Morgunblaðið - 03.11.2007, Síða 39

fékk ég að launum eitthvað fallegt
sem varð á vegi okkar.
Eftir að þú veiktist fækkaði sam-
verustundunum, en minningin um
einstaka þolinmæði og væntum-
þykju í minn garð mun fylgja mér og
fjölskyldu minni alla tíð.
Elsku Líf og Tinna, við sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Hilmar Jónsson og fjölskylda.
Látin er kær vinkona mín og
skólasystir, Geirfinna Óladóttir.
Veikindastríð sitt háði hún af æðru-
leysi.
Kynni okkar Geiru hófust þegar
við vorum báðar við nám á Bifröst.
Það má segja að sameiginlegur
áhugi okkar á því að skoða heiminn
hafi ráðið því að við lögðum saman í
heimsreisu að námi loknu árið 1981.
Srí Lanka, Taíland, Singapore,
Nýja-Sjáland, Samóaeyjar … ævin-
týrin okkar voru á öllum þessum
stöðum og mörgum, mörgum fleiri.
Vináttan þroskaðist og treystist. Sú
vinátta hefur varað æ síðan. Um
tíma bjó Geira á Ísafirði, í næsta ná-
grenni við mig í heimabænum Bol-
ungarvík. Þegar hún hvarf þaðan
kvaddi hún með þeim orðum að hún
hefði skilið eftir litla gjöf handa mér
sem ég skyldi vitja.
Gjöfin var handritaður texti af
henni sjálfri, fagurlega skreyttur
með hennar listræna handbragði,
rammaður inn í fallegan ramma. Það
fyrsta sem ég sé að morgni hvers
dags og að kveldi hvers dags er þessi
fallegi texti:
„Þú trúir því kannski ekki að
heimurinn þarfnist þín, en hann ger-
ir það því þú ert einstök. Enginn hef-
ur nokkurn tíma verið eins og þú og
enginn á eftir að verða eins og þú.
Enginn annar getur látið röddina
þína hljóma, sagt það sem þú hefur
að segja, – brosað brosinu þínu eða
lýst ljósinu þínu. Enginn getur kom-
ið í þinn stað, því hann er aðeins þinn
og ef þú ert ekki til að lýsa ljósinu
þínu hver veit hversu margir ferða-
langar munu villast þegar þeir eiga
leið framhjá staðnum þínum tómum í
myrkrinu.“ (Höf. ókunnur).
Með þessum fallegu orðum kveð
ég kæra vinkonu, einstaklega traust-
an og ræktarlegan vin sem alltaf var
til staðar þegar á þurfti að halda.
Dætrum hennar, Líf og Tinnu,
sem voru henni allt og barnabarninu
litla votta ég innilega samúð sem og
foreldrum hennar og fjölskyldu allri.
Ingibjörg Vagnsdóttir,
Bolungarvík.
Geira var ritari þingflokka í Von-
arstræti 12, þegar við vorum með
skrifstofur í því yndislega, gamla
húsi. Reyndar átti Geira mjög stóran
þátt í því hve vænt okkur þótti um
húsið. Hún átti til dæmis frumkvæð-
ið að því að þingflokkarnir héldu sín
„Litlu jól“ þar sem við áttum nota-
lega og skemmtilega morgunstund
við kertaljós og nutum þess að
spjalla saman og borða listilega
skreyttar og ótrúlega bragðgóðar
smákökur sem Geira hafði bakað.
Hún var líka ómissandi þegar við
fögnuðum einhverjum áföngum í
starfinu.
Geira var gullsmiður að mennt og
listfengi og fágun lýsti af öllu sem
hún skapaði. Hún hafði lært skraut-
skrift og var oft fengin til að skreyta
bækur með sinni einstaklega fallegu
rithönd. Sjálf var Geira fínleg og fal-
leg, hafði rólegt og hlýlegt yfirbragð,
var góðum gáfum gædd og hafði ríka
kímnigáfu.
Undanfarin ár höfum við fylgst
með hetjulegri baráttu hennar við
krabbameinið sem lagði hana að lok-
um að velli. Okkur fannst svo sárt að
hún skyldi þurfa að þjást svona mik-
ið, hún sem hafði aldrei reykt og allt-
af lifað einstaklega heilbrigðu lífi.
Við minnumst Geiru með mikilli
hlýju.
Hún vildi ekki kveðja þetta líf og
þráði mest að fylgja dætrum sínum
og litla dóttursyninum, Eiði Jack,
eftir svo miklu lengur.
Við sendum dætrum hennar,
Tinnu og Líf, sem hún var svo stolt
af, dýpstu samúðarkveðjur og einnig
foreldrum hennar og systkinum.
Margrét Sverrisdóttir,
Svandís Svavarsdóttir.
Kæra Geira frænka en það varstu
kölluð. Nú þegar þú hefur kvatt
þennan heim rifjast upp fyrir mér
þær góðu stundir sem við höfum átt
saman.
Sumrin þegar þú dvaldir á
Klaustri hjá okkur og við unnum
saman á hótelinu. Þótt þú værir að-
eins eldri en ég náðum við vel saman
– án þess að ég geri mér fulla grein
fyrir því þá hefur þú örugglega mót-
að afstöðu mína til margra hluta.
Þú varst ávallt róleg og yfirveguð
og öguð í vinnubrögðum en hafðir
einstaka hæfileika til að láta hlutina
gerast fumlaust og örugglega.
Listrænir hæfileikar þínir voru
einstakir og kom það fram í ljós-
myndunum sem þú tókst, skraut-
skrift, föndri og saumaskap. Þú fórst
og lærðir gullsmíði þar sem þessir
hæfileikar fengu notið sín. Það má
segja að þau hafir verið þeim hæfi-
leikum gædd að allt sem þú tókst
þér fyrir hendur var vandað og fág-
að. Listrænir hæfileikar náðu til
sönglistarinnar líka því þú hafðir
gott eyra fyrir músík og söngst eins
og engill. Á ég einstaklega ljúfar
minningar frá því er við sungum um
tíma saman í kór ásamt fleira frænd-
fólki úr Skaftafellssýslunni.
Það að þú elsku frænka sért búin
að kveðja þennan heim þýðir að
stórt skarð er komið í frænkuhópinn
en undanfarin ár höfum við hist
reglulega, frænkur í kvenlegg sem
kominn er út af ömmu og afa frá
Sandaseli í Meðallandi. Í þeim hópi
varstu næstelsta frænkan. Þessar
stundir sem við höfum átt saman
hafa verið mér sérstaklega kærar.
Þar höfum við lagt drög að ættar-
mótum og notið þess að vera saman í
góðum hópi.
Síðast þegar við hittumst nánast
allar var það heima hjá þér á Fram-
nesveginum og þá var ljóst hvaða
stefnu veikindi þín væru búin að
taka. Þú vildir endilega taka á móti
okkur og þrátt fyrir að kraftarnir
færu þverrandi var ekki neinn bil-
bugur á þér.
Þú sýndir okkur frænkum allt fal-
lega föndrið sem þú varst að gera
þér til afþreyingar og framdráttar.
Einstakt þrek þitt og kjarkur til að
undirbúa það sem koma skyldi lýsir
persónuleika þínum vel. Raunsæi og
skipulagshæfileikar. Einlæg og lít-
illát. Þú varst heimsborgari á sama
tíma og þú varst mikill náttúruunn-
andi og hafðir sterkar taugar til upp-
runa þíns. Þú hafðir gaman af fal-
legum hlutum en þú varst á sama
tíma hófsöm.
Megi minning um Geiru lifa í
hjarta okkar allra og gefa dætrum
hennar Líf og Tinnu, foreldrum og
öðrum nánustu ættingjum styrk í
sorg sinni.
Sólborg Lilja Steinþórsdóttir.
Nú er löngu og erfiðu stríði henn-
ar Geiru við krabbameinið lokið, hún
hefur kvatt þetta jarðneska lif. Hún
var um margt sérstök ung kona,
hafði mjög ákveðnar skoðanir og var
ekki tilbúin að breyta þeim að
óreyndu. Náðargáfur fékk hún mikl-
ar. Allt virtist leika í höndum henn-
ar. Þegar við ritararnir komum heim
til hennar í kaffispjall var allt með
miklum höfðingsbrag, smekklegt og
notalegt. Allir hlutir urðu glæsilegir
er hún hafði farið höndum um þá.
Hjá henni leið okkur vinkonunum
afar vel, við hlógum og gerðum að
gamni okkar, vorum svo hjartanlega
velkomnar að auðvelt var að gleyma
stund og stað.
Þó ung væri hafði hún reynt
margt sem þroskaði hana, en einnig
margt sem beygði hana. Augastein-
ar hennar voru dæturnar tvær og
litla ömmubarnið, sem hún saknaði
að hafa ekki heilsu til að sinna eins
og hún óskaði sér. Dæturnar reynd-
ust henni mjög vel í veikindunum
sem og foreldrar hennar, þau gerðu
allt sem í þeirra valdi stóð til að
styrkja hana. Þegar svona ung kona
fer er margt ógert. Hún átti stóra og
mikla drauma er ekki tókst að ljúka.
Þegar við borðuðum saman í vor
gafst okkur tími til að eiga langt og
einlægt samtal. Geira mín var ekki
trúuð kona, eigi að síður bið ég Guð
að blessa hana og alla hennar fjöl-
skyldu.
Rakel Viggósdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. NÓVEMBER 2007 39
✝ SigurbjörtKristjánsdóttir
fæddist á Akri í
Vestmannaeyjum
20. nóvember 1915.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurlands þann
23. október sl.
Foreldrar hennar
voru hjónin Krist-
ján Sigurðsson frá
Ljótastöðum í V-
Skaftafellssýslu, f.
25.7. 1885, d. 25.9.
1966, og Oktavía
Hróbjartsdóttir frá Raufarfelli,
A-Eyjafjöllum, f. 31.5. 1890, d.
20.12. 1977. Þau bjuggu lengst af
á Brattlandi í Vestmannaeyjum.
Systir Sigurbjartar er Þórunn
Þorsteinn Óskar Guðbrandsson,
f. 26.10. 1914, d. 13.3. 1982, sonur
þeirra er Borgar, f. 2.2. 1943,
kvæntur Elínu Ingólfsdóttur, f.
30.12. 1946, sonur þeirra er Þor-
steinn Óli, unnusta hans er Linda
Björk Friðgeirsdóttir. Elín átti
fyrir Ingólf Vigfússon og Ragn-
heiði Jónsdóttur, eiginmaður
hennar er Guðmundur Antons-
son, synir þeirra eru Þorsteinn
og Breki. Þorsteinn Óskar átti
fyrir Ester Þorsteinsdóttur, f.
28.9. 1940.
Sigurbjört ólst upp í Vesta-
manneyjum en fluttist síðar til
Stokkseyrar. Hún starfaði við
fiskvinnslu bæði í Vestmanna-
eyjum og á Stokkseyri ásamt því
að sinna húsmóðurstörfum. Hún
tók virkan þátt í starfi kvenfélags
Stokkseyrar og var mikil hann-
yrðakona. Síðustu 9 árin dvaldi
Sigurbjört á Dvalarheimili aldr-
aðra á Sólvöllum á Eyrarbakka.
Útför Sigurbjartar fer fram frá
Stokkseyrarkirkju 3. nóvember
kl. 14.
Sólveig Kristjáns-
dóttir hjúkrunar-
kona, f. 9.12. 1922.
Sigurbjört eignaðist
Kristján Sigurðsson
þann 29.1. 1942, fað-
ir hans var Sigurður
Haraldsson, f. 20.4.
1919, d. 28.1. 1998.
Eiginkona Kristjáns
er Ingunn Guð-
bjartsdóttir, f. 18.5.
1943, börn þeirra
eru: 1) Hlynur
Steinn, kvæntur
Helgu Sigríði Hall-
dórsdóttur, synir þeirra eru
Kristján Falur og Ragnar. 2) Sig-
urbjört, gift Þorsteini Helgasyni,
börn þeirra eru Snorri og Lilja.
3) Íris. Maki Sigurbjartar var
Elsku amma Sibba er farin frá
okkur. Ævi hennar var að kvöldi
komin og þegar heilsan bilar er
best að fá að fara.
Amma Sibba var alltaf mjög
heilsuhraust og því veit ég að hún
hefði ekki viljað lifa lengur svona
lasin.
Hennar er sárt saknað því hún
var stór hluti af fjölskyldunni, átti
svo marga vini og var alltaf svo
glöð.
Amma Sibba bjó síðustu árin á
dvalarheimilinu Sólvöllum á Eyr-
arbakka. Þar undi hún hag sínum
vel og átti þar sína aðra fjölskyldu.
Ég held henni hafi sjaldan leiðst
enda hafði hún unun af því að
hlusta á tónlist og var mikil hann-
yrðakona. Eftir hana liggja margir
fallegir hlutir sem hún bjó til, þar
var listakona á ferð.
Ég er henni mjög þakklát fyrir
alla hlýjuna í minn garð og
barnanna minna.
Minning um góða konu lifir.
Ragnheiður og fjölskylda.
Hún amma Sibba er látin. Og
satt best að segja er veröldin afar
skrítin án hennar. Það er sannar-
lega skrítið þegar manneskja sem
skipar svo stóran sess í lífi manns
er skyndilega horfin. Vissulega
gerði ég mér grein fyrir að ein-
hvern tímann kæmi að kveðjustund
en hún kom þó fyrr en ég hugði.
Amma Sibba var ein af þessum
yndislegum persónum sem hafði
góð áhrif á alla. Glaðværð hennar,
hlátur og bros mætti öllum sem
urðu á vegi hennar, jafnt skyld-
fólki, vinum og ókunnugum. Þessi
jákvæðu persónueinkenni smituðu
út frá sér svo að enginn varð
ósnortin af nærveru hennar. Þann-
ig var amma. Brosmild og kímin og
óendanlega gjafmild á gæsku.
Ég hafði mjög gaman af því að
hlusta á ömmu segja sögur frá
fyrri tíð, hún var mjög minnug og
hélt ávallt þeim hæfileika. Ég
minnist þess einnig hversu dugleg
hún var við allskyns hannyrðir, hún
prjónaði eins og atvinnumanneskja
dúka, sokka, vettlinga og hvaðeina,
saumaði í og málaði myndir. Í
hverjum jólapakka var að finna
eitthvað lítilræði sem hún hafði
gert. Auðvitað voru þetta dýrmæt-
ustu gjafirnar því þær voru unnar
af hennar höndum.
Þrátt fyrir að árin færðust yfir
hélt amma alltaf sínu striki, alltaf
hress og varð nánast aldrei mis-
dægurt. Ég hafði gaman af því að
gleðja hana síðustu ár með því að
koma í heimsókn til hennar á mót-
orhjólinu mínu. Hún hló dátt og
gantaðist með vinkonum sínum á
Sólvöllum þegar mótorhjólafákur-
inn rann í hlað, og þess á milli
spurði hún mig hvenær ég kæmi
næst hjólandi í heimsókn. Til
marks um kraftinn sem einkenndi
ömmu þá tók hún sig til í sumar og
settist aftan á fákinn. Hún var nú
ekki til í að fara í hjólatúr en leið
ágætlega þar sem við sátum tvær á
kyrrstæðu hjólinu og hlógum.
Minningar sem þessar skilur
amma eftir sig í huga mínum og
hjarta, þaðan munu þær aldrei
hverfa. Ég þakka Guði fyrir að
hafa fengið að eiga svo margar
góðar stundir með henni, ég þakka
Guði einnig fyrir þá von sem við
ástvinir hennar berum í brjósti nú,
að fyrir trú á Drottin hvíli amma
nú í hans faðmi. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Íris Kristjánsdóttir.
Elsku amma Sibba er látin.
Amma hefur verið svo stór hluti af
lífi mínu frá barnæsku að skrýtið
er að hugsa um lífið án hennar.
Þegar ég hugsa um hana koma svo
margar góðar minningar í hugann.
Amma var einstaklega glaðvær
kona, hlátur hennar var hár, gjall-
andi og mjög smitandi. Sem barni
þótti mér alltaf tilhlökkunarefni að
fara til ömmu Sibbu og afa Steina í
Móakoti. Þau tóku fagnandi á móti
manni og veittu mér og systkinum
mínum mikla hlýju. Þar var spjall-
að, grínast og hlegið eða bara setið
í notalegheitum í stofunni við lest-
ur eða sjónvarpshorf. Það var nær-
vera ömmu og afa sem skipti máli.
Eftir andlát afa voru heimsóknir til
ömmu enn sérstakar stundir og
sem unglingur þótti mér einstakt
og mikil tilbreyting frá daglegu
amstri, að fá að vera ein með
ömmu, spila á spil, lesa, fara niður í
fjöru eða í göngutúra um Stokks-
eyri.
Heimili ömmu þótti mér líkast
töfraheimi, lítið kot, lágt til lofts en
hlýlegt og notalegt. Amma átti
óteljandi blóm og á veggjum og í
hirslum voru hannyrðalistaverkin
hennar. Amma var alltaf með ein-
hverja handavinnu, las mikið og
fylgdist vel með hvað var að gerast
í heiminum. Mér er minnistætt dá-
læti hennar á norrænu konungs-
fjölskyldunum en hún las dönsku
blöðin reiprennandi.
Þegar ég vann í sumarbúðum
eða dvaldist erlendis í lengri tíma
voru bréfin frá ömmu mjög dýr-
mæt. Við skrifuðumst á um heima
og geima og alltaf var amma svo já-
kvæð og létt í lund.
Nú í seinni tíð var sami galsinn
og gleðin ríkjandi hjá ömmu á Sól-
völlum, þrátt fyrir að hún væri
komin yfir nírætt og heyrnin farin
að dala. Hún undi sér vel við
handavinnu, lestur og hafði mjög
gaman af söng og tónlist. Alltaf var
jafn ánægjulegt að koma í heim-
sókn eða fá hana til okkar og við-
mótið var alltaf gott, ekki síst til
barnanna minna sem nutu góð-
mennsku hennar og kærleika.
Ég kveð elsku ömmu Sibbu með
þakklæti í huga fyrir allt sem hún
veitti mér með nærveru sinni og
gleði. Hvíli hún í friði með Guðs
blessun og í hans varðveislu.
Sigurbjört Kristjánsdóttir.
Lítil kveðja til frænku minnar.
Það er skrýtin tilfinning að
kveðja fólk sem maður hefur þekkt
alla sína ævi. Alveg frá því ég man
fyrst eftir mér, sem núorðið er fyr-
ir löngu síðan, hef ég fylgst með og
heyrt um og vitað af Sibbu frænku
og hennar fólki á Stokkseyri. Ég
minnist þess að hafa komið til
hennar sem barn með foreldrum
mínum og í hvert sinn var það smá
ævintýri, alltaf eitthvað nýtt að sjá
og heyra. Lífið á Stokkseyri var þá
framandi og spennandi í mínum
augum og frændur mínir tveir, sem
voru talsvert eldri og lífsreyndari
en ég, voru líka svolítið framandi
og spennandi en höfðu samt alltaf
tíma fyrir lítinn pjakk að sunnan
sem eflaust var eitt spurningar-
merki í framan í hvert sinn sem við
hittumst.
Móttökurnar á Stokkseyri voru
alltaf hlýjar og góðar og sérstak-
lega var gaman síðar að koma í
Móakot, sem var svo einstaklega
sérstakt og öðruvísi en allir aðrir
staðir. Að koma þangað var svolítið
eins og að vera ferðalangur í tíma,
eins og að fara á vit fortíðar, vegna
þess að þar var svo margt varðveitt
frá fyrri tíð, gamlir og óvenjulegir
hlutir og sérstaklega vinalegt og
kannski gamaldags andrúmsloft
sem ég hef ekki orðið var við ann-
ars staðar.
Sibba fór líklega ekki oft til út-
landa, en hún kom til Noregs 1982
þegar ég og fjölskylda mín bjugg-
um þar, sérstaklega til þess að
hitta norska pennavinkonu sína
sem hún hafði skrifast á við áratug-
um saman. Það var einstök upp-
lifun að verða vitni að samskiptum
þeirra tveggja sem höfðu aldrei
hist og þekktust því bæði ekkert en
samt ágætlega í gegnum öll bréfin
sem þær höfðu skrifað. Eitthvað
gengu samtölin stundum brösug-
lega, en Sibba lét það bara ekkert á
sig fá og hélt áfram að tala við vin-
konuna þar til merkingin komst til
skila. Hún var ekki heldur sérlega
vön stórborgarbragnum á því stóra
sveitaþorpi Ósló, lenti til dæmis í
vandræðum með rúllustigana í
stórverslun einni og þá kom í ljós
að hún hafði aldrei fyrr stigið fæti
á svoleiðis fyrirbæri. Hún minnti
okkur oft síðar á þetta atvik og hló
mikið að sjálfri sér og eigin klaufa-
skap.
Þegar ég hugsa til baka og rifja
upp það eldra fólk sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni eru tvær
manneskjur sem eru mér sérstak-
lega minnisstæðar fyrir glaðlyndi,
æðruleysi, hógværð og nægjusemi.
Þetta eru auðvitað Sibba og svo
móðir hennar, hún amma mín, Ok-
tavía Hróbjartsdóttir. Þær voru
ákaflega líkar, sérlega þegar árin
færðust yfir og síðustu árin fannst
mér ég næstum vera að hitta hana
ömmu mína í hvert sinn sem ég
hitti Sibbu frænku. Slík augnablik
eru mikils virði.
Um leið og ég færi Kidda og
Bogga og fjölskyldum þeirra mínar
innilegustu samúðarkveðjur vil ég
þakka Sibbu frænku fyrir að hafa
fengið að kynnast henni, vegna
þess að hún hefur kennt mér, að
jafnvel þótt ýmsir erfiðleikar steðji
að, þótt lífið geti stundum verið
ósanngjarnt og erfitt, þá er samt
hægt að vera lífsglaður og ánægður
á efri árum, njóta hins góða í lífinu
og gleðja annað fólk.
Júlíus K. Björnsson
Sigurbjört
Kristjánsdóttir