Morgunblaðið - 22.12.2007, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ SATURDAY 22. DECEMBER 2007 37
MINNINGAR
Erfitt á ég með að
finna hinn fullkomna
texta til að lýsa elsku
Röggu ömmu. Því ákvað ég að lítil
stutt heimatilbúin þula um hvaða
minningar skjóta upp kollinum þeg-
ar ég hugsa til hennar væri
skemmtilegri kostur heldur en bjag-
aður texti frá mér þó að engin sé ég
heldur ljóðakona. Ekkert ljóð eða
texti getur þó sagt hversu mikið ég á
eftir að sakna hennar um ókomin ár.
Bænir og sögur okkur amma
kenndi, ætíð með spil í annarri
hendi.
Leikir, föndur og klettaklifur, var
okkar skemmtilegi siður.
Haddi paddi heimalingur, vafði
henni sér um fingur.
Kalla kisusögur oft var á hlustað,
meðan af öðrum húsgögnum var
dustað.
Vanda branda gættu þinna handa,
sagði amma að vanda.
Appelsínur um jólin, kerti og spil, í
denn þá þýddi það að vera til.
Minningar hér og minningar þar
minningar alstaðar.
Ásthildur M. Jóhannsdóttir.
Er komið var á Bröttugötuna í
Borgarnesi hugsaði ég oft með mér:
„Ljúft að vera komin í óvænta heim-
sókn til hennar Röggu ömmu. Það er
svo gaman að koma á óvart og sjá
andlit hennar ljóma er hún sér
mann! En svo verður það svo erfitt
að kveðja þar sem ég er eflaust ekki
að fara að sjá hana fyrr en eftir
marga mánuði ef ekki eftir heilt ár.
Ég fæ þá þéttingskveðjuknús eins
og það væri síðasta knúsið okkar.
Ragnheiður Ingibjörg
Ásmundsdóttir
✝ RagnheiðurIngibjörg Ás-
mundsdóttir fædd-
ist á Hvítárvöllum í
Borgarfjarðarsýslu
23. ágúst 1920. Hún
lést á Landspítala í
Fossvogi 21. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Borgarnes-
kirkju 1. desember.
Get ekki annað en ósk-
að þess í hvert skipti
að svo verði ekki!“
Ekki var það nógu
oft sem maður gat
komið til Borgarness
frá Parísinni. Var það
því heldur erfitt að
sætta sig við að hafa
komið aðeins níu
klukkustundum of
seint til þess að geta
séð síðasta andlits-
ljómann og kvatt hana
er hún lést. Ekkert
flug var deginum áður.
Þetta er einn af þeim þáttum sem
takast þarf á við ef maður tekur þá
ákvörðun að búa erlendis. Ekki er-
um við eilíf svo það þýðir ekkert ann-
að en halda jafnaðargeði og líta á
björtu hliðarnar eins og hún hefði
gert.
Ragga amma, þessi hugulsama,
orkumikla, ákveðna og elskulega
amma. Ekki vantaði upp á málgleð-
ina né sköpunarhæfileikana. Það
væri hægt að skrifa heila bók um
ævi- og skáldsögur Röggu ömmu allt
frá því er hún reyndi að raka af sér
freknurnar í að semja heila Kalla
kisu-seríu. Naut ég þess mikið að
fræðast um hennar æskuár og situr
þá einna helst í mér tilfinningin sem
ég fékk er hún lýsti því í smáatriðum
er vinur hennar lék sér með eldspýt-
urnar. Vildi svo óheppilega til að
hann potaði þeim að henni svo alls-
vakalega logaði í fötum hennar.
Hleypur hún því sem fætur toga í átt
til mömmu sinnar en nær hann þá að
henda henni í jörðina og slökkva eld-
inn áður en inn í hús var komið. Ekki
var það fögur sjón fyrir móður að sjá
dóttur sína, fimm ára trítlu, alla
brennda. Kom þá aloe vera-plantan
til björgunar er hún var lögð á
brunninn líkama hennar heilu dag-
ana.
Elsku amma, þú munt ávallt vera
ofarlega í minningu minni og hjarta
mínu, á ég eftir að sakna þín mikið.
Er ég stolt af að vera ein af 74 af-
komendum þínum. Hvíldu í friði. Þitt
ömmubarn
Heiða Björg Jóhannsdóttir.
✝ Sigrún Krist-jánsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 1.
ágúst 1955. Hún lést
á heimili sínu þann
5. desember sl.
Sigrún var dóttir
Kristjáns Erlendar
Haraldssonar f.
12.5. 1936 og Erlu
Hjartardóttur f.
21.11. 1936. Bræður
Sigrúnar eru Har-
aldur Kristjánsson
f. 25.3. 1961, Svein-
björn Kristjánsson
f. 31.8. 1966 og Kristján Ragnar
Kristjánsson f. 9.1. 1976. Sigrún
giftist Benedikt Helga Benedikt-
syni f. 14.4. 1953 en þau slitu sam-
vistum. Sigrún og
Benedikt eignuðust
tvö börn, Ragnar
Orra Benediktsson
f. 20.1. 1978, sam-
býliskona hans er
Helga Sigurðar-
dóttir f. 1.2. 1985 og
Erlu Heiðrúnu
Benediktsdóttir f.
10.1. 1982, sam-
býlismaður hennar
er Guðmundur Rún-
ar Árnason 27.5.
1975. Þau eiga eina
dóttur, Erlen Ingu
Guðmundsdóttur f. 7.12. 2004.
Útför Sigrúnar fór fram frá
Fossvogskapellu þann 17. desem-
ber síðastliðinn.
Elsku vinkona. Þá ertu farin út á
hinar víðáttumiklu lendur. Kannski
loksins friður í hjarta eftir langa og
stranga baráttu fyrir lífinu. Lausn frá
áþján og þreyttum huga. Í fellibyl
lífsins stóðstu og reyndir allt þitt
besta til að standa hann af þér en
varst ofurliði borin. Minningar mínar
um þig eru margar og góðar því við
vorum samferða um langa hríð en svo
skildi leiðir eins og gengur. Ein
myndin af þér birtist mér tær í hug-
skoti. Það var fljótlega eftir að ég
kom vestur að Núpi og sá þig tilsýnd-
ar í græna hermannajakkanum þín-
um og þröngu útvíðu gallabuxunum.
Ein fallegasta stúlkan í hópnum.
Brosið þitt einstaklega smitandi og
þú pírðir augun á þann hátt að heill-
aði alla í kringum þig.
Ekki hvarflaði það að mér á þeim
tíma að ég ætti eftir að verða í lífi þínu
og einn í vinahópnum. Allar góðu
stundirnar í Asparfellinu, Ingólfs-
strætinu, veturinn okkar á Fáskrúðs-
firði þegar við vorum saman næstum
daglega og fundum nauðsyn þess að
njóta samvista við hvert annað í
skammdeginu og tilbreytingar-
leysinu. Alltaf fundum við upp á ein-
hverju til að gera og aldrei skorti um-
ræðuefni, hafðir enda skoðanir á öllu.
Þú bjóst alltaf hlýtt og fallegt
heimili og naust þess að gera vel við
þig og þína. Mér yljar minning um
þig að borða kjúkling með höndunum
án þess að káma þig út á meðan aðrir
kláruðu eldhúsrúllu heimilisins. Gest-
risni, greiðvikni, manngæska og hlýja
eru orð sem vakna þegar ég hugsa til
þín. Kannski varstu þess vegna við-
kvæmari en aðrir fyrir mótlæti þótt
þú bærir þig alltaf vel. Innra með þér
var kvika sem fáir gátu snert. Hún
gerði vart við sig á stöku augnablik-
um, en jafn harðan tókst þér að loka
fyrir og setja upp píreygða sjarma-
brosið þitt. Þú barst þjáninguna ein.
Alla tíð kunnirðu að meta fjöl-
breytta tónlist, sögur, ljóð eða bara
góðan brandara. Við gátum setið í
stofunni með gítar, sungið út í eitt,
hlegið út í eitt og stundum vakað út í
eitt. Við vorum ung og glöð en áttum
líka okkar sorgir. Við misstum ástvini
og lífið barði á okkur miskunnarlaust.
Ég hitti þig síðast þegar þú áttir af-
skaplega erfitt. Ég kom í Hlaðgerð-
arkot og við töluðum saman um
heima og geima. Það var bjart yfir
þér og þú hafðir trú á að núna kæmist
þú loksins inn á veginn til bata. Þú
varst skjálfandi og óttaslegin, en full
vonar.
Síðasta faðmlag okkar var þétt og
innilegt og ég var bjartsýnn þegar ég
kvaddi þig. Ég fann kvikuna bakvið
fallega píreygða brosið þitt. Nú ertu
horfin. Við hittumst síðar. Í Guðs
friði. Aðstandendum öllum bið ég
Guðs blessunar og styrks í sorg sem
knýr svo hastarlega á.
Þú tími eins og lækur áfram líður
um lífsins kröppu bugður alltof fljótt.
Markar okkur mjög svo undan svíður,
minnir á þig, gengur títt og ótt.
Ekkert kvikt sem andar fær þig flúið,
það fölnar allt og máist burt um síð.
Galdur enginn getur á þig snúið
þú glottir bara’ og hæðist alla tíð.
Samt linar þú og læknar hjartasárin
og leggur við þau smyrsl þín sérhvern dag.
Svo tínast eitt og eitt í burtu árin
eins og dægrin björt um sólarlag.
Valgeir Skagfjörð.
Elsku Sigrún vinkona.
Okkur langar að kveðja þig í fáein-
um orðum.
Við vorum harmi slegin þegar við
fréttum að þú værir fallin frá. Við
höfðum þekkt þig alla okkar ævi og
skrítið verður að heyra ekki blíðu
röddina þína aftur þegar þú hringdir
eða komst í kaffi til mömmu.
Síðasta sumar varstu mikið hjá
mömmu og áttuð þið góðar stundir
saman og við systkinin settumst ætíð
við eldhúsborðið hjá ykkur og mikið
var spjallað og hlegið.
Þú tókst okkur ætíð opnum örmum
og knús og koss var það fyrsta sem
við fengum þegar við hittumst og það
síðasta þegar við kvöddumst.
Nú ertu á góðum stað hjá Guði og
lítur eftir fjölskyldunni þinni og öllum
sem þér þótti vænt um, um ókomna
tíð.
Elsku Ragnar Orri, Erla Heiðrún,
Kristján, Erla, Haraldur, Sveinbjörn
og Kristján Ragnar og fjölskyldur
ykkar og ástvinir, okkar innilegustu
samúðarkveðjur og Guð veri með
ykkur
Vertu Guð faðir faðir minn
í frelsarans Jesú nafni.
Hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
Helga, Ragnheiður og
Davíð Karl Siggubörn.
Kæra systir.
Þá er þessari ferð þinni lokið hér á
jörð. Við eigum allar þær minningar
sem eftir þig lifa. Því miður er mér
orða vant á þessari stundu og vil því
kveðja þig með einu af okkar uppá-
halds lögum.
Hvernig á ég, Guð,
að eignast huggun í hjarta?
Hvernig get ég, Guð,
geisla sólar séð bjarta?
Ó, veit mér styrk
því nótt er myrk,
og lát þú mig
ei sökkva í
húmið svarta.
Minning lifir mæt,
milt var hjarta þitt, kæri.
Ei ég inna læt,
þinn ljúfleik ég mæri.
Í hugsun skýr
og vinum hlýr
af lífinu
það besta kaust
ætíð læra.
Allra vitjar sorgin og sárindi.
Sviði fylgir oft lífsins hverflyndi.
Svala sálu nú,
sorg, Guð, huggaðu mína,
til lífsins byggðu brú,
frá brjósti særðu, mér, þína.
Ó, ver mér hjá
og lát mig sjá
kærleiksgeisla
bjart frá sólu
þinni skína.
Allra vitjar sorgin og sárindi.
Sviði fylgir oft lífsins hverflyndi.
(Davíð Baldursson.)
Ég sakna þín alltaf,
Sveinbjörn bróðir.
Sigrún Kristjánsdóttir
Elsku besti pabbi
minn. Nú ertu laus úr
fjötrum líkamans og
þrautagöngu þinni lok-
ið.Við tekur annað
brýnna verkefni sem þér ber að
leysa í líki engils. Ég vil þakka þér
fyrir góðar samverustundir í gegn-
um tíðina. Mér fannst sem lítilli
stúlku alltaf spennandi að koma í
Kópavoginn til ykkar Dúnu. Ferðin
hófst alltaf flugleiðis frá Vestmanna-
eyjum og gistum við iðulega part úr
sumri hjá ykkur. Oft var farið niður á
Tjörn til að gefa öndunum brauð og
ýmislegt var brallað með stjúpson-
um þínum, þeim Ásgeiri og Friðriki,
sem voru nálægt mér í aldri.
Seint gleymi ég sjóferðinni sem þú
bauðst mér í en þá sigldum við frá
Reykjavík til Eyja. Hún byrjaði vel,
Magnús Stefánsson
✝ Magnús Stef-ánsson fæddist í
Reykjavík 4. októ-
ber 1937. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 13.
desember síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Kópavogs-
kirkju 21. desember.
ég sat mikið úti á
dekki og horfði á
múkkana sveima yfir
en fljótlega skreið ég í
koju og hélt mér þar
þangað til þú komst
og sagðir mér að við
værum að sigla inn í
höfnina í Eyjum. Mikil
gleðitíðindi voru það
fyrir mig enda hafa
sjóferðalög ekki beint
heillað mig eftir þessa
ferð.
Mér er einnig minn-
isstætt að þegar þú
áttir leið sjóleiðis til Eyja þá hafðir
þú alltaf samband við okkur systurn-
ar og bauðst okkur ósjaldan í heim-
sókn niður í bát 32. Þar opnaðist æv-
intýraheimur.
Jóla- og afmælisgjafir frá ykkur
Dúnu voru spennandi. Stundum
voru þær keyptar í útlöndum þegar
þú hafðir verið í siglingum og ekki
var það nú verra. Einn dag þegar ég
var nýbyrjuð að búa komst þú fær-
andi hendi með Kenwood-hrærivél
undir hendi og færðir mér. Sú vél er
enn í stöðugri notkun, þú hefur
sennilega fundið það á þér að ég ætti
eftir að hafa unun af bakstri.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Elsku pabbi, ég vona að þér líði vel
í nýjum heimkynnum og látir ljós
þitt skína þar eins og þú gerðir hér í
þessu lífi. Ég vil aftur þakka þér fyr-
ir allt sem þú gerðir fyrir mig og vil
ég kveðja þig með þessu ljúfa kvæði
sem mér er svo annt um. Starfsfólki
Sunnuhlíðar í Kópavogi vil ég þakka
fyrir góða umönnun. Hvíl þú í friði.
Þín dóttir
Guðmunda.
Fjölskyldan var í
forgangi hjá afa og hann hafði mik-
inn áhuga á að deila með okkur tíma
sínum. Fyrir það er ég mjög þakk-
lát. Sterkasta minning sem ég á um
afa Sigurð er afi syngjandi í voða
stórum Volvobíl lag með frumsömd-
um texta og mér þótti ég afar lán-
söm að eiga svona sniðugan afa. Við
sungum oft saman í þeim fjölmörgu
dagsferðum sem afi skipulagði með
barnabörnum sínum en þar af voru
ferðirnar í tívolí í Hveragerði vin-
sælastar. Afi fór með mér í öll tæk-
in af því að ég þorði ekki ein og
lagði það jafnvel á sig að láta
margra arma kolkrabba snúa sér í
hringi.
Sundferðirnar voru tíðastar og
ekki síður skemmtilegar. Afi stakk
upp á sundkeppnum yfir laugina,
stundum vann ég og stundum vann
hann. Fyrir mér var mikilvægast að
keppa til að sigra en markmið hans
var örugglega að æfa mig í sundi.
Við spiluðum líka oft saman á spil,
Ólsen Ólsen og Tuttugu og einn.
Löngu seinna fannst mér skrítið að
Sigurður Jónsson
✝ Sigurður Jóns-son fæddist í
Hafnarfirði 11. des-
ember 1913. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni
sunnudaginn 11.
nóvember síðastlið-
inn.
Útför Sigurðar
fór fram í kyrrþey
frá Grafarvogs-
kirkju 16. nóvem-
ber.
afi hafi viljað spila við
mig þekkt fjárhættu-
spil því ég gat ekki
ímyndað mér að hann
hefði gaman af slíku.
Hann var nefnilega
einstaklega hagsýnn
og sparsamur. Enn
síðar varð mér hins
vegar ljóst að afi var
líklegast bara að
þjálfa mig í reikningi.
Mér þykir það til
marks um hvað hann
var útsjónasamur í að
blanda saman námi og
leik.
Væntumþykja og hlýja um-
kringdu afa. Hann hafði mikinn
áhuga á lífi og högum barnabarna
sinna og vildi eiga virkan þátt í að
koma undir okkur fótunum. Hann
var því mikilvæg stoð í lífi okkar
allra. Afi vissi alltaf hvað ég var að
gera, hvernig fjárhagurinn væri,
hvernig námið gengi og hvaða
áform ég hefði. Honum þótti mik-
ilvægt að vita hvernig ég stæði í líf-
inu og velta fyrir sér hvernig ég
gæti haft það betra. Mér þótti vænt
um að hann virtist aldrei leggja
dóm á áform mín eða skoðanir. Þess
í stað hrósaði hann mér fyrir að
vera dugleg enda fannst mér alltaf
að afi stæði með mér og hefði óbil-
andi trú á mér. Afi var alltaf blíður
og þolinmóður og ég mun alltaf
muna hvað honum þótti vænt um
mig og mér um hann. Í hjarta mínu
lifir sú væntumþykja sem einkenndi
samband okkar og allar þær góðu
stundir sem við deildum saman.
Ásthildur Valtýsdóttir.