Morgunblaðið - 06.07.2008, Síða 42

42 SUNNUDAGUR 6. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðbjartur Sól-berg Benedikts-
son rafvélavirkja-
meistari fæddist í
Reykjavík 31.júlí
1936. Hann lést á
Líknardeild á
Landakoti í Reykja-
vík 13. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Benedikt
Guðbjartsson frá
Smáhömrum í
Strandasýslu, yfir-
verkstjóri hjá Stáls-
miðjunni í Reykja-
vík, f. 11. apríl 1898, d. 15.
október 1971 og Magnúsína Tran-
berg Jakobsdóttir húsmóðir í
Reykjavík, f. í Vest-
mannaeyjum 29.
október 1910, d. 2.
júní 1989. Systkini
Guðbjarts, Erna
Guðbjörg, f. 1930,
Hanna Matthildur,
f. 1942 og Sigríður
Stefanía, f. 1946.
Börn Guðbjarts
eru Benedikt, f.
1959, Anna María, f.
1954, Kristinn Karl,
f. 1966 og Böðvar
Ingi, f. 1973. Barna-
börn eru 9.
Útför Guðbjarts fór fram frá
Fella- og Hólakirkju, í kyrrþey að
ósk hins látna.
Drottinn gaf og Drottinn tók, lofað veri
nafn Drottins.
(Jobsbók 1:20b)
Það fyrsta sem kemur upp í huga
minn þegar ég huga að minningum
um föður minn er hvað hann var allt-
af snyrtilegur til fara og vildi hafa allt
snyrtilegt í kringum sig. Heimili for-
eldra minna sem þau héldu í Keflavík
bar þess merki að þar var á ferðinni
fólk sem vildi hafa snyrtilegt í kring-
um sig. Pabbi vildi hafa allt í röð og
reglu og skipti engu um hvað væri að
ræða; húsið, bíllinn, klæðnaðurinn,
garðurinn o.fl. Þetta var pabbi,
snyrtipinni út í hið endanlega. Pabbi
hafði einnig mikla réttlætiskennd.
Hann gat aldrei þolað ef einhver
gerði á hlut þess sem stóðu honum
næst. Hann var vinur vina sinna og
skuldaði aldrei neinum neitt. Ef hann
skuldaði einhverjum eitthvað, hélt
hann varla svefni fyrr en skuldin
væri að fullu greidd. Hann var einnig
mjög greiðvikinn. Pabbi vann hjá
Varnarliðinu á Keflavíkurflugvelli.
Hann vann þar við rafvirkjun, enda
lærður rafvélavirkjameistari. Hann
gladdi mig oft með alls konar hlutum
sem hann fékk ofan af vellinum, her-
mannafötum og leikfangabyssum
sem hann fékk gefins frá mönnum
sem hann vann með og ekki má nú
gleyma öllu kananamminu.
Það var mjög gaman að ferðast
með foreldrum mínum. Pabbi þekkti
landið vel og þar kom maður ekki að
tómum kofanum þegar pabbi var að
fræða mig um land og þjóð. Pabbi var
mikill Íslendingur í sér og kenndi
mér að bera virðingu fyrir landi og
þjóð. Ég man þegar ég var ungur og
sjónvarpið var að enda dagskrá á
sunnudagskvöldi og spilaður var
þjóðsöngurinn. Pabbi skipaði mér
strax að standa upp og standa þang-
að til að þjóðsöngurinn væri búinn og
ég mætti alls ekki slökkva á sjón-
varpinu fyrr en söngurinn væri bú-
inn.
Pabbi hafði alla tíð mikinn áhuga á
flugi. Hann átti á sínum tíma hlut í
fyrirtæki sem hét Suðurflug. Þeir vor
sex sem áttu tvær flugvélar. Ég fékk
stundum að fara í flugferð og var það
mikið ævintýri. Eitt sinn þegar ég
var í Vatnaskógi, sumarbúðum
KFUM, fékk ég svo mikinn vara-
þurrk að ég þurfti nauðsynlega að fá
sérstakt krem. Pabbi reddaði málun-
um og kom fljúgandi og henti út
pakka til mín með kreminu og góð-
gæti. Auðvitað vakti þetta mikla
lukku fyrir ungan mann sem fékk
sérsendingu með flugi.
Pabbi var alltaf til staðar fyrir mig.
Eitt sinn var brotist inn í dúfukofann
minn og nokkrum dúfum stolið. Vitað
var hver framdi verknaðinn og fór
pabbi og sótti kauða og lét hann biðja
mig afsökunar. Þetta var einn mesti
villingur bæjarins. Þarna stóð hann á
stofugólfinu að biðja mig afsökunar,
hann lét mig alltaf í friði eftir það.
Þetta var dæmigert fyrir pabba, fara
strax í málið og klára það.
Það var alltaf mikil tilhlökkun þeg-
ar kom að jólum. Pabbi var mikið
jólabarn og sá hann um allar jóla-
skreytingarnar. Þar var nánast engu
til sparað og sá hann til þess að jólin
skyldu haldin hátíðleg. Pabbi var
mikill dýravinur. Alltaf fór hann út í
garð á veturna til að gefa fuglunum.
Þar skóf hann smá skika fyrir þá og
gaf þeim úrvalsfuglafóður. Pabbi var
alltaf mjög handlaginn og mikill lista-
maður í sér. Fjöldi málverka eftir
hann prýða marga stofuveggi hjá
fullt af fólki.
Pabbi gat stundum verið mjög dul-
ur og vildi lítið tala um sína fortíð. Í
samræðum hélt hann sig oft til baka
en kom síðan oft með mjög góð svör
inn í kringumstæðurnar. Pabbi sigldi
ekki alltaf óskabyr í lífi sínu. Ýmis-
legt hefði hann viljað hafa öðruvísi en
mannshugurinn er flókið fyrirbæri
sem við munum aldrei skilja til fulln-
ustu. En pabbi tók því sem að hönd-
um bar með æðruleysi og möglunar-
laust þó stundum hafi verið á
brattann að sækja ekki síst við erfið
veikindi síðustu misserin. Um jólin
2007 fékk hann þá fregn að hann
væri með krabbamein í brisi. Þessa
sex mánuði sem hann átti eftir voru
okkur feðgunum dýrmætir. Hann
tók þessu hetjulega og hélt reisn
sinni til dánardags. Ég vil þakka öllu
því frábæra fólki sem vinnur á líkna-
deild í Landakoti fyrir góða og vand-
aða umönnun sem þau veittu föður
mínum.
Ég lifi’ í Jesú nafni,
í Jesú nafni’ eg dey,
þó heilsa’ og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti’ eg segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Böðvar Ingi Guðbjartsson.
Guðbjartur Sólberg
Benediktsson
Nú er hann Kiddi
frændi allur. Upp
koma minningabrot úr
Saurbænum. Kiddi að
vinna í kaupfélaginu
hjá pabba á Skriðulandi, alltaf hress
og á flottum bílum. Kiddi léttklædd-
ur að sveifla 50 kg mjólkurbrúsum
með annarri hendi af brúsapallinum
inn í mjólkurbílinn á leið sinni út á
Skarðsströnd. Hann var sterkasti
maður sem ég þekkti og allt að því í
guða tölu. Því var það mikið ævintýri
að fara með honum í mjólkurbílnum,
einungis 8 ára patti. Kiddi var ann-
álaður fyrir þrautseigju og karl-
mennsku. Það var sama þótt úti væri
öskrandi bylur dögum saman. Alltaf
var Kiddi á ferðinni á mjólkurbílnum
og komst leiðar sinnar þótt oft þyrfti
að handmoka í gegnum skafla langar
leiðir. Stundum með góðar manna
aðstoð, því mjólkin þurfti að komast í
Búðardal. Kraftana erfði Gunni
frændi. Var of gott að vera í skjóli
Gunna þegar dvalið var í heimavist-
inni á Laugum í Sælingsdal, ef á
bjátaði. Hanna Lóa var síðan bekkj-
arsystir mín og var alltaf hláturmild
og í góðu skapi.
Rautt hár og skegg var einkenn-
ismerki Kidda og náði hámarki
fyrsta sumardag. Ein klipping og
rakstur á ári dugði. Segir það tals-
vert um staðfesti Kidda sem aðrir
myndu kenna við þrjósku. Kiddi var
ekki mikið fyrir að breyta um skoð-
un, en er það ekki betra en núast
eins og hani í vindi? Kiddi kunni að
segja frá og gera góðlátlegt grín að
mönnum og málefnum þannig að al-
menna kátínu vakti, jafnvel maga-
Kristinn Steinar
Ingólfsson
✝ Kristinn SteinarIngólfsson
fæddist í Ólafsdal 8.
október 1933. Hann
lést á heimili sínu,
Jaðri, 7. júní síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Stað-
arhólskirkju í Dala-
byggð 21. júní.
verk. Samskipti okkar
við Kidda og Bíbí
minnkuðu eftir að við
fluttum suður við frá-
fall pabba 1973, en
ávallt var vináttan
sjálfsögð og gestrisni
á Jaðri viðbrugðið.
Ólafsdalur var Kidda
mjög kær og því var
hann áhugasamur um
Ólafsdalsfélagið sem
stofnað var á síðasta
ári og hefur að mark-
miði að hefja staðinn
til vegs og virðingar á
ný og koma hinu merka skólahúsi í
Ólafsdal í rekstur. Miðlaði Kiddi
ýmsum fróðleik til okkar fyrir réttu
ári, ásamt Munda frænda og þeim
hjónum frá Efri-Brunná, og lét sig
hafa það að ganga að rústum tó-
vinnuhúss Torfa Bjarnasonar, þrátt
fyrir að það væri honum illfært lík-
amlega. Hugurinn bar hann hálfa
leið. Nú er of seint að leita í andlega
smiðju Kidda varðandi fróðleik um
Ólafsdal, en hin veraldlega smiðja
Kidda stendur enn á Jaðri til vitnis
um handlagi hans og óþrjótandi
áhuga á vélum og tækjum. Í Ólafsdal
var Kiddi fóstbróðir móður minnar,
Margrétar Rögnvaldsdóttur, sem
lést árið 2000, og hennar bræður,
Guðmundar (Munda) og Guðjóns
(Gutta). Þá var fjölmennt í Ólafsdal
og glatt á hjalla. Mikil áföll hafa dun-
ið yfir Kidda, Bíbí og eftirlifandi
börn. Tveir synir horfnir til feðra
sinna. Slíkt verður aldrei bætt né að
fullu grætt. Móðir Kidda, Gunnhild-
ur Kristinsdóttir (Dúna frænka) og
hálfsystir móður minnar lifir son
sinn. Hún hefur heldur aldrei látið
sér neitt fyrir brjósti brenna. Sjald-
an fellur eplið langt frá eikinni.
Kæra Dúna frænka, Bíbí, Gunnar,
Hanna Lóa, systkini og fjölskyldur.
Ég þakka góðar minningar um
ljúfan dreng sem styrkist með ár-
unum og veit að Áslaug og Sigga
systur mínar deila þeim með mér.
Rögnvaldur frá Ásum.
„Nei, komdu sæl
kollega, hvernig
gengur?“ Með þess-
um orðum var Jón
vanur að heilsa nýlið-
anum á skólasvæðinu og ekki lítils
virði fyrir óreyndan kennara að fá
þessar móttökur við upphaf starfs-
ferils, vitandi að þar ætti maður
hauk í horni. Þegar leiðir okkar
Jóns lágu saman var hann dönsku-
kennari við Grunnskólann í Borg-
arnesi og organisti í Borgarnes-
kirkju en ég nýkomin úr fram-
haldsnámi erlendis frá og farin að
starfa sem söngkennari við Tón-
Jón Þ. Björnsson
✝ Jón ÞórarinnBjörnsson fædd-
ist í Reykjavík 2.
apríl 1936. Hann
lést föstudaginn 20.
júní síðastliðinn
Útför Jóns Þór-
arins fór fram frá
Borgarneskirkju 2.
júlí sl.
listarskóla Borgar-
fjarðar. Tónlistar-
skólinn hafði ekki
eignast eigið húsnæði
og því var ég á
hlaupum um allan bæ
til að kenna, meðal
annars í grunnskól-
anum og í kirkjunni
og hitti fyrir Jón á
báðum stöðum. Sam-
eiginlegt áhugamál
okkar Jóns, tónlistin,
þá sérstaklega tónlist
Wagners, bar oft á
góma, enda Jón gam-
alreyndur tónlistarmaður. Jafn-
framt fylgdist hann grannt með
framvindu nemenda minna, því
margir voru söngvarar í kirkju-
kórnum hjá honum, og var hann
ófeiminn við að tjá skoðun sína,
hvort sem honum líkaði betur eða
verr. Við vorum ekki alltaf sam-
mála en umræðan var alltaf á jafn-
réttisgrundvelli. Þessar stundir
voru ómetanlegar og kærkomin
hvatning og uppörvun. Þegar ný-
liði með tónlistarmenntun sest að í
smábæ er hann þjóðnýttur á öllum
vígstöðum og var ég engin und-
antekning í þeim efnum. Fyrr en
varði var ég farin að stjórna
tveimur kórum, raddþjálfaði þann
þriðja, söng með þeim fjórða, auk
þess að kenna fulla kennslu. Enn
kom Jón til hjálpar, rausnarlegur
á nótur og hvers konar aðstoð. Og
ekki voru þeir lítils virði, allir text-
anir sem hann snaraði yfir á ís-
lensku úr erlendum tungum á
augabragði, enda Jón þjóðþekktur
hagyrðingur. Textarnir einkennd-
ust af léttleika og húmor og skipti
engu hvort verið var að þýða vín-
arvalsa, slagara eða hádramatísk-
an kveðskap, allir féllu þeir vel í
munni og geisluðu af lífsgleði. Þeir
eru margir textarnir sem lifa en
kannski fáir jafn víðförlir og þýð-
ing hans á „Svantes lykkelige dag“
eftir Benny Andersen með þessum
ógleymanlegu línum: „Nú kemur
Nína út, nakin með skýluklút,
kyssir mig fislétt og fer, fram til
að greiða sér. Brosir nú lífið með
birtu og yl, bráðum verður kaffið
til.“ Að lokum langar mig að þakka
Jóni fyrir ánægjulegt samstarf.
Hugur minn er fullur þakklætis
fyrir þá gæfu að hafa fengið að
kynnast honum og alla þá aðstoð
og vinsemd sem ég varð aðnjót-
andi á Borgarnesárum mínum. Ég
kveð með orðum Jóns, þýðingu á
norður-norska laginu „Blå kveill“,
„Vögguljóð á vetri“:
Hallar degi dimmir óðum,
dvínar önnin, hvílist bær.
Nótt er löng á norðurslóðum,
nakið landið, stilltur sær.
Nú er kalt og kyrrt í heimi,
kliðar bára létt við ós,
ótal stjörnur erú á sveimi,
eða marglit norðurljós.
Vötn og fossa, læki, lindir,
lykja helgra klakabönd.
skýrar fjallaskuggamyndir
skreyta ystu sjónarrönd.
Hlýt ég því sem Guð mér gefur,
Gleðst af því sem best ég á.
Rétt í vöggu viðkvæm sefur
vonarstjarna ung og smá
Dagrún Hjartadóttir.
Það var fyrir fjórum árum sem
Kór eldri borgara í Borgarbyggð
var stofnaður.
Þá var Jón nýhættur sem org-
anisti Borgarneskirkju. Það þótti
því upplagt að leita til hans um að
vera leiðbeinandi og stjórnandi
kórsins. Sjálfum sér samkvæmur
brást Jón ljúfmannlega við því er-
indi og hans fyrsta verk fyrir kór-
inn var að útvega æfingaaðstöðu í
safnaðarheimilinu í Borgarnesi.
Síðan hafa æfingar kórsins verið
þar einu sinni í viku á veturna frá
klukkan 17 til 18:30. Tímanum var
þannig varið að sungið var í upp-
hafi hans og endi en langur kaffi-
tími var svo á milli. Jón lagði
nefnilega mikla áherslu á að sam-
veran skipti ekki minna máli en
söngmenntin. Hann gladdi svo
gjarnan samkomuna með því að
kasta fram smellnum vísum eftir
kaffið.
Jón var glimrandi píanóleikari
og þurfti ekki á nótum að halda til
að leika undir léttu m fjöldasöng
en þá var gjarnan kallað eftir
óskalögum. Strax var byrjað að
æfa raddaðan söng og þá valin fal-
leg og auðveld lög í einföldum út-
setningum fyrst í stað.
Það var svo ekki fyrr en ári
seinna sem Jón treysti okkur til að
koma fram opinberlega. Það var á
kóramóti í Reykholtskirkju. Þetta
þótti takast afar vel og þar með
vorum við komin á beinu brautin.
Eftir þetta urðu viðfangsefnin sí-
fellt metnaðarfyllri og undir lokin
lét Jón okkur meðal annars syngja
ýmis lög efir jöfra heimstónbók-
menntanna.
Eitt sinn hafði undirritaður orð
á því við Jón hvort lag sem við
vorum að byrja að æfa væri með-
færi annarra en alvöru kóra. Svar-
ið var stutt og laggott: „En við er-
um alvöru kór“. Þannig var hann
sífellt uppörvandi og hvetjandi.
Snemma hófust samskipti við aðra
kóra með gagnkvæmum heim-
sóknum. Þar er rétt að nefna kóra
frá Reykjavík, Akranesi, Blöndu-
ósi, Kópavogi og í maí í vor heim-
sóttum við kór í Fljótshlíð og
þangað kom einnig kór frá Þor-
lákshöfn. Í þessum samskiptum
var Jón ávallt hrókur alls fagn-
aðar og lék þá jafnan undir sam-
eiginlegan fjöldasöng.
Heimsóknin í Fljótshlíðina var
undir miðjan maí í vor og þar fór
Jón á kostum eins og venjulega.
Þar með lauk vetrarstarfinu okkar
og aðeins röskum mánuði síðar
var Jón látinn. Þetta var gríð-
arlegt áfall fyrir okkur kórfélag-
ana en seinna fréttum við að á
lokasamkomunni hafði honum fyr-
ir nokkru verið kunnugt um að
hverju fór en ekki viljað spilla
kraftmiklum og gleðilegum lokum
vetrarstarfsins.
Fráfall Jóns er okkur kórfélög-
unum mikið harmsefni því í þess-
um hópi ríkti og ríkir innilegt vin-
áttusamband. Við munum þó gera
allt sem í okkar valdi stendur til
að láta ekki merki hans falla.
Ýdu, börnunum þeirra og öðrum
ástvinum sendum við innilegustu
samúðarkveðjur. Megi þeim ganga
allt í haginn þegar élinu slotar.
Fyrir hönd Kórs eldri borgara í
Borgarbyggð,
Jenni R. Ólason.
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson