Morgunblaðið - 23.03.2008, Blaðsíða 44

44 SUNNUDAGUR 23. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát okkar ástkæra eiginmanns, föður,
tengdaföður, bróður, afa og langafa,
BJÖRNS ELÍASAR INGIMARSSONAR
skipstjóra og útgerðarmanns.
Guð blessi ykkur öll.
Theodóra Kristjánsdóttir,
Halldóra Elíasdóttir, Guðmundur Thoroddsen,
Sigríður Inga Elíasdóttir, Svavar Geir Ævarsson,
Finnbjörn Elíasson, Gyða Björg Jónsdóttir,
Guðmunda K. Elíasdóttir, Friðrik Ó. Friðriksson,
Margrét Ingimarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Í dag kveðjum við
hann Ása okkar.
Dauði hans kom eins
og reiðarslag yfir okkur, við skiljum
ekki enn hvað gerðist eða hvers
vegna. Það eru ófáar spurningarnar
sem sitja eftir og við fáum sennilega
aldrei svör við. Ási bar mikinn
þokka og var alls staðar vel liðinn.
Fallegu djúpbláu augun hans sviku
engan, þau sögðu manni alltaf
hvernig honum leið. Hann vildi samt
aldrei segja öðrum frá því ef honum
leið illa. Alltaf setti hann upp sitt
einstaka bros sem fékk mann til að
gleyma því að honum gæti liðið eitt-
hvað illa.
Síkátur bankaði hann á dyrnar í
leit að kaffitári og stuttu spjalli.
Börnin elskuðu að fá hann í heim-
sókn og fara til ömmu og Ása afa.
Þegar hann kom inn úr dyrunum
voru litlir fætur sem tóku á rás til
þess að faðma Ása afa og fá smák-
nús. Alltaf var Ási boðinn og búinn
að gæta afabarnanna sinna, hvenær
sem var. Heilu og hálfu kvöldin sat
hann með krökkunum, horfði á sjón-
varpið með þeim og yfirleitt náðu
þær að plata hann til að poppa eða
opna snakkpoka svona í tilefni sam-
verunnar.
Margt var brallað á þeim þrjátíu
árum sem ég hef þekkt hann Ása.
Hann var uppátækjasamur og alltaf
til í að prufa allt. Elskaði að kaupa
stórar tertur á áramótum og
sprengja upp. Þeim mun meiri há-
vaði var þeim mun skemmtilegri var
leikurinn.
Ási og mamma hafa verið gestir
okkar á hverjum áramótum frá því
1997. Það var sem sagt í tíunda
skiptið sem Ási og mamma voru hjá
okkur Stefáni um áramót. Eins og
hans var von og vísa var hann búinn
að fylla skottið á Toyotunni sinni af
flugeldum og tertum. Stelpurnar
misstu sig af kæti og biðu spenntar
eftir því að Ási og Stefán skelltu sér
í gírinn og ákvæðu að sprengja allt
upp eins og sönnum strákum sæmir.
Þetta voru skemmtileg áramót eins
og öll hin sem Ási naut samvista
með okkur.
Hann var mikill matmaður og
elskaði góðan mat. Honum fannst
ekki leiðinlegt að vera boðinn í mat
og lét sig aldrei vanta. Góður vinur
hans var kokkur og var iðinn við að
bjóða honum í mat til sín. Alltaf
fengum við fréttir frá honum um
hvað var í matinn og hvernig það
smakkaðist. Einnig var hann mikill
sögumaður og sagði mjög skemmti-
lega frá. Alltaf gat maður brosað
þegar hann byrjaði sínar frásagnir.
Ekki gerði hann minna grín að sjálf-
um sér en öðrum og hafði lúmskt
gaman af hrakfallasögum, þá
skemmti hann sér og jafnvel rifjaði
upp svipaðar hrakfallasögur af sjálf-
um sér.
Við eigum eftir að sakna hans
sárt. Það var hjartnæmt bréfið sem
hún Viktoría mín setti í kistuna til
„afa“ síns. Það vakti mann til um-
hugsunar um hvað lífið getur verið
fallvalt og stutt. Við horfum á börn-
in glíma við sorgina og getum lítið
annað gert en reynt að leggja hönd
á öxl þeirra og hugga þau. Börnin
eiga erfitt með að skilja hvers vegna
dauðinn bankar svo skyndilega
svona upp á hjá svo lífsglöðum og
hressum einstaklingi eins og Ási
var. Þótt það sé sárt að horfa á eftir
svo góðum manni verður maður að
trúa því að honum líði vel þar sem
hann er núna. Vonandi finnur hann
friðinn sem hann hefur leitað að.
Elsku mamma, ég veit að þú getur
staðið þennan fellibyl af þér, þú átt
enn börnin þín og barnabörn að.
Minning hans verður ljós í lífi okkar
Ásgrímur Einarsson
✝ Ásgrímur Ein-arsson fæddist á
Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 18. febrúar
1953. Hann lést á
heimili sínu á Álfta-
nesi 9. mars síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá
Garðakirkju á
Garðaholti 19.
mars.
um ókomin ár.
Með tár á hvarmi
kveðjum við Ásgrím í
hinsta sinn.
Helga Linnet.
Það var suðvesta-
nátt þegar vindrellan
okkar Ása fór að snú-
ast. Ég man ekki hvað
ég var gamall þá, en
sennilega eitthvað
milli 8 og 10 ára. Ási
var árinu eldri en ég
og vissi allt um vélar
og tæki, enda alltaf að gera tilraun-
ir.
Þetta var fyrsta veturinn okkar í
farskólanum og við vorum staddir á
Sauðanesvita.
Á bæjunum Reyðará, Siglunesi
og Sauðanesi við Siglufjörð var rek-
inn farskóli um skeið og þar hófst
mín skólaganga. Ási hafði fundið
gamla kæliviftu af einhverri ónýtri
vél og komið henni fyrir áveðurs of-
an á haughúsinu. Við stóðum og
horfðum á viftuna taka að snúast í
snörpum vindinum og mér fannst
Ási vera mikill hugvitsmaður. Þar
sem hann var, var alltaf verið að
bralla eitthvað nýtt og gera tilraun-
ir.
Ási ólst upp hinum megin fjarð-
arins á Reyðará á Siglunesi ásamt
systkinum sínum Hjalta Ásdísi og
Stefáni. Þangað komum við oft í
heimsókn og það var gagnkvæmur
vinskapur milli bæjana báðum meg-
in fjarðarins. Foreldrar Ása, þau
Einar og Unnur, voru mikil sæmd-
arhjón og þar var tekið á móti gest-
um af höfðingskap.
Þegar við komum að Reyðará
brást ekki að Ási hafði margt að
sýna mér og ég gleymdi mér í þeim
heimsóknum við að skoða þá fjöl-
mörgu hluti sem vinur minn hafði
verið að smíða eða laga. Þegar við
urðum eldri og fórum að handleika
skotvopn gengum við stundum sam-
an á skytterí og var þá oft glatt á
hjalla því Ási var mikill veiðimaður.
Þegar ég seinna var við nám í
Flensborg í Hafnarfirði var Ási þar
einnig og það voru ófá skiptin sem
ég rölti í heimsókn til hans þar sem
hann bjó hjá Hjalta bróður sínum
og Kristjönu við Suðurgötuna. Þar
var hann jafnan eitthvað að sýsla
við vélar í bílskúrnum og stundum
gekk ég með honum þangað til að
líta á það sem var í gangi.
Ási var þeim eiginleikum gæddur
að vera opinn fyrir nýjungum og
það sem meira var, tilbúinn að
framkvæma, enda haslaði hann sér
völl á sviði málmsmíða og viðgerða,
sem hann hefur starfað við mestan
hluta ævinnar. Þar var hann á
heimavelli.
Þegar ég frétti um andlát þessa
gamla vinar og félaga setti mig
hljóðan. Ásgrímur er fallinn frá
langt um aldur fram og eftir stönd-
um við agndofa og sorgmædd.
Með árunum fækkaði þeim skipt-
um sem við hittumst og síðustu árin
hafa leiðir okkar ekki legið saman.
Ég veit að ég tala fyrir munn okkar
allra systkinana frá Sauðanesi sem
og foreldra okkar þegar ég þakka
þær samverustundir sem við áttum
með Ásgrími og færi aðstandendum
öllum minar dýpstu samúðarkveðj-
ur og bið góðan Guð að styrkja þau í
sorginni.
Ég lýk þessum fátæklegu orðum
með því að tileinka Ása síðasta er-
indið úr kvæðinu Höfðingi smiðj-
unnar eftir Davíð Stefánsson frá
Fagraskógi.
Hann vinnur myrkranna milli.
Hann mótar glóandi stál.
Það lýtur hans vilja og valdi,
hans voldugu, þöglu sál.
Sú hönd vinnur heilagan starfa,
sú hugsun er máttug og sterk,
sem meitlar og mótar í stálið
sinn manndóm – sín kraftaverk.
(Davíð Stefánsson.)
Magnús Hannibal Traustason.
Ási er dáinn, sagði Hafsteinn í
símanum, mér hefur aldrei brugðið
eins við að heyra andlátsfregn, ég
rétt gat stunið upp ertu að meina
Ása okkar, já, Bjössi. Ási okkar er
dáinn endurtók Hafsteinn í símann,
og útskýrði fyrir mér hvílíkur harm-
leikur hefði átt sér stað, Ási væri
horfinn á braut, kallaður í annað
verkefni. Ásgrímur var vinnuveit-
andi minn, vinnufélagi og vinur til
margra ára.
Við kynntumst í Flensborg, Ási
var frá Reyðará við Siglufjörð þar
sem hann fæddist og ólst upp, til
Hafnarfjarðar kom hann til að
stunda gagnfræðanám, hann bjó hjá
Hjalta bróður sínum, en á sumrin
vann hann við bústörfin á Reyðará
og stundaði sjó. Þegar móðir hans
brá búi á Reyðará flutti Ási til
Hafnarfjarðar og hóf störf hjá
Hjalta bróður sínum, þar lauk hann
námi í vélvirkjun og öðlaðist góða
reynslu. Eftir að Ási giftist Súsan
Minnu Black keyptu þau Klöpp á
Álftanesi, og gerðu að heimili sínu.
Þau komu sér líka upp húsbíl og
ferðuðust mikið. Síðastliðin ár hafa
Stefán bróðursonur Ása og unnusta
hans verið þeirra ferðafélagar. Ási
stofnaði í félagi við vin sinn Haf-
stein Linnet fyrirtækið Hafás árið
1991 nafn fyrirtækisins er sett sam-
an úr nöfnum þeirra og hefur það
fest sig vel í sessi. Hafás hefur frá
upphafi sinnt þjónustu við rafstöðv-
ar. Ása líkaði vel að fara um landið
til að vinna þau störf sem Hafás tek-
ur að sér. Ási starfaði árum saman
hjá Vífilfelli hf. við smíði úr ryðfríu
stáli og viðgerðir. Innan Vífilfells
eignaðist Ási vini sem hann fór með
í veiðiferðir á æskuslóðir sínar í
Héðinsfirði. Þar naut sín vel kunn-
átta hans og reynsla. Fyrir tveimur
árum kom Ási til starfa við Hafás
vegna aukinna umsvifa þess, frá
þeim tíma höfum við unnið saman.
Ási var einn allra besti vinnu-
félagi sem ég hef haft um ævina,
alltaf í góðu skapi, ósérhlífinn, ráða-
góður og mikill verkmaður. Hann
var bóngóður maður, sem fjöldi
fólks leitaði til með allskonar lag-
færingar. Það er stórt skarð fyrir
skildi hjá Hafási að Ása gengnum.
Ási var nýlega búinn að kaupa mót-
orhjól, sem hann ætlaði að nota til
að rifja upp gamlan mótorhjóla-
áhuga frá Siglunesi en þar hafði
hann gamalt Matchless-mótorhjól.
Ási hafði gaman af að elda og að
borða góðan mat. Þau Súsan og Ási
héldu upp á fimmtugsafmæli sín
fyrir nokkrum árum og var þar allt
vel útilátið og glæsilegt. Í fyrra fóru
starfsmenn Hafáss ásamt mökum í
ferðalag til Kúbu, einnig fóru þau
Ási og Súsan ásamt Eyþóri, Jonný,
Jóhanni og Júlíu til Dómíniska lýð-
veldisins í febrúar sl. Ási átti 55 ára
afmæli 18. febrúar sl. Í tilefni dags-
ins snæddum við Hafsteinn, Hall-
dóra og Stefán rjómatertu með hon-
um í kaffistofu Hafáss, það er ljúft
að hugsa um þá stund í dag.
Ási og Súsan áttu ekki börn sam-
an en börnum, barnabörnum og
tengdabörnum eiginkonu sinnar
sýndi hann ávallt mikla ást og hlýju.
Ég vil að lokum þakka Ása kærlega
fyrir allar þær góðu stundir sem við
áttum saman jafnt í starfi sem leik.
Hvíl í friði, vinur.
Eiginkonu, fósturbörnum, barna-
börnum, systkinum, vinum
og vandamönnum votta ég mína
dýpstu samúð.
Björn Benediktsson.
Þegar einhver sem manni þykir
vænt um kveður þennan heim fara
ótal minningar um hugann. Ég mun
alltaf minnast þín fyrir hversu
hjálpsamur og laghentur þú varst,
aldrei veigraðir þú þér við vinnu,
hver svo sem hún var. Sauðburður,
smíðavinna, sjómennska og í raun
öll þau störf sem falla til í sveitum,
jafnvel í matargerð varstu liðtækur.
Og alltaf nenntir þú að hafa ofan
af fyrir mér, ókst um götuna góðu á
Siglunesi á Land Rovernum, þeyst-
ist um sjóinn á spíttbátnum og gerð-
ir hvaða þreytandi verk að stór-
skemmtun.
Það er erfitt að kveðja góðan
dreng og með þessum orðum vil ég
votta fjölskyldunni hans Ása inni-
lega samúð.
Anna Marie Jónsdóttir og
fjölskylda.
✝
Elsku eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
EINAR LÍKAFRÓNSSON
sjómaður,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
lést að kvöldi skírdags fimmtudaginn 20. mars.
Ingigerður Karlsdóttir,
Bjarni S Einarsson, Ingibjörg Sigurðardóttir,
Ester, Einar Siggi og Birkir Ingi.
Eftir að ég lauk
námi í Samvinnuskól-
anum í Reykjavík vor-
ið 1951, hafði skóla-
stjórinn, Jónas
Jónsson, milligöngu um að ég réðst
til skrifstofustarfa hjá útgerðar-
félaginu Meitlinum hf. í Þorláks-
höfn, við Egil Thorarensen, kaup-
félagsstjóra á Selfossi, sem var
stjórnarformaður Meitilsins hf. en
sonur hans Benedikt framkvæmda-
stjóri. Ég hafði símasamband við
Egil síðari hluta maímánaðar, hann
sagði mér að taka áætlunarbíl frá
Reykjavík til Selfoss, koma svo heim
til sín í Sigtún, gista þar fyrstu nótt-
ina. Allir vegir voru malarvegir,
frost að fara úr jörðu, aurbleyta á
vegum, dráttarbílar til að draga
áætlunarbílana. Næsta dag kom
Benedikt að sækja mig. Þá sá ég
hann í fyrsta sinni, glæsilegan ung-
an mann. Ég hafði áður komið til
Þorlákshafnar í skólaferðalagi svo
ég kannaðist við umhverfið. Þá tóku
störfin við, verkaskipting okkar var
þannig að ég sá um launaútreikn-
inga og bókhaldið, en Benedikt ann-
aðist alla stjórn félagsins út á við.
Samstarf okkar gekk vel, ég þekkti
engan á staðnum og tók hann mig
með sér í fyrstu, svo sem til Selfoss,
sem var aðalkaupstaður héraðsins.
Ég minnist Benedikts sem góðs
félaga á þessum árum Við deildum
saman skrifstofuaðstöðu, þar var
staðsett talstöð svo bátarnir sem á
sjó voru gætu haft samband í land
og hægt væri að fylgjast með afla-
brögðum. Á þessum árum voru
gerðir út 5-6 bátar um 30 tonn að
stærð, hafnaraðstaða var erfið, mik-
Benedikt
Thorarensen
✝ Benedikt Thor-arensen fæddist
í Reykjavík 1. febr-
úar 1926. Hann lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands 26. janúar síð-
astliðinn og var
jarðsunginn frá
Þorlákskirkju 9.
febrúar.
ill afli barst á land á
vetrarvertíðum, sjó-
menn harðduglegir og
duglegt fólk starfaði í
landi, meginhluti
aflans fór þá í saltfisk-
verkun, eitthvað verk-
að í skreið. Allir
mættu í fiskvinnu sem
gátu, einnig við skrif-
stofumennirnir. Bene-
dikt stjórnaði móttöku
flutningaskipa, sem
komu til að taka af-
urðir eða koma með
vörur til Kaupfélags
Árnesinga, hann sinnti þessu af al-
úð.
Mér finnst að þau sex ár sem ég
starfaði með Benedikt í Þorlákshöfn
hafi störf hans einkennst af því að
vinna fyrirtækinu, sem hann var í
forsvari fyrir af heilindum svo og að
byggðarlagið mætti dafna, en til
þess þyrfti störf fyrir fólkið, sem þar
ætti heima, þessa hugsun mun hann
hafa tekið í arf frá föður sínum, sem
var óþreytandi að vinna að fram-
förum í Þorlákshöfn. Ég tel að hann
hafi aldrei leitt hugann að öðru en
lifa og starfa í Þorlákshöfn, vinna
Meitlinum og byggðarlaginu það er
hann mátti. Benedikt hafði áhuga á
framgangi félagsins og að vélvæða
mætti fiskvinnsluna. Við fórum sam-
an á sýningu fiskvinnsluvéla til Dan-
merkur ásamt fleirum á vegum
hagsmunasamtaka, sem varð til þess
að keypt var Baader-flatningsvél.
Þegar ég flutti frá Þorlákshöfn,
hafði Benedikt bundist sínum góða
lífsförunaut, henni Guðbjörgu
Magnúsdóttur, síðar stöðvarstjóra
Pósts og síma, þau byggt sér íbúðar-
hús og búið saman síðan. Þegar frá
leið fækkaði þeim stundum sem við
hittumst, en fyrir nokkrum árum
endurnýjuðum við gömul kynni,
hittumst öðru hvoru eða tókum tal í
síma, ræddum gamla daga eða dæg-
urmálin. Nú verða þau samtöl ekki
fleiri. Sendi Guðbjörgu innilegustu
samúðarkveðjur.
Hjálmar Styrkársson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi).
Minningargreinar