Morgunblaðið - 15.05.2008, Qupperneq 36

36 FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hjörleifur Þórð-arson fæddist í
Reykjavík 5.5. 1938.
Hann lést á Land-
spítalaunum 4. maí
síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Þórðar
Georgs Hjörleifs-
sonar, skipstjóra, f.
14.03. 1903, d. 27.5.
1979, og Lovísu
Halldórsdóttur,
húsfreyju, f.13.11.
1908, d. 22.1. 1988.
Börn þeirra, auk
Hjörleifs, eru Hrafnhildur, f.
30.04. 1931, Hjördís Sigríður, f.
7.2. 1933, Andrea, f. 16.12. 1936,
og Ásdís, f. 17.06. 1939. Hjörleifur
kvæntist 17.10. 1964 Jensínu Guð-
rúnu Magnúsdóttur, f. 7.1. 1942.
Foreldrar hennar voru Magnús
Guðmundsson, verkamaður, f.
13.3. 1910, d. 20.1. 1984, og Þórdís
Árnadóttir, húsfreyja, f. 5.4. 1912,
d. 14.7. 1998. Börn Hjörleifs og
Jensínu eru 1) Þórður Georg, raf-
virki, f. 11.07. 1965. Maki Emelía
Blöndal, f. 27.12. 1968. Börn
þeirra a) Margrét Eva, f. 17.04.
1991, b) Hjörleifur, f. 5.4. 1993, c)
Georg Fannar, f. 22.4. 1999. 2)
Þórdís, leikskólakennari, f. 17.06.
1969, sambýlismaður Haukur Þór
Bjarnason, f. 23.04. 1963. Börn
þeirra a) Aðalbjörg
Lilly, f. 30.7. 2002, b)
Bjarni Þór, f. 1.7.
2005.
Hjörleifur ólst upp
á Bergstaðastræti 71
en lengstur búskap-
ur þeirra hjóna var í
Hellulandi 5 Foss-
vogi . Að námi loknu
í rafvirkjun hóf hann
fljótlega rekstur eig-
in fyrirtækis, sem
hann rak hin síðari
ár í samvinnu við son
sinn, Þórð Georg.
Hjörleifur gekk ungur til liðs við
Víking, og fluttist í raun með fé-
laginu þegar Víkingur hóf starf-
semi sína í Bústaðahverfinu 1953.
Hann lék knattspyrnu, handknatt-
leik og stundaði skíðaíþróttina
undir merkjum Víkings. Hjörleif-
ur var mikill félagsmálamaður og
var formaður Handknattleiks-
deildar í mörg ár og í stjórn að-
alstjórnar til fjölda ára auk fjölda
trúnaðarstarfa fyrir Víking átti
hann m.a. sæti í aga- og landsliðs-
nefnd HSÍ. Hjörleifur hlaut fjölda
viðurkenninga fyrir störf sín fyrir
Íþróttahreyfinguna. Árið 1987
gekk hann til liðs við Oddfellow-
regluna.
Útför hans er gerð frá Bústaða-
kirkju í dag, 15. maí, kl. 13.
Það er með miklum söknuði sem
ég minnist Hjörleifs tengdapabba,
sem er horfinn á braut allt of
snemma.
Ég hitti tengdapabba fyrst þegar
við Tóti kynntumst, vorið 1989. Hann
tók mér opnum örmum og lét mér
strax líða eins og einni úr fjölskyld-
unni. Milli okkar ríkti ávallt mikil
virðing og vinátta.
Þegar börnin okkar fæddust tók
afi frá upphafi virkan þátt í uppeldi
þeirra og við áttum alltaf greiðan að-
gang að pössun. Hann var börnunum
okkar frábær afi sem kenndi þeim
margt og mikið allt frá því að spila ol-
sen olsen, tefla, veiða og spila golf. Í
öllum þessum greinum voru háð ein-
vígi því hann var mjög mikill keppn-
ismaður. Hjá afa var líka lært að
tapa.
Hann lagði á sig ófá ferðalögin til
að eiga samvistir við fjölskylduna og
má þar nefna ferðir austur á Seyð-
isfjörð í ófærð og blindhríð þegar við
bjuggum þar, skíðaferðirnar til Nor-
egs til Dísu, en þar var afi alltaf
fyrstur til að fara heim með kalda
stubba og hita kakó. Hann var alltaf
mættur á Andrésar Andar leikana á
Akureyri til að hvetja barnabörnin
og aðra Víkinga og til að passa þau
sem ekki voru farin að renna sér
sjálf. Svo var hann ómissandi í að
taka á móti Víkingum í partí á kvöld-
in.
Eftir að börnin urðu eldri var hann
þeim mikill félagi og sóttu þau í að fá
að gista hjá afa og ömmu í Skógar-
selinu þar sem boðið var upp á dek-
urhelgar í hæsta gæðaflokki. Nafn-
arnir horfðu saman á ótal leiki í
enska boltanum og í desember 2006
fóru þeim saman á leik til London og
áttu saman frábæra helgi sem lifir í
minningunni.
Við fjölskyldan yljum okkur í sorg-
inni við heilan fjársjóð af yndislegum
minningum um Hjölla og er ég Guði
afar þakklát fyrir þau 19 ár sem ég
fékk að eiga með honum.
Emelia (Milla).
Núna er elsku afi okkar farinn frá
okkur. Þó svo að við vitum að hann
sé á betri stað er alltaf erfitt að
kveðja. Hann var hlekkurinn sem
hélt fjölskyldunni saman og núna
verðum við að lifa án hans. Við systk-
inin eigum ótal minningar um hann
bæði úr Hellulandinu og seinna
Skógarseli.
Afi var besti afi sem hægt var að
hugsa sér. Hann gerði allt fyrir okk-
ur systkinin og var hann elskulegur
og við gátum leitað til hans.
Afi á ávallt eftir að vera okkur of-
arlega í hjarta og munum við alltaf
sakna hans.
Margrét Eva, Hjörleifur og
Georg Fannar.
Elskulegur bróðir og mágur,
Hjörleifur, er látinn.
Hann er búinn að ganga í gegn um
erfið veikindi, barðist af æðruleysi
en varð því miður að láta undan.
Hjörleifur var eini bróðir okkar
systra og er sárt og mikil sorg að
hann skuli nú vera farinn. Ég sé fyr-
ir mér mynd af Hjörleifi, litlum
dreng, sem eldri systur mínar voru
að passa, í fallegri peysu sem
mamma hafði prjónað. Þær voru svo
montnar af þessum fallega dreng.
Það næsta sem kemur í hugann, er
þegar hann ungur maður lætur vita
að hann sé genginn í Víking. Þetta
var algjört hneyksli í fjölskyldunni,
því allur frændgarðurinn voru
Framarar, en hann lét það ekkert á
sig fá og varð að Eðal-Víkingi. Fé-
lagsmálin voru Hjörleifi í blóð borin,
hann vann mikið að félagsmálum
fyrir Víking, og líka fyrir HSÍ. Sér-
staklega vil ég minna á störf þeirra
hjóna og barna þeirra fyrir skíða-
deild Víkings, og ekki má gleyma
veiðiklúbbnum og öllum veiðisögun-
um úr ferðum þeirra félaga. Hjör-
leifur hafði skoðanir á mönnum og
málefnum, en aldrei heyrði ég hann
hallmæla nokkrum manni.
Nú er bróðir minn kominn á góðan
stað þar sem vel er tekið á móti hon-
um og þar munum við hittast síðar.
Lillý mín! Þú stóðst með manni
þínum í gegnum þennan erfiða tíma
af miklum dugnaði. Ég dáist af því
hvað þú gerðir þetta vel. Það er erf-
itt að sjá á eftir góðum dreng, en
minningar um hann munu lifa.
Guði falinn vinur vertu
vil ég kveðju senda þér.
Í lífi og dauða indæll ertu
oft þú hefur glatt mitt geð.
G.Í.
Við vottum þér, elsku Lillý, börn,
tengdabörn og barnabörn, okkar
innilegustu samúð.
Guð blessi ykkur og styrki.
Andrea og Ísleifur.
Móðurbróðir minn, Hjörleifur
Þórðarson, var gull af manni og
fregnin um fráfall hans var þyngri
en orð fá lýst, þó svo að um nokkurt
skeið hefði legið ljóst fyrir hvert
stefndi. Frændi minn var hvers
manns hugljúfi, ávallt sem traustur
klettur og reiðubúinn að láta gott af
sér leiða. Á vegamótum lífs og
dauða, er maður sér á bak nánum
vini sem honum frænda mínum, þá
upplifir maður samskiptin sem
myndskeið og allt það góða sem
hann gaf af sér. Er ég eitt sinn,
sautján ára gamall, var að velta fyrir
mér hvað ég ætti að leggja fyrir mig
í lífinu, þá spurði hann: „Hefur þú
ekki áhuga á rafmagni?“ Ekki hafði
ég hugleitt þetta þá, en áhuginn
kviknaði og áður en maður vissi af
leiddi eitt af öðru. Rafvirkjanám
stundað undir leiðsögn hans og sam-
skipti okkar á þeim tíma voru af-
skaplega ánægjuleg, nærgætni hans
og alúð við að kenna mér handtök
rafvirkjans virtist engin takmörk
hafa. Hann hafði kveikt neista sem
að loknu rafvirkjanámi leiddi til
áframhaldandi náms hérlendis og
síðar erlendis. Störf mín að loknu
námi hafa veitt mér ómælda ánægju
og lífsfyllingu og það á ég honum að
þakka vegna þess að hann spurði:
„Hefur þú ekki ánægju af raf-
magni?“
Ástkæri frændi minn, jú ég get
sagt það nú: Ég hef haft mikla
ánægju af rafmagni. Hvað ef þú
hefðir ekki spurt, hver hefði þá mín
framtíð orðið? Merkilegt hvað ein
setning, sögð á réttu augnabliki, get-
ur skipt miklu fyrir lífstíð. Fyrir
þetta og svo ótalmargt annað þakka
ég af öllu mínu hjarta.
Sorgin er mikil vegna fráfalls
Hjörleifs Þórðarsonar sem jarðsett-
ur verður í dag, heiðursmaður mikill
er fallinn frá. Hans verður sárt sakn-
að af öllum þeim sem kynntumst
honum. Fjölskylda mín sendir Lillý
konu Hjörleifs, sem var honum
ávallt traustur félagi og vinur, börn-
um þeirra Þórði og Þórdísi, mökum
þeirra og börnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur með ósk um Guðs
blessum ykkur til handa.
Þórður Guðmundsson.
Vinur okkar Hjörleifur er farinn,
laus við veikindi og þjáningu og fékk
hægt andlát með fjölskylduna sér
við hlið. Hjölli færi aldrei öðruvísi.
Hann kvaddi fjórum tímum fyrir 70
ára afmælið, degi sem átti að verja
með fjölskyldunni, en dauðinn
grimmur og óréttlátur gat ekki beð-
ið að taka þennan góða dreng.
Hvernig er hægt að lýsa Hjölla?
Ljúfur, dásamlegur, lítillátur, það
gæti tekið blaðsíður en ég læt það
liggja en ylja mér við allar góðu
minningarnar sem ég á um hann og
hans góðu nærveru.
Það eru fáir sem betra er að
ferðast með en Hjölla og Lillý, alltaf
allt vel skipulagt, góður matur, mik-
ið spilað og hlegið, tómt ævintýri.
Það eru ófáar ferðirnar sem við fór-
um með og án barna okkar, oftast í
Víkingsskálann, nú eða til Akureyr-
ar, Selár, Húsafells, Amsterdam og
svo má lengi telja. Sú ferð sem okkur
Bjössa er svona kærust er skíðaferð
til Akureyrar, við lentum óvart á
bindindismannahóteli sem var
ágætt, nema að Genever-flaska sem
átti að gera okkur dagamun var ekki
opnuð í ferðinni svona af virðingu við
hótelið. Við ákváðum að vera grand á
því annan daginn og fengum leigubíl
til að keyra okkur í fjallið, nema
hvað bíllinn festist í snjóskafli á leið-
inni, bílstjórinn dó ekki ráðalaus,
náði í tvær skóflur í skotti og rétti
Hjölla og Bjössa og sagði þeim að
moka en settist sjálfur inn í bílinn
með dömunum. Ég held að þeir hafi
mokað hálfa leið í fjallið. Allar götur
eftir þetta voru þeir kallaðir vinnu-
flokkurinn enda þurfti flokkurinn að
taka til hendi í allflestum ferðum,
skipta um peru, laga sturtu, draga
bíla o.fl. Allt gert með stakri ró. Síð-
asta dag ferðar er beðið var eftir
rútu langaði okkur í kaffi en enginn
sjáanlegur á hóteli svo Hjölli gekk
að lúgu einni og spurði hvort ekki
væri kaffi að fá. Jú, sagði mjóróma
rödd og rétti honum gamlan kaffi-
brúsa og drukkum við kaffið með
bestu lyst en fréttum svo að þetta
var nesti iðnaðarmanns sem var
þarna við vinnu. Við þökkuðum fyrir
að hafa ekki beðið um brauð líka. Nú
veiðiferðin í Selá var ekki leiðinleg
frá upphafi til enda, alveg ótrúleg
ferð. Að lokum vil ég bara segja að
Lillý en engri lík, hvernig hún hefur
staðið sig í veikindum Hjölla, aldrei
kvartað og jákvæð til hinstu stund-
ar. Við Bjössi viljum votta allri fjöl-
skyldunni samúð okkar og þökkum
fyrir að hafa átt samleið með Hjölla
og að þið hafið leyft okkur að kveðja
Hjölla sérstaklega rétt fyrir andlát-
ið. Guð gefi ykkur ljós í myrkrið.
Jóhanna Guðnadóttir (Lilla).
Í dag kveðjum við góðan dreng
hinstu kveðju.
Kynni okkar Hjölla hófust fyrir 50
árum. Við áttum áratuga samleið í
félagsmálum fyrir Víking, Oddfel-
lowregluna og veiðifélagið Kjarna. Í
þessum kveðjuorðum til þín, kæri
vinur, mun ég aðeins geta samveru
okkar við veiðar. Við vorum saman
um stöng um árabil í Miðfjarðará
með veiðifélögum okkar í Kjarna.
Sagt hefur verið að hvergi kynnist
menn hver öðrum, kostum og göll-
um, betur en við veiðimennsku. Við
vorum um margt ólíkir veiðimenn,
þú kappsamur, þolinn og fiskinn um-
fram mig. Aldrei bar skugga á sam-
veru okkar, og ef ég ætti að telja upp
kosti þína sem veiðimanns þá varst
þú heiðarlegur, iðinn og lunkinn
veiðimaður. Gallarnir voru fáir, og
einna helst fannst mér þú stundum
aðgangsharður við mig þegar líða
tók á veiðidaginn og ég stakk upp á
að koma okkur í hús, það var snögg-
afgreitt: „Það er veitt til kl. 21.00.“
Málið útrætt. Fyrir kom að þú rakst
mig út í á jafnvel undir kl. 21.00 og
verður að játast að stundum gaf það
mér fisk. Mér er minnisstæður fagur
septembermorgunn við Vesturá, en
þá vildi svo til að ég setti í og landaði
tveimur löxum strax í morgunsárið.
Leið okkar lá næst að Neshyl og þú
hófst veiðar, en ég lét fara vel um
mig í bílnum og spilaði Hraustir
menn með Karlakór Reykjavíkur
svo glumdi í nágrenninu. Seint og
um síðir komst þú upp frá veiði-
staðnum, frekar þungur á brún, og
er ég í sakleysi mínu spurði hvort þú
hefðir orðið var var svarið: „Hvernig
í andsk … heldur þú að það sé hægt
að setja í fisk í þessum hávaða?“ Þar
með lærði ég að laxfiskar eru ekki
hrifnir af Karlakór Reykjavíkur.
Ég vil að lokum þakka kærum vini
og veiðifélaga fimmtíu ára vinskap
ykkar hjóna við okkur Ágústu og bið
Guð að varðveita fjölskyldu þína.
Innilegar samúðarkveðjur til þín
Lillý mín og fjölskyldunnar.
Anton Örn Kærnested.
Að skrifa minningargrein um vin
sinn eftir nær hálfrar aldar vináttu,
er býsna flókið. Það er svo margt,
svo ótal margt, sem hægt er að
segja.
Í Bókinni um veginn eftir Lao-Tse
segir:
„Sá er hygginn, sem þekkir aðra;
hinn er vitur, sem þekkir sjálfan sig.
Sá er sterkur, sem sigrar aðra;
hinn er mikilmenni, sem sigrast á
sjálfum sér.
Sá er ríkur, sem ánægður er með
hlutskipti sitt; þrekmikil starfsemi
ber vott um vilja. Sá, sem stendur
vel í stöðu sinni, er öruggur.
Sá, sem deyr, en ferst ekki, á hið
langa líf fyrir höndum.“
Allt sem þarna stendur á við um
vin okkar og kom það aldrei betur í
ljós en í veikindastríðinu, sem hann
tókst á við með eindæmum. Í dauð-
anum var hann stærstur, hann vissi
að starfstíma hans í þessari jarðvist
var lokið og ekkert annað að gera en
drífa sig af stað svo allt yrði sem
auðveldast fyrir fólkið hans, það var
alltaf hans mesta hugsun að því liði
sem best. Hann kveið engu og vissi
að „þar stæðu vinir í varpa, sem von
væri á gesti“.
Margt höfum við brallað saman á
langri leið. Allar ferðirnar okkar
norður í Laxárdalinn góða, þar sem
karlarnir veiddu allan daginn, en
konurnar skemmtu sér saman ásamt
börnunum. Góður matur var á kvöld-
in ásamt kvöldvökum. Það var sama
hvað Hjölli var beðinn um að gera,
allt gert með brosi á vör hvort held-
ur að leika í Rauðhettu og úlfinum
eða sýna á tískusýningu. Við minn-
umst allra ferðanna okkar saman í
sumarbústaði, veiðihús, utanlands-
ferðir, sem of langt yrði að telja upp.
Verðum samt að nefna ógleyman-
lega ferð til Grikklands, þar sem við
urðum að sofa saman fjögur í einu
rúmi í hálfgerðu útihúsi fyrstu nótt-
ina. Þá var mikið hlegið. Alltaf gerði
Hjölli gott úr öllu og leysti oft vanda-
málin þannig að hann lét sig verða
útundan ef það yrði betra fyrir hina.
„Við förum ekki að gera vandamál úr
þessu,“ var oft viðkvæðið hjá honum.
Seinustu 27 árin höfum við verið í
hjónaklúbbi, sem samanstendur af
16 hjónum. Þetta er veiðiklúbburinn
Kjarni allt félagar í Knattspyrnu-
félaginu Víkingi. Með þessum góðu
vinum höfum við átt ómældar gleði-
stundir innanlands og utan, hæst ber
siglinguna í Karíbahafinu og dvöl
eftir hana í Orange Lake. Þá bjugg-
um við saman í húsi og héldum mikl-
ar gleðiveislur. Hann er sá fyrsti
sem kveður, auðvitað var það hann,
hver annar hefði tekið það að sér að
vera undanfari hópsins? Við getum
verið þess fullviss að hann verður
kominn í fararstjórabolinn með „Mr.
Horrible“-áletruninni, sem þýðir
Hjörleifur á „útlensku máli“ og tek-
ur á móti okkur þegar okkar tími
kemur, kominn með veiðileyfi í bestu
árnar og rástíma á flottustu golfvell-
ina. Þeir verða trúlega búnir að taka
saman nokkra hringi hann og Örn
Guðmundsson. Sá verður aldeilis bú-
inn að lækka forgjöfina.
Hjölli hafði einstaka nærveru, var
hlýr, ljúfur og góður, en samt ekki
skaplaus. Hann var einstaklega
barngóður maður, barnabörnin sín
elskaði hann takmarkalaust. Hann
var góður eiginmaður, faðir og
tengdafaðir. Systur hans og stórfjöl-
skyldan voru honum afar kær.
Hjölli stóð ekki einn í baráttunni,
Lillý hans stóð eins og klettur við
hliðina á honum ásamt fjölskyldunni.
Lillý, þú átt alla okkar aðdáun.
Kæri vinur, betri vinar en þín var
ekki hægt að óska sér.
Góður guð umvefji þig og fjöl-
skyldu þína ljósi sínu og kærleika.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guðrún og Sigurður Óli.
Við fráfall Hjörleifs Þórðarsonar,
langt um aldur fram, hverfur í annað
sinn með nokkurra daga millibili
kær og mikilsvirtur félagi úr röðum
Víkings.
Hjörleifur, eða Hjölli eins og vinir
hans og félagar kölluðu hann, gekk
til liðs við Víking á sjötta áratug síð-
ustu aldar. Hann er því einn af vík-
ingunum frá frumbýlingsárum fé-
lagsins við Hæðargarð sem ávallt
hafa lagt mikið á sig til að tryggja
vöxt og viðgang félagsins.
Hjörleifur æfði og keppti undir
merkjum Víkings, bæði í knatt-
spyrnu og handknattleik, en einnig
átti skíðaíþróttin sterk ítök í honum.
Hjöleifur var þeirrar gerðar að
eiga auðvelt með að vinna með öðr-
um og fá aðra til samstarfs.
Í honum bjó mikill félagslegur
áhugi og framtak, sem kom Víkingi
afar vel.
Hann var því fljótlega kjörinn til
trúnaðarstarfa hjá félaginu.
Þannig hófust á árinu 1958 farsæl
afskipti hans af margvíslegum
stjórnarstörfum.
Hann var ekki einhamur í þessum
efnum, var m.a. í stjórn handknatt-
leiksdeildar frá árinu 1958 til ársins
1970, lengst af sem formaður.
Á þessum árum stóð hann m.a.
fyrir fjölda utanferða handknatt-
leiksliða Víkings, sem þótti frétt-
næmt, því í þá tíð voru slík ferðalög
fátíðari og öllu flóknari í fram-
kvæmd en nú þekkist. Hann var
kjörinn til starfa í aðalstjórn frá
árinu 1970 fram til 1980.
Hjörleifur lagði æði oft lykkju á
leið sína fyrir Víking, þegar leitað
var eftir kunnáttu hans og framtaki
til að leysa aðkallandi vanda. Þau
Hjörleifur Þórðarson
SENDUM
MYNDALISTA