlýju sem Hreinn sýndi
okkur. Við sendum Sigrúnu systur
okkar og öðrum ástvinum innilegar
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
styðja þau og styrkja. Blessuð sé
minning Hreins Hjartarsonar.
Sigurbjörg, Ingimar,
Guðbjörg og fjölskyldur.
 Fleiri minningargreinar
um Hrein Hjartarson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu á næstu
dögum.
✝
Frændi okkar,
KOLBEINN ÞORLEIFSSON,
Ljósvallagötu 16,
Reykjavík,
sem lést miðvikudaginn 28. mars verður jarðsung-
inn frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 10. apríl kl. 11.00.
Hanna Signý Georgsdóttir,
Bragi Guðmundsson,
Hannes Guðmundsson,
Hanna Guðrún Guðmundsdóttir.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður, tengdaföður, afa og langafa,
STEFÁNS GUÐMUNDSSONAR,
Hásæti 1B,
Sauðárkróki.
Margrét Guðmundsdóttir,
Guðmundur R. Stefánsson, Arnfríður Arnardóttir,
Sigríður K. Stefánsdóttir, Guðmundur Jensson,
Ægir S. Stefánsson, Arngunnur Sigurþórsdóttir,
barnabörn og langafabarn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
vináttu við andlát og útför eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁSLAUGAR HREFNU SIGURÐARDÓTTUR,
Hjallaseli 55,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á hjúkrunarheimilinu
Seljahlíð.
Guðmundur Árnason,
Ágústa Harting,
Kristján Guðmundsson,
Sigurður Guðmundsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
FRIÐGEIR I. JÓHANNSSON,
Mímisvegi 15,
Dalvík,
andaðist á heimili sínu laugardaginn 31. mars.
Jarðarförin fer fram frá Dalvíkurkirkju mánudaginn
9. apríl kl. 13.30.
Stefán Ragnar Friðgeirsson, Anna Margrét Halldórsdóttir,
Jóhann Þór Friðgeirsson, Elsa Stefánsdóttir,
Rebekka Sigríður Friðgeirsdóttir,
Ragnheiður Rut Friðgeirsdóttir, Sævar Freyr Ingason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar,
MAGNEA KATRÍN BJARNADÓTTIR
frá Bjarnastöðum,
Heiðargerði 6,
Akranesi,
andaðist á heimili sínu laugardaginn 31. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Benedikt Bjarnason,
Guðrún Stefanía Bjarnadóttir,
Halldór Bjarnason.
✝
Ástkær sonur okkar, bróðir, unnusti og faðir,
BENEDIKT INGI ÁRMANNSSON,
andaðist sunnudaginn 1. apríl.
Ármann H. Benediktsson, Elín Ebba Gunnarsdóttir,
Erna Karen Stefánsdóttir, Jón Óskar Þórhallsson,
Dóra Steinunn Ármannsdóttir, Magnús Birgisson,
Ármann Ingvi Ármannsson,
Ásthildur Erlingsdóttir,
Ísabella Ronja Benediktsdóttir.