Morgunblaðið - 27.09.2008, Side 32

32 LAUGARDAGUR 27. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún ÞóraGuðmundsdóttir
fæddist í Hærings-
staðahjáleigu í
Stokkseyrarhreppi
17. september 1930.
Hún lést á Foss-
heimum, hjúkr-
unardeild Heil-
brigðisstofnunar
Suðurlands á Sel-
fossi, hinn 20. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þorkelína
Eiríksdóttir hús-
freyja, f. 1887, d. 1967, og Guð-
mundur Guðmundsson bóndi í
Hæringsstaðahjáleigu og Keldna-
koti, Stokkseyrarhreppi, f. 1900,
d. 1966. Guðrún var einbirni.
Hinn 4. apríl 1953 giftist Guð-
rún Baldri Oddgeirssyni fanga-
verði frá Sandfelli á Stokkseyri, f.
9. des. 1925, d. 7. apríl 1996. For-
eldrar hans voru Guðrún Aðal-
björg Jónsdóttir, f. 1889, d. 1976,
og Oddgeir Magnússon, f. 1884, d.
Svein og Sindra Karl, barnabörnin
eru þrjú. 6) Freyr, f. 1. desember
1962, í sambúð með Rósu Matt-
híasdóttur. Freyr á synina Emil
Frey, Halldór Má og Gunnar Örn.
7) Aðalbjörn Þorkell, f. 27. júlí
1965, kvæntur Ástu Stefánsdóttur,
þau eiga dæturnar Kristínu Þóru
og Ástrós Evu. 8) Magnús Björn, f.
3. nóvember 1969, sambýliskona
Íris Mjöll Valdimarsdóttir. Magn-
ús á börnin Jón Marel og Ídu
Bjarklind. 9) Skúli, f. 24. október
1971, kvæntur Ingunni G.
Magnúsdóttur, þau eiga Maríu
Ósk, Bjarka Má og Birtu Sóleyju.
Guðrún ólst upp í Hærings-
staðahjáleigu í Stokkseyrarhreppi
og flutti ung á Stokkseyri, þar
sem þau hjónin hófu búskap á
Tjörn. Síðustu árin bjó Guðrún í
íbúð fyrir aldraða í Grænumörk 1
á Selfossi. Guðrún flutti á Foss-
heima, hjúkrunardeild Heilbrigð-
isstofnunar Suðurlands á Selfossi,
tæpri viku áður en hún lést. Auk
þess að annast hefðbundin heim-
ilisstörf og barnauppeldi starfaði
Guðrún við fiskvinnslu hjá Hrað-
frystihúsi Stokkseyrar, síðar Ár-
nesi, uns hún lét af störfum árið
1997.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Stokkseyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
1948. Baldur og Guð-
rún eignuðust níu
börn. Þau eru: 1)
Guðmundur Svan-
þór, f. 26. júlí 1951,
kvæntur Helgu
Snorradóttur og eru
börn þeirra Ólöf,
Steingrímur og Guð-
rún Þóra. 2) Jón Odd-
geir, f. 15. ágúst
1953, d. 15. apríl
1999, kvæntur Sig-
ríði Sigurðardóttur,
börn þeirra eru Guð-
rún og Sigurður og
barnabörnin eru sex. 3) Elías Þór,
f. 8. júní 1955, kvæntur Þóru
Bjarneyju Jónsdóttur, þau eiga
Gunnþórunni og Baldur Þór. 4)
Erna Guðrún, f. 9. október 1957,
sambýlismaður Jónbjörn Þór-
arinsson. Börn Ernu eru Guðlaug
Anný, Kristján Baldur, Dagný
Alma og Alexander, barnabörnin
eru tíu. 5) Hrönn, f. 2. júlí 1960,
gift Kristni Karli Ægissyni, þau
eiga Aðalbjörgu Kristínu, Gunnar
Elsku mamma mín. Þá er komið að
kveðjustund.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann þegar litið er til baka.
Alltaf varst þú tilbúin að hjálpa okkur
og leiðbeina þegar við þurftum á því
að halda. Þú varst alltaf snögg að
leysa hin ýmsu verk af hendi. Þegar
þú hættir að vinna úti snerirðu þér að
hannyrðum. Þú saumaðir fjölmargar
myndir sem prýða heimili okkar og
eru mjög fallegar og við munum
minnast þín alltaf þegar við horfum á
þær.
Það er endalaust hægt að telja upp
hvað þú hefur gert fyrir okkur. Hafðu
hjartans þökk fyrir allt.
Guð blessi minningu þína, elsku
mamma.
Hrönn og Kristinn Karl.
Ár líða hratt yfir himin
og heim, með blæléttum þyt,
það slær á þau gullinni slikju,
það slær á þau silfurlit.
/
Í minningu dauðlegra manna
er margvísleg teikn að sjá:
Sum árin, sem liðin eru,
þar englavængi fá.
(Guðmundur Böðvarsson.)
Sumarið 1977 var ég að vinna í fiski
á Stokkseyri. Í vinnslusalnum vann
Gunna á Tjörn, hæst allra í bónus,
handfljót með eindæmum. Í fyrstu
stóð mér hálfgerður beygur af henni,
því hún gat verið hörð í horn að taka
og lét engan eiga inni hjá sér. Á sama
tíma var ég að gjóa augunum upp að
Tjörn, hvort þar væri nokkuð blár bíll
í hlaði. Ég var sem sé búin að koma
auga á einn af sjö sonum Gunnu, hann
Ella og seinna þetta sama sumar kom
ég fyrst að Tjörn. Ég komst fljótt að
því að bak við yfirborðið, sem mér
fannst í fyrstu hrjúft, var einstaklega
hlýtt hjarta. Ég hef tilheyrt þessari
fjölskyldu síðan og aldrei hefur borið
skugga á. Þau Baldur voru bæði ákaf-
lega traustar og tryggar manneskjur
og börnin, tengdabörnin og barna-
börnin voru ávallt í fyrsta sæti hjá
þeim. Heimili þeirra stóð okkur öllum
opið, að nóttu sem degi.
Gunna hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum, hún lét þær
hiklaust í ljós og þeir sem komust að
hjarta hennar áttu þar öruggan sess
síðan. Lífið fór ekki alltaf mildum
höndum um hana, heimilið var stórt
og hún vann í raun myrkranna á milli.
Hún vissi vel að ekkert fékkst án
fyrirhafnar og dugnaður hennar og
áræði hefur skilað sér til afkomend-
anna, sem allir eru harðduglegar og
traustar manneskjur.
Ég sé marga hennar góðu eigin-
leika í börnunum og barnabörnunum,
t.d. ást á dýrum. Hún hafði oft ketti á
heimilinu, suma höfðu einhverjir
strákanna dregið heim og þeir fóru
ekkert aftur.
Síðustu árin, í Grænumörkinni, átti
hún vini í fuglunum sem stöldruðu við
í garðinum. Þeir nutu einnig gestrisni
hennar.
Þegar leiðir skilur í bili er margt að
þakka, minningarnar eru orðnar
margar. Gunna gerði alla hluti hratt
og vel og hún kvaddi líka með skjót-
um hætti, eftir sólarhringslegu var
komið nóg.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Guð blessi minningu góðrar konu.
Þóra Bjarney Jónsdóttir.
Það eru margar spurningar sem
koma upp í huga þriggja ára barns
þegar því er sagt að amma sé dáin; af
hverju dó amma? Nú, svarar maður,
hún var mjög veik og svo var hún orð-
in svolítið gömul. Þá er hugsað smá-
stund: Nýtt fólk deyr ekki, er það
nokkuð? Tja, hvað getur maður þá
sagt, jú – sumir verða fyrir slysum.
Já, svarar barnið, en það eru bara bíl-
slys og það á að keyra varlega. Svo er
spurt: En hvert fer amma þá núna?
Hún verður engill og fylgist með þér
af himnum. Nei, segir barnið, það er
ekki hægt hér, það er bara uppi á
Skeiðum. Það er nefnilega það,
nokkru seinna fæst skýring á því hví
englar geta bara verið á Skeiðunum.
Já, þetta er ekki einfalt mál, barnið
getur ekki lengur „kíkt“ til ömmu eft-
ir leikskóla. Það hefur myndast
ákveðið tómarúm hjá okkur öllum
sem ekki verður fyllt. Það er ekki
lengur neinn fulltrúi eldri kynslóða í
fjölskyldunni, enginn sem man það
sem gerðist í „gamla daga“. Enginn
til að miðla yngri kynslóðinni af visku
sem ekki fæst nema með því að lifa
lengi og reyna margt.
Gunna var af þeirri kynslóð sem
þurfti að hafa mun meira fyrir hlut-
unum en gengur og gerist nú til dags.
Tækifærin sem buðust henni á yngri
árum voru hvergi nærri í líkingu við
þau sem ungum konum í dag standa
til boða. Hún velti þessu ekki mikið
fyrir sér, hún var sátt við sitt, en ætl-
aðist jafnframt til þess að börnin, og
kannski enn fremur barnabörnin,
nýttu þau tækifæri sem þeim byðust
til þekkingaröflunar og starfsframa.
Eftir að Gunna hætti að vinna og
flutti frá Stokkseyri í Grænumörkina
var nánast hægt að ganga að henni
vísri, sitjandi við eldhúsborðið í litlu
íbúðinni. Oftast að sauma út mynd
eða púðaborð, og má nærri jafna af-
köstunum í útsaumnum við þau sem
hún sýndi áður fyrr í fiskvinnslunni,
en það voru ekki margar konurnar í
vinnslusalnum sem komust með
tærnar þar sem Gunna hafði hælana í
þeim efnum.
Síðustu árin var Gunna ekki heilsu-
hraust og fór lítið út úr húsi, hún
mæddist við hverja hreyfingu og
þótti óþægilegt að vera mikið á ferð-
inni, var kannski alltaf hálfhrædd við
að vera upp á aðra komin. Oft var
reynt að fá hana til að koma í bíltúr,
bjóða henni í mat eða heimsókn hing-
að eða þangað, oftast án árangurs.
Við stríddum henni góðlátlega á því í
vor að það hefði þurft jarðskjálfta
upp á 6,3 á Richter til að hún kæmi
loks í heimsókn til okkar eftir að við
fluttum í Spóarimann.
Tengdamömmu þótti alltaf vænt
um að fá heimsóknir, þótti gaman að
hitta fólkið sitt og fylgjast með hvað
var að gerast hjá hverjum og einum.
Hún stóð alla tíð með sínu fólki, börn-
um og barnabörnum, tengdabörnum
og fyrrverandi tengdabörnum og
vildi hjálpa hverjum og einum eins og
hún best gat. Hún var föst fyrir, hafði
mjög ákveðnar skoðanir á flestu sem
bar á góma, og ef hún hafði ákveðið
eitthvað varð henni ekki auðveldlega
haggað. Hún var sjálfstæð og óhrædd
við að koma sínum skoðunum á fram-
færi. Ég vil að lokum þakka fyrir
samfylgdina, stuðning, hvatningu og
aðstoð við mig og mína í gegnum tíð-
ina.
Ásta Stefánsdóttir.
Þótt ég hafi innst inni vitað, að tími
þinn hér hjá okkur væri senn á þrot-
um, þá á ég mjög erfitt með að kveðja
þig þegar á hólminn er komið, elsku
amma, því þú hefur alltaf verið svo
stór hluti af lífi mínu. Þegar ég læt
hugann reika rifjast upp hversu gott
var að fá að vera hjá þér og afa á
Tjörn á Stokkseyri. Ég finn ennþá
lyktina og bragðið af tómatsósu-
brauðinu sem þið settuð alltaf í ofninn
fyrir okkur systkinin þegar við kom-
um, því þið vissuð hversu gott okkur
þætti það og það bragðaðist hvergi
betur en hjá ykkur. Alltaf var smurt
brauð á boðstólum, brauð sem ég
kalla enn í dag „ömmubrauð“, enginn
mátti fara svangur heim frá Tjörn. Á
unglingsárum mínum vann ég á
sumrin á Stokkseyri og þá vorum við
vinkonurnar hjá ömmu og afa á
Tjörn, fengum okkar herbergi og
amma passaði vel upp á okkur, var
hrædd um að við unglingsstelpurnar
myndum ekki borða nóg og gerði allt
til að hafa mat við okkar hæfi.
Mikið fannst mér gott þegar amma
flutti á Selfoss, í Grænumörkina, gott
að fá hana nær sér og geta heimsótt
hana oftar. Ég reyndi að leggja fram
mína aðstoð eins og ég gat, hjálpaði
henni með þrif og innkaup. Börnin
mín elskuðu ömmu sína mikið og nutu
þess að líta inn til hennar og fá jafnvel
eitthvað í gogginn.
Vegna lélegrar heilsu flutti amma
svo hinn 14. september síðastliðinn á
nýja hjúkrunardeild hér á Selfossi,
Fossheima. Ég hafði fulla trú á að
þarna myndi hún hressast og hafa
það gott og var ég að tala um það við
hana í vikunni að mér fyndist hún
vera mun hressari. Var hún sammála
því og sagði að þetta væri paradís á
jörð. Það er sorglegt að þú skulir ekki
hafa fengið lengri tíma, því viku
seinna ertu farin frá okkur.
En ég hugga mig við það að nú ertu
komin til afa og Jóns sonar þíns sem
þú saknaðir svo mikið.
En elsku amma, minning þín lifir
og ég mun aldrei gleyma þér.
Aðalbjörg Kristín Kristinsdóttir
(Adda).
Alltaf er jafn sárt að sjá á eftir ein-
hverjum yfir móðuna miklu. Það var
snemma morguns laugardagsins 20.
september að síminn hringdi, hún
Gunna amma mín var dáin. Ekki fékk
ég tíma til að þakka þér fyrir allar
þær yndislegu stundir sem við áttum
saman.
Ég var svo heppinn að þegar ég var
yngri var ég mikið hjá ykkur afa.
Dugnaður þinn var aðdáunarverður,
hvort sem það var í vinnu eða heima
við, þú varst mögnuð kona. Að koma
til ykkar afa á Tjörn var alltaf jafn
yndislegt. Þú varst alltaf eitthvað að
bralla í eldhúsinu og passaðir að allir
hefðu nóg að bíta og brenna og ekki
varstu lengi að snara einhverju fram
hvort sem það var með kaffinu eða í
mat. Þú eldaðir heimsins besta fisk
handa okkur krökkunum og stappað-
ir hann með kartöflum, smjöri og
tómatsósu, þetta var algjört sælgæti.
Oft hjólaði ég að frystihúsinu til að
hitta þig í kaffitímunum þínum í
vinnunni og oftar en ekki gafst þú
mér smáaur sem ég brunaði með í
Kaupfélagið og keypti mér nammi. Á
unglingsárunum hjólaði ég oft frá
Selfossi til ykkar niður á Stokkseyri
til að kíkja á ykkur.
Eftir að þú fluttir á Selfoss kíkti ég
reglulega til þín. Við gátum spjallað
um hitt og þetta. Þú hafðir þína skoð-
un á hlutunum og stóðst föst á þeim.
Þú hafðir svo gaman af að sauma út
myndir og voru myndirnar þínar al-
veg einstaklega flottar og vel gerðar.
Var ég svo heppinn að þú varst nýbú-
in að gefa okkur Auði eina mynd frá
þér í innflutningsgjöf. Svo var það
loksins að ósk þín rættist, þú fékkst
herbergi á Fossheimum. Stuttu
seinna fluttum við þig yfir götuna.
Nýja herbergið þitt var orðið svo flott
og frétti ég að þú hefðir sagt að þetta
væri himnaríki á jörðu. Nú sit ég eftir
með söknuð í hjarta, minningar og tár
á vanga en hugga mig samt við það að
ég veit að það hafa orðið miklir fagn-
aðarfundir og þú hefur án efa fengið
góðar móttökur í draumalandinu.
Elsku amma mín, minning þín lifir
í hjarta mínu. Þinn
Gunnar Sveinn.
Elsku amma, mikið er sárt að
þurfa að kveðja þig. Og erfitt að hafa
ekki fengið tækifæri til þess að heim-
sækja þig á Fossheima eftir að þú
fluttir þangað rétt tæpri viku áður en
þú kvaddir. Ég hlakkaði til að koma
og heimsækja þig og sjá hversu vel
þú varst búin að koma þér fyrir. Þrátt
fyrir þann stutta tíma sem þú fékkst
á Fossheimum varstu búin að gera
herbergið að þínu, fallegu útsaumuðu
myndirnar þínar uppi á vegg og skrif-
borð með saumadótinu þínu var á sín-
um stað. Og auðvitað allar myndirnar
af fjölskyldunni þinni.
Minningarnar eru ófáar sem koma
upp í hugann á þessari stundu og er
ljúft að ylja sér við þær. Alltaf var
jólaboð á jóladag hjá þér og Baldri
afa á Tjörn, þar sem öll fjölskyldan
kom saman. Og ekki var til sparað
með matinn, sem þú og afi höfðuð eld-
að. Enda ekki skrýtið þar sem fjöl-
skyldan er stór. Einnig man ég eftir
því að við frændsystkinin fórum
stundum í sér ferð á Stokkseyri til
ykkar afa til að fara á skauta á Tjörn-
inni. Fallegu útsaumuðu myndirnar
sem þú gerðir eru mikils virði og það
er ótrúlegt hversu margar myndir
eru til eftir þig. Þú gafst mér eina í
sumar þegar ég kom í heimsókn til
þín, þú vissir að mig vantaði eitthvað
til að hengja upp í herberginu mínu
fyrir norðan. Og myndina hengdi ég
stolt upp á vegg um leið og ég flutti í
haust, ásamt annarri sem þú gafst
mér fyrir nokkrum árum. Ég veit að
mamma skilaði til þín kveðju frá mér
daginn áður en þú kvaddir og það er
mér ómetanlegt að þú meðtókst hana,
þar sem mér gafst ekki tækifæri til að
kveðja þig sjálf.
Þegar sorgar titra tárin,
tregans mistur byrgir sýn.
Huggar, græðir hjartasárin
hlý og fögur minningin.
(F.S.)
Hvíl í friði, elsku Gunna amma,
minning þín lifir.
Gunnþórunn (Gulla).
Elsku Gunna amma, ástkæra
langamma. Þú varst okkur mjög góð
og við söknum þín mikið. Þú varst svo
falleg kona. Það var alltaf gott að
koma til þín og fá eitthvert smágot-
terí hjá þér. Vonandi líður þér vel
núna og ert hætt að vera veik.
Við munum aldrei gleyma þér,
elsku amma. Saknaðarkveðjur
Aron Karl Þórisson,
Birgitta Mekkín Þórisdóttir,
Dagbjört Inga Þórisdóttir.
Hún var úr sveit, ég af mölinni,
tveir ólíkir heimar mættust. Það var
ekki annað hægt en að heillast af
þessari konu sem elskaði bleikt og
blómin sín. Blómin níu sem hún fæddi
í þennan heim, hlúði að þeim og leyfði
þeim að vaxa og dafna í skjóli hvert
annars en samt að hver einstaklingur
fengi að njóta sín. Eitt af blómum
hennar er maki minn Freyr Baldurs-
son.
Á árum áður ræktaði hún græn-
meti, kartöflur og síðar rósir. Rósir
sem voru fallegri og sterkari en geng-
ur og gerist, litirnir voru líka öðruvísi.
Hún gaf okkur Frey rósarunna úr
garði sínum og sagði okkur að planta
honum við húsið í sveitinni okkar.
Þessi rós er nú ólík öðrum rósum í
garðinum. Hún er stærri, hún
blómstar margfalt lengur en allar
hinar til samans og litirnir eru bleikir,
– það er eitthvað magnað við þessa
rós. Ég hef oft spurt sjálfa mig hvers
vegna. Rósirnar í garðinum búa jú
allar við sömu skilyrðin. En oft þegar
stórt er spurt verður fátt um svör.
Gæti verið að þessi rós hefði fengið
meiri alúð í byrjun vaxtarstigsins?
Garðyrkjumaðurinn vissi og þekkti
náttúruna sem borgarbarnið hafði
farið á mis við.
Á lífsins göngu mætum við alls
kyns fólki, sumir skilja dýpri spor eft-
ir sig en aðrir, rétt eins og tengda-
móðir mín gerði. Á lífsleiðinni eigum
við til að staldra við þegar illa viðrar í
lífinu. En ef við aðeins oftar stöldrum
við og skoðum líf samferðafólksins þá
komumst við eflaust að því að líf okk-
ar var að mestu sólskin, aðeins skýjað
á köflum – sem var okkur samt svo
gott, því það kenndi okkur að meta
sólina þegar hún kom aftur. Ham-
ingja okkar mannanna býr ekki í ver-
aldlegum hlutum, hún býr innra með
okkur, við þurfum ekki að leita henn-
ar eins og maðurinn sem leitaði stöð-
ugt að hatti sínum þó svo að hann
væri á höfði hans.
Hún gekk í gegnum þjáninguna og
sorgina þegar hún missti eiginmann
sinn Baldur Oddgeirsson og nokkr-
um árum síðar son sinn Jón. En
áfram hélt garðyrkjumaðurinn að
hlúa að hinum blómunum í beðinu
sínu. Hún reyndi að njóta andartaks-
ins nú síðustu árin með útsaumi, sem
var eins og listaverk í höndum henn-
ar, hún vissi að gærdagurinn kæmi
aldrei aftur, og ekkert varir að eilífu,
því er svo mikilvægt að læra að njóta
meðan það varir.
Öll eigum við okkur drauma, að
eiga sér draum er nauðsynlegt.
Stundum skiptir ekki máli hvort hann
rætist – aðeins það að eiga drauminn
breytir öllu. Draumar eru eins og
kertaljós, sem lýsa okkur, rétt eins og
stjörnur himinsins. Hún átti sér
draum, það var að komast á Foss-
heima, hjúkrunardeild fyrir aldraða á
Sjúkrahúsinu Selfossi. Draumur
hennar rættist, svo dó hún sex dögum
síðar. Hún var ferðbúin og tilbúin að
halda á vit annarra heimkynna, hún
hefur aðeins flutt sig um set og fengið
nýtt heimilisfang og nýtt símanúmer
– sem við getum hringt í með bænum
okkar – við fáum kannski ekki svör
sem við skiljum, en með tímanum
eykst þroski okkar og við munum
skilja að allt hafði sinn tilgang í tíma
og rúmi.
Blessuð sé minning þessarar miklu
konu.
Rósa Matthíasdóttir.
Guðrún Þóra
Guðmundsdóttir