Morgunblaðið - 13.11.2007, Síða 37

töskuna sem fylgdi honum hvert sem
hann fór.
Sigurður var einstaklega ættræk-
inn og taldi ekki eftir sér að sinna
fjarskyldum jafnt sem náskyldum
ættingjum jafnt í daglega lífinu sem á
fjölskyldustundum. Hann átti sterk-
ar rætur í móðurætt vestur í Höll í
Haukadal og Skjaldfönn í Ísafjarð-
ardjúpi. Þangað leitaði hugur hans
mjög oft og naut hann þess að hitta
ættingja sína úr þessu vestfirska um-
hverfi. Ekkert var betra á jólum en
heimareykt sauðakjöt og rjúpur frá
Skjaldfönn. Slíkur matur var há-
punktur jólanna. Skapið hans var
einnig vestfirskt. Það gat stundum
rokið upp með stuttum snörpum
vindsveiflum sem gengu hratt yfir en
lognið fylgdi fast á eftir. Skoðanir
hans voru staðfastar og réttsýnar.
Sannleikur, heiðarleiki og réttlætis-
kennd voru boðorð lífsins sem voru
greypt í staðfasta lífssýn Sigurðar.
Hann minnti mig oft á vestfirsku
granítfjöllin sem standa í sæ fram og
láta ekki öldurót eilífðarinnar hrófla
við sér.
Nú er frændi minn floginn til fegri
landa og leiðir okkar liggja ekki oftar
saman í þessu lífi. Að lokum þakka ég
honum frændsemi og vináttu sem átti
sér engin takmörk. Hugur minn er
hjá Jórunni dóttur hans og sonum
hennar þremur. Einnig hjá Jónínu
(Ninnu) Þorsteinsdóttur sem var
sambýliskona hans í aldarfjórðung
og sinnti honum með slíkri ástúð eftir
að Sigurður fékk heilablóðfall að eftir
var tekið. Síðustu vikurnar voru Jór-
unni og Ninnu erfiðar en með æðru-
leysi sínu auðvelduðu þær Sigurði að
kveðja þessa veröld. Með Sigurði er
genginn heill maður og góður dreng-
ur. Það má gera orð Benjamíns
Franklíns að orðum Sigurðar: „Ég er
búinn að lifa svo lengi í þessum heimi,
að nú gerist ég forvitinn um að kynn-
ast hinum“.
Jón Hákon Magnússon
og fjölskylda.
Nú er ég kveð Sigga í hinsta sinn
leitar hugurinn til æskuáranna.
Það voru forréttindi að fá að alast
upp í Skerjafirðinum á 4. tug síðustu
aldar, í þessu örugga og einangraða
umhverfi. Ærsl og leikir voru sí-
stunduð og áhyggjur víðsfjarri. Á
heitum sumrum útileikir og buslað í
sjónum – en svo kom stríð.
Hús, heimili og vinir tvístruðust, –
en ekki við Siggi. Tæpum 7 áratugum
síðar vorum við enn við leik og nú á
golfvellinum , – við lékum okkar síð-
asta hring aðeins nokkrum dögum
áður en hann veiktist. Leiknum er
lokið.
Vissum ætíð hver af öðrum og vor-
um samstiga um svo margt.
Menntaskólanám og sjómennska –
báðir fórum við á togara og seinna á
hvalveiðar, fórum saman á síld til
Siglufjarðar og tókum rispur á „eyr-
inni“ þegar svarf að fjárhagslega.
Tíminn leið og menntskælingar
urðu menningarvitar, bækur og tón-
list tekin alvarlega . Síðan tók við
læknanám, hjónaband og ævistarf
læknisins sem aldrei lauk. Segja má
að læknastofa SÞG hafi verið hvar-
vetna, hann var ávallt á vaktinni,
hvort sem var hér heima eða á ferð-
um erlendis. Það vita m.a. meðlimir
Karlakórsins, golffélagarnir og Kí-
nafarar, sem urðu vitni að því er
Siggi reyndi að slá golfkúlu yfir Kína-
múrinn með 7-járni. Siggi fór hvergi
án þess að hafa golfsettið og lækna-
töskuna með.
Það var þungbært fyrir Sigga að
missa Ragnheiði, sem féll frá langt
um aldur fram. Síðustu áratugi áttu
hann og Ninna hamingjuríkt líf sam-
an og hefur hún annast hann af mik-
illi natni í veikindunum. Siggi átti
dótturina Jórunni og þrjá dóttursyni,
er öll voru honum hugleikin eins og
oft kom fram í okkar samtölum. Hef-
ir hún staðið þétt við hlið föður síns í
veikindunum ásamt systkinum hans.
Að leikslokum þakka ég samfylgd-
ina og kveð æskuvin minn, sem í allri
framkomu, tilsvörum og hegðun var
engum líkur.
Jón Þorgeir (Jorri.)
Sönggleði er orð sem kemur fyrst
upp í hugann, þegar hugurinn reikar
aftur og leitar uppi minningar um
samverustundir með Sigurði Þ. Guð-
mundssyni eða Sigga lækni á árunum
með Karlakór Reykjavíkur og síðar
með eldri félögum karlakórsins. Þau
urðu líka 50 árin frá því Sigurður hóf
að syngja með kórnum árið 1956 og
þar til hann stóð síðast á palli með
eldri félögum Karlakórs Reykjavíkur
vorið 2006. Skömmu síðar var þess-
um lífsglaða og síkvika manni kippt
út úr dagsins önn og nú er hann allur
– sá sem við héldum að yrði allra
karla elstur.
Hér verður ekki rakinn farsæll fer-
ill Sigurðar sem læknis, en innan
Karlakórs Reykjavíkur bar hann
sæmdarheitið Siggi læknir. Og hann
bar ábyrgð á því öðrum fremur og
alls óbeðinn, að halda kórnum í söng-
hæfu ástandi áratugum saman, ef
eitthvað bjátaði á í raddböndunum og
heilsunni.
Í félagsskap eins og kór verða til
margar gjöfular minningar sem
fylgja félögunum lífið á enda. Sigurð-
ur Þ. Guðmundsson var einn af þeim
sem var örlátur gerandi og gerði lífið
þess virði að lifa því. Við sem fórum í
fræga ferð Karlakórs Reykjavíkur til
Kína haustið 1979, eigum saman þá
stund þegar hinn ástríðufulli golfari
sveiflaði kylfunni og hugðist slá kúl-
una yfir Kínamúrinn. Múrinn sá
reyndist of hár í þetta skipti og önnur
kúla ekki til skiptanna. Bjartsýnis-
maðurinn Sigurður taldi ekki þörf á
því. Þessi niðurstaða varð okkur
söngmönnum helstu vonbrigði ferð-
arinnar, slíkar voru væntingarnar.
Eftir að Sigurður gekk til liðs við
eldri félaga í Karlakór Reykjavíkur
var hann öflugur félagi í þeim hópi og
þar kynntist ég ekki síst félagsmála-
manninum en saman vorum við þar í
stjórn um áratug. Voru málin jafnan
afgreidd fljótt og örugglega þegar
hann átti í hlut.
Hinn söngglaði tenór hefur nú
kvatt. Við, samferðamennirnir af
söngpöllum, hérlendum og erlend-
um, þökkum allar gjöfular stundir.
Kæra Ninna, Jórunn og aðrir að-
standendur. Okkar samúð er hjá
ykkur.
F.h. eldri söngfélaga úr Karlakór
Reykjavíkur,
Reynir Ingibjartsson.
Haustið 1944 var Menntaskólinn í
Reykjavík enn sex vetra skóli og ný-
nemarnir í fyrsta bekk voru um og
innan við fermingaraldur. Þá var við
lýði sá góði siður að byrja daginn með
morgunsöng á sal, en stundum vildi
bregða við að fólk væri tregt til að
hefja upp raust sína af þrótti svo árla
dags. Þegar undirtektirnar voru með
dræmasta móti greip Hjörtur söng-
kennari, sem lék undir, gjarnan til
þess ráðs að kalla hátt og snjallt:
„Heyrið vella!“ og þá var eins og los-
að væri um stíflu, lag Björgvins Guð-
mundssonar við kvæði Gríms Thom-
sens, „Heyrið vella á heiðum hveri“,
hljómaði svo að undir tók í salnum.
Gegnum magnaðan kliðinn mátti þá
stundum heyra skæra drengjarödd,
varla komna úr mútum. Þá rödd átti
Sigurður Þ. Guðmundsson. Sú bjarta
rödd átti eftir að fylgja okkur bekkj-
arsystkinum hans lengi síðan og æv-
inlega til gleði, fyrst í samveru skóla-
áranna og eftir það á mismunandi
stopulum samfundum í áranna rás.
Sigurður var vel í stakk búinn til að
láta að sér kveða í morgunsöngnum,
gæddur þessari glæsilegu rödd, en
líka áræðinn og ekki þrúgaður af
óframfærni. Hann kunni vel við sig í
margmenni, ætíð glaður og reifur,
hlýlegur í viðmóti, hreinn og beinn.
Lífsfjörið geislaði af honum, líka
vegna þess hvað hann var kvikur í
hreyfingum og snöggur upp á lagið.
En þótt hann kynni vel að njóta dags-
ins og gleðjast með glöðum var hon-
um ekki síður gefin einbeitni og sá
dugnaður sem nægði til að ná settu
marki. Allir þessir eðliskostir komu
að notum í farsælu læknisstarfi og
gerðu honum kleift að verða að ómet-
anlegu liði þegar mikið lá við, ekki
einungis í krafti menntunar og færni
heldur einnig með góðvilja og upp-
örvandi viðmóti, eins og mörg okkar
fengu að reyna.
Þótt Sigurður væri dökkur á brún
og brá var yfirbragðið bjart, rétt eins
og söngröddin. Sú birta leikur líka
um minningu hans í hugum okkar
allra gamalla skólasystkina hans.
Þakkir fyrir samveruna að fornu og
nýju verða héðan af aðeins skrifaðar í
vindinn, en þeim sem stóðu honum
nærri eru sendar innilegar samúðar-
kveðjur.
Árni Gunnarsson,
Brynjólfur Sandholt,
Hallberg Hallmundsson,
Pétur Erlendsson,
Ragnar Halldórsson.
Kynni okkar félaga og Sigurðar
hófust að marki fyrir tæpum 30 árum
þegar hann var að láta af formennsku
í Nesklúbbnum og benti á einn okkar
sem eftirmann sinn og varð úr því
góður félagsskapur sem entist æ síð-
an. Við sátum flestir, ásamt Sigurði, í
stjórn klúbbsins næstu 15 árin og bar
aldrei skugga á samvinnuna.
Á stjórnarfundum var Sigurður
ávallt málsvari þeirra góðu siða sem
einkenna golfleikinn og hvikaði aldrei
frá þeim reglum um siðprýði og heið-
arleika sem þar gilda.
Eftir að beinum afskiptum okkar
af stjórn klúbbsins lauk hélt samvera
okkar áfram. Við héldum hátíðar-
kvöld einu sinni á vetri þar sem karl-
arnir sáu um matseldina og konurnar
nutu með okkur. Við lékum snóker
reglulega allan veturinn og þar gat
Sigurður leiðbeint okkur, en hann
hafði töluvert spilað snóker á yngri
árum og virtist engu hafa gleymt.
Sömuleiðis var nokkurra daga Hjal-
teyrarferð fastur liður á dagskrá á
hverju sumri og spiluðum við þá öll
golf í Svarfaðardal, á Akureyri og
stundum á Húsavík. Eins var oft far-
ið á trillu út á Eyjafjörðinn og dorgað
og þar var Sigurður aldeilis á heima-
velli eins og svo víða annars staðar.
Þessar hátíðarstundir og Hjalteyrar-
ferðir okkar voru tilhlökkunar- og
umræðuefni allt árið enda vinskapur
og sönn gleði ávallt í fyrirrúmi.
Eins og í mörgum golfklúbbum
voru allmargir læknar í Nesklúbbn-
um en aðeins einn þeirra bar þann
titil þar, Sigurður læknir. Hann var
ætíð reiðubúinn að miðla af þekkingu
sinni og ljá mönnum tíma sinn eins og
góðum lækni sæmir og nutu margir
Nesklúbbsmenn góðs af.
Sigurður naut þeirrar gæfu að
eignast Ninnu fyrir sambýliskonu s.l.
aldarfjórðung. Þau nutu þess að
ferðast saman og minnumst við eink-
um frásagna þeirra af árlegum golf-
ferðum þeirra til Tælands s.l. 10 ár.
Ninna annaðist Sigurð af einstakri
umhyggju í erfiðum veikindum hans
s.l. eitt og hálft ár og sendum við
henni og öðrum aðstandendum Sig-
urðar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jónatan og Sigrún.
Ólafur og Bergljót.
Pétur Orri og Kristín.
Ævar og Laufey.
Það var dapurleg fréttin sem birt-
ist í Morgunblaðinu fyrsta dag nóv-
embermánaðar. Andlátsfregn; við
sjónum blasti brosandi andlit sem
mér var heldur betur kunnugt. Vinur
og söngbróðir um margra ára skeið,
Sigurður Guðmundsson læknir, lát-
inn. Í innstu fylgsnum hugans fannst
mér vera sagt: Nei, nei, ekki strax.
En svo byrjuðu minningarnar ósjálf-
rátt að streyma fram.
Leiðir okkar Sigurðar lágu saman
á vængjum söngsins um langt árabil,
í Karlakór Reykjavíkur. Við sungum
báðir 2. tenór. Svo margar eru sam-
verustundirnar, hlaðnar samstilltum
söngvahljóm og glaðværð, að ég get
ekki látið hjá líða að minnast hans
nokkrum orðum, nú þegar sól sígur
að sævarbarmi.
Sigurður skipaði alveg sérstakan
sess í Karlakór Reykjavíkur. Það var
ekki bara hin bjarta tenórrödd sem
prýddi stöðu hans í kórnum, hann var
læknir og taldi það ekki eftir sér að
láta kórinn njóta þess. Eins og kunn-
ugt er var Karlakór Reykjavíkur
mjög virkur í utanlandssöngferðum,
oft löngum og erfiðum ferðum. Þá
var Sigurður öryggishlekkurinn sem
stóð vaktina því hann var sjálfur í
áhöfninni og ávallt tilbúinn með sinn
læknishug og -hendur, ef eitthvað
bar út af í heilsufarinu. Ég held að
söngfélagarnir hafi aldrei gert sér
grein fyrir því hvað Sigurður leysti
þarna þýðingarmikið hlutverk af
hendi, alltaf í sjálfboðavinnu og af
einstakri alúð. Gleggst dæmi um
þetta er frammistaða hans í söngför
til Kína árið 1979 en þá gerðist at-
burður sem varð okkur söngfélögun-
um öllum hryggðarefni. Þá var betra
en ekki að læknirinn okkar skyldi
vera með í för.
Ég veit að Sigurði vini mínum hefði
ekki verið að skapi að ég skrifaði mik-
ið hól um hann, frekar hefði hann kos-
ið að ég segði eitthvað spaugilegt en
hann kunni vel að meta smellnar vís-
ur og gamanmál.
Sigurði þótti vænt um Karlakór
Reykjavíkur og mun söngferill hans
þar hafa nálgast hálfa öld. Svo var
það golfíþróttin sem átti einnig hug
hans sem frístundaiðja. Meira að
segja var golfkúla höfð með í fyrr-
nefndri söngferð til Kína, það upp-
lýstist þegar við söngfélagarnir vor-
um á göngu upp Kínamúrinn og sáum
þá allt í einu Sigga lækni standa
álengdar að handleika golfkylfuna –
svo kom höggið og kúlan flaug yfir
múrinn. Hann var spurður á eftir
hver tilgangurinn hefði verið: Nú, ég
sá fram á heimsfrægð með auðveld-
um hætti því þetta hefur enginn ann-
ar í heiminum gert! svaraði hann og
brosti með glettnissvip sem við
þekktum svo vel.
Já, það er margs að minnast þegar
Siggi læknir er kvaddur. Ég hef
minnst hans hér sem söngfélaga um
langt árabil en á þeim vettvangi
kynnast menn oft náið og af einlægni,
svo var og með okkur Sigga. Kynni
mín af honum eru mér afar hugþekk.
Myndin sem hann skilur eftir í hug-
ans ranni einkennist af glaðværð og
góðvild sem spunnin er saman við
hina gullnu þræði sönggyðjunnar.
Slík blanda er vís til þess að treysta
vináttu og bræðralag, sem of lítið er
af í hinum harða heimi.
Ég kveð þennan kæra vin minn
með virðingu og þakklæti og óska
honum fararheilla yfir heiðina háu.
Ástvaldur Magnússon.
Kveðja frá
Karlakór Reykjavíkur
„Ísland, Ísland eg vil syngja …“ Á
þessari setningu úr ljóði Huldu (Unn-
ar Bjarklind) hefst einkennissöngur
Karlakórs Reykjavíkur. Sigurður Þ.
Guðmundsson bæði gat og vildi
syngja. Hann hóf vegferð sína með
kórnum haustið 1955 með Sigurði
Þórðarsyni, tónskáldi og stofnanda
kórsins og söng með öllum helstu
stjórnendum hans. Með aðalkórnum
til ársins 1991 og síðan með eldri fé-
lögum á meðan heilsan leyfði. Sigurð-
ur vann ýmis störf fyrir kórinn og var
varaformaður hans 1981-1982. Hann
var fararstjóri í söngferð til Banda-
ríkjanna og Kanada árið 1981. Sig-
urður var einstaklega bóngóður mað-
ur, sama hversu hlaðinn störfum
hann var, aldrei sagði hann nei við
bón um að sinna verkefnum fyrir kór-
inn.
Það var aldrei lognmolla kringum
Sigga Gúmm, eins og við félagarnir
kölluðum hann. Hann var sérlega
snar í snúningum, kom með
skemmtileg leiftrandi tilsvör og var
gæddur góðum gáfum. Við sungum
saman um langt árabil, vorum radd-
félagar, deildum saman herbergi í
ýmsum ferðum kórsins og spiluðum
saman brids með góðum vinum.
Það væri hægt að segja margar
skemmtilegar sögur af vini mínum
Sigga. Í hugann kemur minning úr
ferð kórsins til Kína árið 1979. Siggi,
sem var forfallinn golfspilari, tók með
sér golfkylfu og þrjár golfkúlur. Þeg-
ar komið var að Kínamúrnum mikla
dró hann fram golfgræjurnar, skellti
sér út fyrir múrinn og hóf tilraunir
við að slá bolta þvert yfir þetta mikla
mannvirki. Boltarnir skullu á veggn-
um, en enginn þeirra vildi yfir. Ekki
sigraði Siggi múrinn, en best gæti ég
þó trúað því að enn í dag megi greina
merki á múrnum eftir barning Sigga
ef grannt væri skoðað.
Sigurður og Jónína, hans góða vin-
kona til margra ára, voru búin að
skrá sig í ferð með kórnum til Mið-
Evrópu sumarið 2005. Ekki síst hafði
hann hug á að hitta vin sinn Pál
Pampichler Pálsson, fyrrum stjórn-
anda Karlakórs Reykjavíkur, í Graz.
Af því varð því miður ekki sökum
veikinda hans. En ég hafði í fartesk-
inu gjöf til Páls frá Sigga. Íslenskt
brennivín og staup svo Páll gæti skál-
að fyrir sínum góða vini, sem hugsaði
hlýtt til hans yfir hafið. Okkur kór-
félögum var það mikil ánægja að
Siggi gat mætt á tónleika okkar síð-
astliðið vor, þar sem hann skemmti
sér virkilega vel.
Sé líf handan dauðans er ég sann-
færður um að Siggi Gúmm iðkar sitt
golf á grænum grundum og syngur 2.
tenór í þúsund radda himneskum
karlakór undir stjórn Sigurðar Þórð-
arsonar, glaður og reifur.
Karlakór Reykjavíkur sendir Jór-
unni dóttur Sigurðar og fjölskyldu
hans innilegar samúðarkveðjur. Sér-
staka kveðju fær Jónína, sem sýndi
honum einstaka umhyggju í veikind-
um hans.
Tómas Sigurbjörnsson.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. NÓVEMBER 2007 37
✝
Þökkum innilega öllum þeim fjölmörgu sem sýndu
okkur hlýhug og samúð vegna andláts ástkærs
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR IBSEN,
Brúnavegi 9,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við hjúkrunarþjónustunni
Karitas, læknum og starfsfólki krabbameinsdeildar
Landspítalans, 11E, og líknardeildar Landspítalans í
Kópavogi, sem önnuðust hann í erfiðum veikindum.
Megi blessun fylgja störfum ykkar.
Kristín Guðmundsdóttir, Kristján Sigurgeirsson,
Dröfn Guðmundsdóttir, Sigurður M. Magnússon,
Þórir Ibsen, Dominique Ambroise,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður, tengdaföður og afa,
HJARTAR MAGNÚSSONAR,
fv. lögskráningarstjóra í Reykjavík,
Safamýri 42,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki
hjúkrunarheimilis Hrafnistu á Vífilsstöðum fyrir
alúð og kærleiksríka umönnun.
Sigurlaug Jóhannsdóttir,
Jóhann Hjartarson, Jónína Ingvadóttir,
Hjörtur Ingvi Jóhannsson,
Sigurlaug Guðrún Jóhannsdóttir.