Morgunblaðið - 06.07.2008, Qupperneq 40

40 SUNNUDAGUR 6. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
Þeir sem ólust upp í
íslenskri sveit á fyrri
hluta seinustu aldar
muna hvað gestakom-
ur voru kærkomin tilbreyting. Þann-
ig tengjast margar af mínum bestu
bernskuminningum heimsóknum
frændfólksins úr Reykjavík, sem
lagði stundum leið sína norður í land í
sumarleyfum sínum. Þessar minn-
ingar koma upp í hugann núna við
fráfall Guðrúnar A. Jónsdóttur,
Gunnu frænku. Ég man hvað það var
gaman að fá hana í heimsókn á sumr-
in. Henni fylgdi hressandi andblær
og húsið ómaði af glaðværð þessarar
björtu og tápmiklu stúlku. Gunna var
dóttir Eydísar, Dísu frænku, elstu
systur móður minnar, og Jóns Tóm-
assonar, skipstjóra. Dísa og fjöl-
skylda hennar voru okkur afar kær.
Arnar, sonur Dísu og Jóns, var á
unga aldri langdvölum hjá okkur í
Laufási og var okkur mjög náinn á
þessum árum. Yngsti sonurinn, Sig-
urður, kom sjaldnar í heimsókn, en
ég gisti stundum hjá Dísu þegar við
komum suður, og ég minnist þess
hvað Siggi lét sér annt um þennan
yngri frænda sinn að norðan.
Gunna frænka hafði gaman af að
ferðast og vorið 1957 lagði hún land
undir fót og fór í frí til San Francisco
til þess að heimsækja vinkonu sína.
Þetta var örlagarík ferð því að í fagn-
aði Íslendingafélagsins 17. júní hitti
hún John MacLeod og þar með var
framtíðin ráðin. Innan skamms voru
þau gift og Gunna flutt búferlum til
Guðrún Aðalheiður
Jónsdóttir
✝ Guðrún Aðal-heiður Jóns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 9. júlí
1916. Hún lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala að
kvöldi 15. júní síð-
astliðins og var út-
för hennar gerð í
kyrrþey.
Kaliforníu þar sem
hún síðan bjó að meira
eða minna leyti næstu
50 árin. Þessi ráðahag-
ur Gunnu var vatn á
minni myllu, því að svo
vildi til að haustið 1957
fór ég til ársdvalar við
Kaliforníuháskóla í
Berkeley, þar sem
Gunna og Mac bjuggu.
Ég var tíður gestur á
heimili þeirra þetta ár
og hjá þeim kynntist
ég mörgum mætum
Vestur-Íslendingum
sem voru búsettir við San Francisco-
flóann og einnig fjölda Íslendinga
sem bjuggu á þessu svæði. Gunna var
afar félagslynd og þau Mac mjög
gestrisin og höfðingjar heim að
sækja. Mér eru í minni öll þau rausn-
arlegu boð sem þau héldu fyrir vini
sína í Íslendinganýlendunni í Bay
Area. Mac átti og rak skoskan bar í
San Francisco og mér er minnisstætt
gamlárskvöldið 1957 á barnum við
Turk Street. Þar var mikið fjör, Mac
hrókur alls fagnaðar og vörpulegir
Skotar í tilheyrandi skotapilsum
blésu í sekkjapípur af miklum móði.
Ég átti það að miklu leyti Gunnu
frænku að þakka hvað dvöl mín í
Berkeley þetta ár var skemmtileg.
Vorið 1958 kom Jón, faðir Gunnu, í
heimsókn til hennar í nokkra mánuði.
Ég hafði lítið kynnst honum áður,
enda var hann skipstjóri og því oft
langdvölum á sjó. Nú kynntist ég
honum betur og við urðum góðir vinir
og félagar þrátt fyrir aldursmuninn.
Ég mat mikils mannkosti hans og þá
frábæru kímnigáfu sem hann bjó yf-
ir.
Það er af mörgu að taka þegar lífs-
hlaup Gunnu er skoðað, enda var það
að mörgu leyti mjög einstakt. Þótt
hún giftist ekki fyrr en um fertugt
eignaðist hún fjóra menn og fylgdi
þremur þeirra til grafar í Kaliforníu.
Hún annaðist þá af mikilli umhyggju
í veikindum þeirra. Síðasti maður
Gunnu, Baldur Pálmason, lifir hana
eftir 17 ára farsæla sambúð, bæði í
Kaliforníu og seinni árin mest á Ís-
landi.
Gunna frænka var athafnakona,
vel gefin og glaðlynd. Manni leið vel í
návist hennar og það var alltaf gott
að hitta hana. Við frændur hennar,
bræðurnir frá Laufási, og fjölskyldur
okkar, vottum Baldri og fjölskyldu
Gunnu okkar innilegustu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Halldór Þormar.
Við systkinin vorum heppin að fá
að kynnast Gunnu frænku. Hún var
búsett í Kaliforníu, en kom oft heim
til Íslands.
Það var ævinýralegt að koma til
hennar um jól og fá að halda upp á
jólin í Ameríku. Hún tók vel á móti
okkur, var rausnarleg, gestrisin og
bar hlýhug til okkar allra. Á sumrin
fórum við líka oft til hennar þegar
skólinn var búinn og eyddum þar
parti úr sumri.
Hún hafði frá mörgu að segja og
vildi hún deila sinni reynslu til okkar
áfram.
Gunna var mjög hreinskilin og það
var gaman að heyra hennar skoðanir
á hlutunum. Hún lét þær óspart í ljós,
hvort sem manni líkaði betur eða ver.
Fyrir tveimur árum fórum við að
hjálpa henni þegar hún var veik. Það
var gott að fá að það tækifæri og
lærðum við margt á þeim tíma, undir
hennar leiðsögn. Hún var ákveðin
hvernig hún vildi hafa hlutina og
nýttist það okkur mjög vel. Hún var
ávallt þakklát og hafði gaman af að
hafa ungt fólk í kringum sig og fylgd-
ist vel með öllu sem var að gerast í
þjóðfélaginu.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Við kveðjum þig elsku Gunna
frænka með miklum söknuði og von-
um að þér líði vel á nýja staðnum.
Minning þín lifir með okkur.
Ingólfur, Guðrún Sigríður
og Páll Ólaf.
Þegar ég fluttist til Hafnarfjarðar
hafði ég fljótlega samband við
Möggu frænku. Hún átti lítið timb-
urhús og svo undurfallegan garð að
hann var jafn vinsæll með álfum og
mönnum. Ég man líka að ég kom í
garðinn hennar Ástu á Höfn í Horna-
firði en ég var þá svo lítill að ég vissi
ekki hvort ég tilheyrði álfheimum
eða manna. Ég fór ávallt ríkur og af-
slappaður af fundum við Möggu.
Ásta og Margrét
Bjarnadætur
✝ Ásta Bjarna-dóttir fæddist
19. október 1924.
Hún andaðist 15.
júní síðastliðinn
og var útför
hennar gerð frá
Hafnarkirkju 28.
janúar.
Margrét
Bjarnadóttir
fæddist 14. jan-
úar 1916. Hún
andaðist 5. apríl
1990.
Systurnar
fæddust báðar í Hólabrekku á
Mýrum.
Spjall um alla heima og geima, kaffi
og spil. Maður endurheimti líka
hluta af bernskunni í samvistum við
þessa yndislegu konu. Það var ávallt
stutt í hláturinn. Hann fylgdi jú
Brekkusystkinunum og því kátari
urðu þau sem þau komu fleiri saman.
Einn föstudaginn hringir síminn
og viti menn, Magga frænka er þar:
„Hún Ásta systir er í heimsókn og
okkur langar svo að biðja þig að gera
okkur greiða.“ Á þessum tíma hafði
ég ekki kynnst Ástu nema að litlu
leyti. Það var lengra á milli okkar og
stopular ferðir hjá mér til Horna-
fjarðar. „Ekki nema sjálfsagt“, sagði
ég og var í raun mjög ánægður að
geta launað henni á einhvern máta
alla gæskuna sem hún hafði sýnt
mér. Hún var ofurlítið vandræðaleg
og ætlaði varla að geta sagt mér
hver greiðinn var. „Þú verður að lofa
að segja engum frá“, sagði hún og ég
lofaði því. Ég átti sem sé að fara í
vissa búð og kaupa flösku af vissri
tegund. Þetta var nú lítið mál sagði
ég en þá kom seinni hluti bónarinn-
ar. „Ertu mikið upptekinn í kvöld?“
„Nei það var nú ekkert planað hjá
mér.“ „Gætir þú hugsað þér að eyða
kvöldinu með tveimur svona göml-
um konum?“ Ég hló og sagði að það
væri mér sönn ánægja.
Þegar ég reikna aftur í tímann
átta ég mig á því að ég var um 27
ára, Ásta 51 árs og Magga 59 ára.
Við vorum því eiginlega á sama aldri
– þær svona ungar í anda og ég sem
fæddist gamall.
Þegar ég kom með flöskuna beið
mín ríkulegur kvöldverður sem var
snæddur við hlátrasköll og hlýju.
Þar næst var það hinn sígildi Horna-
fjarðarmanni sem spilaður var langt
fram eftir kvöldi. En þá varð mikil
breyting á partíinu. Magga dró fram
plötur með Hauki Mortens og Elvis
Presley. Mér hafði nú alltaf fundist
þeir hálfhallærislegir en þegar ég
sveif í dansi um stofugólfið með
þessum dyggu aðdáendum – ýmist
Ástu eða Möggu eða báðum – þá tók
ég bæði Hauk og Presley í sátt.
Magga og Ásta – hvílíkir dansarar.
Ég man ekki hvernig fór með
flöskuna – var hún drukkin? Ég stó-
refa það, maður þurfti ekkert slíkt
til að gleðjast með þessum glaðværu
systrum.
Áður en ég fór heim um nóttina
kom ég við í litla garðinum sem
Magga hafði búið sér til úti á svölum.
Hún var flutt úr timburhúsinu í
blokk en hún hafði tekið með sér litla
álfabyggð.
Hallgrímur Hróðmarsson.
✝ Stella Bjarna-son, gift Rasm-
ussen, fæddist í
Reykjavík 2. ágúst
1922. Hún lést á
elliheimilinu Tegl-
värksgården í
Hellebäk í Dan-
mörku 10. júní síð-
astliðinn. Foreldar
hennar voru Þor-
steinn Thorsteins-
son Bjarnason, bók-
ari og kennari í
Verzlunarskóla Ís-
lands, f. 3.8. 1894,
d. 19.6. 1976, og Steinunn Pét-
ursdóttir, f. 12.10. 1887, d. 12.12.
1942. Systkini Stellu eru Páll
Aðalsteinn, f. 3.2. 1913, d. 8.3.
1988, Nikolai Gunnar, f. 1.9.
1916, d. 25.1. 2003, Emil Hjálm-
ar, f. 12.9. 1918, d. 10.6. 1959,
Málfríður Steinunn, f. 29.8. 1919,
d. 23.12. 1966, Þorsteinn, f. 2.7.
1923, d. 26.8. 2004, og Jóhann, f.
12.12. 1945.
Eiginmaður Stellu var Børge
Rasmussen, fyrrverandi yfirmat-
reiðslumaður á Gullfossi, f. 21.2.
1919, d. 10.8. 2006. Synir þeirra
eru: 1) Þorsteinn Óle, f. 11.12.
1949, kvæntur Jette Stork, dæt-
ur þeirra eru Kristín, f. 21.1.
1986, og Jóhanna, f. 8.10. 1988,
og 2) Poul Stefán, f. 30.10. 1958,
d. 15.7. 1987.
Stella fæddist í litla húsinu á
Freyjugötu 16 í
Reykjavík. Hún
lauk námi í Verzl-
unarskólanum og
fór síðan að vinna
hjá Almennum
Tryggingum hf.
Frá 1939 skrifaðist
hún á við Børge
sem var nemi í
matreiðslu á Hotel
D’Angleterre í
Kaupmannahöfn
með Emil Hjálmari,
bróður Stellu. Eftir
stríðslok 1945
sigldi Børge til Íslands og þau
Stella gengu í hjónaband 23.
nóvember 1946. Ungu hjónin
settust að í Danmörku. Frá því
um miðjan 6. áratug síðustu ald-
ar og allt til 1969 var Børge
matreiðslumaður á Gullfossi og
síðustu 10 árin yfirmatreiðslu-
maður. Frá 1969 og næstu 20 ár
ráku Børge og Stella veitinga-
húsið Czarens Hus í Nykøbing í
Falster í Danmörku. Stella var
ómetanleg, bæði í bókhaldi og í
eldhúsinu. Árið 1987 misstu
Stella og Børge yngri son sinn,
Poul Stefán, úr sykursýki. Sam-
bandið við fjölskyldu og vini á
Íslandi hefur aldrei rofnað öll
þessi ár.
Útför Stellu fór fram frá
Sundkirken í Sundby á Lollandi í
Danmörku 14. júní.
Ég lít beint á þig, Jesú minn,
jafnan þá hryggðin særir.
Í mínum krossi krossinn þinn
kröftuglega mig nærir.
Sérhvert einasta sárið þitt
sannlega græðir hjartað mitt
og nýjan fögnuð færir.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ég kveð þig, elsku mamma mín.
Ég þakka þér fyrir að vera sú
sem þú varst.
Ég þakka fyrir allt það góða sem
þú hefur gefið okkur.
Í okkar huga ert þú ekki dáin. Þú
lifir í minningunni og fyllir hjörtu
okkar af gleði. Þú komst hingað frá
þínu elskaða föðurlandi, landinu
með fjöllin og fossana, eldinn og ís-
inn. Landinu sem þú varst alla tíð
svo stolt af.
Þú gafst okkur bræðrunum það
dýrmætasta sem þú gast frá land-
inu þínu, en það var einmitt móður-
málið þitt, menningin og umhyggj-
an fyrir nátúrunni, en hún kemur
manni einmitt til að finnast maður
vera svo óendanlega smár.
Þessa vitneskju gafstu líka dætr-
um mínum tveimur og kenndir
þeim einnig að á Íslandi ættu þær
stóra fjölskyldu sem ætti ættir sín-
ar að rekja þúsund ár aftur í tím-
ann.
Ein fyrsta minning mín af
bókmenntum eru Íslendingasög-
urnar sem áttu sitt sæti í bóka-
hillum æskuheimilis míns – sögur
sem fjölluðu um fólk, líf þess og
dauða.
Ein af þeim sögum sem þú sagðir
mér svo oft frá í æsku var Njáls
saga.
Þær setningar og orð sem þér
þóttu fallegastar og túlkuðu tilfinn-
ingar þínar fyrir landinu þínu best
voru orð Gunnars:
„Fögur er hlíðin svo að mér hefir hún aldrei
jafnfögur sýnst, bleikir akrar en slegin tún,
og mun eg ríða heim aftur og fara hvergi.“
Mamma mín, þú fórst aldrei aftur
heim en bjóst hér í Danmörku alla
tíð.
Ég er alveg sannfærður um að þú
munt sjá land feðra þinna aftur í
þinni hinstu ferð.
Þorsteinn.
Stella Bjarnason
✝ Hulda S. Olsenfæddist á
Kverngrjóti í Dala-
sýslu 28. júní 1921.
Hún andaðist í
Holtsbúð í Garðabæ
15. apríl síðastlið-
inn.
Eiginmaður
Huldu var Gerhard
Olsen flugvélstjóri,
f. 16. janúar 1922,
d. 4. júlí 1989. Syn-
ir þeirra eru: 1)
Reynir L. Olsen, f.
20. mars 1945,
kvæntur Ólafíu Árnadóttur; 2)
Ingi Olsen, f. 4. júlí 1946, kvænt-
ur Þórelfi Guðrúnu
Valgarðsdóttur; 3)
Gunnar S.Olsen, f.
23. apríl 1953,
kvæntur Sólveigu
Þorsteinsdóttur; og
4) Snorri Olsen, f.
20. júlí 1958,
kvæntur Hrafnhildi
Haraldsdóttur.
Barnabörn Huldu
og Gerhards eru 15
og barnabarna-
börnin eru 11.
Hulda var jarð-
sungin frá Vídal-
ínskirkju 22. apríl, í kyrrþey að
hennar ósk.
Elsku amma mín, nú hefur þú
kvatt þetta líf og ert komin til afa,
sem ég veit að hefur tekið vel á móti
þér.
Í mínum huga lifir þú áfram, en
bara á öðrum stað og eflaust betri.
Margar góðar minningar á ég um
ykkur afa. Alltaf tókst þú vel á móti
mér þegar ég kom í heimsókn til
þín. Spurðir þú þá hvað væri að
frétta og hvort ég vildi ekki eitthvað
að borða, en eitt var öruggt að þú
áttir alltaf heimabakaðar kökur og
annað gotterí. Þegar við systkinin
vorum í pössun hjá ykkur afa var
það alltaf bæði gaman og svo nota-
legt. Þú varst alltaf svo góð við okk-
ur og passaðir upp á að okkur liði
vel. Allt sem þú gerðir var gert með
hlýju. Þú gafst mér alltaf ómældan
tíma, t.d. þegar ég var einu sinni í
pössun á Lynghaganum í nokkra
daga og þurfti að taka strætó í skól-
ann, þá labbaðir þú á móti mér og
beiðst á stoppistöðinni. Þannig varst
þú bara, lést mig finna að þér væri
ekki alveg sama. Svo löbbuðum við í
búðina og keyptum í matinn. Þú
varst alltaf vel til höfð, fín og tand-
urhrein eins og allt sem þú áttir. Þú
Hulda S. Olsen